Proletariaat, vreemdelingenhaat en lompenproletarisering

Sahra Wagenknecht, leider van Die Linke, presenteert op het Duitse opleidingscongres een anti-immigratiestandpunt.

Van Catalonië tot het Amerikaanse Midwesten, van de “Brexiteers” en Corsicaanse separatisten tot Salvini en het Duitse AfD, over de hele wereld heeft de kleinburgerij een leidende rol gespeeld in reactionaire “revoltes” die de crisis zouden moeten verzachten en die tot niets hebben geleid. Niet genoeg daaraan, na de botsing met de werkelijkheid gaat ze nu een nieuwe en onvermijdelijke fase in, omdat ze geen alternatief, geen toekomst heeft te bieden aan de maatschappij. Haar enige optie is om de fantasie van het “volk” nieuw leven in te blazen, deze interklassistische entelechie¹, een klote en utopische versie van de natie, nu omgezet in een puur delirium, een zombie politiek onderwerp.

Advertenties

Het trotskisme en de oorlog in Syrië

Trotskistische cheerleaders voor Assad

“We zien trotskistische steun voor de VS en hun bondgenoten. We zien ook trotskistische steun voor hun imperialistische rivalen Rusland en Iran. We zien trotskistische aanhangers van de Koerdische groepen. Er zijn natuurlijk ook trotskistische tegenstanders van de Koerden. Er zijn trotskisten die de regering en degenen die de oppositie steunen steunen; sommigen doen dit op kritische wijze en anderen zonder voorbehoud. Sommigen zijn van mening dat de Syrische oorlog een mislukte revolutie is en anderen dat de revolutie nog steeds aan de gang is of nieuw leven ingeblazen zou kunnen worden. Er zijn zelfs groepen die Islamitische Staat “kritisch” steunen, de bekende voorvechters van het proletariaat die volkerenmoord hebben gepleegd en de arbeidersklasse meedogenloos hebben uitgebuit, overal waar zij maar hebben kunnen overheersen. Het simpele feit dat je altijd wel een trotskistische groepering kunt vinden die al dan niet kritisch de ene of andere fractie steunen die strijd voeren in de Syrische oorlog, terwijl al deze groepen beweren de voorhoede van de arbeidersklasse te zijn, toont aan dat het trotskisme stevig in het burgerlijke kamp zit en de arbeidersklasse niets te bieden heeft.“

Het bloedige einde van het Sandinisme en de noodzaak van een oriëntatie op de klassestrijd

Massademonstratie 29-4-2018. EFE/Jorge Torres

Medio juni waren volgens de Inter-Amerikaanse Commissie voor de Rechten van de Mens (CIDH) tijdens de protestdemonstraties sinds april 212 doden (onder wie kinderen en jongeren) en meer dan 1.300 gewonden slachtoffers van de politie, het leger en organisaties in heel Nicaragua die banden hadden met het FSLN (Sandinista National Liberation Front, de regeringspartij). [Aanvulling door vertaler: “De IACHR houdt het aantal mensen bij dat is overleden tijdens de gebeurtenissen die zich sinds 18 april 2018 in het land hebben afgespeeld, en die nu 322 mensen tellen, waarvan 21 politieagenten en 23 kinderen of tieners.” Report IACHR 24-8-2018].

Naar een internationale bijeenkomst in Koerdistan

Gezien de uitbreiding van de oorlog in het Midden-Oosten en de nieuwe Iraans-Iraakse revolutionaire golven / Militanten in Koerdistan, Irak

Kameraden,

In de afgelopen decennia splijt de kapitalistische maatschappij als geheel zich steeds meer in twee grote vijandige kampen die rechtstreeks tegenover elkaar staan: Bourgeoisie en Proletariaat. Ons tijdperk, het tijdperk van de verergering van de wereldwijde industriële en commerciële crisis en daarmee van toenemende klassenstrijd over de hele wereld, heeft al verschillende stadia van ontwikkeling doorlopen, waardoor het proletariaat zijn eerste fase van de geïsoleerde en sporadische verschijnselen heeft overschreden. De groei van de klassenstrijd zal meer en meer een steeds meer internationale vorm aannemen. En ondanks de kapitalistische oorlog in het Midden-Oosten en nieuwe pogingen van het wereldkapitalisme om de omvang van de oorlog uit te breiden onder het voorwendsel de kernwapens van Iran uit te schakelen, heeft het proletariaat van dit gebied zich aangesloten bij de huidige internationale golf van klassenstrijd. De stakingen en demonstraties in Iran hebben zich uitgebreid over 249 steden in alle 31 provincies van Iran. Deze revolutionaire golven waren in Iran nog niet afgelopen, toen het proletariaat in Irak in dit historische strijdperk betrad.

OVER HET VRAAGSTUK VAN DE PARTIJEN

Anton Pannekoek

De volgende tekst verscheen in 1932 in Persdienst van Internationale Communisten (jg. V, no. 7, mei 1932) als een anonieme bijdrage van Anton Pannekoek aan de discussie naar aanleiding van de opkomst van de Kommunistische Arbeiter Union Deutschlands (KAUD). Historisch ingehaald door de teloorgang van de overblijfselen van de KAPD en de Unionen, zoals die van de revolutionaire beweging van de arbeiders waaruit deze organisaties waren voortgekomen, bevat de tekst veel theoretische begrippen die nuttig zijn in de discussie van vandaag over de partijkwestie. In andere historische omstandigheden moeten de oude vragen die Pannekoek hier oproept worden heroverwogen en herbeoordeeld. Dit geldt des te meer voor speculaties dat de partijen na de revolutie verschillende belangen binnen de arbeidersklasse zouden kunnen uitdragen.

Naar de tekst.

Irak: opmars tegen de oorlogseconomie

Vanaf 8 juli brak een aantal spontane protesten uit in Midden- en Zuid-Irak waarbij duizenden demonstranten betrokken waren. Ze verspreidden zich zeer snel over acht zuidelijke provincies en ongeveer twee weken later over de straten van Bagdad. Deze beweging volgde op belangrijke protesten in Jordanië en Iran over precies dezelfde kwesties. Het is, gezien de fundamentele overeenkomsten, waarschijnlijk dat de beweging in Irak op de hoogte was van deze protesten en erdoor geïnspireerd is.

De zigzag-koers van het Duitse imperialisme

Merkel, steeds meer in het nauw, of overwinning op Seehofer?

De politieke crisis die de Duitse bourgeoisie in haar greep houdt – op zijn minst sinds de verkiezingen van 2017 – roept vragen op hoe Duitsland reageert op spanningen in de wereld. In de huidige chaotische situatie kan geen sprake zijn van een definitieve analyse. Dit artikel beperkt zich noodgedwongen tot het aangeven van enkele hoofdlijnen. Ik zal proberen een historisch materialistisch kader te geven voor een analyse in omstandigheden waarin de Duitse bourgeoisie nog verdeeld is ten aanzien van het bepalen van haar antwoorden op de actuele en de komende economische crisis, op haar binnenlandse politieke impasse en op de verschillende opties die de verhoudingen tussen staten in de wereld lijken te bieden. Dit kader is ontleend aan de analyse van de Hollandse Communistische linkerzijde in een soortgelijke situatie, namelijk een terugblik van Anton Pannekoek tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een andere hoofdlijn in dit artikel bestaat uit een poging om de implicaties te begrijpen van een achterliggende verandering in de geopolitieke verhoudingen sinds het aanbreken van wat de Communistische Internationale de ‘periode van oorlogen en revoluties’ noemde: de opkomst van Azië en met name van China. De grote lijnen van een analyse die ik hier zal schetsen vragen nog om concretisering, om nadere invulling met feitenmateriaal en vooral om aan toetsing aan de feiten. In dit opzicht sluit ik aan bij de analyses van de ICGL en met name van Nuevo Curso die vertaald zijn in het Nederlandse blog Arbeidersstemmen, het Duitse blog Arbeiterstimmen en in A Free Retriever’s Digest.