Source of original article in French:
http://www.pcint.org/01_Positions/01_01_fr/160710_mexique-repression.htmArticle on Mexico 2017 riots and strikes.
Bijgaand artikel is een gedeeltelijke vertaling van wat verscheen op de website van de IKP – Le Prolétaire, waarmee we niet de bordigistische partij-opvatting delen.
Mexico: bloedige burgerlijke onderdrukking en de dodendans van ‘uiterst’-links
De Mexicaanse bourgeoisie heeft weer eens haar bloeddorstige gezicht laten zien.
Zondag 19 juni, in Nochixtlan vermoordt zwaar bewapende federale politie in koelen bloede een dozijn stakende leraren en dorpelingen die hen steunen. Ze blokkeerden een snelweg in het zuiden van het land om te voorkomen dat de federale politie naar de hoofdstad van de deelstaat Oaxaca zou gaan, waar de stakende leraren een kamp organiseerden.
Geconfronteerd met demonstranten die voor hun verdediging slechts beschikten over stokken en stenen, gebruikte politie traangas, rubber kogels, scherpe munitie en helikopters. De politie hield tijdens de botsing ambulances tegen en blokkeerde demonstranten die probeerden om de gewonden naar het ziekenhuis te brengen.
Het bloedbad van Nochixtlan is niet het werk van een uitspatting door enkele agenten of een uitzondering, het is typerend voor de ontwikkeling van de strijd in Mexico en voor het burgerlijke geweld dat probeert de strijd te beteugelen.
Mexico opgeschrikt door burgerlijk geweld … en arbeidersstrijd
Deze moord maakt deel uit van het klimaat van geweld dat Mexico al jaren beheerst.
Dit land met 120 miljoen inwoners heeft een kapitalistische ontwikkeling doorgemaakt die het nu tot de tweede economische macht in Latijns-Amerika (na Brazilië) heeft gemaakt, maar het wordt al jaren geplaagd door slachtpartijen. De proletariërs en boeren zuchten onder gewelddadige onderdrukking en zijn ook het slachtoffer van botsingen tussen de burgerlijke krachten (waarvan vele te maken hebben met drugshandel). De afgelopen tien jaar werd gekenmerkt door meer dan 185.000 moorden in Mexico (en meer dan 30.000 verdwijningen). Maar de binnenlandse situatie wordt niet alleen gekenmerkt door criminaliteit.
Het Mexicaanse proletariaat biedt de uitbuiters het hoofd. Meerdere recente stakingen getuigen daarvan.
Golf van stakingen in de industrie en de landbouw
In de San Quintin Vallei van Neder-Californië zijn de dagloners die als landarbeiders werken een lange staking van twaalf weken begonnen tegen de bazen die aan hen armoedige lonen en werkdagen opleggen die kunnen oplopen tot 18 uur. Ze gebruiken ook de kinderen om de fruit en tomaten plukken, die vooral bestemd zijn voor de Amerikaanse markt. Er bevinden zich 80.000 landbouwarbeiders in het dal en velen zijn immigranten uit zuidelijke staten, vaak van indiaanse afkomst. De arbeiders blokkeerden de belangrijkste weg tussen de regio en Californië, waardoor de gewassen wegrotten en miljoenen dollars verlies ontstaat voor de kapitalistische agrobusiness. Ondanks de wrede repressie door de politie, hebben de arbeiders hun algemene situatie zien verbeteren. BerryMex, de grootste producent in de regio, werd genoodzaakt zijn lonen te verhogen die nu de hoogste in de Mexicaanse landbouw zijn geworden. Andere bedrijven betalen nu bijdragen aan de sociale zekerheid en bieden bepaalde voordelen aan hun werknemers. Veel fabrikanten blijven echter weigeren om de loonsverhoging toe te passen. De staking liet ook de oprichting zien van twee agrarische vakbonden onafhankelijke van de werkgevers en van de ‘charros’-vakbonden ( ‘charros’ wil zeggen ‘verkocht’ aan de staat en de PRI).
De arbeidsonrust heeft ook invloed op de electrotechnische arbeiders in Ciudad Juarez. De strijd begon bij de elektrische transformatorenfabrikant Eaton Bussmann, met als doel het verhogen van de lonen en de verbetering van de arbeidsomstandigheden (betaling van premies, de installatie van airconditioning in de werkplaatsen …) Daarna kwamen de arbeiders van de fabriek van Scientific Atlanta, een dochteronderneming van Foxconn, in beweging voor loonsverhogingen, lunchpauzes, het einde aan intimidatie door voormannen, betaalde vakantie, het recht om een vakbond te vormen. Arbeiders van de Lexmark printerfabrikant begonnen tegelijkertijd met acties waarin zij hogere lonen eisten en protesteerden tegen seksuele intimidatie door de leidinggevenden van het bedrijf. De arbeiders van Ciudad Juarez hebben te lijden onder zware repressie door de werkgevers, die stakers hebben ontslagen.
In de staat Michoacan zijn in maart 2016 3.5000 mijnwerkers van ArcelorMittal eveneens begonnen aan een staking voor een week. De mijnwerkers zijn de strijd aangegaan tegen ontslagen en schending van hun collectieve arbeidsovereenkomst.
De 1.700 werknemers van de Nissan-fabriek in de industriestad Cuernavaca Valley (Civac) in de staat Morelos hielden in april een tweedaagse staking en behaalden een loonstijging van 4% en 500 arbeiders kregen een full-time contract.
De arbeiders bij telefoniegigant Telmex kregen een loonsverhoging na dreiging met staking, zelfs al werd de mobilisatie gesaboteerd door de gele [onderkruipers; vertaler] vakbonden.
Ondanks de repressie en de manoeuvres van de charros, is het duidelijk dat het jonge Mexicaanse proletariaat moedig strijd levert in een zeer moeilijke situatie van baanonzekerheid, gebrek aan rechten en brute repressie. Dit is ook het geval bij de werknemers in het onderwijs.
Een lange strijd tegen de onderwijshervorming
Sinds 2013 strijdt de Coördinatie van de Arbeiders en Onderwijsarbeiders (CNTE) tegen de invoering van een hervorming van het onderwijs, die, net als elders, resulteert in lagere bekostiging, competitie tussen scholen (door het meten van de “prestaties” van elke school) en een hiëarchisering van het onderwijzend personeel door een nieuw evaluatiesysteem (dat het mogelijk maakt om dwarsliggers te straffen).
Deze hervorming is een vertaling van het “Plan voor Mexico” dat president Peña Nieto heeft ondertekend met zijn partij (de Institutionele Revolutionaire Partij, lid van de Socialistische Internationale) en zijn tegenstanders / partners van de PRD (Democratische Revolutie Partij, ook een lid van de Socialistische Internationale) en de PAN (Nationale Actie partij, kerkelijk rechts).
Maandenlang zijn leraren die gebroken hebben met de gele vakbond SNTE, in strijd tegen de federale regering, maar ook tegen de regeringen van de deelstaten die in handen zijn van de oppositie. De strijd werd vooral ontwikkeld in de zuidelijke staten, de armste regio’s waar de indiaanse bevolking in de meerderheid is.
De stakers vielen de lokalen van de burgerlijke partijen aan die achter het “Plan voor Mexico” staan, maar ook van openlijk gele en ultra-corrupte vakbonden zoals de CTM (aangesloten bij de International Trade Union Confederation net als de CGT, CFDT, FO … [in Frankrijk en FNV en CNV in Nederland; vertaler]) en de SNTE (aangesloten bij Education International – de koepel van vakbonden in het onderwijs waarbij in Frankrijk de FSU, de CFDT, CGT, UNSA zijn aangesloten …). Ze blokkeerden economische activiteiten (raffinage, brandstofdepots, luchthavens, wegen, waterkracht, …) en hielden symbolische plaatsen bezet, zoals het centrale plein van Mexico, de Zocalo.
De repressie was zelfs vóór 19 juni zeer hevig. Demonstranten werd met hele hordes van politie geconfronteerd. Duizenden leraren zijn ontslagen wegens het weigeren van de evaluatie of wegens staking. Honderden vakbondsleden zitten in de gevangenis. Dit is bijvoorbeeld het geval met de twee leiders van de CNTE die op 12 juni in Mexico-stad door zes zwaarbewapende mannen met bivakmutsen werd gearresteerd bij het verlaten van een vergadering van de CNTE. Ze werden onmiddellijk overgebracht naar de high security gevangenis Hermosillo.
De recepten van ‘uiterst’ links tegen de proletarische strijd
Geconfronteerd met deze staking, kunnen we zien hoe alle onderdelen van Mexicaans “uiterst” links anti-proletarische standpunten innemen, de een nog meer dan de ander. Deze “revolutionairen” slaan allerlei richtingen in om de bourgeoisie niet te confronteren en om te verhinderen dat het proletariaat afgeleid wordt van het opnieuw opnemen van de open strijd.
[Volgt een uiterst lang fragment, waarvan we hier slechts de tussenkopjes kunnen weergeven. We verwijzen naar de website pcint.org voor de oorspronkelijke tekst in het Engels, Frans, Italiaans en Spaans; vertaler]
Recept # 1: het eenheidsfront met de bourgeoisie (…)
Recept # 2: de “macht van het volk” (…)
Recept # 3: de grondwetgevende vergadering (…)
Recept # 4: “arbeiders en boeren regering” (…)
In Mexico, net als elders, staat de noodzaak voorop van de proletarische revolutie tegen alle doodlopende straatjes van het reformisme
Alle straatventers van ‘uiterst’ links proberen hun versneden rommel aan de proletariërs te verkopen: nationale bevrijding, grondwetgevende vergadering, volksmacht, arbediersregering…
In de strijd tegen de burgerlijke terreur, betekent eisen stellen voor democratisering van de macht en hervormingen, zich op te sluiten in het keurslijf dat de bourgeoisie wil opleggen om de arbeidersstrijd te bezweren. Het doen van dergelijke oproepen tot het proletariaat, vraag om zelfmoord te plegen om te voorkomen dat het wordt vermoord, om zich te gedragen als zijn ergste vijand.
De cyclus van strijd voor nationale bevrijding is over de hele wereld voltooid, en de jonge arbeidersklasse moet zich rechtstreeks richten op de uitsluitend proletarische revolutie. Die kan slechts plaats vinden tegen de democratische bourgeoisie en haar aanhangers. Het proletariaat heeft ongetwijfeld nog de historische taak van het tot het uiterste vervullen van de ‘burgerlijk-democratische taken’, vooral in de landbouw, dat wil zeggen, de liquidatie van de oude pre-kapitalistische onderdrukking, een liquidatie van overblijfselen die de bourgeoisie niet heeft kunnen bereiken. Maar deze tweede taak moet worden uitgevoerd zonder enige beperking of afzien van het eerste doel, omdat deze taak van voorbijgaande aard is en onder voorbehoud van de proletarische revolutie wordt uitgevoerd, waarbij de proletariërs van de steden op niemand anders dan de landarbeiders als hun bondgenoten vertrouwen. De kleine boeren zullen nooit betere bondgenoten zijn, want net als alle andere kleinburgerlijke klassen, zijn het onzekere reisgenoten, altijd bereid om zich tot de bourgeoisie te wenden.
De communisten roepen daarom de arbeiders van Mexico evenals die van alle landen op om deze gevaarlijke reformistische illusies te verwerpen en niet de ernstige fout te begaan om degenen die deze illusies verspreiden als mogelijke bondgenoten te beschouwen.
De revolutionairen zeggen tegen de arbeiders dat ze de strijd moeten aangaan op het terrein waar de bourgeoisie hen uitdaagt, en dat ze zich moeten voorbereiden op een antwoord door de proletarische zelfverdediging te organiseren die in staat is te reageren op geweld met gepast geweld en op wapens met de nodige wapens. Een dergelijk antwoord kan alleen zinvol zijn als het onlosmakelijk verbonden is met het stellen van een perspectief – min of meer op lange termijn – van een revolutionair offensief tegen de bourgeoisie en de staat, voor de dictatuur van het proletariaat . Ze roepen de meest bewuste en meest strijdbare elementen op deel te nemen aan het harde werk van het bouwen van een echt revolutionaire marxistische partij, internationalistisch en internationaal, die alleen in staat is tot deze voorbereiding en deze strijd te leiden, de partij die het proletariaat al tientallen jaren zo hard nodig heeft.
Er is geen andere weg, er kan geen andere weg zijn!
Internationale Communistische Partij
10 juli 2016
arbeidersstemmen 