José A. Tapia: Sprookjes over klimaatverandering

Zoals Guy Routh veertig jaar geleden in zijn magistrale boek The Origin of Economic Ideas verklaarde, heeft de economie een absurde oorsprong. Sinds de tijd van Adam Smith was de nieuwe academische discipline via de opkomende klasse van kooplieden en fabrikanten verbonden met de rijken en machtigen in het algemeen, en vervulde hij de ideologische rol om het opkomende kapitalistische systeem als de beste van alle mogelijke werelden te presenteren. Als er al sprake was van economische problemen, dan was de oplossing het verbeteren van de marktwerking. Het vrije ondernemerschap zelf, geleid door een onzichtbare hand, zou elk probleem op de meest efficiënte manier oplossen. Bewust sociaal ingrijpen was niet nodig. Twee eeuwen later, ondanks de vele eerlijke economen die proberen aan kennis bij te dragen over hoe de wereld werkt en hoe deze kan worden verbeterd, lijkt de ideologische functie van de economie nog steeds haar belangrijkste rol te spelen. Economen blijven sprookjes vertellen die de wereld rechtvaardigen zoals ze is en verwerpen elke kritiek of project dat in strijd is met de sociale en economische fundamenten van het kapitalisme, ons gekoesterde vrije ondernemerschapssysteem. Niets illustreert dit beter dan een recente publicatie over klimaatverandering door economen van het Internationaal Monetair Fonds.

Stalin-Lenin-Trotsky en het staatskapitalisme

Van een Franstalige lezer ontving ik een aantal vragen, die ik hier graag in vertaling beantwoord omdat ze van meer algemeen belang zijn.

“Hallo. Uw website is zeer interessant. Bent u van de communistische linkerzijde? Plaatst u Mao op hetzelfde niveau als Stalin als het gaat om despotisme?

Wat vindt u van de theorie van misvormde en ontaarde arbeidersstaten die door veel Trotskistische groepen worden verdedigd? Is het belachelijk om een regime een arbeidersstaat te noemen vanwege het overheersen van het publieke eigendom van de productiemiddelen? (…)”