Onderstaande stellingen werden al op 28-1-2017 geformuleerd.
Tot nu toe bevestigt de ontwikkeling van de binnen- en buitenlandse politiek van de VS de tendens naar verhevigde oorlogsvoorbereidingen.
Daarom publiceer ik nu deze stellingen als bijdrage tot de discussie onder arbeiders en binnen het proletarisch-internationalistische milieu.
Het einde van het neoliberalisme
- De neoliberale politiek als antwoord van de bourgeoisie op de economische en sociale crisis van de jaren 1970, loopt ten einde. Wat begon als een ongecontroleerde opmars van het populisme, is met de installatie van de regering Trump en het naderen van een nieuwe open crisis in het stadium gekomen waarin een politieke ommekeer kan plaatsvinden:
- van globalisering naar protectionisme, en waarin
- de toenemende plaatselijke oorlogen een tendens vertonen van beginnende vorming van imperialistische blokken rond de reeds bestaande tegenstellingen tussen enerzijds de as China-Rusland en anderzijds de V.S.
- het ongericht pompen van geld in de economie plaatsmaakt voor de gerichte uitbouw en heropbouw van de oorlogseconomie.
- Het neoliberale offensief heeft de kloof tussen arbeid en kapitaal objectief vergroot en tegelijkertijd de arbeidersklasse verdeeld in arbeiders met vaste contracten, arbeiders met flexibele contracten en werkloze arbeiders.
- Het populisme heeft gebruik gemaakt van de in het Westen in de klasse levende reactionaire utopie van terugverlangen naar de jaren 1960 en 1970, om in delen van de klasse het bewustzijn te vergiftigen met vreemdelingenhaat en nationalisme. Deze ideologische nederlaag dreigt nu nog dieper te worden als de arbeiders zich laten vastketenen aan de oorlogseconomie[*]).
- De jonge arbeidersklasse in het Oosten staat betrekkelijk onervaren tegenover de misleidingen van de burgerlijke democratie, van de ‘vrije’ vakbeweging die bij strijd op een hoger niveau naar voren zullen worden gebracht om de staat te beschermen. Zowel in Oost als in West hebben de nieuwe genaraties van de arbeidersklasse geen ervaring met het nationalisme in een situatie van imperialistische oorlog.
Wat te doen?
- De hoofdtaak van revolutionairen in de huidige periode is het analyseren van de actualiteit vanuit het standpunt van de arbeidersklasse, d.w.z. met de methode en met de bijbehorende basisstandpunten van haar wetenschap, het historisch-materialisme. Daarbij verdiepen zij theoretisch-historisch alle problemen die zich in de analyse van de actualiteit voordoen, en niet andersom.
- Waar mogelijk werken de revolutionairen samen in deze analyses en de verspreiding daarvan in de klasse waaruit zij ontstaan, waar nodig verenigen zij zich tegelijkertijd op kleinere schaal op basis van standpunten die door de arbeidersstrijd nog niet zijn verhelderd.
- Wat ook de schaal van hun organisatie is, de revolutionairen leggen in hun onderlinge samenwerking vooruitlopend nadruk op de kenmerken van de zelfstandige strijd van hun klasse als geheel, namelijk op zelf-denken, zelfwerkzaamheid en open discussies over verschillen in analyse.
- Onderwerpen van analyse zijn:
- het kapitalistische karakter van de crisis
- de imperialistische oorlog als kapitalistische oplossing van de crisis
- de ontwikkeling van proletarische strijd tegen de gevolgen van de crisis en de oorlog in een politieke strijd tegen de burgerlijke staat in al zijn vormen
- vereniging van de arbeidersklasse in de strijd tegen alle verdelingen naar soort contract, naar land of cultuur of religie
- de communistische utopie van een samenleving zonder kapitaal, zonder staat en zonder oorlog.
Theoretische/historische kwesties
- Een historisch materialistische analyse van het kapitalisme beperkt zich niet tot de relatie tussen basis en bovenbouw (ook niet als daarin inbegrepen is de dialectiek van de negatie van alle productieverhoudingen), maar omvat ook de analyse van de verhouding tussen de ontwikkeling van de productiekrachten van de arbeid enerzijds en de productie- of klassenverhoudingen anderzijds.
- Tijdens zijn groei- en bloeiperiode ontwikkelden de productiekrachten zich nog ongeremd door het bestaan van de kapitalistische klassenmaatschappij. De reële beweging van het proletariaat had door strijd voor de verbetering van zijn situatie, soms door bondgenootschappen met andere klassen binnen een land, tot gevolg dat deze ontwikkeling van de productiekrachten werd bevorderd. Dat betekende NIET dat de arbeidersklasse niet tot haar revolutionaire strijd kon overgaan, of dat het een doel op zich van de arbeidersklasse was om de ontwikkeling van de productiekrachten te bevorderen.
- In uitzonderlijke gevallen deed zich de mogelijkheid voor om door vereniging van de proletarische strijd op wereldvlak de communistische wereldrevolutie te voltrekken: burgerlijke revoluties en oorlogen. Belangrijke momenten waren daarnaast de periodieke economische crises, waarin de inherente tegenstellingen van het kapitalisme zich op wereldschaal aan het proletariaat op de meest schrijnende wijze presenteren. Om die reden noemde Marx de crisis de ‘periode van sociale revolutie’.
- Het feit dat de revolutionaire mogelijkheden in de groei- en bloeiperiode, en bij het einde daarvan, niet hebben geleid tot de wereldrevolutie, doet niets af aan de rijkdom van de revolutionaire ervaringen van 1848, 1871 en 1905-1923, zowel als die van de contrarevolutie tegen de laatste, inclusief de noodzakelijkerwijze historisch beperkte standpunten van de revolutionairen in die tijd en de rol die ze er in speelden.
[*] In tegenstelling tot wat gedacht wordt in het verlengde van de verkeerde inschatting door de IKS van de golf van arbeidersstrijd in de jaren 1960 en 1970 als (pre-)/‘revolutionair’, is een fysieke nederlaag van de nieuwe generaties van de arbeidersklasse die sindsdien naar voren zijn gekomen, geen voorwaarde voor het mobiliseren van het proletariaat voor imperialistische oorlogen op grote schaal.
Overname toegestaan bij vermelding van de bron:
https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2017/03/01/trumpisme-als-historisch-keerpunt-12-stellingen/
arbeidersstemmen 