Terroristische aanslagen in Brussel

Bomaanslagen op burgerdoelen zoals die in Brussel en eerder in Ankara en Istanbul [2] brengen een golf van angst en verwarring met zich mee, die zich verspreiden van het ‘episch centrum’ in een steeds grotere omgeving. De bewoners van bovengenoemde steden waren grotendeels in ‘shock’ en bleven thuis en gaven zich over het algemeen over aan een tweede schokgolf, de hersenspoeling van het ‘nieuws’ en de ‘commentaren’. Beide schokgolven hebben ook Nederland bereikt.

“Wat kunnen we doen om de angstgreep van het terrorisme te verminderen?”

In dit blog gaf ik sinds 24-3-2016 mijn gedeeltelijke en uiterst onvolledige overwegingen [1] bij de aanslagen in Brussel. De tekst is op 28-3-2016 17:10 uur als uiteindelijke versie afgesloten.
An abstract for an international audience was published 1-4-2016 as a Libcom Blog Entry.

In de ‘shock’ stelt ieder voor zich zich persoonlijke vragen waarin dubbele gevoelens een rol spelen en vanuit het nu naar de toekomst wordt gekeken:

• Wat afschuwelijk!
• Gelukkig, ik leef nog!
• Hoe moet ik nou morgen naar mijn werk, naar school, boodschappen doen?
• Hoeveel van deze aanslagen moet ik nog meemaken?
• Wanneer slaat het noodlot toe als ik in de buurt ben of als het dichterbij komt?
• Hoe ziet mijn omgeving er uit als dit soort ontwikkelingen verder gaan ?

De media en de burgerlijke politiek spelen handig in op die angstige gevoelens:

• Ja we zijn bang.
• Maar we mogen ons niet laten intimideren.
• Ze willen ons onze manier van leven afpakken, maar we gaan gewoon verder.

Dat zijn alles lege containerbegrippen die verhullen dat de media campagne voeren voor de plannen die de politici met de bevolking en met name de arbeiders voor hebben. ‘Onze manier van leven’ dat betekent voor Rutte en Samsom verdere bezuinigingen op voorzieningen, deelname aan de oorlogen die overal uitbarsten, zoals die in Syrië, waar Nederlandse F16’s …. bombardementen uitvoeren, waarin ‘helaas’ ook burgerslachtoffers vallen. Het grote werk – massale bombardementen die hele stadwijken in puin leggen en hele bevolkingen op de vlucht jagen – heeft het Westen fijntjes aan Poetin overgelaten.

Na de eerste golf van burgerlijke campagnes waarin wordt opgeroepen tot nationale eenheid in België achter de Koning en de Belgische vlag, volgden de solidariteitsverklaringen van alle bondgenoten van België, van de Europese Unie, van landen daarvan en van nabije en verre bondgenoten, van Erdogan tot Poetin (zie Terzijde). In Brussel en elders volgden de inmiddels obligate minuten ‘stilte’, waar tegenover we onze oproep stellen om tijd te maken voor onderlinge discussie over de betekenis van de aanslagen voor de de arbeidersstrijd (zie einde van deze tekst). De demonstraties van ‘nationale eenheid’ waarvoor het kapitaal de arbeiders uitnodigt, gaan door, maar het hoogtepunt daarvan dat op zondag 27 maart in Brussel moest plaastvinden is afgelast, “om veiligheidsredenen”, maar misschien ook omdat een teleurstellend lage opkomst werd verwacht.

——- Terzijde over Poetin en Erdogan ————————————–

En zowel Poetin en Erdogan, op dit moment elkaars aartsvijanden, morgen misschien weer dikke vrienden, komen er aan herinneren dat zij Europa altijd hebben gewaarschuwd voor het terrorisme.

Voor Poetin zijn dat Oekrainers en Islamische Staat, de laatste destijds opgezet door … het Westen en Turkije om Rusland terug te drijven.

Voor Erdogan is het terrorisme de PKK/PYD dat in Turkije respectievelijk in Syrië zijn droom verstoort van het herstel van een nieuw en Islamitisch Ottomaans Rijk. Daarom steunt Erdogan [3] Ahrar al-Sham en Jabhat al-Nusra, twee aan al-Qaeda gelieerde terroristische groepen in Syrië.

————————————————————————–

De campagnes in de burgerlijke media hebben inmiddels een nieuwe wending aangenomen, die van de versterking van de repressie, op de eerste plaats pleidooien om de veiligheidsdiensten meer bevoegdheden te geven (ten koste van de ‘mensenrechten’ en de ‘burgerrechten’), meer mankracht en hogere budgetten en ‘beter’ te laten samenwerken.  Bij die campagnes horen ‘onthullingen’ over het ‘falen’ van de veiligheids- en inlichtingendiensten, zoals dat Abdeslam slechts een uur werd verhoord tussen zijn arrestatie en de aanslagen in Brussel; hij was immers te zwak na zijn verwonding tijdens de arrestatie. Het ‘falen’ van de veiligheidsdiensten wordt – voor de zoveelste keer – gebruikt om deze diensten en hun bevoegdheden steeds verder uit te breiden. In de campagne over hun falen worden de arbeiders uitgenodigd om te denken als agent van de geheime politie, terwijl straks de arbeiders de eerste slachtoffers zullen zijn van de ‘verruimde’ verhoortechnieken. Daarentegen is het duidelijk wat uitbreiding van de (digitale) afluisterbevoegdheden, wat Guantanamo Bay, wat het uitbesteden door de CIA van ‘verhoren’ aan  folteraars zonder enige scrupule van Mubarak in Egypte en van Assad in Syrië hebben opgeleverd in de ‘strijd tegen het terrorisme’: meer terroristen, meer aanslagen en …. versterking van de repressie.

Deze versterking van de repressie drukt nu al op de zelfstandige arbeidersstrijd in het Frankrijk onder de uitzonderingstoestand van de ‘socialist’ Hollande (zie verder in dit artikel over de wilde staking van het grondpersoneel van vliegveld Roissy).

Na het afgelasten van de Mars tegen de Angst, waarschijnlijk omdat men te weinig deelnemers verwachtte, vertrekken de campagnes noodgedwongen vabn kleinere groepen manifestanten. Een groep enkele honderden extreemrechtse hooligans heeft op zondag 27-3-2016 de herdenking van de slachtoffers van de aanslagen op het Beursplein verstoord van ook weer enkele honderden mensen. De hooligans scandeerden antiterrorisme-leuzen en droegen spandoeken met boodschappen tegen IS en tegen migratie. De Hitlergroet werd gebracht. Daarmee lijkt een derde campagne te zijn begonnen waarin de media naar voren brengen dat de tegenstelling tussen ‘fascisme’ en ‘democratie’ voorop staat. Daarmee wil  de bourgeosie laten vergeten dat de ‘democratische’ staat, ook onder een ‘socialistische’ regering de arbeidersstrijd onderdrukt*).  Prompt meldden de ‘democraten’zich: “Eendrachtig veroordelen de voorzitters van de Vlaamse, democratische, politieke partijen CD&V, Open Vld, Groen en sp.a de gebeurtenissen van deze zondagmiddag in Brussel, waarbij naar schatting 500 extremisten en hooligans het Beursplein hebben ingenomen om er onder meer extreemrechtse leuzes te scanderen en de orde ernstig te verstoren”, laten de partijvoorzitters in een gezamenlijke mededeling weten. “(…) Wij nemen dan ook in de duidelijkst mogelijke bewoordingen afstand van een kleine, haatdragende minderheid, die met deze actie de verbondenheid en sereniteit poogt te ondermijnen. Wie verdeeldheid zaait en haat predikt, speelt de vijanden van onze democratische samenleving alleen maar in de kaart”, klinkt het eensluidend.                                                 Citaten uit De Morgen.

De aanslagen maken deel uit van de oorlogen in Syrië, Irak en Lybië

Opvallend weinig melden de media van de oorlogen in Syrië, Irak en (grotendeels in het geheim) in Lybië, waarvan de aanslagen door IS in Turkije en in Brussel deel uitmaken. Diverse Europese landen – waaronder Nederland en België – nemen aan de kant van de Coalitie deel aan deze oorlogen, met zijn allen meer of minder tegen Islamische Staat [4] en ieder voor zich voor eigen imperialistische doeleinden [5]. Er is geen sprake van enthousiaste steun van de bevolking, laat staan van de arbeiders voor deze oorlog. Dat geldt voor alle Westerse landen. Daarom willen de VS geen grondtroepen sturen die zware verliezen zouden leiden en dit zou eenzelfde reactie van demonstraties en stakingsbewegingen kunnen oproepen als de Vietnam-oorlog in de jaren zeventig.[6]

De huidige oorlogen worden vooral gevoerd door de luchtmacht, door drones en geheime operaties van beroepsmilitairen buiten het oog van de media. Maar in plaats van de terroristen uit te schakelen, leiden deze oorlogen plus de ellende waarin de bevolking van Afrika en het Midden-Oosten worden gestort tot een gunstige voedingsbodem voor het rekruteren van nieuwe terroristen.

Ook jongere moslims in Europa zijn voor een klein gedeelte te rekruteren voor het terrorisme. Deels door hun ellendige bestaan in verkrotte wijken van de binnensteden [7] of in moderne betonnen flats in de buitenwijken en geïsoleerd in satellietsteden. Deels ook omdat zij als zondenbok worden aangewezen in campagnes tegen de Islam, waarmee de burgerlijke politiek vooral een poppenkast opvoert tussen populistische haatzaaiers zoals Wilders en de ‘demokratische beschermengelen’ van links. De situatie op de arbeidsmarkt van dit deel van de arbeidersklasse dat bestaat uit de vaak goed opgeleide tweede of derde generatie arbeidsmigranten, is uiterst slecht. Een microscopisch kleine minderheid van deze jongeren wordt terrorist en richt met eenvoudige middelen grote slachtingen onder burgers aan, naar Europese begrippen dan.

Het terrorisme maakt deel uit van de logica van de imperialistische oorlog

Het bombarderen van burgerdoelen is één van de gruwelijkste kenmerken van de imperialistische oorlogen [8]. Dit is al zo sinds het nog koloniale oorlogen waren en Nederlandse ‘helden’ zoals Van Heutz slachtingen hielden onder de plaatselijke bevolking. Daarna werd het massaal bombarderen van de burgerbevolking door de luchtmacht tot een ware kunst verheven, van Guernica tot Dresden, en van Rotterdam tot Hiroshima en Nagasaki. Daarbij vergeleken zijn de zelfgeknutselde bommen van IS kinderspel. Let wel, ik vergelijk hier niet om – zoals vaak gebeurt  – vervolgens partij te kiezen:

• voor de zwakste of de verliezende van beide oorlogvoerende kampen,
• of tegen de sterkste (de VS) als ‘de grootste vijand’,
• of tegen de ‘aanvallende’ partij en dus om een ‘verdedigings’-oorlog te voeren
• of tegen wie de grootste stromen bloed veroorzaakt,
• of voor de niet-Westerse ‘volkeren’, maar … welke dan van de tegen elkaar strijdende naties en de uiterst nationalistische ‘bevrijdings’-bewegingen? **)
• of voor het meest ‘demokratische’ kamp, tegen het ‘fascistische’ kamp [9].

Dat soort van valse keuze zijn die van de burgerlijke politiek, inclusief het uiterst linkse randje van de burgerlijke politiek, altijd op zoek naar keuze voor één van de oorlogvoerende kampen. Dit geldt ook voor sommige anarchisten, uitzonderingen daargelaten ***), verblind door het ‘zelfbeherende’ Rovaja, diverse schakeringen trotskisten en de tot het rode pluche van de Tweede Kamer bekeerde populo-maoïsten van de SP. In plaats van al deze valse keuzes staat sinds 1914 het proletarisch internationalisme tegenover het imperialisme als geheel: “In de moderne oorlog is het niet langer mogelijk is onderscheid te maken tussen ‘offensief’ en ‘defensief’; dat afhangt van de subtiliteiten van diplomaten. Een Europese oorlog zal nooit het gevolg zijn van agressie van de ene natie tegen de andere, maar eerder  van de territoriale en financiële gulzigheid van elke partij” (Amadeo Bordiga 1913, zie noot 12). Of zoals Gorter in 1914 opriep om “het imperialisme en de oorlog te bestrijden door de massa-actie van het internationale proletariaat”: “Alle burgerlijke partijen van alle landen zijn voor de bewapening en voor de oorlog. Allen bedreigen dus in vredestijd, en vernietigen in oorlogstijd, het internationale proletariaat. (…). En het imperialisme is blijvend. De bourgeoisie van één land is dus niet meer alléén de vijand van de arbeider. Te midden van de in miljoenen stukken scheidende verdeling die de gewone uitbuiting in de fabrieken en werkplaatsen geeft, te midden van de honderdvoudige verdeling die de onderdrukking in de nationale staten teweeg brengt, te midden daarvan en daarboven uit brengt het imperialisme de arbeidersklasse op één front tegenover het kapitaal. Voor het eerst in de wereldgeschiedenis. Door één bedreiging, door één daad van het gehele kapitalisme getroffen, staat het proletariaat als één geheel niet meer alleen tegenover zijn eigen bourgeoisie, maar tegenover de bourgeoisie van alle staten.” (Herman Gorter in Het imperialisme, de wereldoorlog en de sociaaldemocratie).

Achter de oorlogen: de economische crisis en de komende aanvallen op de arbeiders

Beide in Brussel verspreide plamfletten wijzen er op dat de economische crisis alle landen de oorlog in drijft. Daarbij ontbreekt het echter aan argumentatie, waarvoor we verwijzen naar enkele eerdere teksten van Arbeidersstemmen.[10]

Op deze plaats willen we aan de hand van een stuk uit een nog te publiceren artikel wijzen op drie manieren waarop het kapitaal de komende crisis kan afwentelen op de arbeiders:

De eerste mogelijkheid bestaat uit het mobiliseren van alle middelen die klassiek ter beschikking staan van het kapitalisme. We moeten echter constateren dat deze reeds zeer zwaar zijn ingezet, dat hun doeltreffendheid geleidelijk is afgenomen tot bewezen als vrijwel nihil sinds 2009. Dus beschikt het niet meer over het middel van de rente om de machine weer op gang te brengen, omdat die al op het laagste niveau staat en de rentedalingen sinds 2007 niet het gewenste effect hebben gehad. Wanneer we kijken naar het niveau van de schulden van alle betrokkenen, dan lijkt een stimuleringsbeleid door het opvoeren van de schuld onwaarschijnlijk, etc. Weinig speelruimte aan die kant dus.

De tweede mogelijkheid zou zijn om door een verwoestende oorlog of crisis tot een enorme waardevermindering van het kapitaal (zowel het fictieve als het productieve kapitaal) en van de arbeid te komen en zo de voorwaarden te herstellen voor een nieuwe cyclus van accumulatie. Tot dusver werd deze mogelijkheid uitgesloten om twee redenen. De eerste reden is dat dit onvermijdelijk aan gehele fracties van kapitaal schade zou berokkenen. Tot nu toe is het beleid geweest om ​​productief en financieel kapitaal te beschermen tegen ​​faillissement of massale waardevermindering. Dit werd op twee manieren gedaan. Enerzijds door de redding van financiële instellingen en failliete ondernemingen via een overdracht van hun particuliere schulden naar de overheidsschuld, en door bezuinigingsmaatregelen met een aderlating meerwaarde vrij te maken, anderzijds door de massale liquiditeitsinjecties. De tweede reden om dit niet te doen is dat een dergelijke devaluatie op grote schaal bij honderden miljoenen arbeiders een niet verwaarloosbaar sociaal en politiek risico inhoudt. Sterker nog, ondanks een onder druk van de werkloosheid afgestompte strijdbaarheid, beschikken de arbeiders nog steeds over een potentiele weerstandskracht, vooral omdat ze niet een grote nederlaag hebben ervaren in de strijd tegen de afbraak van hun leefomstandigheden. Met andere woorden, een dergelijk beleid van massale aanvallen op de lonen zou risico’s met zich meebrengen die tot nu toe nog steeds worden ingeschat als te hoog.

De derde, en de meest waarschijnlijke mogelijkheid, zal zijn om de winstvoet te herstellen, die sinds 2013 in een cyclische beweging daalt, terwijl het productieve kapitaal en de financiële sector beschermd wordt tegen elke massale waardedaling van hun activa. Dit beleid zal worden gedragen door de staat, die vervolgens de bevolking laat betalen via een nieuwe stijging van de uitbuitingsgraad van de arbeiders. Dit beleid, dat sociaal en politiek als minder riskant wordt beschouwd, heeft echter geen kans van slagen zoals reeds blijkt uit de vrijwel stagnerende groei  sinds 2009.

Niets in de huidige situatie wijst dan ook op een uitkomst voor de contradicties van het kapitalisme. Uiteindelijk drijft het kapitalisme ons in het nauw. De enige echte hoop is dat, door de toegenomen bezuinigingen de arbeiders beginnen om de overheersende logica van het kapitalisme en de macht van de bourgeoisie ter discussie te stellen, en zo de eerste stappen te zetten om dit systeem dat ons naar de ondergang leidt, te veranderen.

(Einde citaat uit De Komende Crisis)

Met name wat hierboven wordt genoemd ‘de tweede mogelijkheid’ bevat nogal drastische maatregelen. Dat is het waaraan het Franse kapitaal dringend behoefte heeft, maar waarvoor het steeds terugschrikt. Met het uitroepen van de staat van beleg, waarvoor de aanslagen in Parijs een welkom voorwendsel vormden, willen de Franse ‘socialisten’ de arbeiders zo ver krijgen, dat de regering deze hete soep eindelijk kan opdienen. Dit recept kan zomaar in België worden opgevolgd. Al maanden worden de grote steden overheerst door zwaar bewapende Rijkswachters en militairen. Deze opbouw van de repressie en versterking van de ‘veiligheids’-diensten gaat gewoon verder, niet ondanks, maar juist dankzij hun falen om de terrorische aanvallen te stoppen.

 Aanwijzingen voor aanslagen in Nederland

Inmiddels is bekend dat de aanslagen in Brussel eigenlijk voor Pasen waren gepland. De arrestatie van Abdeslam deed de terroristische groep vrezen dat het netwerk verder zou worden opgerold en daarom verhaastte ze haar actie. Er zijn aanwijzingen dat dit netwerk ook contacten had in Nederland. Zo schrijft Trouw:

“(…) ook Abdeslam zou naar Nederland zijn gereisd. De Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid (…) acht dagen geleden (…) ‘In de ogen van jihadisten is Nederland een legitiem doelwit’, onder toevoeging dat het nog legitiemer is geworden sinds Nederland deelneemt aan luchtaanvallen op Syrië. Turkije zegt dat het een van de aanslagplegers in Brussel vorig jaar naar Nederland heeft uitgezet. Het gaat om Ibrahim El Bakraoui, die zich dinsdag op het Brusselse vliegveld Zaventem opblies. De man werd volgens Turkije in juni opgepakt in Gaziantep in Zuid-Turkije en een maand later uitgezet. De Belgische minister van justitie Koen Geens bevestigt dat de verdachte naar Nederland was uitgezet.” (Trouw Nederland kan maar beter wennen aan terreurdreiging 24-3-2016).

We kunnen daar nu aan toevoegen dat de Brusselse zelfmoordterrorist Ibrahim El Bakraoui destijds door Turkije aan Nederland is uitgeleverd. Niet onmogelijk dat hij daar contacten had. Ondertussen is – naast zo’n 20 andere verdachten, – een derde aanslagpleger, die zichzelf niet heeft opgeblazen, nog steeds op vrije voeten. Dit lijkt op dezelfde weg die Abdeslam eerder heeft gekozen toen hij zogenaamd ervan af zag om zich op te blazen bij het Stade de France: hij is misschien een contactpersoon die de schakel tussen meerdere geheime cellen vormt. Dit alles wijst er op dat het terroristische netwerk in tact is gebleven en dat het kan rekenen op de logistieke steun van degenen die op afstand de touwtjes in handen houden, altijd geïnfiltreerd door geheime diensten.

Wat te doen?

Net als bij de aanslagen in Ankara en Istanbul probeer ik via de bescheiden middelen van Arbeidersstemmen bij te dragen tot het proces van bewustwording binnen de arbeiderklasse.

Dat is wat anders dan te beweren dat mijn persoontje, of deze of gene groep of zelfs de Partij, de arbeidersklasse vertegenwoordigt. De arbeidersklasse voert haar strijd niet meer via haar ‘vertegenwoordigers’, met name sinds de parlementaristische partijen en de vakbonden die beweerden de arbeidersklasse te vertegenwoordigen, haar de Eerste Wereldoorlog in stuurden.

Het alternatief is al helemaal niet om terug te vallen op de Blanquistische vormen van strijd, waarin kleine minderheden zich uit ongeduld en onbegrip verbeelden dat zij door een pure wilsinspanning de historische strijd van het proletariaat in haar plaats kunnen voeren. De groepen die deze weg voorstaan proberen door schreeuwerige leuzen de arbeidersklasse, of een deel daarvan, achter zich te krijgen, zonder echt diepgaand bewustzijn van de strijd die voor ons ligt [11].

Arbeidersstemmen roept arbeiders op om hun eigen stem te laten horen en met elkaar in discussie te gaan. Dat hebben we gedaan na Ankara en Istanboel. Dat doen we ook nu, voordat de volgende aanslagen in Nederland plaatsvinden:

Ga (..) het gesprek aan met uw collega’s, huisgenoten, vrienden, buurtgenoten, medestudenten of medescholieren.

• Wordt het gesprek belangrijk, laat het werk of de studie dan een tijd liggen.
• Afgelopen met de minuten stilte voor de slachttoffers onder leiding van degenen die ons de oorlog in willen sturen!
• Laten we een uurtje met elkaar van gedachten wisselen over deze afschuwelijke gebeurtenissen.

Arbeiders, we hebben een wereld te winnen!

______

Noten

*) De huidige situatie is verre van die in de jaren 1930, toen de arbeidersklasse in Rusland, Duitsland, Hongarije, Italie door de stalinistische, respectievelijk facistische contrarevolutie was verslagen. Maar het is interessant te kijken welke de rol was van het Eenheidsfront tegen het fascisme in Frankrijk en België: La fraction italienne constate que la réaction des ouvriers francais a été dévoyée par la gauche et les syndicats sur le terrain du capitalisme “puisque son drapeau fut la défense de la République, de la démocratie“. (Bilan, no 16, mars 1935 , “La grève générale : expression de la lutte de classes“.) Le défilé des ouvriers français, sous le signe de l’unité syndicale, du Front unique, derrière le drapeau tricolore, marquait la défaite du prolétariat, inéluctablement conduit à la guerre: “C’est sous le signe d’imposantes manifestations de masses que le prolétariat frangais se dissout au sein du régime capitaliste. Malgré les milliers et les milliers d’ouvriers défilant dans les rues de Paris, on peut affirmer que pas plus en France qu’en Allemagne ne subsiste une classe prolétarienne luttant pour ses objectifs historiques propres. A ce sujet le 14 juillet marque un moment décisif dans le processus de désagrégation du prolétariat et dans la reconstitution de I’unité sacro-sainte de la Nation capitaliste. Ce fut vraiment une fëte nationale, une réconciliation officielle des classes antagonistes, des exploiteurs et des exploités; ce fut le triomphe du républicanisme intégral que la bourgeoisie loin d’entraver par des services d’ordre vexatoires laissa se dérouler en apothéose. Les ouvriers ont donc toléré le drapeau tricolore de leur impérialisme, chanté la Marseillaise et méme applaudi les Daladier, Cot et autres ministres capitalistes qui avec Blum, Cachin ont solennellement juré ‘de donner du pain aux travailleurs, du travail à la jeunesse et la paix au monde’ ou, en d’autres termes, du plomb, des casernes et la guerre impérialiste pour tous.” (Bilan, no. 21, juillet/ao0t 1935, “Sous le signe du 14 juillet“.)

Plus que le “fascisme“, l’ennemi véritable du prolétariat français et belge réside dans la “démocratie“. En effet, ” …la domination démocratique est de beaucoup celle qui s’adapte le mieux au maintien de ses (la bourgeoisie) privilèges, car mieux que le fascisme elle pénètre le cerveau de I’ouvrier, le pourrit intérieurement, alors que le fascisme écrase par la violence une maturation de classe que le capitalisme ne parvient pas à faire disparaitre “. (Bilan, no 22, ao0t 1935, “Les problèmes de la situation en France“.)

Bron: Bourrinet Le Courant ‘Bordiguiste’ (1919 – 1999) Italie, France, Belgique, p. 109.
http://www.left-dis.nl/f/bordiguism.pdf

**) Peter Storm valt in deze categorie. Hij zegt op het einde van zijn blog over Brussel: “Als we echt willen dat aan aanslagen zoals die in Brussel een eind komt, doen we er goed aan die drijfveer ervoor weg te nemen en een einde aan de Westerse misdaden jegens de bevolkingen van het Midden-Oosten te helpen maken. Wie echt geen aanslagen wil in Nederlandse steden, heeft dus een extra reden om aan te dringen op het stopzetten van de Nederlandse luchtaanvallen op Syrië en Irak.” 

Daarbij valt op dat “we” volgens hem “moeten aandringen” bij wie? Wie anders dan de Nederlandse regering? Wat is dit anders dan een opvatting over wat de buitenlandse politiek van de Nederlandse staat zou moeten zijn, hoe onrealistisch ook? Dit houdt in werkelijkheid in een poging tot het afleiden van de arbeidersstrijd in de richting van verzoeken aan diezelfde staat. We hebben in dit geval te maken met een uiterst linkse fractie van de Nederlandse bourgeoisie die een ‘vrede’ met Islamitische Staat wenst. Proletarisch internationalisme in de opvattingen van de Communistische Linkerzijde houdt heel iets anders in. Bij het besef dat de staat op dit moment niet kan worden vernietigd door de macht van de arbeidersraden, wijzen we wel op de noodzaak daarvan, en van de voorbereiding van de proletarische strijd tegen de staat in de huidige nog beperkte strijd van de arbeidersklasse.

Overigens heeft Islamitische Staat in een videoboodschap alle kijkers aangeboden om van de Belgische leiders te eisen dat ze hun soldaten terugtrekken uit het Midden-Oosten. “Trek jullie terug en jullie zullen in vrede leven”. Peter Storm verkeert in luguber gezelschap!

***) Er zijn uitzonderingen, bijvoorbeeld Italiaanse Libertaire Communisten die tijdens de ‘Bevrijding’ van 1944 schreven “De proletariërs weten, of zouden moeten weten, wat hen te doen staat. Laat je niet opnieuw enorm door de bourgeoisie beetnemen die belooft jullie belangen te ‘behartigen’. Laat je niet misleiden door rode vlaggen. Fascisme, oorlog, zuivering, bevrijding, dat zijn allemaal aspecten van een strijd waarin de vijand, de bourgeoisie als klasse, ons een mes in de rug steekt. De verkeerde oorlog met zijn systeem. Oorzaak van de puinhoop waarin de naties zich bevinden. Het bewapenen van proletariërs tegen de proletariërs. Blokken van naties tegen blokken van naties . De bourgeoisie gebruikt dat alles in haar eigen voordeel, voor haar overheersing en rijkdommen.” (Il Comunista Libertario, aangehaald door Bourrinet in noot 171).

[1] Daarbij maak ik dankbaar gebruik van pamfletten van twee internationalistische groepen, MC/KPK en GIGC, die op dezelfde dag nog zijn verspreid. Een dergelijke haast in de stellingname is verdienstelijk wanneer dit niet ten koste gaat van de helderheid. Deze tekst bevat enkele kritieken op beide pamfletten, voornamelijk in de vorm van voetnoten om de lezer niet te vermoeien met wat in feite slechts randverschijnselen zijn. Deze kritieken zijn kameraadschappelijk bedoeld omdat de inhoud van deze pamfletten de strijd van de arbeidersklasse tegen alle verdelingspogingen ondersteunen.

[2] Zie de tekst van Arbeidersstemmen  Bomaanslagen door zelfmoord terroristen in Ankara en Istanboel.

[3] Zie de tekst van Arbeidersstemmen Turkije: Erdogan speelt gevaarlijk spel.

[4] IS of andere boevenbendes die hun ‘eigen’ staat willen om hun ‘eigen’ bevolking te onderdrukken en hun ‘eigen’ arbeiders uit te buiten, alle hebben ze bewezen dat ze ze niet terugschrikken voor bloedige aanslagen tegen gewone mensen: van de Palestijnse tot de Zionistische nationalisten, IRA, PKK, enz. De lijst is lang.

[5] Zie de tekst van Arbeidersstemmen F-16’s naar Syrië dè oplossing.

[6] Paul Mattick De wereldwijde oorlog. Deze tekst legt ook ook waarom een wereldoorlog steeds onwaarschijnlijker wordt, een ontwikkeling die de groep GIGC blijkbaar is ontgaan. Deze groep overdrijft enerzijds het belang van de huidige arbeidersstrijd in Europa, waarbij ze niet ziet dat deze strikt ingekaderd is door de vakbeweging, aan de andere kant overdrijft ze het effect van de ideologische campagnes op de arbeidersklasse, wanneer ze paniekerig in haar pamflet schrijft, dat de arbeidersklasse “dan een belangrijke ideologische en politieke nederlaag zou lijden die de weg opent naar bloedige mislukkingen (zoals in de jaren 30) en dan zou zich een proces openen dat snel leidt naar een Derde Wereldoorlog (…).”

[7] Dit geldt in het bijzonder voor Brussel. MC/KPK speelt met hun pamflet daar goed op in. Daarbij vervallen ze in de leuzen op het einde van het pamflet helaas in een soort atheïstische strijd tegen de goden (‘Geen goden, geen meesters, geen staten, geen bazen’, Bakoenin had het niet beter kunnen zeggen!), in navolging van de Leninisten. De Westerse marxisten hebben daarentegen in navolging van Marx gesteld dat de godsdienst het opium van het volk is, en niet voor het volk, een verdoving dus die in de strijd en in het socialisme vanzelf zal verdwijnen. Daarom hebben we in ons pamflet benadrukt “(…) cultuur of godsdienst (zijn) zaken die er niet toe doen wanneer het er om gaat als eenheid voor arbeidersbelangen op te komen”. Zie ook Zie ook Anton Pannekoek 1936 Communisme en Godsdienst, Kommunismus und Religion, Communism and Religion part 1/2 and 2/2.

[8] Het pamflet van MC/KPK spreekt wat dit betreft tegen beter weten in van ‘Twee massale aanslagen tegen de bevolking op plaatsen die geen enkel strategisch of militair nut hebben’.

[9] MC/KPK noemt in in haar pamflet de aanslagplegers in dikke koppen ‘fascisten’ en ‘islamo-fascisten die het spelletje van de Staat spelen’. De kameraden ontgaat het misschien dat dit soort on-historische uitspraken passen in het spelletje van b.v. de trotskisten. En dit van een groep die zich beroept op de Italiaanse Linkerzijde die het fascisme aan den lijve heeft ondervonden. Een stap verder en deze kameraden verliezen zich totaal in het anti-fascisme en vergeten dat de hoofdtegenstelling, zowel vroeger als nu, die tussen proletariaat en kapitaal is.

[10] Na G-20 overleg in Shanghai… en  Bomaanslagen door zelfmoord terroristen in Ankara en Istanboel.

[11] Helaas is dit het beeld wat opkomt na het lezen van de twee pamfletten die we eerder hebben aangehaald. Zie ook Anton Pannekoek 1920 Het nieuwe Blanquisme, The New Blanquism, Der neue Blanquismus. 

Dit artikel mag geheel of gdeeltelijke worden aangehaald met vermelding van de bron:
https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2016/03/24/terroristische-aanslagen-in-brussel/