Loonarbeid maakt ziek

De blauwe griep – het virus van dagelijks verzet

Het blauwe griep virus

In 1994 volgde ziekenhuispersoneel in Chicago het voorbeeld van onderzoek in biologische oorlogsvoering en ontwikkelde een nieuwe ziekte, de blauwe griep. Op 9 februari meldden meer dan duizend werknemers van vier ziekenhuizen dat ze leden aan de blauwe griep en gingen met ziekteverlof. Het betrof m/v medische specialisten, artsen, verplegers, technici en schoonmakers.

Onderzoekers hebben aangetoond dat het virus dat de blauwe griep veroorzaakt met name toeslaat onder arbeiders die verzwakt zijn door buitensporige werkdruk en lage lonen. De angst als gevolg van nieuwe c.a.o.’s die geen rekening houden met de arbeiderseisen voor loonsverhogingen en voor de inzet van meer personeel, maakt ze nog meer vatbaar voor dit virus. Degelijke omstandigheden roepen hevige emoties op bij de werkers en ze besluiten zich collectief ziek te melden. In dit bijzondere geval hadden de leidinggevenden de symptomen zorgvuldig onderzocht en hun prognose was dat de werkers ziek werden. Ze redeneerden dat de kwestie van het wettelijk toegestaan zijn of niet van acties (tijdens een lopende c.a.o.) van invloed was op een dergelijke epidemie. Ze waarschuwden het personeel dat het niet wettelijk is toegestaan zich op deze manier ziek te melden, maar dat maakte geen einde aan het virus[i].

[i] Faridabad Mazdoor Samachar (FMS) april 1994.

De vindingrijkheid van de Heilige Geest

Arbeidsters in Maleisië solderen onder de microscoop onderdelen aan elkaar vast. Een arbeidster zag een geest onder haar microscoop; binnen vijf minutes vielen alle arbeidsters aan de lopen band flauw. De leidinggevenden lieten zich niet van de wijs brengen en haalden zowel arbeidsanalisten als geestenbezweerders erbij om hun kunsten te vertonen. Sociologen werden erbij gehaald om micro- en macro-onderzoek te doen voor het vinden van een oplossing op de lange termijn.

De heilige geest veranderde van gedaante en verscheen als geruchten over een lek van giftig gas in een fabriek in de Verenigde Staten. In deze schoenfabriek werden arbeiders duizelig toen dozen met lijm werden geopend. Klachten over hoofdpijn, duizeligheid, lichamelijke pijn, pijn op de borst kwamen uit de hele fabriek – het management liet de fabriek ontruimen. Deskundigen op het gebied van chemisch-biologische oorlogsvoering met hun geavanceerde onderzoeksinstrumenten onderzochten elke uithoek van de fabriek maar konden het giftige gas niet identificeren. Het management liet het werk hervatten. Maar na een tijdje deden zich dezelfde symptomen weer voor en dezelfde maatregelen volgden. De resultaten waren gelijk aan die in het verleden. Toen dit verschijnsel zich bijna regelmatig voordeed, stond de geest op het punt om nog andere kunstjes te vertonen maar het management nam preventieve maatregelen en haalde deskundigen op het gebied van de psychologie en sociologie erbij …[2]

De informatie over de vindingrijkheid van de geest verspreidde zich snel en bereikte de Bata schoenfabriek in Faribad in India. Aldaar spande hij samen om een andere vinding te produceren. Het management had nieuwe volledig geautomatiseerde productielijnen geïnstalleerd ter vervanging van de oude halfautomatische lijnen. De arbeiders kregen de productiedoelstelling van 2400 paar per lijn per ploeg in plaats van de 1660 paar die ze op elke halfautomatische lijn produceerden. Onmiddellijk na het in werking stellen van de nieuwe lijnen, kregen de arbeiders hoofdpijnklachten en duizeligheid door de constante bewegingen die ze moesten maken. Ze produceerden slechts 1400 paar per lijn. Dit ging zo anderhalf jaar verder. Daarna ontmantelde het management de volautomatische lijnen en moest het de bezuinigingsplannen opgeven.[3]

[2] Faridabad Mazdoor Samachar (FMS).

[3] Faridabad Mazdoor Samachar (FMS) augustus 1995.

door Fredo Corvo vertaald uit “A ballad against work – a publication for collectivities”