De protest- en oproerbeweging die het land sinds een week in haar greep houdt, is op gang gekomen naar aanleiding van het plotselinge besluit van de autoriteiten om de gas- en benzineprijs te verdubbelen; zodra deze aankondiging was gedaan, begonnen op zondagmorgen 2 januari protestdemonstraties van arbeiders en werklozen in de oliestad Janaozen in het westen van het land (regio Mangystau) (1).
Lees verder “Kazachstan: stakingen en rellen doen het regime wankelen”
In de afgelopen weken heeft de Turkse lira een reeks instortingen ondergaan. Sinds het begin van het jaar heeft zij ten opzichte van de dollar 90% verloren, in november nog eens 40% en de daling heeft zich in december voortgezet. In de afgelopen maanden hebben ongunstige algemene omstandigheden, hoge inflatie, sterk stijgende energieprijzen, met name olie, en hogere kosten als gevolg van pandemische golven de lira onder druk gehouden.
Lees verder “Oorlog en honger wachten het proletariaat in Turkije”
Wie we zijn
Wat te doen?
Boric zal de nieuwe president van Chili zijn. De wereldwijde pers en links begroet dit als een een nieuw stadium in de Chileense geschiedenis. Klopt dat? Wat betekent dit voor de arbeiders in Chili en in Zuid-Amerika?
Lees verder “Boric president van Chili: iets om te vieren?”
Het nationalisme is de burgerlijke ideologie bij uitstek. Alleen in de nationale staat kunnen de kapitalen hun onderlinge concurrentiestrijd te boven komen om als nationaal kapitaal de strijd aan te gaan met andere kapitaalgroepen. Daarbij is het van levensbelang voor de kapitalistenklasse om de arbeiders hun eigen belang als klasse te laten vergeten en ze onder nationalistische leuzen mee te slepen in de imperialistische oorlog.
Het binnendringen van het nationalisme in de arbeidersbeweging, kwam de kapitalistenklasse daarbij van pas. Maar niet alleen de reformistische sociaaldemocratie was nationalistisch. Hetzelfde gold voor de radicale sociaaldemocratie in Rusland, het bolsjewisme. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog herinnerde de Groep van Internationale Communisten aan de strijd die Rosa Luxemburg leverde tegen het nationalisme van de bolsjwieken. Dit nationalisme bestaat tot op heden voort in zowel het Stalinisme als in het Trotskisme, in het Maoïsme en het post-Maoïsme van bijvoorbeeld de SP.
Lees verder “De ideologie van het nationalisme”
Vier weken van strijd, demonstraties, dan een algemene staking van een week. Maar de TV-stations in Frankrijk vertellen ons er pas achteraf over, als ze beelden van plunderingen hebben. En ze gooien alles door elkaar, rechtvaardigen het sturen van de Raid en de GIGN, alsof de West-Indiërs terroristen zijn.
In 2009 heeft de Chinese staatsgroep Cosco, profiterend van de financiële moeilijkheden van Griekenland, om zijn schulden af te lossen en wanbetaling te voorkomen, van de regering een concessie voor 35 jaar verkregen voor het beheer van twee van de drie terminals van de haven van Piraeus (Athene). De havenautoriteit, die in handen is van de overheid, bleef zorgen voor de exploitatie en het beheer van terminal I.
Lees verder “Staking in de containerhaven van Piraeus/Athene”
Hieronder staat een korte brief van een stakende arbeider, Mahmoud uit Assaluyeh. Niet alleen is het een goede illustratie van hoe de vooraanstaande stakers in Iran vandaag denken en hoe hun discussies vorm krijgen, het geeft ons ook een inzicht in het potentieel van de arbeidersklassebeweging als we zien hoe ver de arbeiders zijn gevorderd. Het is een venster op de toekomst, dat laat zien wat er zou kunnen ontstaan, niet alleen in heel Iran, maar ook daarbuiten. In de eerste plaats zou een dergelijke stap de uitzichtloze theorieën over het Midden-Oosten, die de betweters van de middenklasse voortdurend herhalen, de mond snoeren. Vervolgens zou het alle politieke manoeuvres kunnen ondermijnen van degenen die zich voorbereiden op een oorlog in de regio. De mogelijkheid om de eenheid van de arbeidersklasse te bevorderen en te benadrukken dat arbeiders geen vaderland hebben, zou de reactionaire politieke islam en zijn schadelijk sektarisme gemakkelijk de kop indrukken: een serieuze stap in de richting van de vorming van internationalistische bataljons. Dit zijn niet slechts een reeks dromen, noch zijn zij de onvermijdelijke uitkomst. Het zijn eenvoudigweg de mogelijkheden die de huidige situatie biedt. Internationalisten deinzen er niet voor terug om deze taken op zich te nemen. Zij juichen het in de eerste plaats toe en durven het voortouw te nemen.
Lees verder “Brief van een stakende oliearbeider in Iran”
We hebben in deel 1 gezien dat het artikel “Was tun in Zeiten der Schwäche?” de anti-partij stroming binnen het radencommunisme, samengevat in een viertal opvattingen, terecht verantwoordelijk acht voor het falen van het sozialrevolutionäre milieu in Duitsland om het stadium van losse kringen te boven te komen. Als alternatief stelt “Was tun …” voor te werken in de richting van een massa-partij die de arbeidersklasse zou vertegenwoordigen en die door interne democratie en inzet voor democratisering en communalisering van de staat middels deelname aan de huidige parlementaire politiek een andere weg zou inslaan dan de sociaal-democratische en communistische partijen.
Van mijn kant wees ik op enkele uitspraken in “Was tun …” die het gevaar inhouden dat een dergelijke massapartij in plaats van de massa van de arbeiders de politieke macht zal uitoefenen, en dus over hen zal heersen. Tegenover de anti-partij stroming binnen het radencommunisme waarop zowel vele Sozialrevolutionäre als het artikel zich fixeren, heb ik de partijstroming binnen het radencommunisme als een alternatief naar voren gebracht. De partij wordt hier gezien als een organisatie van een minderheid van de meest bewuste en strijdbare arbeiders die in een heropleving van de proletarische strijd daaraan deelnemen om deze te orienteren op de revolutie en het communisme, zonder zich in plaats te stellen van de klasse. In dit tweede en laatste deel van zal ik nader ingaan op de huidige mogelijkheden, anders dan de voorstellen in “Was tun in Zeiten der Schwäche?”
Lees verder “Bolsjewisme als alternatief voor zelfgekozen onmacht? 2/2 “
Vertaling uit La Oveje Negra, 8-11-2021
Narcotráfico y capital. De auteurs wonen in Rosario, Argentinië.
Het is via de meest oppervlakkige aspecten dat de drugshandel het publieke debat en de pers bereikt. We zullen proberen deze oppervlakkigheid te doorbreken. De drugshandel is een symptoom van de economische situatie die het sociale weefsel in het hele land te gronde richt. Onlosmakelijk verbonden met de ernstige en wijdverbreide verslavingsproblematiek, is het een groeiend verschijnsel in de kapitalistische samenleving. Wij zullen trachten dit sociale probleem vanuit een klassestandpunt te benaderen.
Door Karel Ludenhoff
Enige overwegingen over de recente Duitse verkiezingen en een opmerkelijk verkiezingsresultaat in Oostenrijk
Voor het eerst gepubliceerd als Where is Germany Going? What ‘Awakening’? What Renewal? erschienen in The International Marxist-Humanist Journal, 20-10-2021
Where is Germany Going? What ‘Awakening’? What Renewal? in The International Marxist-Humanist Journal, 20-10-2021.
Tot nu toe zijn er nauwelijks Marxistische analyses van de Duitse verkiezingen. Een daarvan is geschreven voordat de verkiezingen plaatsvonden door de Duitse “GIK” – niet te verwarren met de historische Duits-Nederlandse communistische organisatie met dezelfde naam. Het volgende artikel van Ludenhoff analyseert de verkiezingsresultaten en is gepubliceerd door een internationalistische site, zij het dat dit artikel in veel opzichten meer Trotskistisch dan links-communistisch lijkt. Het kan worden gelezen als een advies aan (leden van) de post-Stalinistische Die Linke, om deze links-burgerlijke partij aan te sporen om haar aanpassing aan de SPD te stoppen. Trotskisten in Duitsland brengen dezelfde benadering naar voren, zoals Trotskisten in Nederland de SP adviseren, een post-Maoïstische partij die onlangs een oppositie onder invloed van het Trotskisme eruit heeft geschopt.
Een analyse van de situatie in Duitsland en in Nederland, geïnspireerd door het linkse communisme, zou daarentegen vertrekken vanuit het perspectief van de arbeidersklasse. In die zin is het hier vertaalde artikel een startpunt voor een discussie die tot zo’n klassenanalyse kan leiden.
Arbeidersstemmen
In de revolutionaire jaren na de Eerste Wereldoorlog volgden de radencommunisten in Nederland met belangstelling de sociale, economische en politieke ontwikkelingen in het toen meest instabiele land van Europa, het grote buurland Duitsland. De radenbewegingen in beide landen waren nauw met elkaar verbonden door discussies en gezamenlijk organisatorisch werk. Nu is Duitsland in vergelijking met andere Europese staten, het meest stabiel, ook al blijft het niet onaangetast onder druk van allerlei ontwikkelingen. Deze ogenschijnlijke stabiliteit in Duitsland heerst ook in Nederland. Relatieve stabiliteit is blijkbaar niet bevorderlijk voor het bestaan van revolutionair gezinde minderheidsorganisaties. Het radencommunisme is zowel in Nederland als in Duitsland nog slechts een bron van inspiratie, en al lang geen levende beweging meer die in staat zou zijn op grond van actuele analyses een rol te spelen binnen de arbeidersstrijd.
Maar terwijl in het nederlandse taalgebied nog maar enkele radencommunistisch geïnspireerde individuen actief zijn, en dan nog uitsluitend op het Internet, bestaan in het duits meerdere websites van min of meer georganiseerde groepen met ook activiteiten ‘In Real Life’. Maar afgezien van incidentele acties, is van een effectieve deelname aan de arbeidersstrijd is ook in Duitsland geen sprake. Een recent discussieartikel(1) op het Duitse blog Communaut stelt het radencommunisme naast de ‘communisatie’-theorie van Endnotes(2) verantwoordelijk voor de treurige toestand van het milieu in Duitsland dat zich sociaal-revolutionair noemt, of ook wel anti-autoritair-communistisch. De huidige misère zou voornamelijk te wijten zijn aan volgende beginselen van het radencommunisme:
Daar tegenover stelt het artikel de opbouw van een ‘oppositionele sociale basis’ binnen het ‘bestaande’, plus de opbouw van een politieke organisatie met een programma.
Lees verder “Bolsjewisme als alternatief voor zelfgekozen onmacht?”
Dit soort van vragen komen aan de orde in fragmenten
uit een artikel verschenen in Braziliaanse ‘Passa Palavra’.
Het gaat erom opnieuw de vraag te stellen hoe de politieke sprong naar collectieve autonomie kan worden gemaakt, voorbij het beheer van de dwingende noodzaak van ondernemerschap, waarvan de [markt-] logica de hegemonie lijkt te betwisten en slechte voortekenen met zich meebrengt.
De stakingsgolf begon in Paulínia, bereikte andere steden, en is de langste in het land.
Door Mad Dog vrienden
Sinds afgelopen vrijdag (08/10) woedt er een golf van stakingen van app-koeriers in vele steden in de staat São Paulo. Gebruik makend van de grote vraag naar leveringen op Kinderdag (12/10), kozen brommerrijders en fietsers uit verschillende steden het lange weekend om de leveringsdienst te onderbreken en schade te veroorzaken aan iFood, Box Delivery, Bee, Rappi, en andere bedrijven. Ze eisen een verhoging van de betaling, de invoering van een veiligheidscode bij elke levering om te voorkomen dat rekeningen ten onrechte worden geblokkeerd, en de beëindiging van het systeem van dubbele inzameling.
Lees verder “Staking van koeriers in de steden van São Paulo duurt al 7 dagen”Door Nick Chavez
Ik ben ingenieur. Onlangs heb ik een handelsbeurs bijgewoond die gericht was op de productie van kunststoffen. Net als de meeste andere aanwezigen waren mijn collega’s en ik aanwezig om op de hoogte te blijven van de stand van zaken in de kunststoffenindustrie, die specifiek betrekking heeft op de producten die wij voor onze werkgever ontwikkelen. De vloer van de conventie was bezaaid met uiterst artistieke robotarmen, logge spuitgietmachines, aanpasbare inline verpakkers, geavanceerde SLA-printers, bliksemsnelle flessenvullers, en allerlei andere soorten productierobots waarvan de sterallures van de verkopers op niets anders uit waren dan een deel van het investeringsbudget van onze werkgever.
Net zo talrijk waren de stands die reclame maakten – in verschillende mate van explicietheid – voor de toegang tot goedkope productiearbeid. Aanhangers van de industriële ontwikkeling in bepaalde landen vertelden hoe onze productiebehoeften goedkoop en doeltreffend kunnen worden vervuld door hooggeschoolde maar laagbetaalde arbeiders in Latijns-Amerika of het Caribisch gebied. Chinese en Taiwanese bedrijven maakten reclame voor industrieprodukten tegen spotprijzen, met de implicatie dat het niet noodzakelijk het produkt is dat de aandacht moet trekken, maar veeleer de toegang tot goedkope high-tech arbeidskrachten. Noordamerikaanse en Europese bedrijven verzekerden ons dat hun wereldwijde netwerken van fabrieken, of die zich nu in Maleisië, Costa Rica of de Amerikaanse roestgordel bevinden, aan onze technische, financiële en logistieke behoeften konden voldoen. De diversiteit van de boodschappen had een duidelijke eenheid: verbeter uw productie door controle uit te oefenen over de arbeidskrachten die uw product bouwen; neem de meest uitbuitbare arbeidskrachten in dienst en rationaliseer hun arbeid via robotisering. Het gemeenschappelijke thema op de conventie waren bedrijfsmodellen die berusten op de controle over arbeiders en hun handelingen. Dit is de essentie van moderne engineering.
Het onderwerpen van techniek aan een marxistische analyse levert complexe resultaten op. De meeste ingenieurs zijn proletariërs: we verrichten arbeid in ruil voor een loon, dat we nodig hebben om ons een comfortabel leven te kunnen veroorloven in het wereldwijde kapitalistische systeem. Desondanks ligt de oorsprong van de moderne techniek evenzeer in het Tayloristische fabrieksmanagement als in de zweterige loonarbeid van de fabrieksvloer. In de sociale totaliteit die het kapitalisme is, worden we tegelijkertijd gedomineerd door de vereisten van de abstracte logica van het kapitaal, terwijl we deze abstracte overheersing ook concretiseren tegenover massa’s andere arbeiders. Dit werpt een moeilijke vraag op voor communistische ingenieurs: aan wiens kant staan we? Om de zaak nog ingewikkelder te maken moeten communisten niet alleen nadenken over de rol die ingenieurs spelen in het kapitalisme, maar ook over de rol die zij zouden kunnen spelen bij de revolutionaire ontmanteling van het kapitalisme, en bij de vestiging van een communistische maatschappij.
Geconfronteerd met kwetsbaarheid en onzekerheid verbinden gigwerkers zich over de grenzen heen om de macht en het beleid van de platforms aan te vechten.
Afgelopen juli was Singh op een middernachtelijke rit, waarbij hij een chocoladetaart 7 kilometer door Mumbai fietste, toen hij van achteren werd geramd door een dronken bestuurder op een scooter. Hij kwam er vanaf met een paar schrammen en verstuikingen, maar zijn brommer was zwaar toegetakeld. De reparatiekosten – 14.000 roepies (189 dollar) – zijn ongeveer wat hij in een maand mee naar huis neemt als hij voor Zomato werkt, de Indiase voedsel- en boodschappenbezorgapp. Dus de afgelopen maand heeft hij de brommer beetje bij beetje opgeknapt zodra hij het geld bij elkaar kon krijgen.
“De maatschappij, die de productie op grondslag van vrije en gelijke associatie van de producenten opnieuw organiseert, zal de hele staatsmachinerie een plaats inruimen die haar dan zal toekomen: in het museum van oudheden, naast het spinnewiel en de bronzen bijl.” [1]
“In plaats van de regering over personen komt het beheer over zaken en het leiden van productieprocessen. De staat wordt niet ‘afgeschaft’, hij sterft af.” [2]
Bij de uitgave van een verzameling teksten van de Groep van Internationale Communisten (GIC) in Engelse en Duitse vertalingen
Als er iets geciteerd wordt uit Friedrich Engels, dan is het wel zijn beroemde uitspraak over de afsterven van de staat. Alle radicale linksen houden van dit idee. Zelfs Stalin keurde hem goed. In 1952, zes maanden voor zijn dood, schreef hij: “De staat zal afsterven, maar de maatschappij zal blijven bestaan. Bijgevolg zal het algemeen eigendom van het volk dan niet meer worden overgenomen door de staat, die zal afsterven, maar door de maatschappij zelf, vertegenwoordigd door haar centraal leidend economisch orgaan.” [3]
Voor deze beroemde overgang naar het communisme was het “noodzakelijk, niet een mystieke ‘rationele organisatie’ van de productiekrachten, maar de ononderbroken groei van de gehele maatschappelijke productie met een overheersende toename van de productie van de productiemiddelen.” [4] Een overgang, zo leerde ook Lenin, “langdurige en gecompliceerde overgang van de kapitalistische maatschappij (en wel meer langdurige, hoe minder ontwikkeld ze is), (…) zelfs maar te komen tot een van de voorstadia van de communistische maatschappij.” [5] Want, voegde Trotski eraan toe in zijn bespreking van de vermeende verraden revolutie: “De materiële voorwaarden voor het communisme zijn een dusdanig hoge ontwikkeling van de menselijke economische macht, dat de productieve arbeid, niet langer als een last beschouwd, geen aparte prikkel meer nodig heeft en de verdeling van de levensbenodigdheden, die overvloedig aanwezig zijn, geen aparte controle meer nodig heeft behalve dat van opvoeding, gewoonte en sociale opvatting.“ [6]
Lees verder “Trotski als ideoloog van het staatskapitalisme”Ondanks het indrukwekkende organisatievermogen van deze arbeiders, dreigt de beweging te worden verstikt als ze niet kan uitbreiden en steun kan krijgen van andere sectoren.
Te midden van deze intense mobilisatie lijkt links meer gehecht aan zijn symbolen dan aan de strijd van de arbeiders.
Afgelopen 11 september was de derde nationale staking van bezorgers die via apps werken, de #BrequeDosApps. De strategie en de organisatie waren in de loop van maanden opgebouwd en de dag was geen toevallige keuze, aangezien de staking gericht was tegen het “app-terrorisme”. De gemeenschappelijke eis was de verhoging van de vergoeding per gereden kilometer, het niet invoeren van het dienstregelingssysteem en het beëindigen van onnodige blokkades door de invoering van een bevestigingscode voor elke levering. Naar gelang van de plaats werd een dynamiek van strijd uitgestippeld, en meer specifieke eisen.
Lees verder “Brazilië: De maaltijdbezorgers staken en links is verlamd”
In de kapitalistische wereld haalt elk onderwerp, ongeacht welk, vanzelfsprekend alleen de voorpagina’s als de heersers van alle geledingen er greep op hebben. Of het nieuws nu gaat over een oorlog, klimaatverandering, economische neergang, regimewisseling, verkiezingen, protesten, immigratie, in feite elk onderwerp waarbij de arbeiders als klasse afwezig zijn, zodat het kan worden gemanipuleerd op een manier die de heersende klasse goed uitkomt, dan wordt het niet alleen door de massamedia behandeld, maar trekt het ook de aandacht van “onafhankelijke” media en journalisten. Zij geven er meestal een vervolg aan met vervelende discussies, seminars, films en nog meer nieuws. Wanneer daarentegen een gebeurtenis plaatsvindt waar de arbeidersklasse het voor het zeggen zou kunnen hebben, zelfs gedeeltelijk, dan is het verhaal anders. De eerste stap is om het te verstikken door een nieuws black-out. En als dat niet werkt, verschijnt het leger van valse vrienden en hervormingsgezinden ten tonele. Dit is precies wat er vandaag in Iran gebeurt.
Meer dan 100.000 arbeiders staken sinds 19 juni onder extreem moeilijke omstandigheden van de pandemie (Iran heeft een van de hoogste sterftecijfers), maar daar is nauwelijks nieuws over, nationaal noch internationaal. Niet alleen de staatsmedia besteden er geen aandacht aan, zelfs de “onafhankelijke” media maken er nauwelijks melding van.
Lees verder “Iran: olie-arbeiders verwerpen vakbonden”
Werkers in de gezondheidszorg in een eerdere demonstratie tegen uitputting.
Montreal 27-5-2020. PHOTO BY JOHN MAHONEY / Montreal Gazette files.
Vertaald uit het september-nummer van The Communist Party van de ICP (Florence). Deze ‘Bordigistische’ organisatie zet zich in voor een eenheidsvakbeweging tegenover de ‘erkende’ staatsvakbeweging.
Binnen het radencommunisme was dit standpunt te vinden in de vorm van de Algemene Arbeidersbond (Allgemeine Arbeiter-Union, gelieerd aan de KAPD, van de jaren 1920.
Dit streven kwam terug in de na-oorlogse Eenheidsvakbond, later EVC, waarbinnen de Communistenbond ’Spartacus’ een tijd lang invloed had. Toen de EVC door de CPN werd overheerst, splitste een minderheid zich af als OVB.
Ons standpunt grijpt terug op dat van de GIC in de jaren 1930, zie Massa- en minderheidsorganisatie, omdat we de huidige situatie net als die destijds niet rijp achten voor een massale breuk van werknemers met de huidige ‘erkende’ of staats-vakbeweging. Wat wel mogelijk is, zijn tot tijdelijke uitbarstingen van openlijke arbeidersstrijd beperkte zelfstandige organisaties.
Op 6 augustus [2021] stemde de FIQ (Fédération interprofessionnelle du Québec) voor de aanvaarding van een voorlopig akkoord, het resultaat van 18 maanden onderhandelen. De drie belangrijkste vakbonden kwamen verenigd tot het akkoord, nadat de werknemers aan het begin van de onderhandelingen van elkaar gescheiden waren. Het tegen elkaar uitspelen van de vakbonden, tot vreugde van de bazen en hun bondgenoten in de regering, heeft in de loop der jaren tot zware nederlagen geleid. Er zij op gewezen dat de FIQ, die 76.000 verpleegsters, verpleeghulpen en technici voor ademhalingstherapie vertegenwoordigt, historisch gezien nooit een gemeenschappelijk front heeft gevormd met de grote centrale vakbondsorganisaties.
Uiteindelijk werd het akkoord aanvaard met een kleine meerderheid van 54%, met een lage participatiegraad (tussen 32% en 44% naargelang van de regio) en werd het in sommige regio’s naar achteren geschoven. Verrassend wat de inhoud betreft: een geringe loonsverhoging van slechts 2% over de drie jaar van het akkoord, wat net boven de inflatie ligt. Daarnaast is er een FIQ-bonus van 3,5%, die alleen zal worden uitgekeerd aan leden van die vakbond en de reeds bestaande kloof tussen werknemers zal vergroten. Ten slotte zijn er de blijf- en aanwezigheidsbonussen, maar in werkelijkheid zal de regering die nooit hoeven te betalen omdat de arbeidsomstandigheden op het terrein niet zullen veranderen voor degenen die verplicht moeten overwerken (OTT) of die werk en gezin niet kunnen combineren.
Het grootste probleem zijn niet de salarissen, maar de arbeidsomstandigheden voor verpleegkundigen: te veel patiënten, gebrek aan middelen, voortdurend te weinig personeel. Deze omstandigheden maken het voor de zorginstellingen onmogelijk om personeel te behouden of nieuwe aan te werven. Tijdens het hele geschil heeft de FIQ niet geaarzeld haar reactionaire aard te tonen door middel van het principeakkoord, waaruit weinig belangstelling blijkt voor haar leden.
Lees verder “Voor de klasse-eenheid: Quebec, Griekenland, Pakistan, Duitse spoorstaking”
Het vermeende “einde van het Amerikaanse tijdperk” is in feite de journalistieke naam voor een proces dat wij de afgelopen jaren hebben gevolgd:
1) De VS stevenen af op een oorlog met China om de wereldmacht, maar terwijl zij zich daarop voorbereiden, hebben ze niet de economische capaciteit om hun imperialistische belangen militair te verdedigen in alle uithoeken van de wereld.
Hun leger buiten de gevechten houden in de regio die de Engelstaligen het “Midden-Oosten” noemen, is een prioriteit en een strategische noodzaak geworden.
2) Zij willen hun militaire druk concentreren op de grenzen van China en gebieden opgeven waar de militaire aanwezigheid van de VS minder rendabel is vanuit het oogpunt van de komende oorlog. Onvermijdelijk is het streven om onwillige bondgenoten tot een blok te dwingen en de controle over de meest onrustige regio’s onder de leden [van dit blok] te verdelen zonder de hegemonie in de wereld te verliezen.
3) Maar het is niet gemakkelijk. De overheersende krachten van vandaag zijn, zoals we hebben gezien, centrifugaal van aard. Het is geen toeval dat de meest pro-Amerikaanse landen tot eergisteren de eersten waren om de vogelverschrikker van “het einde van het Amerikaanse tijdperk” in een processie naar buiten te brengen.
4) Wat wel voorspelbaar is, is de “ontwestering” van regionale conflicten waar de Amerikaanse denktanks, met het weinig verheffende voorbeeld van Syrië en Libië, op wijzen. Conflicten die tot dusver binnen de perken zijn gebleven, zoals die tussen Marokko en Algerije in de Maghreb, zullen waarschijnlijk opnieuw worden aangewakkerd. Gisteren nog heeft Algiers de diplomatieke betrekkingen met Rabat verbroken. En in Zuid-Amerika zullen de spanningen over minerale rijkdommen en de strijd om de controle over de waterwegen toenemen.
5) Onder deze algemene beweging leggen de leidende figuren van de Amerikaanse en Britse bourgeoisie de nadruk op wat “thuis veranderd” moet worden. Verre van het “einde van het Amerikaanse tijdperk” te beschouwen als een fase van sociale transformaties, is het de bedoeling een ideologie te ontwikkelen die de imperialistische oorlog ten goede komt. Iets dat zo krachtig was als het antifascisme in zijn tijd, dat het mogelijk zou maken “zijn zonen en dochters op te offeren” en een beroep te doen op de bevolking van potentiële bondgenoten.
6) Alle Engelstalige en Chinese analisten wijzen naar Taiwan als de mogelijke aanleiding op korte termijn voor een frontale oorlog tussen de VS en China. Engelstaligen verwachten een Chinese invasie en zien dit als een moment waarop de VS een gok zouden kunnen wagen met een grotere kans op overwinning dan zij over vijf of tien jaar krijgen. De Chinezen herhalen het script van het furieuze nationalisme van de Chinese partijstaat.
Maar in werkelijkheid is Taiwan verre van het perfecte scenario voor de Amerikanen en is de timing verre van aanvaardbaar voor Peking. Washington is er zelfs niet in geslaagd Zuid-Korea en Japan effectief tegen China op te zetten… en is nog lang niet in staat haar strategie in Europa te dicteren. En vooral realiseert het zich niet dat de strategie van China er niet in bestaat een wereldoorlog te beginnen op slechts enkele kilometers van zijn kusten, maar veeleer eerst zijn mondiale imperialistische strategie te consolideren door de conflicthaarden ver van zijn vasteland te vermenigvuldigen.
7) Wat Kaboel definitief inluidt is niet “het einde van het Amerikaanse tijdperk”, maar een fase waarin een wereldoorlog nu rechtstreeks als horizon wordt erkend en waarin we een nieuwe reeks sterk geïnternationaliseerde regionale oorlogen zullen zien, een verergering van de tendensen tot handelsoorlog en protectionisme – grotendeels ontwikkeld via de “Green Deal” – gepaard zal gaan met een steeds openlijker ideologische innovatie in het vooruitzicht van het ronselen van arbeiders voor de oorlogsinspanning.
Bron: Communia, ¿Es Kabul el «fin de la era americana»?, 25-8-2021. Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie)
De opkomst van het fascisme heeft niet alleen de arbeidersbeweging, maar ook brede kringen van de intellectuelen, schrijvers, geleerden, uit het evenwicht gebracht. Het heeft niet alleen alle oppositie gewelddadig onderdrukt en alle arbeidersbeweging vernietigd; het heeft bovendien alle intellect gelijkgeschakeld, elke meningsuiting verboden, die van de officiële afwijkt en alle vrijheid, zo al niet van in stilte denken, dan toch van spreken en schrijven vernietigd. Terwijl de ene geldende leer met alle middelen van bekwame propaganda verbreid en reeds aan de jeugd ingegoten wordt, wordt elke, ook de zwakste uiting van kritiek met beestachtige wreedheden beantwoord.
Lees verder “G.I.C. Communisme en geestelijke vrijheid (Radencommunisme, 1939)”Derde en laatste aflevering van het artikel Trotski en het radencommunisme door de Groep van Internationale Communisten in verschenen in Radencommunisme, augustus en september 1938.
Lees verder “G.I.C. Trotski en het radencommunisme, 3/3”Tweede aflevering van het artikel Trotski en het radencommunisme door de Groep van Internationale Communisten in verschenen in Radencommunisme, augustus en september 1938.
Lees verder “Voorhoede of achterhoede?”Eerste aflevering van een artikel van de Groep van Internationale Communisten in verschenen in Radencommunisme, augustus en september 1938.
Lees verder “G.I.C., Trotski en het radencommunisme”
Group of International Communists,
From each according to his ability, to each according to his needs!
2021 Hermann Lueer (Editor/Translator)
105 pages, €8,07
Red & Black Books
ISBN 978-3-9822065-7-8
Gruppe Internationaler Kommunisten,
Jeder nach seinen Fähigkeiten, jedem nach seinen Bedürfnissen!
Hermann Lueer (Hrsg.) 2021
111 Seiten, €5,35
Red & Black Books
ISBN 978-3-9822065-8-5
De meeste Marxisten houden niet van Marx. Zij houden tenminste niet van de economische beginselen van de communistische maatschappij die Marx afleidde uit zijn kritiek op het kapitalisme. Maar de meeste Marxisten bekritiseren Marx ook in dit opzicht niet en geven er de voorkeur aan hem te interpreteren.
De Grondbeginselen van de Communistische Productie en Distributie, het nu legendarische boek van de Groep van Internationale Communisten uit 1930, was zowel een gedetailleerde uiteenzetting van de communistische produktiewijze die Marx en Engels slechts hadden geschetst, als een fundamentele kritiek op het revisionisme van de politieke partijen die zich op Marx baseerden.
Dit boek bevat een selectie van artikelen die door de leden van de Groep van Internationale Communisten tussen 1925 en 1936 in verschillende tijdschriften zijn gepubliceerd en waarvan de kritiek tot op heden niets aan actualiteit heeft ingeboet.
Lees verder “GIC, Van ieder naar zijn mogelijkheden, aan ieder naar zijn behoeften!”(Vertaling uit het Frans van de ICP – Le Prolétaire)
De “G10”, het onderhandelingsorgaan waarin vakbonds- en werkgeversvertegenwoordigers zijn verenigd, heeft op 8 juni een nieuwe interprofessionele overeenkomst (AIP) bereikt.
Het ABVV, een vakbond die dicht bij de socialisten staat en naar verluidt strijdvaardiger is dan de andere centra, presenteerde deze IPA in vurige bewoordingen. “Ja voor solidariteit!” was de titel van het SETCA-persbericht van 22/6 (1). Maar in feite is het de solidariteit met de bazen die hier speelt! De werkgeversorganisatie VBO (Verbond van Belgische Ondernemingen) is verheugd over deze overeenkomst die het mogelijk zal maken “het concurrentievermogen van de ondernemingen te vrijwaren”, met name door “de loonstijgingen daadwerkelijk te beheersen” (2).
Ongetwijfeld vestigen de vakbonden de aandacht op de verhoging van het minimumloon; maar deze verhoging, die slechts geleidelijk zal verlopen, betreft slechts 2% van de werknemers. Het VBO verklaart hierover: “Voor de meeste van onze sectoren zijn er geen gevolgen voor de laagste looncategorieën. En waar dit het geval is, kunnen extra verlagingen van de werkgeversbijdragen worden verwacht als compensatie”. Aangezien de “werkgeversbijdragen” zogenaamde “uitgestelde lonen” zijn (die aan de werknemers worden betaald in de vorm van diverse sociale uitkeringen), betekent dit dat de werkgevers met de ene hand zullen terugnemen wat zij met de andere hand opgeven! Bovendien voegt het VBO eraan toe dat deze stijging “onder de meeste bestaande sectorale minima” zal blijven…
Lees verder “België: een overeenkomst tussen vakbonden en werkgevers tegen proletariërs”
arbeidersstemmen 