Verklaring van de IGCL – International Group of the Communist Left (‘Revolution or War)’ van 30 juni 2017, vertaald uit de Engelse versie. English version.
Wat betekenen de parlementsverkiezingen in Frankrijk voor het Franse en internationale proletariaat?
De tweede ronde van de Franse parlementsverkiezingen besluit een heel jaar van verkiezingscampagnes, waarvan weinigen de uitkomst en de mate van verandering hebben voorzien, om niet te zeggen de ingrijpende wijziging van het politieke apparaat die zich heeft voorgedaan. Deze ‘revolutie’, de titel van het boek van de nieuwe president Emmanuel Macron, dat wordt gepresenteerd als zijn programma, is de laatste van de verrassende verkiezingen die sinds juni 2016 in de imperialistische grootmachten plaatsvonden, samen met het Britse referendum voor de Brexit en de verkiezing van Trump in november. In plaats van te geloven in puur ‘toeval’, vragen deze politieke schokken om een analyse van de oorzaken en hun onderlinge relatie, plus de daaruit volgende implicaties voor het proletariaat en zijn klassestrijd. De historische situatie is blijkbaar niet meer dezelfde sinds de gevolgen van de economische crisis van 2008 voortduren, en de verergering van de imperialistische tegenstellingen en oorlogen die daaruit voortvloeien. In het bijzonder geldt dit voor de oorlog in Syrië, waarvan de terroristische aanslagen in het hart van Europa, met name in Frankrijk en Parijs vanaf januari 2015, een essentieel onderdeel en tevens een mijlpaal zijn.
De analyse die we hier presenteren vindt plaats binnen hetzelfde kader dat we al eerder hadden toegepast in onze verklaring Franse presidentsverkiezing: Mélenchon is de ware winnaar. We kunnen ook verwijzen naar de verklaring (in het Frans) van de PCI-Programma communiste, Le Prolétaire nr. 524 waarmee we de afwijzing van het idee delen volgens welke de heersende klasse de controle over zijn politieke spel zou verliezen door de toename van stemmen voor de zogenaamde “populisten” van uiterst rechts [1]. Dit standpunt van de media tijdens de Franse verkiezingscampagne, heeft ook gediend en blijft dienen als verklaring voor de verkiezingen van de Brexit en Trump. Dit is niet alleen foutief, maar vanuit het oogpunt van het proletariaat ook gevaarlijk, omdat dit het geloof in een politieke verzwakking van de bourgeoisie bevordert, terwijl de politieke veranderingen die binnen de heersende klassen aan de gang zijn, integendeel uitingen zijn van aanpassing en versterking van hun staatspolitieke apparaat, met name tegen het proletariaat.
Macron: aankondiging van massale aanvallen
Mélenchon: Een radicaal links om de reacties van de arbeidersklasse te beheersen en te saboteren
De verkiezing van 308 afgevaardigden pro-Macron en de desintegratie van de oppositie in een veelheid van parlementaire fracties in de Franse nationale vergadering heeft definitief een einde gemaakt aan het traditionele politieke apparaat van de Franse bourgeoisie, dat sinds 1958 heerste. Deze organisatie bracht afwisselend de klassieke rechtse partij van het Gaullisme (nu genaamd Les Républicains) en de Socialistische Partij aan de macht. Maar met name vanuit het oogpunt van de arbeidersklasse is het belangrijkste aspect van de nieuwe president en zijn regering het voornemen om nog verder te gaan in de aanvallen tegen het proletariaat in Frankrijk door de “liberalisering van de arbeidsmarkt”, die begonnen was met de El Khomri wet van 2016, en dit zo spoedig mogelijk. Om dit te bereiken, gaat het tot stand komen van een parlementaire meerderheid samen met de opkomst van een radicale linkse oppositie met de verkiezing van 17 afgevaardigden van de La France Insoumise, het ongebroken Frankrijk, (LFI) van Mélenchon – plus de 10 afgevaardigden van de Franse Communistische Partij ( PCF) – waarmee sommige afgevaardigden van de Socialistische Partij waarschijnlijk een alliantie zullen vormen. Wat in feite wordt opgezet is een tangbeweging in een politieke oorlog met als doel de aanval op de levens- en arbeidsomstandigheden van het proletariaat te vergemakkelijken. Aan de ene kant zien we een regering die harde en snelle klappen uitdeelt. En aan de andere kant een linkse politieke oppositie met een radicaal taalgebruik die erop gericht is om op politiek niveau de vakbondsinkadering en -sabotage van de onvermijdelijke arbeidersreacties over te nemen en compleet te maken. Het officiële overleg tussen de regering en de vakbonden is al begonnen. Daarnaast, heeft reeds op de dag na de overwinning van Macron van 9 mei, maar ook op die van 19 juni na de tweede ronde van de parlementsverkiezingen, het nieuwe Sociale Front – dat hoofdzakelijk bestaat uit radicale vakbondsafdelingen van de CGT en de vakbeweging Sud-Solidaire, en enkele andere – opgeroepen tot straatdemonstraties. Van zijn kant wachtte Mélenchon niet meer dan anderhalf uur op de avond van de verkiezingen om zijn rol te spelen van de belangrijkste radicale politieke tegenstander van de regering. Hij maakte zich de 61,5% van de kiezers [2] eigen die zich tijdens de tweede ronde van de parlementsverkiezingen van stemming hebben onthouden of blanco of ongeldig hebben gestemd. Op die manier “bood” hij een politieke uitlaatklep, het referendum, voor de toekomstige mobilisaties:
“De overweldigende stemonthouding die vandaag plaatsvond, heeft een offensieve politieke betekenis. Ons volk is tijdens deze verkiezingen overgegaan tot een soort van burgerlijke ongehoorzaamheid, een algemene kiesstaking. Ik zie in deze stemonthouding energie die beschikbaar is waarmee we kunnen oproepen tot strijd met vormen en woorden die passen bij de mogelijkheden van iedereen. Hij is het [de fractie van La France Insoumise in het parlement, noot van IGCL] die het land zal oproepen als het moment van maatschappelijk verzet gekomen is. Ik laat de nieuwe machthebbers weten dat niet één meter van het terrein van sociale wetgeving zal worden afgestaan zonder strijd. De opgeblazen meerderheid [van de partij van Emmanuel Macron, noot van de vertaler] heeft niet het recht tot het plegen van bewust geplande sociale staatsgreep, dat wil zeggen, de vernietiging van de gehele sociale orde door het intrekken van het Statuut voor de arbeidsmarkt. Integendeel, het meest totale verzet is legitiem, en dat is de reden waarom ik zeg dat de nieuwe regering, als zij besluit dat dit echt noodzakelijk en in het belang is van het land, dan moet ze te werk gaan op de meest democratische manier die in haar macht ligt, dat wil zeggen dat zij het Franse volk raadpleegt via een referendum om te kiezen of het wel of niet wil wat deze minderheid het volk wil opleggen.” (Verklaring van Mélenchon tijdens de verkiezingsnacht, La Tribune, 19 juni 2017 [3]).
Mélenchon eigent zich het ongeëvenaarde aantal stemonthoudingen toe en gebruikt dit voor zijn eigen doeleinde door het uit te leggen als een “burgerstaking”, en de leuze en de eis naar voren te brengen van een referendum. Dit laat maar al te duidelijk de bereidheid zien om deel te nemen aan het werk van verdeeldheid zaaien en sabotage van de strijd, een werk dat de vakbonden vanaf september zullen doen met hun ‘vakbondsaktiedagen’. Het is precies om de toekomstige mobilisatie van de klasse tegen de staat en tegen het kapitalisme te doen ontsporen door deze af te leiden naar het terrein van de democratie en de staat door middel van de leuze van een referendum, een echte valstrik die garant staat voor een bittere nederlaag van de arbeiders. Terzijde, het is belangrijk om erop te wijzen dat hij erin slaagt om de woorden van “staking” en “onthouding” over te nemen om hen van hun arbeidersklassekarakter en -betekenis te ontdoen. Alleen radicaal kapitalistisch links is in staat tot zo’n vervorming van de taal, iets waartoe extreemrechts totaal niet in staat is, of in ieder geval zou het niet geloofwaardig zijn. Dit is een andere reden waarom in het huidige tijdperk het gevaar dat het proletariaat bedreigt niet ligt in het zogenaamde “populisme” van extreem rechts (ook al stemmen vele minder bewuste en minder militante maar racistische en chauvinistische werknemers er op), maar in feite in het vermogen van zogenaamd radicaal links om het strijdterrein te bezetten en de taal van de mobilisering van de arbeidersklasse te verdraaien, waarin de actieve krachten en de meest bewuste fracties van het proletariaat – diegenen die de anderen zullen meeslepen – zich uitdrukken.
De bourgeoisie heeft zo haar kaarten op tafel gelegd, zonder te wachten tot na de zomervakantie, om het politieke terrein van de klassenconfrontaties en toekomstige mogelijke mobilisatie van de arbeidersklasse, af te bakenen en af te sluiten. Ze doet dit zelfs sneller dan de overheidsdecreten [4]. Het proletariaat en de echte revolutionairen zijn gewaarschuwd.
Aanpassing van haar politieke systeem door de Franse bourgeoisie en van haar controle daarover
Volgens ons hebben de parlementsverkiezingen de politieke betekenis van de presidentsverkiezingen van mei bevestigd en op een hoger niveau getild. De ingrijpende veranderingen van het politieke apparaat van de Franse bourgeoisie waren een antwoord op haar behoeften ten aanzien van de politieke toneelspelers en partijen, die niet meer overeenkwamen met de huidige tijd. Deze veranderingen komen overeen met de noodzaak het proletariaat te confronteren, met de noodzaak om het concurrentievermogen te herstellen en te komen tot een vernieuwing van het productie-apparaat van het Franse kapitaal. Dit vraagt vooral om een hogere uitbuitingsgraad en een waardedaling van de arbeidskracht [door lagere lonen; noot van de vertaler].
Dit is ook waar op internationaal niveau. Voordat de Duitse verkiezingen volgend september plaatsvinden, opent de keuze van de meest pro-Europese van de presidentskandidaten, daadwerkelijk de mogelijkheid van een hernieuwing van het Duits-Franse bondgenootschap [5] om de Europese Unie nieuw leven in te blazen. Volgend op de resultaten van de laatste nationale verkiezingen in Nederland en Oostenrijk, op de Britse Brexit en op de vijandige anti-Europese en anti-Duitse verklaringen van Trump, is de verkiezing van Macron dus een van de eerste politieke reacties van een van de belangrijkste Europese heersende klassen. De verergering van de economische impasse van het kapitalisme en van zijn interne tegenstellingen verhevigt de economische concurrentie en de handelsoorlogen, en daarmee de imperialistische tegenstellingen: er is een groeiende polarisatie gaande tussen beide zijden van de Atlantische Oceaan, die in het middelpunt zal komen te staan op wereldvlak. De laatste praktische uitdrukking hiervan is recente oprichting door de EU van een Europees Defensiefonds van 500 miljoen Euro om de Unie in staat te stellen “zich te voorzien van de modernste wapens, zonder afhankelijk te zijn van de Verenigde Staten of iemand anders. Op de middellange termijn marcheren de Europeanen in de richting van een gemeenschappelijke wapenindustrie, naar het model van de Airbus, en de effecten van deze inspanning zullen veelvuldig zijn.” (Bernard Guetta, radio France Inter [6])
Geconfronteerd met deze objectieve historische noodzakelijkheden, heeft de Franse bourgeoisie de zaak ter hand genomen en heeft blijk gegeven van een juiste politieke aanpak (wat niet altijd het geval is). Zo gaf ze een voorbeeld aan alle heersende klassen, met name de Europese. Daarin ligt de internationale impact van Macron’s machtsovername. Ver weg van de praatjes voor de verkiezingen over een onbeheersbaar gevaar van het zogenaamde populisme van extreemrechts – alsof het iets nieuws en irrationeels was dat een belangrijk percentage van de arbeiders “in blauwe overall” voor autoritair rechts stemden [7] en een ‘verlies aan controle van de bourgeoisie’ – heeft de kapitalistische klasse (vooral die in de centrale landen van het kapitalisme) gedemonstreerd dat ze goed weet hoe ze op de uitingen van de interne tegenstrijdigheden van haar systeem, met name economische crisis, moet voortbouwen om deze op economisch en politiek vlak te gebruiken en om te keren tegen het proletariaat.
Het is echter niet zo dat we geloven in een vergadering van de generale staf in regeringsgebouwen of in een ‘denk-tank’ die zijn wil zou opleggen om volgens een Machiavellistisch plan te regeren en dicteren, dus als in een samenzwering. De marxistische theorie, dat is de revolutionaire theorie van het proletariaat, de methode van het historisch materialisme, stelt ons in staat om te begrijpen hoe de objectieve noodzaak als gevolg van de verslechtering van de interne tegenstellingen van het kapitalisme elk nationale kapitaal dwingt om de ene of andere beslissing te nemen om te kunnen overleven op het imperialistische toneel en aan het proletariaat een steeds hoger niveau van uitbuiting op te leggen. Nog steeds is het nodig dat het nationale kapitaal ook het politieke personeel kan vinden dat in staat is om de aanpassing van het staatsbeleid en het staatsapparaat aan de nieuwe situaties te implementeren. Dat wil zeggen, aanpassing aan de diverse nieuwe tegenstrijdigheden met een verschillend belang die voortvloeien uit deze nieuwe situaties. Zoals elk tegenstrijdig proces, kan het zijn dat de keuze van het politieke personeel of de beslissingen niet de best mogelijke zijn – we kunnen dit zien in het geval van de verkiezing van Trump en het besluit tot de Brexit – maar het is juist eigen aan de meest ervaren en machtige bourgeoisie, dat ze ertoe neigt om hiermee te kunnen omgaan en de effecten van zwakheid die sommige keuzes betekenen, om te vormen in een nieuwe kracht.
Tegenover Trump start het herleven van de Europese Unie met een aanval op het proletariaat in Frankrijk
Frankrijk kan zijn plaats als grootmacht op het internationale, dat wil zeggen imperialistische vlak, alleen verdedigen in samenwerking met Duitsland en in het kader van de Europese Unie – inderdaad rond een ‘harde kern’ daarvan. De ernst van de economische impasse sinds de crisis in 2008 en de imperialistische noodzaak die er uit volgen (Trump, Brexit, enz.) dwingen Frankrijk er toe. Onverschillig of het er zich helemaal van bewust is of niet, of fracties binnen zijn gelederen er van bewust zijn of niet. De behoeften van het kapitaal dicteren hun wetmatigheden en leggen zichzelf op. Om de ontwikkeling van een solide en actieve alliantie met Duitsland en Europa op zich te kunnen nemen, kan de Franse heersende klasse de confrontatie met zijn nationaal proletariaat evenmin uit de weg gaan als het omlaagschroeven van de voorwaarden voor zijn uitbuiting, welke door de concurrentie in de internationale handel noodzakelijk is [8].
Hoe aangetast de levens- en arbeidsomstandigheden van de proletariërs in Frankrijk ook al zijn als we deze vergelijken met die in het verleden, de drastische verdere achteruitgang – de zogenaamde “liberalisering van de arbeidsmarkt” – tot op het niveau van het Europese proletariaat, met name de Duitse arbeidersklasse, is nu noodzakelijk voor de Franse bourgeoisie. Niet alleen vanwege de economische crisis, maar ook wegens de imperialistische noodzaak. Dat wil zeggen, voor de opkomst van een Europees imperialistische centrum rond Duitsland dat op het imperialistische toneel mede een rol kan spelen, met name op militair en diplomatiek vlak. De Duitse bourgeoisie is van haar kant zich ervan bewust dat een verzwakt Frankrijk in strijd is met haar imperialistische belangen. Dit ongeacht het feit dat op het vlak van de handel een sterker Franse kapitalisme beter tegen Duitsland zal concurreren. Want het gaat om de opkomst en de dynamiek van een Europese centrum rond om Duitsland heen. Een verzwakt Frankrijk zou een belemmering zijn van dit doel. Daarom hecht Duitsland zo veel belang aan de doelstelling van de Franse heersende klasse om de “structurele hervormingen” van zijn arbeidsmarkt te realiseren. Het is het Europese proletariaat dat voor de eerste 500 miljoen Euro voor het Europese Defensiefonds zal betalen, evenals voor de extra fondsen die zullen volgen voor de ontwikkeling van de geplande wapenindustrie. Daarom is het van belang dat het proletariaat in Frankrijk betaalt op het niveau van de rest van het Europese proletariaat.
Nu zijn economische crisis en de imperialistische oorlog (als perspectief en dynamiek naar de algemene imperialistische oorlog) rechtstreeks van invloed op de levensomstandigheden van het internationale proletariaat. De Franse politieke situatie na de verkiezingen die zo succesvol uitpakten voor de bourgeoisie, vormt een concrete, praktische illustratie van de historische klassentegenstelling tussen kapitaal en arbeid, tussen bourgeoisie en proletariaat, zoals ze zich in de huidige historische situatie voordoen.
Trump en de Brexit zijn geen crisis van Amerikaanse en Britse bourgeoisie
Wanneer het nu sinds de verkiezing van Macron duidelijk is dat de Franse heersende klasse niet een crisis van zijn politieke systeem beleeft, dan lijkt het ogenschijnlijk anders in het geval van Groot-Brittannië en Amerika. Tenminste als we de media van alle landen geloven: de Engelse bourgeoisie zou volledig verloren zijn met de Brexit en de Amerikaanse bourgeoisie zou niet weten hoe ze zich kan ontdoen van de gevaarlijke clown Trump. Maar wat ook de mate van verdeeldheid is van de Amerikaanse heersende klasse tegenover de verkiezing van Trump, zijn oorlogstaal en provocerende retoriek komt overeen met de situatie van historische verzwakking van de Verenigde Staten op het vlak van de economie en imperialisme. Dit brengt Trump naar voren als de hoofdrolspeler van de mars naar de algemene imperialistische oorlog.
“Het politieke personeel en de achtergrond kunnen zeker een rol spelen binnen het strategische politieke kader van een regering. In kwesties van buitenlands en economisch beleid kunnen uiteenlopende beslissingen worden genomen in overeenstemming met binnenlandse en buitenlandse omstandigheden, maar ook met persoonlijke neigingen die voortvloeien uit eerdere politieke stellingname. Maar het is de druk van de economische levensomstandigheden van het kapitaal die de basiskeuzes bepaalt, de te volgen strategieën, de betere oplossingen voor de crisis en steun tot elke prijs aan de valorisatie [realisatie van waarde, verwijst naar afzetproblemen van het kapitaal; noot van de vertaler], op het vlak van binnenlandse (…) of buitenlands beleid (…). Het is ook zeker dat de politiek fouten kan maken bij het inschatten van wat noodzakelijk is voor kapitaal en dat zij een onjuist economisch beleid kan voeren en contraproductieve internationale strategieën kan ontwikkelen. Maar toch blijft het zo dat niemand, zelfs een president of een regering die deze naam waardig is, en die verantwoordelijk is voor de onontbeerlijke winstbron, zich los kan maken van de wetten van leven en overleven van kapitaal. En meer in detail, is het verschil tussen Obama en de nieuwe regering Trump, naast de duidelijke verschillen in stijl en communicatie, niet zo groot: in beide gevallen bedienen de twee regeringen het Amerikaanse imperialisme ten opzichte van de twee historische fasen die we ter vereenvoudiging van de discussie, omschrijven als ‘voor en na de subprimes crisis’ [van 2008; vertaler].” (Guerra in Siria e riposizionamenti imperialistici, Prometeo nr. 17, theoretisch tijdschrift van de PCint-Battaglia Comunista, de Italiaanse groep van de Internationalistische Communistische Tendens [9], in het Engels vertaald door IGCL)
De beslissing tot de Brexit zou de Britse bourgeoisie gemakkelijk weer kunnen terugdraaien met bijvoorbeeld een nieuw referendum, zoals Frankrijk en Nederland deden na de overwinning van Nee tijdens de referenda van 2005 over het Verdrag van Rome. Daarentegen wordt de Brexit door de belangrijkste twee politieke partijen ten uitvoer gebracht, ondanks de onmiddellijke problemen van allerlei aard. Vanuit het oogpunt van de historische imperialistische belangen van het Britse kapitalisme komt deze politiek fundamenteel overeen met zijn langdurige oppositie tegen een continentale Europese macht en zijn langdurige alliantie met het Noord-Amerikaanse imperialisme sinds de Eerste Wereldoorlog en nog meer sinds de Tweede Wereldoorlog. Als zodanig brengt de Brexit nu een verergering naar voren van de historische imperialistische tegenstellingen tussen Europa en Noord-Amerika die opnieuw is begonnen na de ineenstorting van de Sovjet-Unie. En op zijn beurt leidt dit tegenstrijdige proces tot nog meer tegenstellingen tussen beide zijden van de Atlantische Oceaan. Uiteindelijk is het natuurlijk het onvermogen van het kapitalisme om de crisis van 2008 en de consequenties ervan te overwinnen, de ‘stagnatie’ die nog steeds overheerst en die ertoe leidt dat het kapitalisme zich onophoudelijke verder in de schulden steekt. Het zijn dus de onmiddellijke uitingen van de onoverkomelijke economische tegenstrijdigheden van het kapitalisme, die indirect hun heerschappij opleggen en zowel de klassentegenstellingen als de imperialistische tegenstellingen verergeren.
Verre van politiek verzwakt tegenover de arbeidersklasse, bereiden de belangrijkste heersende klassen die wereld regeren zich voor om hun eigen proletariaat nog meer gewelddadig te confronteren om hun economische, politieke en militaire gelederen internationaal te sluiten, dat wil zeggen op het niveau van imperialistische rivaliteiten. En op de tweede plaats om een strijd aan te gaan op leven en dood, massaal en frontaal tegen het proletariaat met het doel om het een bloedige nederlaag op te leggen die de deur zou openen voor de algemene imperialistische oorlog. Hierin voorzien de heersende klassen beter of minder goed, omdat dit bepaalde belangen van zekere economische en politieke fracties van de heersende klasse ter discussie stelt, en met daaaan zo goed als mogelijk aangepaste politieke instrumenten en systemen.
Te geloven dat de meest ervaren en machtige bourgeoisieën van de wereld zich in politieke crisis bevinden, betekent een gevaar voor het proletariaat en de revolutionairen. Namelijk zich te verliezen in denkbeeldige potentiële mogelijkheden van het proletariaat en gemak van de klassestrijd, ja zelfs de onvermijdelijkheid van zijn uiteindelijke overwinning. De historische ervaring, in het bijzonder die van 1918-1919 in Duitsland, leert ons dat deze illusie snel kan omslaan in tragedie en catastrofe. De rode draad voor het begrijpen van de ontwikkeling van de situaties bestaat niet uit het onmiddellijk volgen van de economische crisis, haar op- en neergang, van open recessie of herstel. Het gaat daarentegen om het proces dat leidt tot de ontwikkeling van de krachtsverhoudingen tussen de klassen, die pas in de laatste instantie (en niet direct of mechanisch) door de crisis worden bepaald. Bijvoorbeeld het geloof dat het onvermogen van de bourgeoisie om de gevolgen van de crisis in 2008 te overwinnen, mechanisch zou leiden tot een crisis van de politieke systemen van de belangrijkste bourgeoisieën van de wereld, met name door de onbeheerste opkomst van fascistisch extreemrechts, lijkt ons onjuist en gevaarlijk.
De inzet is duidelijk, althans voor de meest militante en bewuste proletariërs en de revolutionairen. Het is aan hen om deze onontkoombare confrontaties te begrijpen en zich er vanaf nu op voor te bereiden. De meest strijdbare en bewuste arbeiders door zich in strijd- of mobilisatiecomités te verzamelen, in het bijzonder in de strijd, om op een collectieve en georganiseerde manier strijd te kunnen voeren tegen de sabotages door de vakbonden en de politieke valkuilen die radicaal links, zoals Mélenchon in Frankrijk, zullen graven. De revolutionairen, door zich te hergroeperen, niet formeel en op zichzelf staand, maar door de debatten en de politieke confrontaties aan te gaan rond de revolutionaire groepen in het algemeen en vooral de communistische. De revolutionairen moeten ook deelnemen aan de klassetrijd met hun stellingname, waaronder in de strijd- en mobilisatiecomités. Arbeiders en revolutionairen moeten dichter bij elkaar komen in de strijd om hun inspanningen op elkaar af te stemmen en te bundelen. Zonder hergroepering en organisatie van de verschillende minderheden – minderheden die in feite de ‘politieke voorhoede’ zijn – die de directe strijd leiden en de politieke en zelfs theoretische gevechten leiden ter de voorbereiding van de klassepolitieke partij die onmisbaar is voor de historische eengemaakte confrontatie met de kapitalistische staten, zal het internationale proletariaat verslagen en bedrogen worden door “de Mélenchons” en anderen die bijna overal zullen opbloeien met de universele ontwikkeling van massale confrontaties tussen de klassen.
Dat is ook de internationale betekenis van het resultaat van de Franse verkiezingen.
De IGCL, 30 juni 2017.
Noten
[1]. “De verkiezingswinsten en daarna de overwinning van Macron kan niet aan de media worden toegeschreven alsof het een mode van de dag was, een soort tijdelijke passie voor een jonge man. Niet door onvoorziene en diverse gebeurtenissen, worden deze verklaard, maar door de slijtage, de verloren effectiviteit, in een woord het groeiende onvermogen van de ‘oude politiek’, zoals de Macronisten zegt, beantwoorden ze aan de algemene behoeften van het Franse kapitalisme” (Bilan Des élections presidents: recomposition du théâtre politique bourgeois pour mieux défendre le capitalisme – Balans van de presidentsverkiezingen: reorganisatie van het burgerlijke politieke theater om het kapitalisme beter te verdedigen, Le Prolétaire nr. 524, www.pcint.org).
[2]. Terzijde wijzen we er op dat Macrons parlementaire meerderheid van 308 afgevaardigden van de in totaal 577, dat is 53%, is gekozen met 16,5% van de kiezers (en zonder rekening te houden met de geschatte 10% van de Franse “burgers” die niet geregistreerd zijn om te stemmen en dus geen deel uitmaken van deze kiezers).
[4]. Om een parlementaire discussie te vermijden die maanden zou duren en dus tijd voor mobilisering van arbeidersklasse mogelijk maakt, heeft Macron besloten de “nieuwe wet” te decoörderen, wat betekent dat het parlement de regering in staat stelt de arbeidswetgeving te wijzigen door middel van een decreet dat snel kan worden toegepast. [noot van IGCL].
[5]. “Op de handel, evenals op defensie, ontwikkelt de Unie zich. Het komt door de internationale onzekerheden die zijn veroorzaakt door Donald Trump, het Midden-Oosten en Vladimir Putin, evenals de bereidheid van de nationale leiders om de kloof te overbruggen die tussen de Europeanen en Europa is ontstaan. Ja, de Unie is bezig met een nieuwe start en dit komt duidelijk naar voren in wat mevrouw Merkel zojuist heeft gezegd, dat ze open staat voor de Franse ideeën van versterking van de Eurozone met het aanstellen van een minister van Financiën en een gemeenschappelijk budget dat de EU in staat stelt toe te zien op structurele investeringen. Ze heeft het niet verder uitgelegd, maar ze zal dat na de Duitse verkiezing volgende september moeten doen.” (Bernard Guetta, radio France Inter, https://www.franceinter.fr/emissions/geopolitique/geopolitique-21-juin-2017). Zelfs als deze journalist, bekend in de Franse media, voormalig trotskist van de LCR (4e Internationale), al lang een van de meest vurige aanhangers van de Europese Unie is, toont zijn analyse getrouw welke de debatten en reflecties binnen de bourgeoisie zijn.
[6]. https://www.franceinter.fr/emissions/geopolitique/geopolitique-21-juin-2017
[7]. “In de jaren 1960 en de daaropvolgende decennia stemden ongeveer 30% van de arbeiders voor de Gaulle en het nationalistische en autoritaire rechts dat hij vertegenwoordigde. Vanuit dit standpunt is de stem van de “blauwe overal”s op Marine Le Pen minder belangrijk dan die op De Gaulle in de jaren 1960 … net voor en na de massale staking van mei 1968. In de Verenigde Staten bereikte Reagan in de verkiezingen van 1980 en 1984, een steun van 61 procent van de blanke arbeidersklasse, tegenover een gemiddelde van 35 procent steun voor zijn Democratische tegenstanders, Jimmy Carter en Walter Mondale.” (The Decline of the White Working Class and the Rise of a Mass Upper Middle Class, Ruy Teixeira, Brookings Working Paper, April 2008, (https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2016/06/04_demographics_teixeira.pdf). In tegenstelling tot de mediacampagnes over dit onderwerp, dus niets nieuws, noch kwalitatief anders, dan de pro-Trump “blue collar” stem.
[8]. “Frankrijk zal geen motivatie hebben als het geen duidelijke discussie en geen heldere blik op de wereld heeft. Maar het zal dit ook niet hebben als het zijn economie en zijn maatschappij niet versterkt. Daarom heb ik de regering gevraagd de fundamentele hervormingen aan te pakken die onontbeerlijk zijn voor Frankrijk. Onze geloofwaardigheid, onze efficiëntie, onze kracht staan op het spel. Maar de kracht van sommigen kan niet lang worden gevoed door de zwakheden van de anderen. Duitsland, dat vijftien jaar geleden zijn hervormingen heeft gerealiseerd, merkt op dat deze situatie niet werkbaar is. Mijn wens is dus dat we een gemeenschappelijke kracht kunnen opbouwen. Mijn methode voor de Duits-Franse samenwerking is die van een betrouwbare alliantie. (…) Maar Duitsland is helder op de grenzen van een actie die niet volledig Europees is, met name met betrekking tot militaire interventie. Het weet dat ons lot weer tragisch geworden is. Het eist dat Frankrijk zichzelf beschermt, Europa beschermt en onze gemeenschappelijke veiligheid waarborgt.” (Emmanuel Macron’s interview met vele Europese kranten van 21 juni, door ons vertaald uit de Zwitserse krant Le Temps en benadrukt: https://www.letemps.ch/monde / 2017/06/21 / emmanuel-macron-leurope-nest-un-supermarche-leurope-un-destin-commun, aangezien we het hele interview in het Engels niet konden vinden; noot van IGCL).
[9]. Wij roepen onze lezers op om dit artikel te lezen (helaas nu alleen beschikbaar in het Italiaans) dat het idee afwijst volgens welke de verkiezing van de clown Trump een verlies aan controle zou betekenen, een feitelijke crisis van de Amerikaanse bourgeoisie. daarentegen stelt het artikel dat het eerder gaat om een aanpassing aan de situatie die is geopend voor en na de crisis in 2008. Dit artikel geeft niet precies dezelfde argumenten als wij, het benadrukt meer een direct verband tussen de economische noodzaak en de politieke beslissingen, maar staat in de methode van analyse dicht bij ons. Beide proberen het historisch materialisme toe te passen voor de analyse en het volgen van de situaties: http://www.leftcom.org/it/articles/2017-05-30/guerra-in-siria-e-riposizionamenti-imperialistici.
Overname van deze vertaling is toegestaan, indien volledig en met vermelding van de bron: https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2017/07/04/frankrijk-wat-betekent-macrons-overwinning-in-de-parlementsverkiezingen/
arbeidersstemmen 