Het besluit van Trump om een einde te maken aan het nucleaire verdrag met Iran is een belangrijke stap in de ontwikkeling van de ‘internationale betrekkingen’, dat wil zeggen, de imperialistische rivaliteiten. De gevolgen zijn niet alleen het risico van een onmiddellijke uitbreiding van oorlogen in het Midden-Oosten, wat meteen werd bevestigd door de directe confrontatie tussen de Iraanse en Israëlische strijdkrachten in de nacht van 9 op 10 mei. Maar bovenal [het risico] van de versnelde escalatie van de spanningen tussen de grote imperialistische machten en de toenemende verscherping van centrale imperialistische polarisatie tussen de Verenigde Staten en het vasteland van Europa. Het is een waar ultimatum dat de Amerikaanse bourgeoisie alle rivalen stelt … en vooral de Europeanen. De Amerikaanse ambassadeur in Duitsland zei meteen: “Duitse bedrijven die zaken doen in Iran, moeten onmiddellijk hun handel stopzetten!” (Geciteerd in Der Spiegel van 9 mei).
Afgezien van het economische aspect, dat feitelijk ondergeschikt is omdat Duitsland en Europa best een halt kunnen toeroepen aan hun investering in Iran, heeft het ultimatum een politieke en imperialistische betekenis. “De VS hebben een ramkoers met Europa gevolgd” (idem). Voor het Duitse kapitaal en haar belangrijkste bondgenoten in de Europese Unie, is het dilemma duidelijk: of voldoen aan het Amerikaanse ultimatum en snel verstikt worden onder de opeenvolgende te verwachten dictaten, en verlies van alle imperialistische krediet van andere grootmachten. Ofwel is het “tijd voor Europa om de Verenigde Staten te weerstaan” (idem) door rond zich het imperialistische anti-Amerikaanse front te verzamelen, China en Rusland voorop. Dit zal niet gaan zonder moeilijkheden en tegenstellingen onder de afzonderlijke Europese landen, zoals Der Spiegel opmerkt. Dat spijt duidelijk de Duitse bourgeoisie, waarvan sommige delen nog aarzelen om de onvermijdelijke stap te zetten: “Europa wordt geconfronteerd met het mogelijke verlies van wat al tientallen jaren de meest belangrijke, betrouwbare en meest profijtelijke constante [was] in het Europees buitenlands beleid: het partnerschap met de VS, de transatlantische relatie.” (Ibid.) Dit zal niet zonder moeilijkheden en interne tegenstellingen binnen de Europese Unie zijn, vooral met betrekking tot de anti-Russische en pro-Amerikaanse landen van het voormalige Oostblok.
Maar de belangrijkste Europese landen hebben geen echte keuze meer. Trump stopt nooit met het provoceren van de Europese Unie en Duitsland. Dit is een duidelijke uiting van zowel het bereikte niveau van de tegenstellingen van het kapitalisme, de intensivering van de concurrentie tussen de kapitalen in de verwoede zoektocht naar de krimpende winst, die ons leidt naar veralgemeende oorlog; en daaruit volgend en bovendien de wanhopige woede, die de Amerikaanse bourgeoisie in haar greep houdt, geconfronteerd als ze wordt met voortdurende historische achteruitgang in de internationale arena, sinds het einde van de Sovjet-Unie. Het kapitalisme drijft de mensheid naar de algemene imperialistische oorlog. Het internationale proletariaat, tegelijkertijd uitgebuite klasse en revolutionaire klasse, heeft ook geen keus. Of het geeft zich over aan het kapitaal, en dat zal meer ellende en uitbuiting brengen bij de voorbereiding van een algemene oorlog, daarna vanwege de oorlog zelf; of het verzet zich tegen de aanvallen van het kapitalisme door zijn staten te confronteren en de weg te banen voor hun val, en daarmee de vernietiging van het kapitalisme zelf en de oprichting van een communistische maatschappij zonder armoede of oorlog.
Het internationale proletariaat kan alleen dit perspectief en deze verwachting openen door vastbesloten de politieke confrontatie aan te gaan met alle krachten binnen elke kapitalistische staat, met de politieke partijen van links en rechts, met de vakbonden en met andere krachten van de ideologische en politieke controle, net als met de burgerlijke repressie [2]. Evenmin als elke nationale bourgeoisie geen andere keuze heeft dan de mars naar veralgemeende oorlog en confrontatie met zijn eigen arbeidersklasse, heeft het internationale proletariaat en vooral de meest bewuste en militante minderheden geen andere keuze dan de politieke strijd aan te gaan – om resoluut hun klassenbelangen te verdedigen tegen het kapitalisme en zijn staat.
Communiqué van de Internationale Groep Linkse Communisten, 10 mei 2018.
PS. We wijzen op de verklaring van Nuevo Curso (Spaans) waarmee we het op veel punten eens zijn: https://nuevocurso.org/tratado-nuclear-y-rescate-argentino-dos-caras-de-la-guerra-comercial/
Noten
[2]. Dit is precies waar het proletariaat in Frankrijk niet in slaagde, hoewel aan de voorwaarden voor een brede en algemene strijd werd voldaan met de spoorwegstaking in maart. Omdat ze de bepaling tijd en plaats van de planning van de stakingsdagen door de vakbonden niet betwisten, vanwege respect voor de besprekingen en onderhandelingen tussen de regering en de vakbonden, kortom, door zich niet in algemene vergaderingen en op de werkplek politiek tegen de sabotage van vakbonden te verzetten, leidt de strijd van de spoorwegarbeiders en andere mobilisaties (zoals de Air France of vanuit de Ford-fabriek in Bordeaux) tot mislukking – afgezien van onvoorziene gebeurtenissen, die de gang van zaken doorbreken – als gevolg van hun isolement en ondanks hun vechtlust. Dit is een les voor het proletariaat van alle landen.
Vertaald uit het origineel Frans: Communiqué sur le retrait américain de l’accord sur le nucléaire iranien : Une étape dans la marche à la guerre impérialiste généralisée (10 mai 2018).
Zie ook: D. Saadati Iran: Class War against Imperialist Pretensions.
arbeidersstemmen 