De volgende tekst van het Spaanse blog Nuevo Curso maakt een balans op van de ‘gele hesjes’ vanuit het oogpunt van de arbeiders die deelnamen aan wat een beweging van meerdere klassen is gebleven. Vanuit deze visie verschijnen de arbeiders in gele hesjes als deel van de beweging van de arbeiders in Frankijk tegen de voortdurende aanvallen op hun levenssituatie. Dat opent perspectieven die een interklassistische beweging niet kan bieden.
Parijs was opnieuw onder een staat van beleg: totale mobilisatie van het Franse apparaat voor staatsveiligheid met het oog op de “aflevering vijf” van de gele hesjes. Eerst de Franse televisie, daarna de Britse televisie en tenslotte meldde de pers over de hele wereld: er waren meer journalisten en politieagenten dan demonstranten. De gele hesjes demobiliseren. Maar….. wat is er mis?
1.
Na de vierde massale mobilisatie van de gele hesjes deed de regering van Macron – rechtstreeks gesteund door het Duitse imperialisme – aanzienlijke concessies aan het draagvlak van woede en verontwaardiging dat, met een sterke [arbeiders-] klasseinhoud, in de beweging [van de gele hesjes] aan het ontstaan was. Deze “concessies” zullen gedeeltelijk worden teruggevorderd door het nationale kapitaal in de vorm van inflatie en gedeeltelijk via het mechanisme van de euro over de landen van de eurozone worden verdeeld. Het is duidelijk dat ze de tegenstrijdigheden van het Frans-Duitse imperialistische project als geheel en die van het Franse kapitaal in het bijzonder hebben blootgelegd. In het kapitalisme in verval waarin wij leven, is elke concessie slechts de opmaat voor een hernieuwde aanval. Het is het kapitaal dat niet meer werkt en dat [de kosten van] zijn eigen voortbestaan oplegt aan de maatschappij in het algemeen en aan de arbeiders in het bijzonder.
2.
Nu weten we dat de beweging van de gele hesjes de laatste aflevering is in een proces van ontwikkeling van strijd van de arbeidersklasse die begon in 2016 en die met de staking van de spoorwegen [in 2018] stukliep op de reactionaire logica van de vakbonden. We kunnen zeggen dat de mobilisatie van “de hesjes”, in principe relatief ver van het klasseterrein gebeurde. En dat deze tot nu toe nooit definitief dit terrein heeft betreden. De beweging van de “gele hesjes” heeft niet gediend als een instrument voor de strijdvaardigheid van de arbeiders om dit probleem en een ander fundamenteel probleem op te lossen: de “noodzaak” om “het bedrijf te redden” zodat het in dienst zal staan van de algemene menselijke behoeften.
3.
Met andere woorden, het “gele hesjes”- onderdeel van de klassebeweging heeft de vragen waarvoor het is ontstaan opgelost: het heeft een materiële overwinning behaald en de gordiaanse knoop doorgehakt die de klasse tijdens de recessie van de afgelopen dertig jaar gevangen heeft gehouden. De demobilisatie die vandaag in scène is gezet, is “wat er nodig is”. Het daaropvolgende niveau van eisen – Macron’s ontslag – zonder dat er vooraf een eenheidsorganisatie was ontwikkeld, was utopisch en dus reactionair. Maar de grondslagen voor die eenheidsorganisatie (comités, raden, sovjets….., zoals we ze willen noemen) konden nog steeds niet worden gelegd onder de veronderstellingen van het huidige moment van de strijd. De beweging is niet uitgeput, de tijdelijke vorm ervan is uitgeput onder een diffuus [uit meerdere klassen bestaand] platform dat zich niettemin heeft opgelegd aan de staat en de nationale bourgeoisie.
4.
Voor de meest klassebewuste elementen is het werk dus verre van af of ten einde. De taak is nu niet om te mobiliseren binnen een kader dat al door het moment is voorbijgestreefd, maar om de meest vastberaden elementen van de beweging te groeperen, om samen met hen tot fundamentele theoretische helderheid te komen en het volgende niveau [van de strijd] voor te bereiden. De noodzaak daarvan zal onherroepelijk aan de orde worden gesteld door de volgende aanval door het nationale kapitaal. Dit betekent niet alleen het bespreken van de noodzaak van een organisatie voor het bijeenbrengen van deze elementen, maar ook van het kader van eisen dat in de nieuwe fase het “herstel” van de krachten van de bourgeoisie te boven zal komen. Met andere woorden, het is een kwestie van deelnemen aan de voortdurende ontwikkeling naar de oprichting van een klassepartij. Dit vereist een duidelijk besef van de functie ervan op dit moment: niet alleen om het communistische programma te bevestigen als een noodzakelijk perspectief en doel hier en nu, maar ook om in dienst te staan van het volgende niveau van eisen en organisatie, zonder de concretisering en de relevantie ervan te omzeilen.
Nuevo Curso, 15-12-2018
Bron: Los chalecos amarillos se desmovilizan… ¿Y qué de malo hay?
Zie aldaar voor bronverwijzingen. Deze tekst is door iemand die geen Spaans kent vertaald op basis van een machinevertaling van Deepl.com. Mail eventuele vertaalfouten aan FredoCorvo@gmail.com.
arbeidersstemmen 