Waarom loopt de beweging in Iran af?

Actualisering door Nuevo Curso, 3 januari 2018.

Sinds delen van het Internet in Iran door het regime zijn afgesloten ontvangen we slechts informatie van persbureaus. We weten niet echt wat de situatie is in Iran. Informatie van persbureaus is te wantrouwen. Bijvoorbeeld de bewering van het officiële Iraanse persbureau – overgenomen door Westerse persbureaus – dat politiebureaus en kazernes door demonstranten aangevallen zouden zijn met het doel om zich te bewapenen. Het regime zou wel echt stom zijn om dit bericht te verspreiden wanneer de arbeidersklasse werkelijk in staat is zich op massale schaal te bewapenen om zich te verdedigen tegen de repressie door ordetroepen en het leger. Dit bericht lijkt ons eerder een provocatie. Optimistisch zijn we dus allerminst, maar het is wel zeker dat belangrijke gebeurtenissen in Iran – repressie, of strijd – voor het oog van de wereld worden verborgen.

In de hier volgende tekst van de groep Nuevo Curso wordt herhaaldelijk gesproken van het ontbreken van ‘coordinadoras’ in Iran. Dit hebben we vertaald met ‘coördinaties’.  In de radencommunistische traditie kennen we deze organisatievorm als ‘regionale stakingscomités van direct gekozen en herkiesbare afgevaardigden’. De tekst verzet zich met beroep op Rosa Luxemburg tegen een anarchistische technische visie op het vraagstuk van de organisatie van de massastaking, die na 1905 trouwens gedeeld werd door het … reformisme. Met evenveel recht zou men kunnen beweren dat het hameren op ‘coördinaties’ of ‘stakingscomités’ ook getuigt van een technische visie, wanneer Nuevo Curso niet ook de achterliggende kwestie van het klassebewustzijn aan de orde zou stellen.

Hopelijk levert onderstaande tekst een bijdrage aan het klassebewustzijn door tegenwicht te bieden tegen de verdraaiingen in de massamedia, in aansluiting op uitlatingen van de Iraanse burgerlijke oppositie in ballingschap. In de media wordt de beweging in Iran afgeschilderd als verzet tegen een economie die … niet voldoende geliberaliseerd is, tegen een regime dat niet … voldoende democratisch is, en zelfs dat beter geïsoleerd kan worden op de wijze die Trump wenst. Kortom in Nederland hebben ‘we’ het beter. Dat de protesten en stakingen van arbeiders in Iran (en Irak!) ook gericht zijn tegen de oorlogen in het Midden-Oosten wordt angstvallig verzwegen. Nederland neemt immers ook deel aan deze oorlogen, zoals het recente sturen van F-16’s bewijst, overigens met steun van alle politieke partijen, waarvan ook de linkse het woord ‘arbeidersklasse’ al lang niet meer over de lippen krijgen.

Fredo Corvo, 4-1-2018

Bron: Nuevo Curso, 3 januari 2018

Volgens door een bron dichtbij inlichtingendiensten verspreide informatie was op dinsdagavond het aantal betogingen met een derde verminderd terwijl de deelname bijna was gehalveerd. De oorzaak daarvan ligt niet zozeer in de dreigementen van Khamenei en een toename van de repressie, die al tot een twaalftal doden en meer dan 1000 arrestaties heeft geleid, wat tot nu toe kan gelden als “mild” optreden als we dit vergelijken met eerdere repressie door dit regime. De werkelijke oorzaak is het falen van de oproep tot stakingen afgelopen dinsdag.

Er waren geen werkonderbrekingen in de grote of kleinere steden, in het hele land waren de markten even druk als gewoonlijk (…) de protestbeweging loopt af.

 

 

 

Wat heeft de beweging gedesoriënteerd?

1. De stakingscomités waren geïsoleerd en konden zich niet plaatselijk verenigen tot een eengemaakte organisatie, tot een coördinatie van afgevaardigden, die de beweging massa en richting gaven, en de klasse zich kon opwerpen tot politiek subject. Door het ontbreken van een basisorganisatie, was er ook geen organisatie die het hele gebied omvatte. Het proletariaat heeft bewezen dat het de enige sociale kracht is die in staat is om het regime op zijn grondvesten te doen schudden, maar het deed dit als een “spook” en niet als een georganiseerd geheel. Daarom moest het falen. De Iraanse mobilisaties zijn de negatieve versie van de ervaring van 1905. Alles wat in het Rusland van 1905 de sprong mogelijk maakte van protesten naar revolutie, ontbrak in Iran: vergaderingen van stakers en coördinaties van hun afgevaardigden over steeds verder uitgebreide gebieden.

De mobilisatie raakte ontworteld omdat ze niet in staat was om een ​​coördinatie van vergaderingen en afgevaardigden te ontwikkelen, waardoor ze zichzelf een massavertegenwoordiging had kunnen geven en de arbeiders als een politiek subject aan de wereld had kunnen tonen. Tweet

Demonstratie in Teheran

2. De poging om in plaats van zich te organiseren, op te roepen tot een nationale staking uit het niets , met behulp van alleen ‘Telegram’ en Internet kon alleen maar mislukken. De ‘techno-opstandigheid‘ vormt geen werkbaar alternatief voor de organisatie van de klasse. Alle in Iran zeer wijdverspreide theorieën, volgens welke de coördinatie in virtuele netwerken een alternatief zou zijn voor het vormen van een eenheidsorganisatie van de stakingen, zijn gebaseerd op – zoals Rosa Luxemburg in 1906 opmerkte – een “zuiver-anarchistische voorstelling (…) dat de massastaking een gewoon technisch strijdmiddel is dat naar believen, naar inzicht en naar geweten ‘uitgeroepen’ en ook ‘verboden’ “ kan worden. “Een soort zakmes dat men in de zak, ‘op alles voorbereid’ toegeklapt kan houden, of ook na een passend besluit openklappen en gebruiken kan” en concluderen dat een opstand “door een comitébesluit op een vastgestelde datum” ¹ kan worden uitgeroepen.

1 Zie: Rosa Luxemburg, Massastaking, partij en vakbonden.

De algemene staking is mislukt omdat een mobilisatie van de klasse geen technische kwestie is, de vergaderingen niet kunnen worden vervangen door anonieme oproepen en de coördinaties niet door reeksen berichtjes. Tweet

3. De oorzaken voor de terugloop van de beweging gaan veel dieper dan de angst voor repressie. De repressie slaagt er nu in om een teruglopende beweging te liquideren, ze heeft de terugloop niet zelf tot stand gebracht. Zoals we zagen tijdens de eerste dagen van mobilisaties, wanneer de beweging sterk genoeg is, houdt de repressie afstand en blijkt ze machteloos. De repressie is aangemoedigd door de achteruitgang van de beweging, door het onvermogen om vooruit te gaan en een vorm van organisatie aan te nemen.

De repressie is machteloos en verbergt zich voor de beweging wanneer deze groeit en een organisatie in de maak is. Het zijn de twijfels en tegenslagen van de beweging die ervoor zorgen dat de repressie toeslaat en niet andersom. Tweet

 

De kleine burgerij heeft zich slechts marginaal verenigd om later af te haken … Dat heeft niet verhinderd dat de duidelijkste vertegenwoordiging van de kleine burgerij, de universiteitsstudenten van Teheran, door de internationale pers – die altijd allergisch is van arbeiders – zijn uitgeroepen tot symbool van de beweging.

4. Omdat het het Iraanse proletariaat nog steeds te zwak is om zich te manifesteren als een georganiseerd alternatief voor de staat, kon het niet proberen zich onder zijn eigen voorwaarden op te werpen als maatschappelijk geheel tegen de burgerlijke staat. De nieuwsberichten benadrukken hoe de kleine burgerij, die eerst geprobeerd had zich bij de beweging aan te sluiten – zoals we zagen aan de Universiteit van Teheran – zich losmaakte van de beweging omdat ze de arbeiders zagen als niet meer dan een vormeloze massa zonder tastbare organisatie. Zo slaagde de arbeidersklasse er niet in …

… om de wezenlijke steun te verwerven van de machtigste klassen in de maatschappij, de intelligentsia, de middenklasse, de bazaarhandelaren en de studenten.

De oorsprong van onze zwakheden

De zwakheden van de beweging in Iran zijn niet specifiek Iraans. Ze brengen een een wijdverbreide zwakte van de gehele arbeidersklasse overal in de wereld naar voren: de angst voor organisatie. Terecht walgend van de vakbonden en de linkse manipulaties in de vergaderingen, vergiftigd door de techno-opstandelingen die op cynische wijze als promotie voor de internetgiganten worden gebruikt, proberen de arbeiders een technische oplossing te zoeken voor een politiek probleem. Op zoek naar een “nieuw” alternatief, vallen ze in de zwakheden van het meest ranzige anarchisme. Zwakheden die tot zelfmoord worden wanneer ze tot ideologie en tot technische trucjes worden verheven. De cultus van “slimme mobilisaties” (‘smart mobs’) waarvoor geen vergaderingen of discussies nodig zouden zijn, de ‘beweging zonder leiding’, waarvoor geen delegatie vereist is, etc. : het zijn dieptebommen tegen de ontwikkeling van het klassebewustzijn. Het is tijd om een stap naar voren te zetten. Onder de angst voor organisatie gaat als een open wond de oude angst schuil om zich te identificeren met de arbeidersklasse, de wond die bestaat uit de passieve aanvaarding van de voortdurende ontkenning die het systeem ons oplegt. Dat is het eerste dat moet worden overwonnen, en niet alleen in het Midden-Oosten.

De zwakheden van de beweging in Iran zijn niet specifiek Iraans. De angst voor organisatie en voor de identificatie als een klasse zijn wijdverspreid onder arbeiders over de hele wereld. Dit is het moment om het te boven te komen. (Tweet)

De beweging in Iraaks Koerdistan en in Iran van de afgelopen weken is van historisch belang. Ze markeert de mogelijkheid van een nieuwe ontwikkeling van de strijd en beperkt de oorlogshitserij in het Midden-Oosten. Maar als hun sterke punten ons laten zien hoezeer we de dingen kunnen veranderen, leren hun zwakheden ons waar we moeten beginnen.

Vertaling FC, correctie HC.

Dit artikel mag in zijn geheel worden overgenomen bij vermelding van de bron: arbeidersstemmen.wordpress.com