Vertaling uit het Engels van “A ballad against work” door de Indiase groep Kamunist Kranti. De tekst is van 1997, maar de situatie van Indiase arbeiders is er niet beter op geworden … en die van arbeiders in het ‘rijke Westen’ evenmin. Lees en huiver.
Al tientallen jaren dwingen de verlaging van ons levenspeil en de lagere baanzekerheid meedogenloos zowel vrouwen als mannen om meerdere banen tegelijk te nemen.
De arbeidstijd is verder toegenomen door het overwerk dat begint na acht uur werken en extra part-time werk. Aan bijvoorbeeld productieschema’s en uitzendtijden van televisieprogramma’s en films (en openingstijden van winkels; vertaler) is te zien dat zij als vanzelfsprekend uitgaan van een verschuiving naar anderhalve arbeidsdag (8 uur + 4 uur). In veel bedrijfstakken is het werken van vele uren verplicht. Een werknemer kan niet weigeren om overwerk te doen. ‘Stiptheidsacties’ tegen overwerk worden beschouwd als opruiing waartegen de bazen disciplinaire maatregelen nemen.
Op plaatsen waar overwerk niet verplicht wordt gesteld, wordt dit afgedwongen door een bewuste verlaging van de lonen beneden het levenspeil en ontvangen werknemers overwerk als een gunst van directies en vakbondsleiders.
Bedrijven proberen wettelijke bepalingen van de vergoeding voor overuren met het dubbele van het gewone tarief te omzeilen. Velen doen dit schaamteloos terwijl sommigen hebben geprobeerd om dit te camoufleren door niet te spreken van overwerk maar van werknemers ‘die langer blijven’. Sommige bedrijven zijn begonnen met het geven van een ‘onkostentoelage’ in plaats van overwerk – deze maandelijkse vergoeding is gelijk aan wat een dag overwerk zou opleveren.
De arbeidsdag geeft het aantal uren van loonarbeid aan met loon dat voldoende is voor de kosten van levensonderhoud van een gezin.
Dit concept stamt uit de negentiende eeuw en sloeg op de uren van loonarbeid die door één persoon werd verricht voor het levensonderhoud van een gezin. Het kwam toen nog maar weinig voor dat gezinnen meer dan één kostwinner kenden. Voor een vergelijking van de huidige arbeidsdag met de arbeidsdag van het verleden moeten we dus rekening houden met het aantal loonarbeiders in een huishouden en de grootte van het huishouden.
Vandaag de dag bestaat de werkdag soms uit ploegenwerk, overwerk en part-time werk van de man, ploegenwerk, overwerk en part-time werk van de vrouw en loon-arbeid van de kinderen en eventuele oudere leden van het huishouden.
Overuren en meerdere banen van mannen en vrouwen zijn tegenwoordig de norm. Arbeid door kinderen en studerende jongeren komt vaak voor. Voor de ouderen betekent pensioen meestal een overgang naar slechter betaald werk. En de grootte van de gezinnen is gekrompen. Ook is er een verandering van de familiehuishouding naar de kleinere gezinshuishouding.
In de tweede helft van de 19de eeuw werd de strijd voor kortere arbeidstijden gevoerd, in sommige gebieden in de vorm van strijd voor een acht-urige werkdag.
In een beroemd incident van 1886, ook wel bekend als de Haymarket Rellen, vochten politie en arbeiders in Chicago tijdens een demonstratie voor een acht-urige werkdag. Ophangingen en gevangenisstraffen voor de arbeiders volgden op de confrontatie.
Hetzelfde Chicago was in 1889 de plek waar arbeidersstakingen plaatsvonden met als eisen een wettelijke beperking aan overwerk, een maximale arbeidsdag van 10 uur, plus een wekelijkse rustdag. De stakende hotel-werknemers moesten 12-13 uur per dag te werken en dat voor meer dan 10 dagen achtereenvolgens. Op dezelfde manier moesten gemeente-arbeiders in Chicago dertien uur per dag werken zonder enige wekelijkse onderbreking.
Het verschil tussen de arbeidsdag van 1886 en van tegenwoordig is enorm.
In 1886 kwamen voornamelijk mannelijke arbeiders in beweging voor een werkdag van 8 uur tegen een loon dat voldoende zou zijn om een familiehuishouding te onderhouden. Dat wilde zeggen op zijn minst drie of vier kinderen, en grootouders.
Nu komen zowel mannelijke als vrouwelijke werknemers in beweging voor de wettelijke grens van een 10-uursdienst. Het overwerk en de part-time banen die ze daarnaast moeten hebben, staan daar los van. Desondanks zijn de mannen noch de vrouwen als arbeiders zelfs niet in staat zijn om genoeg te verdienen om hun partners te ondersteunen. Samen vinden ze het moeilijk om een kind op te voeden, en zelfs grootouders moeten werken, of ze wonen in bejaardentehuizen.
Geloof het of niet ! De arbeidsduur per dag voor een huishouden is tegenwoordig opgerekt tot meer dan 30 uur
- 8 uren ploegenarbeid van de vrouw
- 8 uren ploegenarbeid van de man
- 4-6 overuren / part-time werk van de man
- 2-4 overuren / part-time werk van de vrouw
- 4-6 uren van loonarbeid door kinderen en ouderen
26-32 uur in totaal
Tijd voor woon-werkverkeer heen en terug tussen de plaats van het werk en de woonplaats is in deze uren nog niet inbegrepen, evenmin als de sleur van het huishoudelijke werk.
De 8-urige werkdag – een officiële fictie
Het is moeilijk de mythe te geloven die beweert dat we een kortere werkdag hebben dan vroeger. Het is slechts een sprookje van de overheid. Dit is beslist een zaak van de misleiding ten aanzien van werk.
Er is een dubbelzinnigheid in de betekenissen van de achturige werkdag en de acht uur durende ploegentijd. Deze dubbelzinnigheid verhult in feite een belangrijke achteruitgang van de werknemers in de afgelopen 100 jaar (inmiddels 110 jaar; vertaler). Wat in de industrie is ingesteld is de ploegtijd van acht uur werk, die bedrieglijk de acht-urige werkdag wordt genoemd.
Arbeiders die worden verondersteld dit te geloven, werken twaalf, dertien, veertien uur per dag. Op dit moment zijn tien uur het minimum dat door de meeste arbeiders op een dag wordt gewerkt. De werktijd voor een individu omvat ploegendienst, overwerk en part-time werk. De werkdag is samengesteld uit de werktijden van de man, vrouw en kinderen die het huishouden vormen.
-.-
Overname toegestaan met vermelding van de bron:
https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2017/01/20/onze-werkdag/
arbeidersstemmen 