Als je gerust gesteld wil worden dat er géén werkelijke oorlogsdreiging bestaat tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea, stop dan met lezen. Overal verschijnen verhaaltjes dat het slechts gaat om loze dreigementen van Noord-Korea en bluf-twitters van de clown Trump die tegenwoordig het Witte Huis bewoont. Het zou zowel Trump als Kim gaan om boodschappen voor binnenlands politiek gebruik. Dat is zeker waar. Maar de verschuivingen van de imperialistische verhoudingen in de wereld zijn minder geruststellend. De kwestie Korea is slechts één van meerdere conflicthaarden die kunnen leiden tot een botsing tussen de Verenigde Staten en de opkomende wereldmacht China.
Dreigementen voor binnenlands gebruik
Trump dreigt nog niet onmiddellijk een afzettingsprocedure … zolang hij naar smaak van de Republikeinen de militairen ruim baan geeft en de oorlogsbudgetten verhoogt. Trumps oorlogszuchtige taal komt van pas als een ideologische voorbereiding op oorlogen om de nr. 1 positie van de Verenigde Staten te handhaven. Maar Trump is ook een zwakke president, in de zin dat hij nog maar wenig steun geniet onder de Amerikaanse bevolking, ook van zijn eigen kiezers. Een daadwerkelijk ingrijpen tegen Noord-Korea zou hem op zich van pas komen om zichzelf als onbetwistbare leider naar voren te schuiven. Denk aan de manier waarop Georg W. Bush (net als Trump verkozen met een minimum aantal stemmen, na hertellingen, en door het systeem van kiesmannen met minder stemmen dan zijn Democratische tegenkandidaat) na de aanslagen van 9/11 een ‘oorlog tegen het terrorisme’ begon in Afghanistan en Irak. Het feit dat beide oorlogen de macht van de Verenigde Staten in de wereld hebben verzwakt, laat zien dat rationaliteit in de werking van het imperialisme ver te zoeken is. Verder terug herinneren we ons hoe de Britse premier Thatcher haar reputatie als Iron Lady vestigde met het ontketenen van een verder totaal zinloze oorlog tegen Argentinië over de Falkland-eilanden.
Kim Jong-un’s dreigementen met militair ingrijpen met kernwapens tegen Zuid-Korea, Japan en de Verenigde Staten, zijn deels voor binnenlandse consumptie. Het zogenaamde ‘communisme’ van Noord-Korea kan zich alleen handhaven door de meest extreme terreur tegen de eigen bevolking. Maar terreur is niet voldoende, de eigen bevolking moet tegelijkertijd ervan overtuigd worden dat het vijandige buitenland nog vele malen bloeddorstiger is. Daarnaast moet de buitenlandse dreiging ook de spanningen binnen het regime binnen de perken houden, zodat de positie van de Kim-dynastie (nu al de derde generatie!) en die van Kim Jong-un binnen de familie, gehandhaafd blijft.
Maar er zijn ook buitenlandse politieke redenen voor de militaire dreigementen van Pyongyang: ze zijn het belangrijkste exportproduct van Noord-Korea. Het atoomwapen van Noord-Korea bestaat in tegenstelling tot wat Amerikaanse propaganda beweert, slechts uit minikernkoppen en ‘lange afstands’-raketten die vooral grote … hoogten bereiken. De Noord-Koreaanse atoommacht is echter bijzonder effectief in het dreigen om met rust te worden gelaten en in het afpersen van economische concessies ten behoeve van zijn uiterst zwakke bedrijfsleven.
Noord-Korea en China
In de Koreaanse Oorlog van 1950-1953 stuurde China 3 miljoen ‘vrijwilligers’ naar het front om te zorgen dat de oprukkende Amerikanen niet aan de Chinees-Koreaanse grens zouden komen te staan. Dit is nog steeds een belangrijke imperialistische prioriteit voor China. Noord-Korea is echter geen vazalstaat zoals China dat zou wensen. Zo weigert Noord-Korea ‘economische hervormingen’ die China heeft ingevoerd om zijn machtsstructuur te handhaven als deel van de neo-liberale internationale arbeidsverdeling. China, zelf superkernmacht, is ook niet blij met het kernwapenprogramma van Noord-Korea. Noord-Korea gebruikt handig zijn nucleaire dreigementen om zijn positie als klein land tussen China, de Verenigde Staten en Japan zodanig op te blazen dat het militair onaantastbaar is, en dat het zich economisch kan handhaven door importen van b.v. olie en steenkool uit China en export van goedkope arbeidskrachten naar China, Rusland en Polen (Kijken: Noord-Koreaanse dwangarbeid in de EU), en gemengde industriële zones aan de grenzen met China en Zuid-Korea. China ziet geen andere oplossing dan handhaving van het Kim-regime. Wanneer het regime valt en beide Korea’s verenigd worden, staan de USA aan de grens met China. Omgekeerd is het ondenkbaar dat de USA zouden aanvaarden dat geheel Korea in een Chinese vazalstaat verandert. Daarnaast zou een ineenstorting van het Kim-regime zowel naar China als naar Zuid-Korea onmiddellijk een enorme vluchtelingestroom op gang brengen.
De plaatsing van het Amerikaanse raketafweersysteem THAAD in Zuid-Korea, heeft de spanningen tussen China en de USA verder verhoogd. Volgens de USA dient het raketschild als bescherming tegen Noordkoreaanse raketaanvallen, maar THAAD kan vanuit Zuid-Korea ook Chinese en zelfs Russische raketten uitschakelen. Daarmee zouden Zuid-Korea, Japan en de USA in Oost-Azië een soort van NAVO kunnen vormen om de groeiende invloed van China in de regio in te dammen. China voelt zich aan de andere kant steeds meer bedreigd door Amerikaanse basis in en rond de Chinese Zee, die de handelsverbindingen van China met de rest van de wereld kunnen blokkeren. Rond al dan niet kunstmatige eilandjes in de Chinese Zee, lopen regelmatig de spanningen tussen China, de Verenigde Staten en kleinere staten in de regio hoog op.
Wat uiteindelijk op het spel staat bij al deze mogelijke brandhaarden is de ondergaande economische macht van de Verenigde Staten, de opkomende economische macht van China en het streven van beide om hun imperialistische positie in de wereld te handhaven (USA) of in overeenstemming te brengen met zijn economische belangen (China).
De arbeiders en de imperialistische oorlog
In tegenstelling tot burgerlijk links, kiezen wij als radenkommunisten niet door de steun aan de ene of de andere kant van het komende front. Wat dat betreft is ons standpunt hetzelfde als dat van Gorter, Lenin en Luxemburg in de Eerste Wereldoorlog. Als proletarisch internationalisten kiezen we voor de arbeidersstrijd tegen elke kapitalistenklasse, van welk land dan ook, en tegen elk imperialisme.
Fredo Corvo 14-8-2017
Bijlage
Gorter, Lenin en Luxemburg over imperialisme en internationalisme
De Wereldoorlog is voortgebracht “door een tijdperk waarin de bourgeoisie al lang niet meer als vooruitstrevend, doch reeds reactionair geworden is. Van de kant van beide groepen van oorlogvoerende mogendheden is deze oorlog van de slavenhouders voor het in stand houden en versterken van de slavernij; voor het herverdelen van de koloniën, voor het ‘recht’ andere naties te onderdrukken, voor de privilegies en monopolies van het kapitaal der grote mogendheden, voor het vereeuwigen van de loonslavernij door middel van het verdelen van de arbeiders van verschillende landen en het onderdrukken van de arbeiders met de meest reactionaire middelen. Daarom zijn de frasen over de verdediging van het vaderland van beide oorlogvoerende groepen slechts bedrog jegens het volk door de bourgeoisie. (…) Alleen de sociale revolutie van het proletariaat maakt de weg vrij naar de vrede en naar de vrijheid van de naties. De imperialistische oorlog opent de aera van de sociale revolutie.” Lenin “Ontwerp-resolutie van de linkse sociaal-democraten voor de eerste internationale socialistische conferentie”, 1915.
“Het imperialisme als laatste levensfase en hoogste ontwikkeling van de politieke wereldheerschappij van het kapitaal is de gemeenschappelijke doodsvijand van het proletariaat van alle landen, en tegen hem moet de proletarische klassestrijd zowel in de vrede als in de oorlog op de eerste plaats gericht worden. De strijd tegen het imperialisme is voor het internationale proletariaat tegelijkertijd de strijd om de politieke staatsmacht, de doorslaggevende confrontatie tussen socialisme en kapitalisme. Het noodlot van van het socialistische einddoel hangt er van af, of het internationale proletariaat zich zal verheffen om tegen het imperialisme over de gehele linie front te maken en de leuze ‘de oorlog tegen de oorlog!’ met de inzet van de volledige kracht en de uiterste zelfopoffering tot richtlijn van zijn praktische politiek te maken.” Rosa Luxemburg “Ontwerp van de Junius-stellingen”, 1916.
Het imperialisme “- het streven van alle machtige naties hun gebied uit te breiden. Het Imperialisme, dat, schijnbaar met nationale tendens, schijnbaar een strijd voerend tegen het Proletariaat van zijn natie, inderdaad, doordat alle Staten imperialistisch zijn, alle elkaar bekampen, en alle strijden om de Wereldmacht, als één geheel strijd voert tegen het gehele Proletariaat in zijn geheel.
En als antwoord dáárop, op die eerste gezamenlijke actie van het Wereldkapitaal moet nu de eerste Internationale actie van het wereldproletariaat beginnen.” Gorter “Het imperialisme, de wereldoorlog en de sociaal-democratie”, 1915, blz. 139 (uitgave 1920).
Volledige overname is toegestaan bij vermelding van de bron:
https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2017/08/14/trump-versus-kim-jong-un-geen-werkelijke-oorlogsdreiging/#more-9084
arbeidersstemmen 