English language version on Libcom.org.
Zowel Turkije als Nederland hebben uit binnenlandse politieke overwegingen een populistische kaart gespeeld. En wel om electorale redenen en in een poging om hun staat te versterken. Het kleine Nederland maneuvreerde in het verleden gewiekst tussen grootmachten om zijn imperialistische belangen te beschermen. De laatste jaren is het regel dat het voorbeeld van het grote Duitsland van de regering Merkel wordt gevolgd. Zo ook in dit geval: Duitsland verbood als eerste Turkse bijeenkomsten rond het referendum met Turkse bewindslieden. De Duitse bourgeoisie kon zich in dit geval echter niet tevreden stellen met het – waarschijnlijk geslaagde – oppoetsen van de SPD om een rechtspopulistische impasse te voorkomen. Berlijn wilde ook zorgen dat in Nederland Wilders de pas wordt afgesneden door een populistische opstelling van Den Haag tegenover Ankara.
De electorale motieven voor de ramkoers van Turkije zijn voldoende duidelijk en hoeven hier niet herhaald te worden.
De maatregelen die Rutte heeft genomen tegenover de ‘Turkse dreiging’ zijn een duidelijk breuk met het verleden. Turkse politici en bewindslieden werd in het verleden niets in de weg werd gelegd om in Nederland campagne te voeren. In dit geval zijn in het diplomatieke verkeer hoogst ongebruikelijk stappen gevolgd. Het weigeren van landingsrechten, en het verhinderen dat een Turkse bewindsvrouw haar consultaat betreedt, passen meer in een botsing van vijandelijke staten dan tegenover de bondgenoot. Turkije is in vele gevallen nog steeds een bondgenoot van Nederland: grootste NAVO-strijdkracht met een vitale geopolitieke positie, en partner in de ook voor Rutte profijtelijke vluchtelingendeal.
In het harde optreden tegen Turkse demonstranten, komt de inzet van Duitse herders in Turkije hard aan. Dit harde optreden speelt zowel Erdogan als Rutte electoraal in de kaart. Rutte heeft nu ingespeeld op nationale, anti-Turkse, anti-immigranten tendenzen. Potentiële kiezers van Wilders zullen hierin ook een anti-Islam politiek herkennen. Het is echter de vraag of het ‘vergeten’ bevolkingsdeel waarop Wilders een beroep doet, deze ruk naar rechts niet doorziet. Hetzelfde geldt voor de algemene ontwikkeling van het populisme in alle partijen van VVD t/m SP. Het kan dus zijn dat toch massaal op Wilders zal worden gestemd.
Wat de stembusuitslag in Nederland vandaag ook zal zijn – en de weerslag daarvan op Duitsland, Frankrijk en eventueel Italië – de rel tussen Rutte en Erdogan heeft blijvende gevolgen op binnenlands en buitenlands politiek terrein.
Nederland, de EU en de NAVO ontdekken nu al dat Turkije zich een stap verwijderd heeft uit wat over is van het Westers bondgenootschap. Turkije heeft weer een stap in de richting de As China-Rusland gezet. De moeilijke vraag is of de diverse regeringen en organisaties zich daarvan rekenschap hebben gegeven tijdens de bewuste escalatie van de botsing van beide kanten. Daarbij is er rekening mee te houden dat de diverse nationale staten en hun bourgeoisie onder druk staan van ten eerste een sluipende (b.v. Nederland) of reeds open crisis (b.v. Turkije). En ze verkeren ten tweede in toenemende onzekerheid over hun imperialistische bondgenootschappen. De duidelijke indeling van de wereld in twee blokken uit de Koude Oorlog bestaat niet meer. In deze situatie wordt de politiek in de voormalige landen van het Westerse blok meer ingegeven door binnenlandse politieke overwegingen dan door die van buitenlandse politiek. Het zwakkere China en Rusland hebben daarentegen meer vastigheid aan hun verstandshuwelijk.
Wanneer we afzien van de pose die Erdogan, Merkel en haar blaffende schoothondje Rutte aannemen, zien we dat de rel Turkije-Nederland weliswaar Merkel de kans geeft te lijmen, maar geen versterking oplevert van het Westerse bondgenootschap. We zien integendeel de pogingen tot versterking van alle staten, het verder afbrokkelen en verzwakken van oude allianties en uit nood geboren broze nieuwe bondgenootschappen rond de imperialistische As China-Rusland. Het Westerse Trumpisme heeft hier nog geen antwoord op gevonden.
Maar de volgende ontwikkelingen beloven weinig goeds voor de arbeidersklasse:
- de verhoging van defensiebudgetten,
- herinvoering van de dienstplicht in b.v. Zweden – in Nederland ook voor vrouwen, met dank aan de feministen voor deze gelijkstelling in de dood op het slagveld,
- het tegen elkaar ophitsen van arbeiders van verschillende nationale herkomst, cultuur of godsdienst,
- de mobilisaties achter de ‘democratie’, ‘mensenrechten’ en nationalisme, kortom achter de nationale staat.
Het is aan de arbeidersklasse om het optreden van de bourgeoisie te doorzien, haar eigen arbeidersbelangen te verdedigen door eengemaakte strijd, en zo haar proletarisch perspectief te bevorderen van een menselijke wereld, zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat.
15-3-2017 Fredo Corvo
Volledige overname van dit artikel is toegestaan met vermelding van de bron:
https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2017/03/15/turkije-nederland-zowel-rutte-als-erdogan-profiteren-ten-koste-van-de-arbeiders/
arbeidersstemmen 