Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
Van een Franstalige lezer ontving ik een aantal vragen, die ik hier graag in vertaling beantwoord omdat ze van meer algemeen belang zijn.
“Hallo. Uw website is zeer interessant. Bent u van de communistische linkerzijde? Plaatst u Mao op hetzelfde niveau als Stalin als het gaat om despotisme?
Wat vindt u van de theorie van misvormde en ontaarde arbeidersstaten die door veel Trotskistische groepen worden verdedigd? Is het belachelijk om een regime een arbeidersstaat te noemen vanwege het overheersen van het publieke eigendom van de productiemiddelen? (…)”
Sinds de economische crisis van 2008 is de wereldwijde schuldenlast gestegen van 20 biljoen dollar naar meer dan 240 biljoen dollar. Met deze explosieve groei van de schuldenlast en een onoplosbare crisis van de accumulatie [van het kapitaal] verliest het kapitalisme zijn controle. De gevolgen van deze crisis zijn het duidelijkste voelbaar in de maquiladora-sweatshops aan de noordelijke grens van Mexico. Hier worden onderdelen geassembleerd voor de worstelende Amerikaanse auto-industrie ten noorden van de Rio Grande.
Het rommelt weer op Curaçao, bij de raffinaderij Isla, bij vuilnismannen en leraren. De staat heeft geen geld meer, vuilnismannen staken en blokkeren het verkeer met in brand gestoken vuilnis. Leraren staken omdat de scholen niet meer worden schoongemaakt en ook zij leggen het verkeer plat. Dinsdag 5 februari wordt bekend dat de 100 jaar oude raffinaderij niet door de oliemultinational Motiva Enterprises (waarschijnlijk Amerikaans-Saoudisch kapitaal) zal worden overgenomen. Dezelfde avond trekken woedende Isla-arbeiders naar het regeringscentrum Fòrti, waardoor volgens Trouw1 ministers niet meer in of uit kunnen. De volgende ochtend blokkeren grote kraanwagens de hoofdstad Willemstad en voor het gebouw van de Isla-vakbond worden autobanden in brand gestoken. De acties zijn vanzelfsprekend politiek, gericht tegen de staat, die eigenaar is van de zwaar verouderde raffinaderij. Eerder, in 2016, zou Chinees kapitaal de 2,3 miljard dollar investeren die nodig zijn om de Isla op te knappen. Deze investeerder trok zich terug nadat China de kapitaalvlucht aan banden legde. De stakende arbeiders stellen twee eisen. De eerste eis, het vertrek van Clift Christiaan die namens de raffinaderij onderhandelde met overnamepartners. Christiaan zou de raffinaderij willen sluiten. Aan deze eis van zijn afzetting wordt vrijdag tegemoet gekomen. De vakbond beëindigt de staking ondanks het feit dat de tweede eis, opname van vakbondsman Errol Cova in het onderhandelingsteam, niet is aanvaard. Volgens de raffinaderij omdat Cova op de loonlijst zou staan van de huurder en exploitant van de Isla, het Venezolaanse staatsoliebedrijf PDVSA. Premier Rhuggenaath suggereerde zelfs dat het de vakbonden zijn die de Isla willen sluiten. Van Cova is bekend dat hij destijds sympathiseerde met Chavez’ zogenaamde Bolivariaanse revolutie in Venezuela.2 De premier schaamt zich niet om in te spelen op de kleinburgerlijke eiland-mentaliteit, waarin laatst gekomen migranten als ‘vreemdelingen’ worden gewantrouwd en gediscrimineerd; Cova is in Venezuela geboren. Dergelijke beschuldigingen in allerlei richtingen over het bewust laten mislukken van overnameonderhandelingen zijn moeilijk hard te maken of te ontkennen. Ze dienen vooral om de arbeiders te verwarren. De raffinaderij-arbeiders reageren echter nuchter: Venezuela heeft wel elke maand salaris uitbetaald.
De recente politieke gebeurtenissen in Venezuela hebben de verwoestende economische situatie van het land opnieuw onder de aandacht gebracht. De machtsstrijd tussen Maduro en Guaidò, of tussen een frauduleus herkozen president en een oppositiekandidaat die zichzelf tot president heeft uitgeroepen, geeft niet alleen een grotesk beeld van Venezuela, maar verbergt ook het werkelijke schrijnende beeld van een economische en politieke menselijke tragedie.
Heeft de vloedgolf van 15.000 scholieren zich laten inpolderen? Na een babbeltje met Rutte beslist een handjevol zelfbenoemde woordvoerders in plaats van de massa’s dat de acties zijn opgeschort. In de smerigste tradities van de burgerlijke politiek.
Naschrift F.C. , 13-2-2019.
De klimaatbeweging van scholieren in België breidt zich uit. Van initiatief van individuele scholieren, slaat de beweging over naar studenten aan hogescholen en universiteiten. En van België naar Nederland en andere landen. De omvang van de wekelijkse demonstratie door de straten van Brussel loopt op van 3.000, naar 12.500 en op 24 januari naar 35.000 deelnemers, merendeels spijbelaars.
Arbeidersstemmen blijft de ontwikkeling van de arbeidersstrijd in Iran volgen. Deze strijd is niet een reeks toevallige gebeurtenissen aan ‘de rand van het kapitalisme’, slechts van belang voor Iraanse revolutionairen in ballingschap. Deze strijd is deel van een beweging in het Midden-Oosten die een einde kan maken aan de al tientallen jaren voortdurende imperialistische oorlogen in een regio die van vitaal belang is voor de energievoorziening van de industrie in Europa en Azië.
De volgende fragmenten uit “Lessen uit stakingen, arbeidsstrijd en internationalistische taken”1 geven interessante informatie over de achtergronden van de Shora die bestond tijdens de strijd van de arbeiders bij Haft Tapeh in Iran 2018. Deze brochure gaat zelf dieper in op een aantal gevallen van proletarische strijd in dat jaar en sluit telkens af met positieve en negatieve aspecten als lessen voor de toekomst. De auteurs – Iraanse ballingen – analyseren deze strijd vanuit een theoretische achtergrond van de groep Internationalist Voice die verklaart dicht bij de ICT en de IKS te staan. Fragmenten zijn door de redactie vet gemaakt.
