Spaanse versie: ¡Frente a la crisis capitalista que empuja a la pequeña burguesía a la calle, el proletariado necesita su organización de clase independiente y su partido revolucionario!
In de afgelopen drie weken heeft de kleinburgerlijke en reactionaire oppositie vele manifestaties tot stand gebracht, die bijna allemaal uitliepen op gewelddadige botsingen. De lijst van slachtoffers neemt alleen maar toe: op het moment van het beëindigen dit artikel (29-4-2017), zijn er 29 doden, meer dan 600 gewonden en meer dan 1.200 arrestaties.
De protesten begonnen na een “parlementaire staatsgreep” tegen de Nationale Vergadering (of “zelf-coup” om de parlementaire oppositie te verwijderen), die plotseling na twee dagen werd geannuleerd. Ook van invloed op het politieke klimaat was het oordeel van niet-verkiesbaarheid tegen de leider van de burgerlijke oppositie, Henrique Capriles, en de repressie tegen andere oppositieleiders, die het slachtoffer waren van agressie en intimidatie door de Chavistische bendes (de beroemde “collectieven”) en door de organen van staatsveiligheid. Dat heeft zeker olie op het vuur gegooid.
Om enig begrip te krijgen deze beweging van de woedende middenklassen, moeten we terug naar 2002, toen ze als manoeuvreerbare massa werden gebruikt in een poging om Chavez omver te werpen. Uiteindelijk is de situatie destijds weer een tijdje tot rust gekomen, ongetwijfeld dankzij torenhoog stijgende olieprijzen, die samengingen met een economische opleving. Maar de situatie begon alweer te verslechteren na de wereldwijde economische crisis van 2008 (die in 2009 en 2010 tot in een recessie in Venezuela heeft geleid). Maar de situatie werd vooral slecht na het aan de macht komen van Maduro (na de dood van Chavez) in 2015.
DE PRIJS VAN WITTE “PA RAYA” KAAS STEEG MET 21.563 %!
Niemand kan ontkennen dat in Venezuela de economische situatie steeds moeilijker wordt: de economie kromp vorig jaar, het derde jaar van de recessie1, met 18%. De werkloosheid is dit jaar meer dan 25%. Er is ook het probleem van het tekort aan producten – de hoofdoorzaak van de inflatie. Hierdoor verdwijnen deze producten uit de officiële kanalen en komen ze weer tevoorschijn op de zwarte markt, met een prijsstijging die kan oplopen tot 21.563% van de officiële prijs. Het minimumloon inclusief het cesta-ticket2 bedraagt 148.638 Bolivars, terwijl de kosten van levensonderhoud voor een gemiddeld gezin wordt geschat op 772.000 B’s.3 De inflatie is verantwoordelijk voor dit verschil, in totaal meer dan 440% in een jaar. De FAO (VN-voedselorganisatie) is van mening dat de officiële cijfers niet geloofwaardig zijn, en de oppositie riep op tot humanitaire hulp aan de bevolking …
Inderdaad zijn, naast de belangrijkste gebeurtenissen van de democratische-staatsgreep oppositie, enkele sectoren van het volk begonnen zich te mobiliseren tegen de Clap (systeem opgezet om het gebrek aan levensmiddelen tegen te gaan), dat ze beschouwen als slechts een aalmoes die helemaal niet kan voorzien in alle voedselbehoeften van de grote meerderheid van degenen die er recht op hebben.4
De wortels van de crisis
De economische crisis in Venezuela is het rechtstreekse gevolg van de internationale kapitalistische crisis. De wereldwijde economische recessie heeft de vraag naar olie verlaagd, wat resulteert in een daaruit voortvloeiende daling van de koers: de prijs van aardolie die in 2015 op $140 piekte, is nu rond de $50. Nu is aardolie de eerste bron van inkomsten van het land dat de grootste bewezen reserves ter wereld bezit. Aardolie vertegenwoordigt 95% van de export en levert tweederde van de staatsinkomsten. De inspanningen van de OPEC (kartel van olieproducenten, waarvan Venezuela een van de oprichters is) hebben ongetwijfeld ertoe bijgedragen om de prijzen, die tot $30 waren gedaald, weer aanzienlijk te verhogen, maar het is volstrekt onvoldoende om de financiën van het land te herstellen. Volgens een analyse door Deutsche Bankvan vorig jaar, zal de prijs van olie naar verwachting naar $200 moeten stijgen om de financiën van Venezuela in evenwicht te brengen!
Deze situatie is niet onvermijdelijk, maar het resultaat van het olie-vampirisme van het kapitalisme. Bij gebrek aan reële en belangrijke diversificatie in andere sectoren (industrie en landbouw), ook tijdens het bewind van van Chavez, verbruikt de concentratie op aardolie alle bronnen van welvaart en stort het de massa’s, met inbegrip van de kleinburgers in ellende. De Chavistische leiders geven absolute prioriteit aan de betaling van de schulden aan de internationale financiële gemeenschap om de kredieten te blijven ontvangen die ze nodig hebben voor de ontwikkeling van de olie-industrie. Ze willen niet de stroom van kapitaal onderbreken die nodig is voor de multinationale oliemaatschappij PDVSA. Terwijl de Chavistische leiders zich anti-imperialistisch5 noemen, aarzelen ze niet om de bevolking te laten verhongeren en het kapitalistische monster te voeden!
WAT IS HET PROGRAMMA VAN DE M.U.D.?
Van het programma van de M.U.D. (“De Tafel van de Democratische Eenheid”, de alliantie van groepen en oppositiepartijen), is weinig bekend, afgezien van de reeds vermelde motieven en doeleinden van deze beweging die dreigt om de straat op te gaan “tot de val van de tirannie” (sic!). De voorzitter van het parlement, Allup, en de econoom Guerra, die beiden behoren tot de M.U.D., beperkten zich om te zeggen dat er een grote overgang zal zijn naar een proces van actie in totaal tegengestelde richting dan die van de huidige regering. Dit voorspelt niet veel goeds voor de grote massa van de arbeiders en zelfs voor de middenklassen die de M.U.D. ondersteunen, maar die onvermijdelijk zullen worden opgegeten! In één woord, zal het inderdaad neerkomen op het nog meer aanhalen de broekriem. Het eerste wat ze zullen doen, zal zijn om de reeds timide sociale maatregelen ongedaan maken die zijn ingevoerd in de periode van Chávez en die uitsluitend gefinancierd werden door de hoge olieprijzen. Een andere econoom van de oppositie zegt: “We moeten meer vrijheid geven aan de ondernemer en de werkgever om de werktijden aan te passen” … Het is dus een “neo-liberaal” programma, dat toevlucht zal nemen tot maatregelen die nodig zijn voor het kapitalisme in crisis, zonder pogingen om de wetmatigheden van het kapitalisme te veranderen zoals het “brein” van het Chavisme voorgaf te doen.
DE MIDDENKLASSEN IN het procrustesbed6
Hoewel de kleinburgerij een klasse of een halve klasse is, met een bepaalde manier van leven en produceren, is de middenklasse in Venezuela tegenwoordig gevangen in een patstelling tussen de twee fundamentele klassen van het kapitalistische systeem, de bourgeoisie en het proletariaat. In deze tijd van crisis is ze bang, zelfs meer dan het proletariaat zelf, om naar het laagste niveau van de sociale piramide gedrukt te worden, te vervallen tot lompenproletariaat. Ze is daarom bereid om zich te lenen voor elke vorm van avontuur van het fascistische soort, geconfronteerd als ze is met de angst voor proletarisering. Ze komt in opstand tegen de klappen die ze krijgt van het kapitalisme, maar er kan geen twijfel over bestaan dat ze op elk moment zich tegen het proletariaat kan keren, dat tegelijkertijd ook wordt aangevallen. Marx zei in het Manifest, dat de middenklassen reactionair zijn en dat zij alleen revolutionair kunnen worden door af te zien van hun huidige klassenbelangen7.
In de Franse revolutie werden de kleinburgers revolutionair samen met het proletariaat tegen de monarchie, maar ze verraadden meteen de proletariërs en lieten er een bloedbad onder aanrichten. In de Russische revolutie waren ze revolutionair tegen het tsaristische absolutisme, waaraan de Kerensky regering trouw bleef, maar na de Oktoberrevolutie werden ze reactionair. In een burgerlijke revolutie (of semi-burgerlijke revolutie als in Rusland), kunnen ze een beslissende revolutionaire rol spelen, ondanks hun aangeboren instabiliteit. Maar onder het kapitalisme, zijn hun conservatieve neigingen veel groter. Trotski schreef terecht “de kleinburgerij is economisch afhankelijk en politiek versplinterd. Dat is waarom ze geen eigen politiek kan hebben. Ze heeft een ‘leider’ nodig die vertrouwen wekt. Deze leider, individu of collectief (dat wil zeggen, een individu of een partij), kan worden verstrekt door een van de twee fundamentele klassen, ofwel de bourgeoisie of het proletariaat”8. We weten dat de leiders van de M.U.D. behoren tot de meest notabele en rijkste families van Venezuela …
Als het proletariaat de kracht heeft om echt te strijden tegen het kapitalisme, als het erin slaagt om zich stevig te organiseren op een onafhankelijke klassebasis, kan het ten minste enkele delen van de kleinburgerij naar zich toe trekken voor de strijd tegen de burgerlijke orde. Maar als het niet die kracht heeft, maar versmelt met een interklassistische beweging, zullen de kleinburgerlijke klassen zich onvermijdelijk wenden tot de grote bourgeoisie, die ze net zo onvermijdelijk zal inzetten tegen het proletariaat.
Belangrijke actuele gebeurtenissen mogen geen illusies zaaien. Het zou een ramp zijn als de proletariërs zich door de middenklassen van het land laten meeslepen. Het proletariaat heeft geen andere keuze dan om zich zelfstandig organiseren, los van de escualidos (zoals de aanhangers van burgerlijk rechts worden genoemd) en los van de aanhangers van Chavez. De organisatie moet een klasse-organisatie voor de uitsluitende verdediging van zijn eigen klassebelangen zijn. Dat is de enige manier om sommige kleinburgerlijke lagen mee te slepen in de strijd tegen het kapitalisme, en om andere te neutraliseren. Zo niet, dan is het de oude of de nieuwe bourgeoisie van Venezuela die haar klassebelangen als uitbuitersklasse kan doorzetten, zelfs in moeilijke tijden zoals vandaag. Ze zal haar oplossing opleggen over de rug van de arbeiders. Dat betekent onder het Chavisme van nu, en morgen misschien onder een “escualido”-regime: honger, ellende, uitbuiting!
Dus:
Geen alliantie achter de kleinburgers in de naam van de verdediging van het vaderland of de democratie, die slechts de belangen van de heersende bourgeoisie betekenen. Deze alliantie zou niets anders betekenen dan de zekere weg naar een bloedbad. Daar tegenover staat de heropbouw van de internationale en internationalistische proletarische klassepartij voor het leiden van de strijd tegen het nationale en internationale kapitalisme!
Internationale Communistische Partij
29 april 2017
- De Economische Commissie voor Latijns-Amerika (ECLA) schat dat de economie zal krimpen met 7,2%. Deze schatting staat dicht bij de raming die vorige week werd gepubliceerd door het IMF: 7,4%. ↩
- Het cesta-ticket is een loonaanvulling alleen voor voedsel; dit is gelijk aan het systeem van ticket-restaurant in Europa (b.v. Frankrijk; vert.). De overgrote meerderheid van degenen die de ticket krijgen zijn werkloos of kleine handelaren (kioskhouders, straatverkopers, winkeliers, enz.). Maar achter deze functie van het ticket, verbergt zich nog een andere: het verlaagt de inkomensgrondslag voor de berekening van de pensioenen en andere uitkeringen. ↩
- Volgens het Centro de documentacion er Aanalisis van de Venezolaanse Federatie van Leraren (FVM-Cendas), zouden de kosten van levensonderhoud in maart B 1.068.643 hebben bereikt, een stijging van 15% ten opzichte van de vorige maand! ↩
- De Clap (Comité voor Lokale Production en Distributie) is een systeem georganiseerd in de volkswijken voor de distributie, van woning tot woning, van manden met basislevensmiddelen: een kleine hulp om de 15, 20 of 30 dagen ter compensatie van de tekorten. De impact ervan heeft meer een propagandistisch effect, dan dat deze effectief en duurzaam is. Maar op het onmiddellijke vlak heeft hij een vrij grote impact, op 3 miljoen mensen (tweemaal zoveel volgens de regering) in de volksbuurten. ↩
- Er is onlangs een officieel document van de FEC (Federal US Electoral Commission) gepubliceerde dat aangeeft dat Citgo $500.000 heeft gedoneerd aan het Presidential Inaugural Committee van Donald Trump. Een organisatie verbonden aan de Democratische Partij heeft geoordeeld dat dit een illegale donatie van een vreemd land is en een klacht ingediend. Citgo is een dochteronderneming van PDVSA, de Venezolaanse staatsoliemaatschappij. Citgo het heeft meer dan 6.000 tankstations (…), 3 raffinaderijen en meer dan 48 opslag- en distributieterminals” in de Verenigde Staten; zie Wikipedia UK of Wikipedia EP. Als nog steeds bewijs nodig is van de demagogische anti-imperialistische populistische uitspraken van Chavistische leiders, dan is dit een van de meest heldere (naast andere)! ↩
- Vertaler: Wikipedia over Procrustes. ↩
- Noot van de vertaler. Twee citaten uit het manifest: “De tot dusverre bestaande kleine middenstand, de kleine industriëlen, kooplieden en renteniers, de handwerkers en boeren, al deze klassen dalen af tot het proletariaat, ten dele doordat hun kapitaaltje voor het bedrijf van de grootindustrie ontoereikend is en in de concurrentie met de grotere kapitalen het onderspit delft, ten dele doordat hun vaardigheid door nieuwe productiemethoden waardeloos wordt gemaakt. Zo wordt het proletariaat uit alle lagen van de bevolking gerekruteerd.” (Uitgave: Pegasus, Amsterdam, 1977, blz. 50).
“De middenstanden, de kleine industrieel, de kleine koopman, de handwerksman, de boer, zij allen strijden tegen de bourgeoisie, om hun bestaan als middenstand voor ondergang te behoeden. Zij zijn dus niet revolutionair, maar conservatief. Erger nog, zij zijn reactionair, (want) zij trachten het rad der geschiedenis terug te draaien. Zijn ze revolutionair, dan zijn ze het met het oog op de hun wachtende overgang naar het proletariaat; dan verdedigen zij niet hun tegenwoordige, maar hun toekomstige belangen, dan verlaten zij hun eigen standpunt om zich op dat van het proletariaat te stellen.” (Uitgave: Pegasus, Amsterdam, 1977, blz. 53) ↩ - Trotsky “Waarheen gaat Frankrijk?” okt. 1935. In het Spaans. ↩
Overname van de gehele tekst van deze vertaling toegestaan bij vermelding van de bron:
https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2017/05/14/venezuela-zelfstandige-strijd-van-het-proletariaat-of-onvermijdelijk-bloedbad/#more-7854
Andere artikelen over Latijns-Amerika: Mexico, Venezuela, Curacao, Frans-Guyana, Suriname.
arbeidersstemmen 