Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
Bij massale protesten met 45.000 deelnemers in de hoofdstad Brasilia op dinsdag 23 mei uitten demonstranten hun woede tegen de regering Temer door het parlement te belegeren en twee ministeries in brand te steken. Verschillende andere ministeries moesten worden ontruimd. De woedende demonstranten bestreden met meerdere branden in de straten de oprukkende oproerpolitie. De politie ging de demonstranten met paarden, de lange lat en traangas en te lijf. Daarbij schoot de politie met scherp gericht op demonstranten, waardoor 49 mensen gewond raakten.
Op 24 mei zette Temer het leger in tegen de demonstranten in de hoofdstad, een maatregel die hij volgende dag introk. Waarschijnlijk uit vrees dat de algemene verontwaardiging over de inzet van het leger de massademonstraties in andere grote steden eveneens uit de hand zou doen lopen. Lees verder “Brazilië: arbeiders klem tussen neo-liberale aanvallen door corrupte regering en machtsstrijd burgerlijke politiek”→
In de media is op dit moment weer aandacht voor de zoveelste lening van de Europese Centrale Bank (ECB) aan Griekenland. De kop boven dit artikel is een van vele soortgelijke reacties op het nooit eindigende drama rond de Griekse lidstaat van de EU. Aangemoedigd door rechts, denken vele werkende en werkloze arbeiders in Nederland dat ‘de Grieken’ schuld zijn aan de bezuinigen en inkomensdalingen ‘in ons eigen land’. Verblind door tientallen jaren van nationalistische campagnes van links1 en door het ‘democratische’ waandenkbeeld van de belangengemeenschap van arbeid en kapitaal, geloven vele arbeiders in Nederland dat zij dezelfde belangen hebben als hun ‘Nederlandse’ uitbuiters en ‘hun’ staat, en dat hun belangen tegenover die van de arbeiders in Griekenland staan. Daarentegen is bij diezelfde Nederlandse arbeiders weinig bekend over de situatie van de arbeiders in Griekenland, anders dan dat daar altijd de zon schijnt en dat je er lekker en goedkoop kan eten.
Dit jaar wordt in artikelen en documentaires de Russische revolutie van 1917 herdacht. Met de Februarirevolutie wilden de arbeiders en soldaten een einde maken aan de deelname van Rusland aan de Eerste Wereldoorlog [1]. Maar het lukte slechts om een einde te maken aan het Tsarisme. Omdat de Voorlopige Regering de deelname aan de Wereldoorlog voortzette, grepen de Arbeidersraden in de Oktoberrevolutie de politieke macht en ontstond de Sowjet-Unie.
Berlijn 1918: nadat de opstand van matrozen en arbeiders in Duitsland een einde maakte aan de Eerste Wereldoorlog, eisen massabewegingen alle macht aan de arbeiders- en soldatenraden.Bij meerdere generaties van arbeiders overal ter wereld stond in het geheugen gegrift dat de Sowjet-Unie het resultaat was van een succesvolle arbeidersopstand. Inmiddels wordt onder arbeiders breed erkend dat in de Sowjet-Unie de staat een genadeloze terreur heeft uitgeoefend over de bevolking, inclusief de arbeiders. Dit inzicht wordt door alle burgerlijke stromingen gebruikt om het Marxisme in diskrediet te brengen (of te bejubelen zoals de Stalinisten en Maoisten doen) als een staatsideologie die in de praktijk onvermijdelijk leidt tot een steeds sterkere terreur, zoals de Sowjet-Unie die heeft laten zien.
Het is zeker waar dat de Communistische Partij van Rusland, Lenin voorop, zich heeft beroepen op Marx en Engels. Maar wat was eigenlijk het standpunt van Marx en Engels over de staat? Hebben anarchisten zoals Bakoenin door de ontwikkeling van de Sowjet-Unie achteraf gelijk gekregen, dat Marx een autoritaire staatsopvatting huldigde? Hier kunnen we niet uitgebreid op deze vraag ingaan. We verwijzen naar Karl Marx & de staat door David Adam (MHI, 2010). David Adam toont aan dat Marx vanaf zijn jeugdgeschriften tot in de strijd met Bakoenin op het einde van zijn leven, de staat als middel tot bevrijding van de arbeidersklasse heeft afgewezen.
Maar hoe zit het dan met Lenin? De Duitse revolutionair Jan Appel heeft er in een weinig bekende tekst al in 1927 er op gewezen dat Lenin in Staat en Revolutie afwijkt van de standpunten van Marx en Engels, waar hij het reformistische idee overneemt dat het in staatshanden brengen van de bedrijven ‘socialisatie’ betekent. Daardoor kan de staat – zo betoogt Appel – niet afsterven zoals Marx en Engels stelden, maar moet de staat “tot een geweldig onderdrukkingsinstrument groeien, zoals nog geen samenleving er een gezien heeft.” Jan Appel schetst vervolgens hoe na het stukslaan van de burgerlijke staat ook in economisch opzicht alle macht in handen van de arbeidersraden kan blijven. De belangstellende lezer wordt verder verwezen naar Jan Appel/G.I.C. Marxisme en staatscommunisme – het afsterven van de staat.
Over de genoemde teksten van David Adam en Jan Appel vindt in juni een discussiebijeenkomst plaats. Heb je belangstelling om daar aan deel te nemen, geef je dan voor 1 juni op via FredoCorvo@gmail.com.
Spaanse versie:¡Frente a la crisis capitalista que empuja a la pequeña burguesía a la calle, el proletariado necesita su organización de clase independiente y su partido revolucionario!
In de afgelopen drie weken heeft de kleinburgerlijke en reactionaire oppositie vele manifestaties tot stand gebracht, die bijna allemaal uitliepen op gewelddadige botsingen. De lijst van slachtoffers neemt alleen maar toe: op het moment van het beëindigen dit artikel (29-4-2017), zijn er 29 doden, meer dan 600 gewonden en meer dan 1.200 arrestaties.
De protesten begonnen na een “parlementaire staatsgreep” tegen de Nationale Vergadering (of “zelf-coup” om de parlementaire oppositie te verwijderen), die plotseling na twee dagen werd geannuleerd. Ook van invloed op het politieke klimaat was het oordeel van niet-verkiesbaarheid tegen de leider van de burgerlijke oppositie, Henrique Capriles, en de repressie tegen andere oppositieleiders, die het slachtoffer waren van agressie en intimidatie door de Chavistische bendes (de beroemde “collectieven”) en door de organen van staatsveiligheid. Dat heeft zeker olie op het vuur gegooid. Lees verder “Venezuela: zelfstandige strijd van het proletariaat of onvermijdelijk bloedbad”→
Uiteindelijk, en zoals al maanden aangekondigd in de peilingen en door het resultaat van de eerste ronde op 23 april, heeft de “centristische” Emmanuel Macron de Franse presidentsverkiezingen gewonnen. Marine Le Pen, de kandidaat van het extreem-rechtse Front National werd overweldigend verslagen. Vanaf de eerste ronde, konden we al weten wat de belangrijkste politieke betekenis van de verkiezingen is voor het proletariaat en de revolutionairen: de opkomst van een radicaal links rond de persoon Mélenchon en zijn beweging La France Insoumise (‘Ongehoorzaam Frankrijk’) waarvan de functie zal zijn om samen met de vakbonden, de onvermijdelijke arbeidersreacties op de harde en directe aanvallen die de nieuwe regering zal uitvoeren, van “binnenuit” te saboteren:
“De opstandige geest die Mélenchon heeft gewekt en die zich over het hele land verspreidt kan voortduren en zelfs heviger worden: een goed opgeleide, maar ‘geflexibiliseerde’ fractie van de jeugd kan sterke krachten toevoegen aan de arbeidersbeweging wanneer Emmanuel Macron, eenmaal verkozen, zal beginnen met de hervormingen die hij heeft aangekondigd.”(1) bron: de website Slate. Lees verder “Franse presidentsverkiezingen: Mélenchon is de ware winnaar”→
Veel mensen verlangen wanhopig naar strijd voor een betere wereld, maar voelen zich geïsoleerd en onzeker waarop ze hun politieke actie zullen richten. We denken dat we moeten ingrijpen, om ons heen kijken, groeien, ons mengen onder de mensen en ons bemoeien met de dagelijkse gang van zaken, met een warm hart en een koel hoofd, de blik vooruit gericht ….
arbeidersstemmen 