Iran: De stakingen en protesten van arbeiders gaan door

English original.

Elf dagen geleden publiceerden we een eerste artikel [1] over de stakingen en arbeidersprotesten in Iran waarin het idee van onafhankelijke sovjets of raden (in het Farsi “shura”) voor het eerst ter sprake kwam. Sindsdien, ondanks alle wanhopige pogingen van het regime om de arbeidersbeweging aan te pakken door de hulp van de oppositie in te schakelen, is het tot nu toe niet alleen niet gelukt om de beweging te beteugelen, maar heeft het omgekeerde plaatsgevonden. De stakingsbeweging en de demonstraties van de arbeiders worden niet alleen steeds wijder verbreid in het hele land en vinden dagelijks plaats, maar hun militante en radicale houding neemt ook toe. De volgende stap die het regime lijkt voor te bereiden om een einde te maken aan de protestbeweging is het aannemen van intensievere “anti-imperialistische” verklaringen en nog meer oorlogszuchtige toespraken met als doel het land meer “oorlogs”-maatregelen op te leggen, om hun misdadige doelen te bereiken.

De stakingen en demonstraties gaan door

Het brandpunt van de stakingen en demonstraties blijft de Haft Tapeh Suikerraffinaderij in Khuzestan (Zuidwest-Iran). Deze fabriek is in veel opzichten een microkosmos van alles wat stinkt in de islamitische staat. De fabriek werd in 1961 door de Iraanse staat onder de Sjah gebouwd (door Amerikaanse bedrijven die natuurlijk de bouwcontracten kregen). Op een terrein van 24.000 hectare met moderne wegen, boerderijen en overdekte irrigatiekanalen, werd het door iedereen die het zag beschouwd als een “state of the art” megaproject. Na de overname door de ayatollahs bleef het genationaliseerd en bereikte het in 2002 een recordproductie van 100.000 ton geraffineerde suiker.

Enkele maanden nadat Ahmadinezhad in 2005 president werd, werd de belasting op geïmporteerde suiker echter drastisch en verrassend verlaagd. Vanaf dat moment ging het gerucht dat een van de hoogste ayatollahs en zijn familie, die Ahmadinezhad kandidatuur voor het presidentschap had gesteund, het monopolie op de invoer van suiker in handen had (later stonden ze bekend als de Suikermaffia). Een jaar later werd het invoerrecht op suiker verlaagd tot nul en in 2007 werd aangekondigd dat de fabriek, niet verrassend genoeg, verlies leed. In 2012 werd een plan voor de herstructurering van de productie opgestart en in 2015 werd de fabriek  voor 218 miljard Toman verkocht aan de particuliere sector. De nieuwe eigenaren (28 en 32 jaar oud!), twee bouwbedrijven (Zeos, Aryak) hoefden slechts een klein deel, 6 miljard Toman, van de totale overeengekomen prijs te betalen om het bedrijf over te nemen. Vanaf dat moment hebben de twee nieuwe bedrijven, die absoluut geen expertise op dat gebied hadden, allerlei trucs uitgeprobeerd, van valutafraude, kredietfraude en bouwfraude, tot het verkopen van de grond van de fabriek, en hebben ze deze bijna zo kapot gemaakt dat de meeste delen van de fabriek inactief zijn, maar er werken nog steeds 5.600 mensen. De arbeiders hebben natuurlijk aan het kortste eindje getrokken bij deze oplichterij, vaak maanden achterstallig met hun loon en een verlaging van hun pensioenrechten. De eigenaars ontvingen het equivalent van 800.000 dollar van de staat, maar dit is eenvoudigweg verdwenen en de enige actie die de eigenaars hebben ondernomen is het ontslag van meer arbeiders.

Stakingen zijn dus regelmatig voorgekomen. Er zijn er dit jaar drie geweest, in februari en augustus en de huidige. In 2008 werd het Syndicaat (“Sendica”) van de arbeiders van Haft Tapeh opnieuw opgericht. Hoewel de leiders onmiddellijk een jaar gevangenisstraffen kregen wegens “bedreiging van de nationale veiligheid”, is deze organisatie blijven bestaan en kiest zij haar eigen afgevaardigden. De huidige woordvoerder van de arbeiders is Ismael Bakhshi, die al vele malen is gearresteerd. In ons vorige artikel hebben we hem geciteerd over de kwestie van de vorming van een “shura” of sovjet (raad). Sindsdien heeft de beweging zich verder ontwikkeld.

Er waren bijeenkomsten op vrijdag 16 november, die eindigden met de verstoring van het vrijdaggebed. De dag erna – de veertiende dag van hun staking – werden de arbeiders van Haft Tapeh geconfronteerd met de speciale anti-oproerpolitie. Ondanks hun provocerende aanwezigheid riepen de arbeiders: “Wees niet bang, wees niet bang, wees niet bang, we zijn allemaal samen”. Ze marcheerden verder naar het centrum van Shush.

Ismael Bakhshi sprak als volgt zijn mede-arbeiders toe op de massabijeenkomst:

“Heren, we zijn hier alleen maar gekomen om onze onenigheid te betuigen, op een uiterst vreedzame manier. We komen hier al een paar dagen en toen we door de stad liepen, was iedereen gelukkig en sympathiseerde met ons, en niemand werd benadeeld of gewond, en niets werd beschadigd, en we vroegen om niets anders dan onze rechten en de afhandeling van onze eisen. Waarom hebben ze dan de speciale anti-oproerpolitie hierheen gebracht om ons te kunnen confronteren? Ik weet het niet, maar ik zal u, net als de vorige dagen, vragen om te protesteren zonder geweld en uitingen van woede. Ik weet dat wij allemaal boos zijn, maar we zullen niet met hen vechten. We protesteren alleen maar voor onze eisen”. [2]

De volgende dag ging het protest door. Sprekend aan het einde van de demonstratie, zei hij:

“Beste broeders, vandaag is de 14e dag van onze staking, je moet opletten, je moet een paar basisprincipes weten, want ze zijn helaas begonnen met de speciale anti-oproerpolitie voor de poort te zetten, zonder enige reden. Wees voorzichtig, we zijn allemaal boos. Ze gebruiken een oude vuile tactiek. Ze zetten de speciale anti-oproerpolitie in om mensen nog bozer te maken, zodat we hen zullen aanvallen of iets doen, dan zullen ze een film/clip opnemen van die kleine botsing, dan zullen ze het laten zien op hun smerige en tegen het volk gerichte staatstelevisie (demonstranten joelen) en beweren dat wij de onruststokers en relschoppers zijn. Hoe dom kunnen ze zijn? (applaus van demonstranten) Broeders, in plaats van onze problemen op te lossen, blijven ze de afgelopen dagen leugens verspreiden. De Gouverneur en de minister zijn naar jullie toe gekomen en zeiden dat de suikerrietfabriek Haft Tapeh een failliet bedrijf is……… … Ik vraag jullie je niet te laten misleiden door deze tactieken waartoe ze zijn over gegaan. Doe niets om de nationale televisie een excuus te geven voor de onderdrukking van onze belangrijke en vreedzame staking. Onze zaak is een rechtvaardige zaak, voor alle mensen van Iran en Shush, de hele arbeidersklasse, leraren, studenten, gezinnen en iedereen die ons steunt ……… We zullen onze staking voortzetten……”

Brood, banen, vrijheid, sovjet-organisatie!

(een slogan herhaald door de demonstranten)

“Broeders, ik wil dat u deze slogan heel hardop herhaalt, zodat deze speciale anti-oproerpolitiemacht die zij hierheen heeft gebracht, waarvan de salarissen door ons worden betaald, en die nu hun wapens op ons richten, die onze slogan niet serieus hebben genomen. Herhaal daarom die slogan, zodat ze dat beseffen: Noch de bedreigingen, noch de gevangenis zijn langer effectief (de slogan werd herhaald door de demonstranten) …….. Nu over mijn dood, het enige wat ik wil is dit: Als Ismael Bakhshi om wat voor reden dan ook sterft, heeft niemand het recht om zijn kist te begraven. Jullie zullen zijn kist naar stakingen, demonstraties, brengen, mijn dode lichaam zal ……”. [3]

De arbeiders hebben moed geput uit hun wanhoop. Het regime zegt nu dat ze een maand loon krijgen, maar ze zijn er al vier verschuldigd. Zoals Bakhshi ook al aangaf, hebben ze het punt bereikt waarop de bakkerijen hen geen brood meer op krediet kunnen aanbieden. Ze moeten strijden tegen de hongerdood. Na zijn toespraak werd Ismael Bakhshi met 18 andere arbeiders en een vrouwelijke verslaggever/sociaal activiste, Sepideh Ghalian, gearresteerd. Daarna volgden nog een paar dagen van protesten, waarna sommigen werden vrijgelaten, maar vijf van hen bleven nog steeds in hechtenis. Een paar dagen later kondigde het ministerie van Arbeid aan dat degenen die niet waren vrijgelaten, “een veiligheidsprobleem” hebben met de autoriteiten! Er wordt beweerd dat Bakhshi en anderen gemarteld zijn, maar het heeft de arbeiders tot nu toe niet geïntimideerd.

Het kan niet genoeg benadrukt worden hoe belangrijk het is dat deze staking aansluit bij andere stakingen en de solidariteit onder de arbeiders aan terrein wint. Het is bemoedigend dat we de afgelopen dagen in het hele land getuige zijn geweest van solidariteit, niet alleen symbolisch, maar ook op straat en in industriële bedrijven. De slogan van de demonstratie van de staalarbeiders van Ahwaz, “Foolad, Haft Tapeh, een gelukkige eenheid” [4] illustreert de onvermoeibare activiteiten van de arbeiders in deze zeer moeilijke situatie. Zoals we in ons vorige artikel opmerkten, stonden ook vrouwen in de voorhoede van de strijd, naast de overwegend mannelijke arbeidskrachten. Ook de slogan van de studenten “We zijn kinderen van onze arbeiders. We steunen jullie” is een geweldige slogan voor arbeidersgezinnen als geheel om zich te verzamelen. Zelfs de winkeliers van Shush (die al maandenlang krediet verlenen aan de arbeiders) hebben hun winkels gesloten uit solidariteit met de arbeiders.

Een corrupt regiem datde arbeiders niets te bieden heeft 

Het regiem heeft niets te bieden. Er is niets veranderd ten opzichte van wat we in mei van dit jaar hebben geschreven, en als er al iets is veranderd, is het erger geworden.

“Jarenlang heeft het regime economische problemen kunnen toeschrijven aan de westerse vijandigheid en daardoor is het erin geslaagd om een economische reddingslijn voor het regime uit te werpen ten koste van het leven van verschillende generaties van werkers en arbeiders. Nu wordt de situatie zowel politiek als economisch, zowel intern als internationaal, kritiek voor de Islamitische Republiek. De nucleaire deal heeft niets tastbaars opgeleverd. Het financiële systeem is volledig failliet (het gebruik van islamitische terminologieën voor ‘rente’, ‘investering’….. etc. hielp toch niet! Het aantal werklozen is snel gestegen en inflatie is aan de orde van de dag”. [5]

En overal zien de arbeiders de corruptie en verdeeldheid binnen hun kapitalistische klasse. De ineenstorting van veel kleine banken vorig jaar heeft de diepe betrokkenheid van de Revolutionaire Garde in een hele reeks louche ondernemingen aan het licht gebracht, terwijl het regime de ogen sluit voor de verschillende maffia’s die zijn ontstaan. Naast de hierboven genoemde “suikermaffia” wordt er ook gesproken over de “olie- & gasmaffia” (rond de familie van wijlen president Rafsanjani).

ISNA, het officiële Iraanse persbureau, heeft de volgende lijst van maffia’s opgesteld:

“Voetbalmaffia, bioscoopmaffia, houtmaffia, papiermaffia, boekenmaffia, watermaffia, valutamaffia, drugsmaffia, sigarenmaffia, suikermaffia, automaffia …. En nu is de situatie zodanig dat, als we horen dat er een maffia gevormd is om snoep te importeren, te produceren of te distribueren, we evenmin verbaasd zullen zijn”. [6]

Naarmate de ontmaskering van deze kapitalistische maffiosi voortschrijdt, geeft de Revolutionaire Garde de schuld aan Rouhani en zijn minister van Buitenlandse Zaken, Javad Zarif, omdat de nucleaire deal de sancties niet veel verlichtte (aangezien de VS zelfs onder Obama geen garantie gaven dat Europese bedrijven die met Iran handel dreven, later in de VS niet met sancties zouden worden geconfronteerd). Ze proberen nu Zarif af te zetten, die daarop heeft gereageerd door te stellen dat witwassers (hij bedoelt meestal de Revolutionaire Garde) de plaag zijn van de Iraanse economie. Terwijl degenen aan de top openlijk met elkaar in gevecht zijn, omdat ze geen andere oplossing hebben voor de huidige onrust onder de arbeiders dan regelrechte onderdrukking, laten ze het aan hun mindere leiders over om te onderhandelen. Net als iemand die wakker wordt uit een vreselijke nachtmerrie, slaan ze absolute onzin uit.

Terwijl hij klaagde over de voortzetting van de protestbeweging en de eis van brood, banen, vrijheid, sovjet-organisatie, zei Ali Ashraf Puri Hosseini, hoofd van de privatiseringsorganisatie, in een interview met Tasnim Persbureau:

“Niemand spreekt zulke woorden uit, zelfs niet in het meest radicale communistische land ter wereld. Is Haft Tapeh suikerrietfabriek in beslag genomen door de particuliere sector, dat men dit soort van uitspraken kan doen? Zelfs in de voormalige Sovjet-Unie, voor de ineenstorting van de sovjets van de arbeiders, waren er niet zulke woorden die zeiden draag de fabriek aan ons over, dus als ze winst maakt, dan zal die aan ons toebehoren”. [7]

Dat is waar, meneer, als je met de meest radicale communistische landen ter wereld bedoelt: Cuba, Venezuela, Noord-Korea ….. of zelfs de voormalige Sovjet-Unie. Ja, het is duidelijk dat dergelijke woorden op die plaatsen niet zijn gesproken, maar die dagen zijn voorbij. Het schandaal van het valse “socialisme” van dergelijke landen is nu algemeen bekend, en elke poging om die lijken weer uit de kast te halen is niets anders dan een uiting van wanhoop en hulpeloosheid. Ja, heren, dit is nog maar het begin. Er komt nog meer!

En toen kwam de hervormingsgezinde secretaris-generaal van de Partij van de Arbeid [Islamic Labour Party], Hossein Kamali. Hij zei tijdens de vergadering van de Uitvoerende Raad van het Arbeidershuis [Workers’ House, de feitelijke staatsvakbeweging]:

“In deze huidige situatie functioneert het land niet. Waar anders in de wereld, wanneer zich problemen en protesten voordoen, wordt de ideologische basis van dat land in twijfel getrokken? Waarom worden onze bestuurders niet verantwoordelijk gesteld voor de gemaakte fouten, terwijl de islam, het systeem en de leiding de schuld op zich moeten nemen?” [8]

Deze dwaze persoon heeft al eerder even domme verklaringen afgelegd, dus het is niet nieuw, maar nu speelt hij naïef, doet hij alsof hij niets verkeerds heeft gezien, en dat er de afgelopen veertig jaar geen problemen zijn geweest in Iran, zodat hij zich nu kan afvragen waar anders in de wereld dit gebeurt, of wat in de wereld aan de hand is…. Het feit dat in Iran mensen niet eens het recht hebben om hun kleren te kiezen; of dat het land het hoogste percentage aan terechtstellingen ter wereld heeft, waar ze mensen zo gemakkelijk executeren voor kleine misdaden of zelfs als er geen misdaad is gepleegd….  dat alles lijkt hem absoluut normaal…. Natuurlijk dienen zijn “vragen” alleen maar om zijn angst en paniek te verdoezelen die de onafhankelijke klassestrijd van de arbeiders hebben veroorzaakt, niet alleen bij hem, maar onder de hele kapitalistische klasse. Ze weten heel goed dat deze protesten zich snel kunnen ontwikkelen tot openlijk politiek protest en dit barbaarse regime volledig kunnen ondermijnen. De enige kaart die ze nog over hebben is de nationalistische kaart. Daarom is de volgende stap voor het regime het creëren van een oorlogsklimaat, zodat ze nationale eenheid kunnen afdwingen en al deze bewegingen die geen tekenen van ophouden vertonen, kunnen neerslaan.

Imperialistische manoeuvres en toenemende “Anti-imperialistische” retoriek

In die zin is Trump een geschenk voor het regime. Met de komst van de regering Trump is de wereldwijde imperialistische slagorde inzichtelijker geworden dan ooit. Aan de ene kant staat de regering van de Islamitische Republiek, die haar bondgenoten het “Verzetsfront” noemt en die ook wordt gesteund door Rusland en China. Op dit front voert Iran een regionaal imperialistisch beleid door te vertrouwen op de regering van Bashar al-Assad, Hezbollah, Hamas en Ansar Allah in Jemen.

In een toespraak na de terugtrekking van de VS uit de nucleaire deal zei Ayatollah Khamenei:

“We benadrukken dat er geen oorlog zal zijn en toch zullen we niet onderhandelen. Natuurlijk stellen ze de kwestie van de oorlog niet expliciet aan de orde, maar ze hebben tot doel het “Spectrum van [alle gradaties van] de oorlog” te creëren en te verbreden om de natie Iran bang te maken. … Oorlog zal niet plaatsvinden omdat, zoals in het verleden, wij nooit degene zullen zijn die de oorlog begint, en de Amerikanen zullen niet beginnen met de aanval omdat ze weten dat deze voor honderd procent in hun nadeel zal zijn omdat de Islamitische Republiek Iran en de Iraanse natie elke aanvaller meer schade zullen toebrengen”. [9]

Of dit nu werd gezegd voor intern gebruik in het kader van interne conflicten, of dat dit het resultaat is van een evaluatie van het evenwicht tussen regionale en subregionale krachten, één ding is zeker, en dat is het feit dat de Islamitische Republiek de afgelopen veertig jaar enorm heeft geprofiteerd van deze “anti-imperialistische” slogans, en nu, met de opkomst van de arbeidersstrijd, is het logisch dat zij dit wapen steeds krachtiger zal gebruiken.

Op de internationale conferentie “Protecting the Oppressed People of Yemen” in Teheran, zei de commandant van het luchtmachtkorps:

“Hoewel de militaire bases van de VS in het Midden-Oosten ons bedreigden, zijn er vandaag de dag kansen voor ons…..” [10].

Tegelijkertijd zei de secretaris-generaal van het World Forum for Proximity of Islamic Schools of Thought,  Ayatollah Araky, volgens persbureau ISNA op deze conferentie:

“Mijn eigen persoonlijke mening is dat de tijd van geheime hulp ten einde is gekomen. We moeten publiekelijk zeggen dat we (Jemen) helpen, steunen en dat we het recht hebben om dat te doen”. [11]

De timing van deze verklaringen is belangrijk.

Aan de andere kant van deze slagorde staan de Verenigde Staten met hun regionale bondgenoten, in het bijzonder Saoedi-Arabië en Israël. Ongeacht de onrust en verwoesting die deze gevarieerde driehoek heeft veroorzaakt en blijft veroorzaken, lijkt het erop dat zij Iran, net als in de Bush-periode, uiteindelijk onbedoeld zullen helpen zijn politiek in de regio te bevorderen. De eindeloze, ongebreidelde, onvermoeibare en langdradige pogingen van de regering-Trump om haar toevlucht te nemen tot een waar of vals (in de meeste gevallen) voorwendsel, lijkt te leiden tot een groter isolement van de Verenigde Staten. Een interessant voorbeeld van een dergelijke gewetenloze poging om terug te slaan was de recente beschuldiging dat Iran voorraden chemische wapens verbergt. [12] Niet alleen heeft deze beschuldiging geen steun gekregen van Rusland en China, het is ook onwaarschijnlijk dat ze veel bijval zal krijgen van de EU.

Deze confrontatie, of het nu in een direct conflict of in een woordenstrijd uitmondt, of de sancties zullen toenemen of het onderhandelingsproces zal worden heropend, zal hoe dan ook in de eerste plaats de arbeidersklasse treffen. Waarop deze ontwikkelingen ook uitdraaien, het zijn de bevolking in het algemeen en de arbeidersklasse in het bijzonder die ervoor betalen. Voor de arbeidersklasse bestaat de enige manier om er tegenop te komen, uit het intensiveren van de klassenstrijd. Het lichtende voorbeeld is de manier waarop de arbeiders de Eerste Wereldoorlog van het kapitalisme in 1917-18 hebben gestopt. [13] Aan de andere kant, terwijl Amerikaanse sancties, humanitaire zaken zoals medicijnen [14] niet uitgezonderd, de ellende van miljoenen mensen ongetwijfeld zullen vergroten, zullen ze het regime ook bewapenen met het propagandawapen dat elk verzet gelijkstaat aan het heulen met de vijand.

De toekomst van de strijd

Vandaag de dag is het resultaat van alle retoriek van de oppositie van alle partijen, van de huidige regeringspartijen tot de hervormingsgezinden, van monarchisten tot ultralinks, duidelijk zichtbaar. Degenen die voortdurend spraken over de hachelijke situatie van Iran, de ineenstorting van het land, de burgeroorlog, de bezetting, de nationale eenheid…. en de weg vooruit zagen in deelname aan de verkiezingen en de verkiezing van Rouhani, of de oplossing van alle problemen verwachtten van het JCPOA-akkoord…. wat hebben ze nu te bieden? Eigenlijk niets.

De moedige en prachtige stakingen bij Haft Tapeh, Hepco, Ahvaz, Zanjan en Assaluyeh….. hebben de zinloosheid laten zien van al hun oproepen aan de arbeiders om nog meer gehamer op “het nationale belang” te slikken.  Vandaag de dag weerklinkt overal de slogan van Brood, Banen, Vrijheid, Sovjet Organisatie, tot ieders verbazing, zo niet ongeloof. De steun van andere arbeiders, leraren en kantoorpersoneel heeft hoop gewekt in de harten van miljoenen arbeiders en werkers.

Tegen de tromgeroffel van het regime voor de imperialistische oorlog is onze leuze “geen oorlog maar klassenstrijd”. Met de intensivering van de klassenstrijd wordt het machtsevenwicht in Iran voor het eerst sinds 1979 in twijfel getrokken. Veertig jaar geleden was de schitterende staking van de oliearbeiders de belangrijkste en laatste klap tegen het regime van de Sjah. Met de oprichting van de Islamitische Republiek is er voor de arbeiders niets veranderd. Als er iets is gebeurd, dan zijn het onze levensomstandigheden die zijn verslechterd.

Dat wil niet zeggen dat de beweging niet voor een heleboel problemen staat. Naast de regelrechte onderdrukking zal het regime de vuile trucs die het in de loop der jaren heeft toegepast, nog weer eens proberen. Door de echte leiders van de klassezelfstandigheid op te sluiten, door hun eigen ideologieën in de vergaderingen te infiltreren en elke groep zodanig te isoleren dat die op eigen houtje moet strijden; deze trucs zijn allemaal welbekend. De arbeiders zullen zich ook moeten verzetten tegen de verwarring van de kapitalistische linkerzijde die in en om elke klassebeweging actief is. De vakbondslui onder hen zullen proberen de kwestie terug te brengen tot een van de economische eisen, terwijl de interne rivaliteit die deze sekten bevorderen een reëel gevaar voor de eenheid van de klasse zal vormen.

Er zijn al veel leugens over de doelstellingen van de beweging in de sociale media en in de reguliere kapitalistische pers, waarvan de meest voorkomende is dat de arbeiders eenvoudigweg de hernationalisering van de fabriek eisen.

Ook op dit moment is de roep om “raden” of shuras slechts een roep om zelfbestuur van de arbeiders, om arbeiders gewoon de fabrieken over te laten nemen, in plaats van de staat. De veronderstelling is dat iedereen ze beter zou kunnen besturen dan de huidige groep clowns, maar er wordt geen rekening gehouden met het feit dat het leiden van een kapitalistische onderneming in een kapitalistische crisis niets anders biedt dan wanhopige zelfuitbuiting. Het laatste wat de arbeiders nodig hebben is om fabrieken te bezetten en te proberen er arbeidersbolwerken van te maken. Het regime kan hen daar laten wegrotten, zoals de regering Giolitti in 1919-20 met de Italiaanse fabrieksraden deed.

In werkelijkheid zal de roep om shuras, of de beweging dit nu onder ogen ziet of niet, niet aanvaardbaar zijn voor de kapitalisten van Iran. Dan rijst de vraag waar de beweging vervolgens naar toe gaat. Uiteindelijk is de oproep om de productie te beheren ook een erkenning dat het oude systeem faalt. Maar om verder te gaan moet de voorhoede van de arbeiders zich vormen tot een politieke strijdkracht die niet alleen een programmatische richting geeft aan de klasse als geheel, maar ook aansluiting zoekt bij de bredere internationale communistische beweging. Toch is de enige garantie voor enig succes de massale uitbreiding van de strijd in heel Iran (en daarbuiten, als het de vlam van het verzet elders aanwakkert)…..

D Saadati

29 november 2018

Noten

[1] leftcom.org

[2] youtube.com

[3] youtube.com

[4] youtube.com

[5] leftcom.org

[6] isna.irآیا–در–ایران–مافیا–وجود–دارد

[7] dw.com. We nemen aan dat hij met “ons” de Islamitiusche Staat en zijn corrupte regerende klasse bedoelt.

[8] bayanema.ir

[9] leader.ir

[10] bbc.com

[11] isna.ir

[12] bbc.com

[13] leftcom.org

[14] theguardian.com

Geplaatst op bron: Leftcom.org op vrijdag 30 november 2018.

---

Meer artikelen over arbeidersstrijd in Iran, Irak, Jordanië:

• 31-12-2017 De arbeidersklasse ontwaakt: bewegingen in het Nabije Oosten, van Iraaks Koerdistan tot Iran
• 4-1-2018 Waarom loopt de beweging in Iran af?
• 21-1-2018 Iran: de strijd tussen burgerlijke fracties is een gevaar voor de arbeidersklasse
• 29-1-2018 Begint Turkije een wereldoorlog?
• 25-2-2018 Is het verdedigen van Afrin proletarisch internationalisme?
• 9-4-2018 Internationalisten voor Afrin en Ghouta
• 11 en 12-4-2018 Proletarisch internationalisme en de oorlog in Syrië, deel 1 en deel 2
• 8-7-2018 Jordanië en Iran: arbeidersstrijd tegen de gevolgen van de oorlog
• 6-8-2018 Irak: opmars tegen de oorlogseconomie
• 18-8-2018 Naar een internationale bijeenkomst in Koerdistan
• 5-9-2018 Het trotskisme en de oorlog in Syrië
• 15-10-2018 Van Van Gaza tot Iran tot de hele wereld… WEG MET DE UITBUITERS!
• 22-10-2018 Zuid-Irak: proletarisch ellende-oproer; Iran: de strijd gaat door
• 28-10-2018 Nawoord – er was eens een oproep voor een internationale bijeenkomst in Koerdistan
• 22-11-2018 ICT: De crisis en de opkomst van de arbeidersstrijd in Iran
• 23-11-2018 Nuevo Curso: Arbeidersraden in Iran: is er een revolutie aan de gang?
• 25-11-2018 Welke solidariteit met de opgepakte arbeiders van Haft Tapeh?
• …. meer artikelen zullen volgen. Abonneer je op een newsfeed: Berichten RSS.

Heb je belangstelling om deel te nemen aan een discussie over arbeidersstrijd in het Midden-Oosten?
Stuur je bijdrage aan de discussie naar FredoCorvo@gmail.com.