Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
A homeless man sleeps under an American flag blanket on a park bench in New York City.
Het gaat niet zo goed, of wel? In Oekraïne is Biden bereid, zo lijkt het, om tot de laatste Oekraïner te vechten, terwijl hij zich voorbereidt op de volgende oorlog met China. De helft van de bevolking van Afghanistan wordt met de hongerdood bedreigd, vooral sinds de regering van de VS beslag heeft gelegd op de miljarden aan Afghaanse staatseigendommen, bijeengeschraapt uit de verkoop van opium en Amerikaanse hulp, die in Amerikaanse banken zijn ondergebracht. De grenspatrouille wacht, met uitzettingsbevelen klaar, op achtduizend vluchtelingen die door Mexico naar de Amerikaanse droom sjokken, terwijl het Verenigd Koninkrijk worstelt om zijn ongewenste vluchtelingen naar Rwanda te verschepen.
Was Pannekoek een aanhanger van het staatskapitalisme? Dat is tenminste wat een anarchist onlangs heeft beweerd. In de presentatie van enkele citaten van Pannekoek en Lenin in een door Bjorn-Olav Kvidal gestarte discussie op de openbare engelstalige Facebook-groep Communist Left, stelde Kvidal:
“Staatskapitalisme verkocht als radencommunisme is even reactionair als staatsdictatuur verkocht als instrument voor een staatsloze communistische wereldmaatschappij.”
Pamflet verspreid door het No War But the Class War Turkije comité
Migranten die worden gedwongen te migreren vanwege oorlog, worden gebruikt als goedkope arbeidskrachten en blootgesteld aan racistische aanvallen.
Enerzijds worden migranten uitgebuit door te werken tegen lage lonen en in onveilige omstandigheden, anderzijds worden zij het slachtoffer van misbruik van hun kwetsbare positie. Op deze manier probeert de kapitalistische klasse ons, de arbeidersklasse, te verdelen en ons af te leiden van onze werkelijke strijd. Immigranten zijn niet onze vijand, ze zijn een belangrijk deel van de arbeidersklasse. Onze echte vijand is het kapitalisme, dat bloedbaden aanricht, mensen op de vlucht jaagt en onschuldige mensen uitbuit voor de winst.
De revolutionaire zelfstandigheid van het proletariaat tegenover het kapitaal houdt in dat het proletariaat op massale wijze zelf zijn eigen bevrijdingsstrijd voert. De beslissingen over het verloop van deze strijd nemen de werkende en werkloze arbeidersmassa’s bij voorkeur in algemene vergaderingen in het bedrijf en/of op straat. Met name die coördinerende taken die de massa’s zelf niet kunnen uitvoeren, delegeren zij met een welomschreven mandaat aan gekozen en altijd herroepbare vertegenwoordigers. Deze vertegenwoordigers verenigen zich in comités, en wanneer de strijd een hele regio bestrijkt, in arbeidersraden. Wanneer ook maar enigszins mogelijk overleggen deze vertegenwoordigers in het openbaar voor de algemene vergaderingen, met name bij eventuele onderhandelingen met vertegenwoordigers van het kapitaal en/of de staat, en zijn zij volledige verantwoordelijkheid verschuldigd aan de arbeidersmassa’s die hen hebben verkozen.
Minstens 37 van onze broeders en zusters (en nog veel meer gewonden, mishandelden, vernederden, uitgewezenen) zijn op brute wijze vermoord bij het hek van Melilla, die kunstmatige grens (zoals al die kunstmatige grenzen) die de proletariërs van Europa en Afrika scheidt, maar die de belangen van de Spaanse en Marokkaanse bourgeoisie (onder andere) verenigt om de “gevreesde” migraties op afstand te houden.
De bourgeoisie, van welke kleur dan ook, en haar smerige politici (links/rechts) hebben er geen moeite mee om het proletariaat uit te buiten en af te slachten: in de kerkers, in de oorlogen of aan de grenzen.
Waar een wereldwijde crisis opnieuw wordt gevolgd door de dreiging van een wereldwijde oorlog.
Waar de inflatie wereldwijd een aanval is op onze lonen, terwijl ook zogenaamd linkse regeringen van Duitsland tot Spanje tot de VS akkoord gaan om miljarden extra uit te geven aan herbewapening.
Waar de heersende klasse probeert de verdeeldheid binnen onze klasse te verdiepen, bv. in de vorm van deportaties naar Rwanda of andere zondebokacties.
Waar de invoering van automatisering en technologie niet leidt tot een beter leven voor iedereen, maar tot een toename van de werkloosheid en druk op de lonen.
We moeten bereid zijn om de inkadering door de wet te breken door…
het organiseren van stakingen in sterkere sectoren in solidariteit met de strijd van arbeiders in zwakkere sectoren
ons te verzetten tegen het schrappen van banen en het sluiten van bedrijven, indien nodig door middel van bedrijfsbezettingen
met alle middelen te strijden tegen overwerk en werkdruk terwijl anderen moeilijk een baan kunnen vinden
het kraken van leegstaande flats en huizen als reactie op de toenemende dakloosheid
weigeren dat mensen van onze klasse honger lijden of het koud hebben, desnoods door energierekeningen niet te betalen
ons fysiek te verzetten tegen razzia’s op migranten, deportaties, uitzettingen of arrestaties van stakingsposten
We moeten ons hierop voorbereiden. We moeten ophouden ons als slachtoffers te gedragen. Door de concurrentie tussen vakbonden en hun angst om de wet te trotseren, zijn ze slechts een beperkt wapen in onze strijd. De meeste organisaties willen van overwinningen spreken en staan ons daarom niet toe te leren van de sterke en zwakke punten van onze stakingen en strijd. We moeten leren voor onszelf op te komen.
Tijdens de pandemie hebben we gezien dat arbeiders in de zogenaamde ‘essentiële sectoren – vervoer, gezondheidszorg, voedsel – heel goed in staat zouden zijn om de samenleving op een betere, gelijkwaardiger en minder destructieve manier te besturen. Wij zullen deze verantwoordelijkheid op ons moeten nemen en de productiemiddelen moeten bevrijden uit de afgrond van hun systeem van winst en macht.
Hier in Bristol, net als elders, moeten we elkaar zien te vinden. Sommigen van ons werken in het ziekenhuis van Southmead, anderen in plaatselijke scholen. We onderhouden een solidariteitsnetwerk in het industrie- en logistiek gebied van Avonmouth.
met opmerkingen en een kritische beoordeling door Anibal
De oorlog in Oekraïne heeft de “verdienste” dat hij de internationalisten duidelijk onderscheidt van al degenen die het opnemen voor de zaak van een van de twee deelnemende kampen. Vanwege haar standpunten over dit conflict maakt de Internationale Communistische Stroming (IKS) deel uit van het “derde kamp“, zoals Pierre Lanneret het noemde in zijn overzicht van revolutionaire standpunten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar dit conflict heeft nog een andere “verdienste”: het testen van de theoretische grondslagen van de analyses die hier aan de orde zijn. Welnu, op dit niveau illustreert de oorlog in Oekraïne de overduidelijke onsamenhangendheden van de “analyses” van deze organisatie die tevergeefs probeert de gebroken stukken weer te lijmen in een “kaderartikel” getiteld: “Betekenis en gevolgen van de oorlog in Oekraïne” [Signification et impact de la guerre en Ukraine].
“Generaals aan de strop” en “Dood een generaal” in de straten van Moskou
Volgende verklaring plaatsen we uit solidariteit met de anarchistische kameraden die zich in Rusland verzetten tegen de inter-imperialistische oorlog in Oekraïne. Inter-imperialistisch, want Rusland voert deze oorlog aan de ene kant van het front, en aan de andere kant voeren de Verenigde Staten oorlog, vooral door wapenzendigen, samen met de bondgenoten van NATO, AUKUS en met hulp van de EU. De arbeiders van alle landen betalen deze oorlog, met hun bloed, met trauma’s en overal met toegenomen uitbuiting (inflatie!) en verscherpte onderdrukking. Zoals in het verleden geldt in deze inter-imperialistische oorlog: strijd voor de belangen van de arbeidersklasse tegen de ‘eigen’ bourgeoisie en haar staat, uitbreiden en eenmaken van deze strijd door zelfstandige organisatie van de proletarische massa’s, overname van de bedrijven en stukslaan van de staat, alle macht aan de arbeidersraden!
Opnieuw over “anarchisten” die de principes vergeten
De afdeling van de Internationale Arbeidersassociatie in de regio van Rusland roept op tot een boycot van provocateurs en verklikkers die zich verschuilen achter de naam van “anarchisten” en die de activisten van onze organisatie bij de politie aangeven.
Het socialistische proletariaat beroemt zich erop een wetenschappelijk inzicht te bezitten in het karakter van de maatschappij, dat voor de heersende klassen en hun meest geleerde vertegenwoordigers verborgen blijft. De leek, die andere dingen te doen heeft, en des te meer de proletariër, die geen algemene opleiding heeft genoten en wiens tijd en energie opgaan aan zware arbeid voor het kapitaal, kan geen wetenschapper zijn; het beste wat hij kan doen, zo lijkt het, is napraten wat anderen hem vertellen.
Het Elgin-platform van Total in de Noordzee. Hier begon de staking.
Werknemers op boorplatforms in de Noordzee zijn een wilde staking begonnen die de olieproductie lamlegt. Werkgevers en vakbonden zetten hen onder druk om de strijd op te geven. En toch blijft de staking zich verspreiden. Het zou een keerpunt kunnen betekenen in de reactie van de werknemers op de crisis in heel Europa.
Ongeveer 100.000 Roma-vluchtelingen zijn Oekraïne ontvlucht sinds het begin van de oorlog. Nu worden ze gedwongen terug te keren als gevolg van xenofobe pressie.
Het is voorspelbaar dat de vreemdelingenhaat toeneemt met de oorlog en nu ook de Oekraïense vluchtelingen zelf treft. Wat voedt de angst en de afwijzing van vluchtelingen?
In The Brooklyn Rail van mei 2022 publiceerde Charles Reeve, die wordt beschouwd als een radencommunist, het artikel “War, Nationalism, and the Collective“. Zoals gewoonlijk heeft Reeve de klassenstrijd vervangen door de strijd van rijk en arm, van ideeën en organisatievormen. Maar nu zien we dat de oorlog in Oekraïne hem doet afglijden naar … bolsjewisme. Wat niet hielp, is dat de meeste artikelen in het Field Notes-gedeelte van de Rail gekenmerkt worden door een journalistieke verteltrant, afgestemd op de “leunstoel”-revolutionairen in het hedendaagse Greenwich Village, kunstenaars en intellectuelen en degenen die er voor door willen gaan.
Bij het discussiëren over de oorlog in Oekraïne en wat daartegen te doen, hebben we de volgende stellingen ontwikkeld. Ze kunnen besproken en geconcretiseerd worden door proletariërs over de hele wereld die proberen een fundamentele overeenkomst te vinden als een instrument voor actie tegen de oorlog.
Op 7 april verschenen twee oproepen in die richting, een van de IKS en een van de ICT. We stellen vast dat zowel de ene als de andere verklaring niet het doel dienen dat ze verwoorden. Daarentegen vinden we gezamenlijke discussie over en actie tegen de oorlog noodzakelijk.
De escalatie van de oorlog in Oekraïne door de Russische invasie heeft in het ‘democratische Westen’ onder degenen die zich ‘links’ noemen, geleid tot allerlei stellingnames, die als een verrassing kunnen overkomen. Over het algemeen volgt ‘links’ klakkeloos de standpunten van de massa- en ‘sociale’ media: veroordeling van de Russische invasie als een aanval, een daad van agressie tegen Oekraïne. Oekraïne wordt voorgesteld als een zich vormende natie, een prille democratie. Vanzelfsprekend moet de heldhaftige verdedigingsstrijd van deze David tegenover de brute Goliath door ons worden gesteund, met hulppakketten voor de vluchtelingen en uiteindelijk met wapenleveranties.1 Naarmate de oorlog vordert, komen tegenstrijdigheden naar voren waarover mensen zich vragen gaan stellen, onder andere:
De oorlog in Oekraïne is het begin van een nieuwe en gevaarlijker fase van de imperialistische krachtmetingen. De burgerlijke bendes, aan beide zijden, voeren een strijd voor de oplegging van hun economische, politieke en strategische belangen. De rechten van de volkeren, de democratie en de strijd tegen het nazisme zijn enkel macabere propaganda om de zeer hoge kosten die op miljoenen mensen worden afgewenteld te maskeren en te rechtvaardigen. Het Oekraïense proletariaat, de bevolking onder de bommen zijn slachtoffers. Maar slachtoffers zijn ook de dienstplichtige zonen van het Russische proletariaat die door “hun” bourgeoisie zijn uitgezonden om te doden en gedood te worden. De Russische arbeidersklasse betaalt met een nieuwe verslechtering van de levens- en arbeidsomstandigheden de kosten van de oorlog en zal dat ook doen, net als die in Oekraïne, in Europa en in vele andere delen van de wereld.
In Nederland begrijpt – voor zover bekend – geen enkele politieke groep de oorlog in Oekraïne vanuit het standpunt van de internationale arbeidersklasse. Daarentegen komen uit andere landen – zelfs uit Rusland – de eerste proletarische internationalistische geluiden die stelling nemen tegen alle bij deze inter-imperialistische oorlog betrokken landen. Zowel tegen de direct betrokken staten van Rusland, van de Oekraïne en van de afgescheiden ‘Volksrepublieken’, alsook tegen al de staten die hopen te profiteren van een nieuwe verdeling van militaire en economische invloedssferen, en die daarom geld, militaire instructeurs, troepen voor de vreemdelingenlegioenen aan beide kanten en massa’s wapens hebben geleverd en nog leveren. Laatste zijn alle staten van de wereld, waaronder ook Nederland. En alle staten van de wereld laten hun eigen arbeidersklasse betalen voor deze deelname aan de oorlog, onmiddellijk door de inflatie de inkomens van de arbeiders te laten opvreten, en door wat zal volgen, meer bezuinigingen op zorg, onderwijs, pensioenen en uitkeringen, meer aantasting van lonen, hogere arbeidsintensiteit, en meer oorlogspropaganda en repressie tegen wie zich tegen dat alles verzetten. Daarom: arbeidersstrijd ter verdediging tegen de kapitalistische aanvallen op onze levenssituatie, tegen de imperialistische deelname van Nederland aan de oorlog in de Oekraïne! Volgt nu het artikel uit Argentinië.
De arbeidersrevolutie van 1917 in Rusland maakt een einde aan de deelname van Rusland aan de Eerste Wereldoorlog.
Geen enkele oorlog is gemakkelijk te begrijpen, geen enkele “geopolitieke” situatie is gemakkelijk te vatten. Nog minder wanneer men ervan uitgaat dat er in de wereld geen sociale klassen bestaan: er zijn alleen landen, leiders en politieke ideologieën. Zo zijn er mensen die de slachtpartijen en de verschrikking van de oorlog steunen en rechtvaardigen. Zij zijn degenen die vergeten of willen doen vergeten dat oorlogen om geld worden uitgevochten. Zoals de kameraden in Rusland er op dit moment op wijzen, gaan achter de oorlog alleen de belangen schuil van degenen die de politieke, economische en militaire macht in handen hebben: “Voor ons, arbeiders, gepensioneerden, studenten, brengt de oorlog alleen maar lijden, bloed en dood. De belegering van vreedzame steden, de bombardementen, het doden van mensen zijn niet te rechtvaardigen”. (zie Leaflet of the Section of the International Workers’ Association of the Russian Region KRAS-AIT)
Oorlog maakt de verschrikking duidelijk van een maatschappij die gebaseerd is op accumulatie en winst. Oorlog is kapitalistische vrede met andere middelen. Wat in Oekraïne gebeurt, komt bovenop de oorlogen en invasies waarover helaas niets meer wordt bericht in het nieuws (Palestina, Jemen, Syrië) en bij de miljoenen doden door honger, ellende, werk, vermijdbare ziekten of zelfmoord.
Het Russisch leger wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden. En vreemd woord is dat, oorlogsmisdaad. Een pleonasme eigenlijk. Want oorlog is per definitie misdaad, de grootste van alle misdaden. Wat ook het doel is, het middel is altijd massaal doden en vernietigen. Er is geen oorlog waarin geen afschuwelijke slachtpartijen voorkwamen. Het woord suggereert dat er twee manieren van oorlog voeren zijn: een beschaafde en een misdadige. Als er ooit een verschil tussen beiden bestond, dan werd dat uitgewist door de vooruitgang van de militaire technologie. Sinds het begin van de 20ste eeuw is het percentage burgerslachtoffers in oorlogen gestadig gegroeid. In de 19de eeuwse Amerikaanse burgeroorlog waren militairen nog meer dan 90% van het totaal aantal oorlogsdoden. In de eerste wereldoorlog was het aantal burgerslachtoffers 59% van het totaal. In de tweede steeg het tot 63%, in de Vietnam-oorlog tot 67%. In de diverse oorlogen van de jaren 1980 klom het tot 74% en in de 21ste eeuw tot 90%. Het is sinds de tweede wereldoorlog geleden dat er zoveel mensen door oorlog ontheemd werden. Het verschil tussen combatants en non-combatants, tussen militaire en niet-militaire doelwitten, is in de hedendaagse oorlogsvoering grotendeels verdwenen. Hoe groter de vernietigingskracht die aan beide kanten wordt ingezet, hoe groter de “randschade” van de burgerbevolking. Hoe meer de oorlog in Oekrainie escaleert, hoe meer levens van gewone Oekrainiers verwoest worden, hoe meer het land een puinhoop wordt.
Wat al dan niet een oorlogsmisdaad uitmaakt, wordt dan een kwestie van opinie. Zoals “terrorisme”, dat een goedkoop scheldwoord is geworden dat iedereen in elk conflict de tegenstander naar het hoofd slingert. Want “terrorisme” impliceert dat alle middelen goed zijn om het te onderdrukken en is dus het geknipte excuus om zelf terreur te gebruiken.
Moderne oorlog
Het is al vaak geobserveerd dat in oorlogstijd de grens tussen propaganda en berichtgeving moeilijk waarneembaar wordt. Als het Russische leger een (mislukte) raketaanval uitvoert op de televisietoren in Kiev dan noemen de westerse media dat een oorlogsmisdaad. Maar toen de Nato in 1999 (met sukses) de radio- en tv-toren van Belgrado bombardeerde, was dat “een legitiem militair doelwit”.
Twee kanten van de oorlog. Links: slachtoffer van Russisch bombardement. Rechts: slachtoffers van fascistische milities van Oekraïne; waarschijnlijk dienstweigeraars of deserteurs. Aan beide kanten: slachtoffers van het imperialism. (Arbeidersstemmen)
Oorlog tegen oorlog! 1
De oorlog om Oekraïne is het resultaat van imperialistische wedijver tussen staten. Het is zinloos om te bepalen wie de “schuldige” is, wie de “zwakkere” is. In de afwegingen van de staten zijn dergelijke morele vragen niet van belang, maar voor de propaganda zijn zij uiterst belangrijk.
Een deel van onze heersers wil ons doen geloven dat dit een oorlog is tegen het fascisme, en een ander deel wil ons doen denken dat deze oorlog een verdediging is van het vaderland. Het is interessant om te zien dat beide kanten tegelijkertijd via hun massamedia beweren dat deze vernietigende operatie door het volk en wereldwijd wordt gesteund. De verschillende staten van de wereld groeperen zich in imperialistische kampen naargelang de belangen van hun heersende klassen.
De Iraanse Opperste Leider Ali Khamenie zei in zijn toespraak van 1 maart:
“Oekraïne is het slachtoffer van de crisis-makende politiek van de V.S. We zijn voor het beëindigen van de oorlog in Oekraïne, maar voor de oplossing van elke crisis moet men de oorzaak weten. De oorzaak van de crisis in Oekraïne zijn de V.S.” (bbc.com)
Daarentegen beschouwen de Iraanse arbeiders niet de ene of de andere staat als de oorzaak van de crisis, maar de kapitalistische wereldorde zelf. De arbeiders van Haft Tappeh, het speerpunt van de Iraanse arbeidersbeweging, die het inititaitief namen tot de leuze “Brood, Banen, Vrijheid – Radenmacht!”, het brandpunt van de arbeidersprotesten in Iran, hebben de volgende twee verklaringen naar voren gebracht, waarvan we de eerste in het Engels vertaalden, terwijl de tweede in het Engels op hun engelstalige Telegram-kanaal is verschenen.
(redactie van The Internationalists)
Deze oorlog is niet onze oorlog!
“Kapitalisten en kapitalistische regeringen gebruiken hun politiek op verschillende manieren voor de winst en investeringen.
Repressie, arrestaties en gevangen zetten, martelingen en executies, werkloosheid en dakloosheid, en soms oorlog en het vermoorden van onschuldige mensen voor wie de oorlog niets anders oplevert dan dood en moeten vluchten.
Deze oorlog is niet onze oorlog!
Onze oorlog is die van de arbeidersklasse tegen de kapitalistische klasse, tegen onderdrukking, uitbuiting en discriminatie.
Laten we de kapitalistische regeringen in alle delen van de wereld ontmantelen zodat we een einde maken aan oorlog, onveiligheid, armoede, enz.
Lang leve de internationale solidariteit van de arbeidersklasse!”
Haft Tappeh Suikerriet Arbeiders Bond, 28 februari 2022
De oorlog in Oekraïne is een oorlog tegen arbeiders!
“De oorlog die de kapitalistische regeringen voeren op Oekraïense bodem is ook een oorlog tegen de Haft Tappeh arbeiders in Iran. Het is ook tegen alle arbeiders van Iran en eigenlijk tegen alle arbeiders van de wereld. Het is niet alleen een oorlog tegen Oekraïne of tegen Rusland. Dit is eigenlijk geen oorlog tegen een bepaald land; het is tegen de arbeiders en loontrekkers van dat land en de rest van de arbeiders van de wereld.
Poetin is Oekraïne niet binnengevallen ten bate van de Russische arbeiders. De Verenigde Staten, Europa, de NAVO hebben evenmin troepen onder de neus van Rusland gestationeerd in het belang van de Oekraïense arbeiders of de belangen van de Europese en Amerikaanse arbeiders. De uitbreiding van de NAVO naar Oekraïne, of waar dan ook, is kapitalistisch militarisme en staat vijandig tegenover de belangen van de arbeiders. Net zoals het Russische militaire offensief kapitalistisch militarisme is en tegen alle arbeiders gericht. De aanwezigheid van de NAVO in Oekraïne, of de invasie van Rusland in Oekraïne, zijn plannen die eindigen in het voordeel van de kapitalisten van de wereld. Het bloed en de levens van gewone mensen gaan verloren. Onze huizen worden verwoest, maar zij maken hun winst. Zij verkopen wapens, vallen andere plaatsen aan onder het voorwendsel van onveiligheid, of vergroten hun militaire aanwezigheid op andere plaatsen. Hun oorlogs- en militaire budgetten nemen toe: alles wordt uit de zakken van de arbeiders gehaald voor hun eigen oorlogszucht, in plaats van te worden besteed aan het algemeen welzijn van de samenleving.
Sommigen zeggen dat Poetin onschuldig is omdat de NAVO infiltreerde aan de grenzen van Rusland; anderen zeggen dat de Oekraïense, Europese of Amerikaanse presidenten onschuldig zijn omdat ze iets doen tegen het optreden van Poetin. Ze zijn allemaal schuldig. Het is waar dat de NAVO fout zat door leden te werven langs de grenzen van Rusland, maar Poetin en het Russische kapitalisme hebben ook schuld. Amerika, Europa en de NAVO hebben ook schuld. Het is niet slechts één partij die schuld heeft.
Onder invloed van de Europese en Amerikaanse media maken sommigen van de Oekraïense president een held. Welke held? Hij is een pion in het spel van de invloed van het kapitalisme en de NAVO; en het gaat helemaal niet om democratie, zodat iedereen kan zeggen dat de president van Oekraïne strijdt voor democratie. Voor sommigen is Poetin de held, en voor anderen Biden. Welke held? Dit zijn de leiders van het kapitalisme en zij verwoesten arbeidershuizen. Het belangrijkste geschil gaat tussen de grootmachten van het kapitalisme. Dit is niet een conflict van vandaag of gisteren. Het conflict is er altijd al geweest. Het punt is dat de arbeiders van Rusland en Oekraïne hun eigen regeringen een slag moeten toebrengen. De Europese en Amerikaanse arbeiders moeten hun eigen regeringen een slag toedienen en zeggen dat jullie niet het recht hebben om oorlog te voeren met ons geld.
Deze domme, wrede en arbeiders vermoordende oorlog mag door geen enkele partij worden verdedigd. Integendeel, de arbeiders en loontrekkers aan beide zijden, en aan alle zijden, moeten worden gesteund en aangespoord om zich te verenigen tegen deze oorlog.
Deze oorlog is geen oorlog voor de belangen van de Russische arbeiders of ter verdediging van de belangen van de Oekraïense arbeiders. Deze oorlog is helemaal geen oorlog in het belang van welke arbeider dan ook. Het is een oorlog tegen onze belangen. De huidige oorlog tussen Rusland en de andere mogendheden op Oekraïens grondgebied is een reactionaire en tegen de arbeiders gerichte oorlog. We moeten allemaal tegen de oorlog zijn. We moeten niet alleen tegen Poetin zijn, niet alleen tegen Biden en de Europese presidenten, niet alleen tegen de Oekraïense president. Wij arbeiders, werknemers en ploeteraars moeten één zijn tegen de oorlog. Wij zijn allen tegen jullie, kapitalisten en oorlogsstokers. Dit is niet onze oorlog. Het is een oorlog tegen ons allen, tegen alle arbeiders.
Haft Tappeh Onafhankelijk kanaal voor arbeiders, 28 februari 2022”
Imperialisme is niet het internationaal opleggen van de sterkste staat aan alle andere nationale staten, het is een historisch verschijnsel dat samenhangt met de wereldwijde ontwikkeling van de kapitalistische produktiewijze. Kapitalisme is concurrentie en strijd van allen tegen allen. De mondialisering van de economie, de wereldwijde expansie van het kapitalisme, de uitputting van de waardeproductie door het uitstoten van de levende arbeid verergert de kapitalistische crisis, die haar interne grenzen bereikt, en de wereldmarkt is niet in staat de crisis tegen te gaan. Dit alles verscherpt de concurrentie en maakt van oorlog, in plaats van een verschijnsel om cyclische crises te overwinnen, een voortzetting van de economie van het kapitaal met andere middelen, in een poging om hulpbronnen, grondstoffen, markten, concurrentievoordelen ten opzichte van andere nationale staten te bemachtigen. In oorlogen wordt het proletariaat misleid en als kanonnenvoer ingezet. Er is geen natiestaat die niet imperialistisch is, of zoals Lenin zei: “ze zijn allemaal erger”.
Zal het Russische leger Oekraïne binnenvallen? Of zal de oorlog beperkt blijven tot Donbass en de zelfverklaarde pro-Russische republieken? Zullen de ook in Belarus opgestelde troepen ingrijpen en de oorlog onmiddellijk uitbreiden tot de grenzen van Polen, de Baltische staten en de Europese Unie? Zo ja, wat zal dan de reactie van de NAVO zijn? Eén feit is nu al duidelijk : de dreiging van een imperialistische oorlog, met inbegrip van een atoomoorlog, slaat toe in Europa. Er is reeds een nieuwe stap gezet in de richting van een veralgemeende imperialistische oorlog.
Tien jaar lang vroegen economen zich af: waarom is de inflatie zo laag? Plotseling, in de laatste paar maanden, vragen ze zich af: waarom zo hoog? In de woorden van de Los Angeles Times: “Economen krijgen een dosis nederigheid bij het voorspellen van de inflatie” nu de prijzen stijgen “ver boven de verwachtingen van Wall Street en beleidsmakers.” [1]Politici, economen en de ” Man in the Street ” zijn gewend om “Big Government” de schuld te geven van de inflatie; zoals Ronald Reagan het uitdrukte: “inflatie is het gevolg van al die uitgaven met tekorten.” [2] Dus de afwezigheid van inflatie toen de regering op de Grote Recessie van 2008 reageerde door geld uit te delen en de tekorten te laten oplopen, was een raadsel.[3] Wat de huidige verbazing over de terugkeer van de inflatie ook moge zijn, het is bijna met opluchting dat economen en ambtenaren oproepen om terug te keren naar de oude methoden van deflatie door de geldkraan gedeeltelijk dicht te draaien en, uiteindelijk, de rente te verhogen. Maar niemand weet zeker wat er aan de hand is.
Vraag of aanbod, kip of ei? Wat is de oorzaak van de huidige sterke stijging van de dollarkoers en van de prijzen wereldwijd? Moeten we de COVID-19 pandemie de schuld geven, die de productie van cruciale goederen en de levering van vitale diensten heeft onderbroken, met als gevolg een wereldwijd tekort aan arbeidskrachten en kapitaal? Of moeten we de schuld geven aan de reacties van het Amerikaanse ministerie van Financiën en de Federal Reserve, de motoren van de wereldwijde vraag die door de pandemie in de hoogste versnelling zijn geschakeld en vijf biljoen dollar aan nieuw geld in de handen hebben gepompt van bedrijven, banken en consumenten?
De permanente manoeuvres maken deel uit van de “spookoorlog” die wij momenteel meemaken.
Oekraïense soldaten met Grad raketwerpers.
Hoe gespannener de situatie met Rusland, terwijl de VS probeert zijn hegemonie over Europa duidelijk te maken, hoe meer Frankrijk en Duitsland tegen de VS reageren… en hoe meer de breuklijnen binnen de EU zelf tussen de Frans-Duitse kern en de landen die dichter bij Washington staan uit elkaar beginnen te lopen. Het echte slagveld in de “spookoorlog” van deze weken is de EU, die het doelwit is van de dubbele aanval van Poetin en Biden.
Door Buenravov. Op 21 januari 2022 verschenen op het bulgaarse kon-flikt.org
Op een heel basaal niveau is dit heel duidelijk. Inflatie betekent dat de prijzen stijgen, en dat je met je salaris minder kan kopen. Heel simpel gezegd betekent inflatie dat werknemers armer worden. Maar in een periode waarin inflatie op wereldschaal lijkt terug te keren en een van onze buurlanden door hyperinflatie wordt geteisterd, vinden wij dat deze kwestie een diepere discussie behoeft.
De protest- en oproerbeweging die het land sinds een week in haar greep houdt, is op gang gekomen naar aanleiding van het plotselinge besluit van de autoriteiten om de gas- en benzineprijs te verdubbelen; zodra deze aankondiging was gedaan, begonnen op zondagmorgen 2 januari protestdemonstraties van arbeiders en werklozen in de oliestad Janaozen in het westen van het land (regio Mangystau) (1).
In de afgelopen weken heeft de Turkse lira een reeks instortingen ondergaan. Sinds het begin van het jaar heeft zij ten opzichte van de dollar 90% verloren, in november nog eens 40% en de daling heeft zich in december voortgezet. In de afgelopen maanden hebben ongunstige algemene omstandigheden, hoge inflatie, sterk stijgende energieprijzen, met name olie, en hogere kosten als gevolg van pandemische golven de lira onder druk gehouden.
arbeidersstemmen 