Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
De stakingsgolf begon in Paulínia, bereikte andere steden, en is de langste in het land.
Door Mad Dog vrienden
Maxi Shopping Jundiaí
Sinds afgelopen vrijdag (08/10) woedt er een golf van stakingen van app-koeriers in vele steden in de staat São Paulo. Gebruik makend van de grote vraag naar leveringen op Kinderdag (12/10), kozen brommerrijders en fietsers uit verschillende steden het lange weekend om de leveringsdienst te onderbreken en schade te veroorzaken aan iFood, Box Delivery, Bee, Rappi, en andere bedrijven. Ze eisen een verhoging van de betaling, de invoering van een veiligheidscode bij elke levering om te voorkomen dat rekeningen ten onrechte worden geblokkeerd, en de beëindiging van het systeem van dubbele inzameling.
Ik ben ingenieur. Onlangs heb ik een handelsbeurs bijgewoond die gericht was op de productie van kunststoffen. Net als de meeste andere aanwezigen waren mijn collega’s en ik aanwezig om op de hoogte te blijven van de stand van zaken in de kunststoffenindustrie, die specifiek betrekking heeft op de producten die wij voor onze werkgever ontwikkelen. De vloer van de conventie was bezaaid met uiterst artistieke robotarmen, logge spuitgietmachines, aanpasbare inline verpakkers, geavanceerde SLA-printers, bliksemsnelle flessenvullers, en allerlei andere soorten productierobots waarvan de sterallures van de verkopers op niets anders uit waren dan een deel van het investeringsbudget van onze werkgever.
Net zo talrijk waren de stands die reclame maakten – in verschillende mate van explicietheid – voor de toegang tot goedkope productiearbeid. Aanhangers van de industriële ontwikkeling in bepaalde landen vertelden hoe onze productiebehoeften goedkoop en doeltreffend kunnen worden vervuld door hooggeschoolde maar laagbetaalde arbeiders in Latijns-Amerika of het Caribisch gebied. Chinese en Taiwanese bedrijven maakten reclame voor industrieprodukten tegen spotprijzen, met de implicatie dat het niet noodzakelijk het produkt is dat de aandacht moet trekken, maar veeleer de toegang tot goedkope high-tech arbeidskrachten. Noordamerikaanse en Europese bedrijven verzekerden ons dat hun wereldwijde netwerken van fabrieken, of die zich nu in Maleisië, Costa Rica of de Amerikaanse roestgordel bevinden, aan onze technische, financiële en logistieke behoeften konden voldoen. De diversiteit van de boodschappen had een duidelijke eenheid: verbeter uw productie door controle uit te oefenen over de arbeidskrachten die uw product bouwen; neem de meest uitbuitbare arbeidskrachten in dienst en rationaliseer hun arbeid via robotisering. Het gemeenschappelijke thema op de conventie waren bedrijfsmodellen die berusten op de controle over arbeiders en hun handelingen. Dit is de essentie van moderne engineering. Het onderwerpen van techniek aan een marxistische analyse levert complexe resultaten op. De meeste ingenieurs zijn proletariërs: we verrichten arbeid in ruil voor een loon, dat we nodig hebben om ons een comfortabel leven te kunnen veroorloven in het wereldwijde kapitalistische systeem. Desondanks ligt de oorsprong van de moderne techniek evenzeer in het Tayloristische fabrieksmanagement als in de zweterige loonarbeid van de fabrieksvloer. In de sociale totaliteit die het kapitalisme is, worden we tegelijkertijd gedomineerd door de vereisten van de abstracte logica van het kapitaal, terwijl we deze abstracte overheersing ook concretiseren tegenover massa’s andere arbeiders. Dit werpt een moeilijke vraag op voor communistische ingenieurs: aan wiens kant staan we? Om de zaak nog ingewikkelder te maken moeten communisten niet alleen nadenken over de rol die ingenieurs spelen in het kapitalisme, maar ook over de rol die zij zouden kunnen spelen bij de revolutionaire ontmanteling van het kapitalisme, en bij de vestiging van een communistische maatschappij.
Geconfronteerd met kwetsbaarheid en onzekerheid verbinden gigwerkers zich over de grenzen heen om de macht en het beleid van de platforms aan te vechten.
Afgelopen juli was Singh op een middernachtelijke rit, waarbij hij een chocoladetaart 7 kilometer door Mumbai fietste, toen hij van achteren werd geramd door een dronken bestuurder op een scooter. Hij kwam er vanaf met een paar schrammen en verstuikingen, maar zijn brommer was zwaar toegetakeld. De reparatiekosten – 14.000 roepies (189 dollar) – zijn ongeveer wat hij in een maand mee naar huis neemt als hij voor Zomato werkt, de Indiase voedsel- en boodschappenbezorgapp. Dus de afgelopen maand heeft hij de brommer beetje bij beetje opgeknapt zodra hij het geld bij elkaar kon krijgen.
“De maatschappij, die de productie op grondslag van vrije en gelijke associatie van de producenten opnieuw organiseert, zal de hele staatsmachinerie een plaats inruimen die haar dan zal toekomen: in het museum van oudheden, naast het spinnewiel en de bronzen bijl.” [1]
“In plaats van de regering over personen komt het beheer over zaken en het leiden van productieprocessen. De staat wordt niet ‘afgeschaft’, hij sterft af.” [2]
Bij de uitgave van een verzameling teksten van de Groep van Internationale Communisten (GIC) in Engelse en Duitse vertalingen
Als er iets geciteerd wordt uit Friedrich Engels, dan is het wel zijn beroemde uitspraak over de afsterven van de staat. Alle radicale linksen houden van dit idee. Zelfs Stalin keurde hem goed. In 1952, zes maanden voor zijn dood, schreef hij: “De staat zal afsterven, maar de maatschappij zal blijven bestaan. Bijgevolg zal het algemeen eigendom van het volk dan niet meer worden overgenomen door de staat, die zal afsterven, maar door de maatschappij zelf, vertegenwoordigd door haar centraal leidend economisch orgaan.” [3]
Voor deze beroemde overgang naar het communisme was het “noodzakelijk, niet een mystieke ‘rationele organisatie’ van de productiekrachten, maar de ononderbroken groei van de gehele maatschappelijke productie met een overheersende toename van de productie van de productiemiddelen.” [4] Een overgang, zo leerde ook Lenin, “langdurige en gecompliceerde overgang van de kapitalistische maatschappij (en wel meer langdurige, hoe minder ontwikkeld ze is), (…) zelfs maar te komen tot een van de voorstadia van de communistische maatschappij.” [5] Want, voegde Trotski eraan toe in zijn bespreking van de vermeende verraden revolutie: “De materiële voorwaarden voor het communisme zijn een dusdanig hoge ontwikkeling van de menselijke economische macht, dat de productieve arbeid, niet langer als een last beschouwd, geen aparte prikkel meer nodig heeft en de verdeling van de levensbenodigdheden, die overvloedig aanwezig zijn, geen aparte controle meer nodig heeft behalve dat van opvoeding, gewoonte en sociale opvatting.“ [6]
Ondanks het indrukwekkende organisatievermogen van deze arbeiders, dreigt de beweging te worden verstikt als ze niet kan uitbreiden en steun kan krijgen van andere sectoren.
Passa Palavra update: Na zes dagen van mobilisatie hebben de bezorgers in São José dos Campos hun staking opgeschort tot 28 september. Op deze dag roepen ze een nationale staking uit vanwege een ontmoeting met vertegenwoordigers van iFood.
Te midden van deze intense mobilisatie lijkt links meer gehecht aan zijn symbolen dan aan de strijd van de arbeiders.
Afgelopen 11 september was de derde nationale staking van bezorgers die via apps werken, de #BrequeDosApps. De strategie en de organisatie waren in de loop van maanden opgebouwd en de dag was geen toevallige keuze, aangezien de staking gericht was tegen het “app-terrorisme”. De gemeenschappelijke eis was de verhoging van de vergoeding per gereden kilometer, het niet invoeren van het dienstregelingssysteem en het beëindigen van onnodige blokkades door de invoering van een bevestigingscode voor elke levering. Naar gelang van de plaats werd een dynamiek van strijd uitgestippeld, en meer specifieke eisen.
Bord links – “vakbonden zijn door de staat gemaakte instellingen”; borden in het midden – “vakbond” doorgestreept en “olie en gas zijn niet gemakkelijk te produceren, het kost ons leven”; bord rechts: “geen militarisering van de werkomgeving”
In de kapitalistische wereld haalt elk onderwerp, ongeacht welk, vanzelfsprekend alleen de voorpagina’s als de heersers van alle geledingen er greep op hebben. Of het nieuws nu gaat over een oorlog, klimaatverandering, economische neergang, regimewisseling, verkiezingen, protesten, immigratie, in feite elk onderwerp waarbij de arbeiders als klasse afwezig zijn, zodat het kan worden gemanipuleerd op een manier die de heersende klasse goed uitkomt, dan wordt het niet alleen door de massamedia behandeld, maar trekt het ook de aandacht van “onafhankelijke” media en journalisten. Zij geven er meestal een vervolg aan met vervelende discussies, seminars, films en nog meer nieuws. Wanneer daarentegen een gebeurtenis plaatsvindt waar de arbeidersklasse het voor het zeggen zou kunnen hebben, zelfs gedeeltelijk, dan is het verhaal anders. De eerste stap is om het te verstikken door een nieuws black-out. En als dat niet werkt, verschijnt het leger van valse vrienden en hervormingsgezinden ten tonele. Dit is precies wat er vandaag in Iran gebeurt.
Meer dan 100.000 arbeiders staken sinds 19 juni onder extreem moeilijke omstandigheden van de pandemie (Iran heeft een van de hoogste sterftecijfers), maar daar is nauwelijks nieuws over, nationaal noch internationaal. Niet alleen de staatsmedia besteden er geen aandacht aan, zelfs de “onafhankelijke” media maken er nauwelijks melding van.
Werkers in de gezondheidszorg in een eerdere demonstratie tegen uitputting. Montreal 27-5-2020. PHOTO BY JOHN MAHONEY / Montreal Gazette files.
Vertaald uit het september-nummer van The Communist Party van de ICP (Florence). Deze ‘Bordigistische’ organisatie zet zich in voor een eenheidsvakbeweging tegenover de ‘erkende’ staatsvakbeweging. Binnen het radencommunisme was dit standpunt te vinden in de vorm van de Algemene Arbeidersbond (Allgemeine Arbeiter-Union, gelieerd aan de KAPD, van de jaren 1920. Dit streven kwam terug in de na-oorlogse Eenheidsvakbond, later EVC, waarbinnen de Communistenbond ’Spartacus’ een tijd lang invloed had. Toen de EVC door de CPN werd overheerst, splitste een minderheid zich af als OVB. Ons standpunt grijpt terug op dat van de GIC in de jaren 1930, zie Massa- en minderheidsorganisatie, omdat we de huidige situatie net als die destijds niet rijp achten voor een massale breuk van werknemers met de huidige ‘erkende’ of staats-vakbeweging. Wat wel mogelijk is, zijn tot tijdelijke uitbarstingen van openlijke arbeidersstrijd beperkte zelfstandige organisaties.
Quebec: FIQ Gezondheidszorgwerkers
Op 6 augustus [2021] stemde de FIQ (Fédération interprofessionnelle du Québec) voor de aanvaarding van een voorlopig akkoord, het resultaat van 18 maanden onderhandelen. De drie belangrijkste vakbonden kwamen verenigd tot het akkoord, nadat de werknemers aan het begin van de onderhandelingen van elkaar gescheiden waren. Het tegen elkaar uitspelen van de vakbonden, tot vreugde van de bazen en hun bondgenoten in de regering, heeft in de loop der jaren tot zware nederlagen geleid. Er zij op gewezen dat de FIQ, die 76.000 verpleegsters, verpleeghulpen en technici voor ademhalingstherapie vertegenwoordigt, historisch gezien nooit een gemeenschappelijk front heeft gevormd met de grote centrale vakbondsorganisaties.
Uiteindelijk werd het akkoord aanvaard met een kleine meerderheid van 54%, met een lage participatiegraad (tussen 32% en 44% naargelang van de regio) en werd het in sommige regio’s naar achteren geschoven. Verrassend wat de inhoud betreft: een geringe loonsverhoging van slechts 2% over de drie jaar van het akkoord, wat net boven de inflatie ligt. Daarnaast is er een FIQ-bonus van 3,5%, die alleen zal worden uitgekeerd aan leden van die vakbond en de reeds bestaande kloof tussen werknemers zal vergroten. Ten slotte zijn er de blijf- en aanwezigheidsbonussen, maar in werkelijkheid zal de regering die nooit hoeven te betalen omdat de arbeidsomstandigheden op het terrein niet zullen veranderen voor degenen die verplicht moeten overwerken (OTT) of die werk en gezin niet kunnen combineren.
Het grootste probleem zijn niet de salarissen, maar de arbeidsomstandigheden voor verpleegkundigen: te veel patiënten, gebrek aan middelen, voortdurend te weinig personeel. Deze omstandigheden maken het voor de zorginstellingen onmogelijk om personeel te behouden of nieuwe aan te werven. Tijdens het hele geschil heeft de FIQ niet geaarzeld haar reactionaire aard te tonen door middel van het principeakkoord, waaruit weinig belangstelling blijkt voor haar leden.
Het vermeende “einde van het Amerikaanse tijdperk” is in feite de journalistieke naam voor een proces dat wij de afgelopen jaren hebben gevolgd:
1) De VS stevenen af op een oorlog met China om de wereldmacht, maar terwijl zij zich daarop voorbereiden, hebben ze niet de economische capaciteit om hun imperialistische belangen militair te verdedigen in alle uithoeken van de wereld. Hun leger buiten de gevechten houden in de regio die de Engelstaligen het “Midden-Oosten” noemen, is een prioriteit en een strategische noodzaak geworden.
2) Zij willen hun militaire druk concentreren op de grenzen van China en gebieden opgeven waar de militaire aanwezigheid van de VS minder rendabel is vanuit het oogpunt van de komende oorlog. Onvermijdelijk is het streven om onwillige bondgenoten tot een blok te dwingen en de controle over de meest onrustige regio’s onder de leden [van dit blok] te verdelen zonder de hegemonie in de wereld te verliezen.
3) Maar het is niet gemakkelijk. De overheersende krachten van vandaag zijn, zoals we hebben gezien, centrifugaal van aard. Het is geen toeval dat de meest pro-Amerikaanse landen tot eergisteren de eersten waren om de vogelverschrikker van “het einde van het Amerikaanse tijdperk” in een processie naar buiten te brengen.
4) Wat wel voorspelbaar is, is de “ontwestering” van regionale conflicten waar de Amerikaanse denktanks, met het weinig verheffende voorbeeld van Syrië en Libië, op wijzen. Conflicten die tot dusver binnen de perken zijn gebleven, zoals die tussen Marokko en Algerije in de Maghreb, zullen waarschijnlijk opnieuw worden aangewakkerd. Gisteren nog heeft Algiers de diplomatieke betrekkingen met Rabat verbroken. En in Zuid-Amerika zullen de spanningen over minerale rijkdommen en de strijd om de controle over de waterwegen toenemen.
5) Onder deze algemene beweging leggen de leidende figuren van de Amerikaanse en Britse bourgeoisie de nadruk op wat “thuis veranderd” moet worden. Verre van het “einde van het Amerikaanse tijdperk” te beschouwen als een fase van sociale transformaties, is het de bedoeling een ideologie te ontwikkelen die de imperialistische oorlog ten goede komt. Iets dat zo krachtig was als het antifascisme in zijn tijd, dat het mogelijk zou maken “zijn zonen en dochters op te offeren” en een beroep te doen op de bevolking van potentiële bondgenoten.
6) Alle Engelstalige en Chinese analisten wijzen naar Taiwan als de mogelijke aanleiding op korte termijn voor een frontale oorlog tussen de VS en China. Engelstaligen verwachten een Chinese invasie en zien dit als een moment waarop de VS een gok zouden kunnen wagen met een grotere kans op overwinning dan zij over vijf of tien jaar krijgen. De Chinezen herhalen het script van het furieuze nationalisme van de Chinese partijstaat.
Maar in werkelijkheid is Taiwan verre van het perfecte scenario voor de Amerikanen en is de timing verre van aanvaardbaar voor Peking. Washington is er zelfs niet in geslaagd Zuid-Korea en Japan effectief tegen China op te zetten… en is nog lang niet in staat haar strategie in Europa te dicteren. En vooral realiseert het zich niet dat de strategie van China er niet in bestaat een wereldoorlog te beginnen op slechts enkele kilometers van zijn kusten, maar veeleer eerst zijn mondiale imperialistische strategie te consolideren door de conflicthaarden ver van zijn vasteland te vermenigvuldigen.
7) Wat Kaboel definitief inluidt is niet “het einde van het Amerikaanse tijdperk”, maar een fase waarin een wereldoorlog nu rechtstreeks als horizon wordt erkend en waarin we een nieuwe reeks sterk geïnternationaliseerde regionale oorlogen zullen zien, een verergering van de tendensen tot handelsoorlog en protectionisme – grotendeels ontwikkeld via de “Green Deal” – gepaard zal gaan met een steeds openlijker ideologische innovatie in het vooruitzicht van het ronselen van arbeiders voor de oorlogsinspanning.
De opkomst van het fascisme heeft niet alleen de arbeidersbeweging, maar ook brede kringen van de intellectuelen, schrijvers, geleerden, uit het evenwicht gebracht. Het heeft niet alleen alle oppositie gewelddadig onderdrukt en alle arbeidersbeweging vernietigd; het heeft bovendien alle intellect gelijkgeschakeld, elke meningsuiting verboden, die van de officiële afwijkt en alle vrijheid, zo al niet van in stilte denken, dan toch van spreken en schrijven vernietigd. Terwijl de ene geldende leer met alle middelen van bekwame propaganda verbreid en reeds aan de jeugd ingegoten wordt, wordt elke, ook de zwakste uiting van kritiek met beestachtige wreedheden beantwoord.
Derde en laatste aflevering van het artikel Trotski en het radencommunisme door de Groep van Internationale Communisten in verschenen in Radencommunisme, augustus en september 1938.
De meeste Marxisten houden niet van Marx. Zij houden tenminste niet van de economische beginselen van de communistische maatschappij die Marx afleidde uit zijn kritiek op het kapitalisme. Maar de meeste Marxisten bekritiseren Marx ook in dit opzicht niet en geven er de voorkeur aan hem te interpreteren.
De Grondbeginselen van de Communistische Productie en Distributie, het nu legendarische boek van de Groep van Internationale Communisten uit 1930, was zowel een gedetailleerde uiteenzetting van de communistische produktiewijze die Marx en Engels slechts hadden geschetst, als een fundamentele kritiek op het revisionisme van de politieke partijen die zich op Marx baseerden.
Dit boek bevat een selectie van artikelen die door de leden van de Groep van Internationale Communisten tussen 1925 en 1936 in verschillende tijdschriften zijn gepubliceerd en waarvan de kritiek tot op heden niets aan actualiteit heeft ingeboet.
(Vertaling uit het Frans van de ICP – Le Prolétaire)
De “G10”, het onderhandelingsorgaan waarin vakbonds- en werkgeversvertegenwoordigers zijn verenigd, heeft op 8 juni een nieuwe interprofessionele overeenkomst (AIP) bereikt.
Het ABVV, een vakbond die dicht bij de socialisten staat en naar verluidt strijdvaardiger is dan de andere centra, presenteerde deze IPA in vurige bewoordingen. “Ja voor solidariteit!” was de titel van het SETCA-persbericht van 22/6 (1). Maar in feite is het de solidariteit met de bazen die hier speelt! De werkgeversorganisatie VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) is verheugd over deze overeenkomst die het mogelijk zal maken “het concurrentievermogen van de ondernemingen te vrijwaren”, met name door “de loonstijgingen daadwerkelijk te beheersen” (2).
Ongetwijfeld vestigen de vakbonden de aandacht op de verhoging van het minimumloon; maar deze verhoging, die slechts geleidelijk zal verlopen, betreft slechts 2% van de werknemers. Het VBO verklaart hierover: “Voor de meeste van onze sectoren zijn er geen gevolgen voor de laagste looncategorieën. En waar dit het geval is, kunnen extra verlagingen van de werkgeversbijdragen worden verwacht als compensatie”. Aangezien de “werkgeversbijdragen” zogenaamde “uitgestelde lonen” zijn (die aan de werknemers worden betaald in de vorm van diverse sociale uitkeringen), betekent dit dat de werkgevers met de ene hand zullen terugnemen wat zij met de andere hand opgeven! Bovendien voegt het VBO eraan toe dat deze stijging “onder de meeste bestaande sectorale minima” zal blijven…
Demonstrating for calm and coexistence at the Oranim junction in south Jerusalem, May 13, 2021. (Sue Surkes/Times of Israel)
Amsterdam, 25 mei 2021
Met hoop en verwachting hebben arbeiders overal ter wereld de berichten ontvangen van de gezamenlijke manifestaties op bruggen en verkeersknooppunten van Arabisch en Israëlisch sprekenden. Tijdens de wederzijdse bombardementen en de pogroms over en weer protesteerden zij hand in hand, als buurtgenoten en mede-arbeiders tegen de terreur en de oorlog.
Aansluitend bij de serie vertalingen van Huhn’s Trotski, de mislukte Stalin, volgt hier een tot nu toe onbekend artikel van de radencommunist Jan Appel.
Ook al is Arbeiderstemmen het niet eens met de Leninistische partij-opvatting die in het pamflet naar voren komt, is het van belang als internationalistische stellingname tegen de oorlog, tegenwoordig een zeldzaamheid. Voor meer zie: FOUR POSITIONS ON THE ISRAELI – PALESTINIAN CONFLICT
Het standpunt van de Duits-Hollandse Communistische Linkerzijde
De Sovjetmacht streefde naar allianties met verschillende staten van de kapitalistische wereld. Door bemiddeling van Karl Radek, die in Duitsland gevangen zat, werden reeds in de herfst van 1919 contacten gelegd met de Reichswehr en haar generaals,1) maar ook met de miljonair Walter Rathenau, met het doel de mogelijkheden van een militaire en economische alliantie tussen Duitsland en Rusland te bestuderen. Al in oktober 1919 verklaarde Radek onomwonden:
“De mogelijkheid van een vrede tussen kapitalistische en proletarische staten is geen utopie.“2)
Een feitelijke alliantie, gericht tegen het Verdrag van Versailles en de geallieerden, kwam tot stand in 1920, tijdens de Russisch-Poolse oorlog: Duitsland legde een verklaring van “neutraliteit” af, die inhield dat de doorvoer van geallieerde munitie bestemd voor Polen over zijn grondgebied werd verboden. Met de geallieerde landen werden handelsovereenkomsten nagestreefd en verkregen: op 16 maart 1921, ten tijde van de gebeurtenissen in Kronstadt, werd een handelsovereenkomst gesloten tussen Groot-Brittannië en Rusland. De modus vivendi tussen de kapitalistische wereld en de Sovjet-staat, die eerder door Pannekoek aan de kaak was gesteld, werd langzamerhand werkelijkheid. Het Verdrag van Rapallo van 1922 begon vorm te krijgen.
Maar het meest verontrustend was de geleidelijke onderwerping van de Communistische Internationale aan de nationale doelstellingen van de Russische staat. Deze had de neiging haar eigen belangen te laten prevaleren boven de revolutionaire belangen van de Internationale. Turkije is een treffend voorbeeld van dit antagonisme. Reeds in 1919 waren er in Berlijn, opnieuw door bemiddeling van Karl Radek, contacten gelegd tussen de bolsjewistische regering en de Turkse nationalistische leider Ismail Enver Pasja (1881-1922), die verantwoordelijk was voor de massamoord op de Armeniërs in april 1915 en die na de val van het Ottomaanse Rijk zijn toevlucht had gezocht in Duitsland. Enver Pasja had zichzelf tot “vriend van het bolsjewisme” verklaard, maar uiteindelijk verraadde hij zijn “vrienden” door in 1921-1922 een gewapend moslimverzet te organiseren om het “communisme” te vernietigen, steunend op de Turkssprekende volkeren van Centraal-Azië.3)
