Original version: The Crisis and the Rise of Workers’ Militancy in Iran.
In de afgelopen weken hebben de stakingen en demonstraties van de arbeiders in Iran zich niet alleen uitgebreid tot op grote schaal, maar hebben ze ook hun waardigheid en schitterende revolutionaire mogelijkheden aan iedereen laten zien. Dit is gebeurd ondanks de grote inspanningen die de leiders van de Islamitische Republiek hebben gedaan tot nationalistische mobilisatie van het volk, door gebruik te maken van de eis van de Verenigde Staten dat Iran zich terugtrekt uit het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA). En deze stakingen en demonstraties vonden plaats ondanks het geklets van de oppositie [waarschijnlijk is bedoeld de ‘hervormingsgezinden binnen het regime; vertaler] en de oproep tot nationale eenheid en verdediging van het vaderland tegen de intimidatie van de regering-Trump. En nog belangrijker, ondanks de dreigementen van het regime van de islamitische republiek en de wrede onderdrukking van elke beweging van arbeiders, heeft deze zich ontwikkeld.
De nieuwe demonstratiegolf begon in februari 2018. In deze demonstraties kwam in onder de leuze “Hervormingsgezinden, Fundamentalisten 1, het spel is uit” duidelijk de tendens naar voren om af te stappen van het idee te kiezen voor “het minste kwaad”, en ze slaagden er ook in om te stoppen met de religieuze leuzen, die eerder in hun beweging naar voren kwamen. Dit resulteerde in het initiatief om de eigen leuzen van het regime belachelijk te maken, waarmee de Hepco-arbeiders de weg wezen naar een nieuw tijdperk voor de hele Iraanse maatschappij. Zoals we in ons artikel Iran: Klassenoorlog tegen imperialistische pretenties, schreven:
“Terwijl de veelkleurige oppositie tegen dit regime haar hervormingsgezinde en nationalistische doelstellingen nastreeft en onderhandelt en smeekt om hun aandeel, betreedt de arbeidersklasse het toneel. Na een groeiend aantal stakingen in het afgelopen jaar, en in het bijzonder de recente protesten, die deel uitmaken van een voortdurend veranderende politieke context, laat de arbeidersklasse haar aanwezigheid voelen. Een belangrijk aspect hiervan is de invoering van een nieuwe en opmerkelijke reeks van haar tactieken, zoals blijkt uit het soort leuzen dat in de afgelopen maanden in verschillende stakingen werd gebruikt en die in veel regio’s werden overnomen. De ontwikkeling van deze leuzen houdt niets anders in dan de veroordeling van de “anti-imperialistische” leuzen van het regime, in de vorm van zwarte humor die ze belachelijk maakt”. 2
Ondanks de middeleeuwse vonnissen en de bestraffing van de Hepco-arbeiders met zweepslagen, het in elkaar slaan van vertegenwoordigers van de arbeiders, de arrestaties van de vertegenwoordigers van de stakende leraren, de executie van de Koerdische strijders…. hebben de strijd en stakingen en de demonstraties van de arbeiders zich vele malen verder uitgebreid.
Deze keer zijn het de arbeiders van de Haft Tapeh die na enkele jaren van stakingen, van strijd en het doorstaan van alle beproevingen, arrestaties en mishandelingen van hun vertegenwoordigers, hun strijd hebben opgevoerd en zichzelf opnieuw hebben georganiseerd. Een video van de massabijeenkomst van de arbeiders van Haft Tapeh circuleert in sociale netwerken. Daarin sprak de vertegenwoordiger van de arbeiders, Ismail Bakhshi, als volgt de arbeiders toe:
“We moeten een paar woorden zeggen voordat we kunnen beginnen met onze sowjettaken, in feite heeft deze bijeenkomst dit doel voor ogen. Vandaag zijn we bijeengekomen om zelf te beslissen wat de sovjet van de arbeiders betekent, namelijk het volgende: We beslissen zelf en nemen we beslissingen en we treden op voor onszelf. We werken aan onze toekomst en ons lot…..”. 3
Hij vervolgde,
“Vandaag hebben we ons verzameld om te zien wat de betekenis is van de Sovjet van de Onafhankelijke Arbeiders waarvan we blijven zeggen dat deze betekent dat we samenkomen om niets te maken te hebben met iemand anders. Als jullie je hoop hebt gevestigd op de hulp van de staat, als jullie hopen op de particuliere sector, dan weet ik het niet, maar als jullie hopen dat iemand anders ons zal komen redden, laat mij jullie dan geruststellen. Alles zal hetzelfde blijven, het zal weer dezelfde soep en uit dezelfde kom”. 4
Deze moedige toespraak is niet alleen een klap tegen het harde en imperialistische imago van de Islamitische Republiek Iran en heeft niet alleen het onvermoeibare karakter van de arbeidersklasse van Iran tegenover alle soorten van oppositiegroeperingen aangetoond, maar heeft ook, en belangrijker nog, hoop voor de toekomst in de harten gebracht van niet slechts duizenden, maar zelfs miljoenen arbeiders en werkers in Iran. De toekomst behoort toe aan de sovjets.
In eenvoudige maar treffende bewoordingen markeert deze toespraak een grens tussen henzelf en de monarchistische oppositie en de Mojahedeen…. die, na de terugtrekking van de Verenigde Staten uit de JCPOA, op medelijwekkende wijze opriepen tot strengere Amerikaanse sancties, plus alle anderen die alleen van parlementsverkiezingen een toekomst voor zich verwachten. Bakhshi voegde eraan toe:
“Ons alternatief is een Sovjet, een collectief alternatief. Wij zijn niet gericht op personen en we willen geen individualisme. Individualisten, nationalisten, racisten en reactionairen verbinden zich niet met ons. Ons alternatief is een arbeiderssowjet; collectief zullen we voor onszelf beslissen, we zullen eisen stellen van onderop. Genoeg is genoeg! 5
Het was niet gemakkelijk om op deze woorden te komen. Zoals hij al zei, ligt hun oorsprong niet in het genialiteit van één individu; de aanwezigheid van dappere en moedige vertegenwoordigers is zelf het resultaat van de historische strijd van de arbeidersklasse voor haar eigen emancipatie. Hij gaat verder in op de verschillen tussen de leden en plaatst de kwestie in een voortreffelijke arbeiderstraditie, ook al is het in het kort, het is in het juiste kader:
“We hebben solidariteit en eenheid nodig. Er is niets verkeerds aan om het niet met elkaar eens te zijn, helemaal niets. We zijn nu bij elkaar gekomen. We willen samenwerken en onze koppen bij elkaar steken om een weg voorwaarts te vinden en tot een conclusie te komen”. 6
We zullen deze meningsverschillen en enkele andere punten hieronder bespreken. Maar vooralsnog willen we even stilstaan bij de andere twee sterke punten van deze massabijeenkomst en de demonstraties die na een enkele dagen voor de gouverneur van de stad hebben plaatsgevonden. Demonstraties die ook werden bijgewoond door andere arbeiders en hun families uit de stad Shush. Zij riepen op tot solidariteit en eenheid met andere werkplekken en steden die te maken hebben met soortgelijke problemen met het management. In het bijzonder met het huidige conflict en de staking die plaatsvindt in de staalfabriek Foolad in de nabijgelegen stad Ahvaz. De slogan “Leve de eenheid van Foolad en Haft Tapeh”, doorbrak de belemmeringen voor de eenheid en solidariteit van de klasse. Dit werd goed ontvangen door de arbeiders van Foolad en de volgende dag reageerden ze met dezelfde slogans in hun demonstratie.
Een van de toespraken van de vrouwelijke arbeiders 7 was een ander prachtig hoogtepunt van deze demonstratie. Het vertegenwoordigde niet alleen de actieve deelname van vrouwelijke arbeiders aan de strijd, maar gaf ook een waar beeld van de dubbele onderdrukking van vrouwen in het huidige Iran, die door de massamedia op andere wijze wordt voorgesteld, als slechts een louter genderprobleem.
Kostbare ervaringen die gekoesterd en gecultiveerd moeten worden:
1. In deze toespraak wordt het individualisme binnen de arbeidersbeweging terecht van de hand gewezen. Dit is hoogstwaarschijnlijk te wijten aan hun eigen organisatorische ervaring, waarin een van hun afgevaardigden een paar jaar geleden buiten zijn mandaat opereerde en op dat moment terecht werd afgezet. In het burgerlijke parlementaire systeem betekent vertegenwoordiging dat de macht voor vele jaren wordt overgedragen aan één individu, waarbij de gekozen vertegenwoordiger niet gebonden is aan het nakomen van verplichtingen jegens de kiezers. In de arbeidersbeweging daarentegen, in het concept van de sovjetdemocratie, heeft de afgevaardigde alleen de bevoegdheid voor een specifieke actie en praktijk, en is hij op elk moment opnieuw heroproepbaar door degenen die hem hebben gekozen.
2. Onder het kapitalisme is de vraag of de staat, als gevolg van nationalisatie, of een particulier een productie-eenheid bezit onbelangrijk en hoort steun voor het ene of het andere niet thuis in de eisen van de arbeiders. Het lijkt erop dat dit het grootste gevaar is dat de recente protesten bedreigt. De geschiedenis van het bedrijf zelf en de illusies van hun vertegenwoordigers over subsidies van de regering van Ahmadinejad bieden echter voldoende ervaring om strijdbare arbeiders niet opnieuw in deze val te laten lopen. De productie kan pas gesocialiseerd worden als de arbeiders de waardewet en het geld hebben afgeschaft.
3. Natuurlijk zoeken arbeiders in de strijd naar mogelijkheden zich te verenigen en velen zullen naar vakbonden kijken voor onderhandelingen over [de beloning van; vertaler] hun arbeidskracht. Maar onder het moderne kapitalisme worden dergelijke organisaties al snel in het wettelijke apparaat van de staat opgenomen. Hun afgevaardigden houden op de belangen van de arbeiders te vertegenwoordigen en worden in plaats daarvan een extra managementlaag. Ook al is het in landen als Iran onvermijdelijk en noodzakelijk dat arbeiders als onderdeel van hun strijd “bonden” vormen, dan zullen deze toch slechts tijdelijk van aard zijn als ze organen van de strijd willen blijven. 8
4. En we mogen niet vergeten dat de oprichting van klassebrede organen zoals arbeiderscomités, samenwerkingsverbanden en bovenal sovjets niet het einde van de strijd is. Er zijn tal van voorbeelden in de geschiedenis waarin de sovjets hebben gefaald omdat ze werden overheerst door reactionaire krachten. 9 De sovjets zijn slechts de arena waarin zich de strijd afspeelt voor een geheel nieuwe aanpak. Daarnaast moet de arbeidersklasse die op weg is naar de revolutie een internationale en internationalistische politieke partij smeden die alle lessen uit het verleden van de arbeidersklassestrijd in een communistisch programma samenvat. Daarmee strijdt de partij in de sovjets of andere klassebrede organen tegen alle krachten die een stervende productiewijze tegen de arbeidersklasse zal opwerpen. Alleen in een onbuigzame strijd tegen alle aspecten van het kapitalisme zal het proletariaat erin slagen de ketenen van zijn uitbuiting af te schudden.
5. De wereldpartij van het proletariaat of hoe de toekomstige internationale organisatie ook wordt genoemd, zal het resultaat zijn van degenen die opkomen uit de strijd van vandaag en die deze verbinden met de revolutionaire tradities uit het verleden, met inbegrip van de onze in de Internationalistische Communistische Tendens. Deze partij is geen toekomstige regering, en de arbeidersklasse als geheel delegeert haar macht niet aan de partij. Het is de taak van de partij om te strijden voor het communistische programma in de sovjets, maar vooral om zich te concentreren op de uitbreiding van de wereldrevolutie totdat het kapitalisme van de aardbol is geveegd en een nieuwe maatschappij van vrije associatie van producenten zal samenwerken om legers, nationale grenzen en oorlogen af te schaffen. Het zal een samenleving zijn die de aarde bestuurt en die een einde maakt aan de aantasting van het milieu, waarin het motto zal gelden “van ieder naar vermogen, naar ieder naar gelang van zijn behoeften”.
D. Sadaati, Maandag 19 november 2018
Noten
1 In het engels origineel staat “Principlists” – wat in een noot wordt omschreven als rechtse conservatieven
4 Ibid.
5 Ibid.
6 Ibid.
8 Zie leftcom.org en leftcom.org
9 Zoals in de Duitse Revolutie die deze maand honderd jaar geleden begon. In hen werden de raden gedomineerd door sociaal-democraten die hen wilden vernietigen (iets wat ze grotendeels binnen een paar maanden hadden bereikt). Zie leftcom.org
Bron: The Crisis and the Rise of Workers’ Militancy in Iran.
Meer artikelen over arbeidersstrijd in Iran, Irak, Jordanië:
-
- 31-12-2017 De arbeidersklasse ontwaakt: bewegingen in het Nabije Oosten, van Iraaks Koerdistan tot Iran
- 4-1-2018 Waarom loopt de beweging in Iran af?
- 21-1-2018 Iran: de strijd tussen burgerlijke fracties is een gevaar voor de arbeidersklasse
- 29-1-2018 Begint Turkije een wereldoorlog?
- 25-2-2018 Is het verdedigen van Afrin proletarisch internationalisme?
- 9-4-2018 Internationalisten voor Afrin en Ghouta
- 11 en 12-4-2018 Proletarisch internationalisme en de oorlog in Syrië, deel 1 en deel 2
- 8-7-2018 Jordanië en Iran: arbeidersstrijd tegen de gevolgen van de oorlog
- 6-8-2018 Irak: opmars tegen de oorlogseconomie
- 18-8-2018 Naar een internationale bijeenkomst in Koerdistan
- 5-9-2018 Het trotskisme en de oorlog in Syrië
- 15-10-2018 Van Van Gaza tot Iran tot de hele wereld… WEG MET DE UITBUITERS!
- 22-10-2018 Zuid-Irak: proletarisch ellende-oproer; Iran: de strijd gaat door
- 28-10-2018 Nawoord – er was eens een oproep voor een internationale bijeenkomst in Koerdistan
- 22-11-2018 ICT: De crisis en de opkomst van de arbeidersstrijd in Iran
- 23-11-2018 Nuevo Curso: Arbeidersraden in Iran: is er een revolutie aan de gang?
- …. meer artikelen zullen volgen. Abonneer je op een newsfeed: Berichten RSS.
Heb je belangstelling om deel te nemen aan een discussie over arbeidersstrijd in het Midden-Oosten?
Stuur je bijdrage aan de discussie naar FredoCorvo@gmail.com.
arbeidersstemmen 