De ontwikkeling van “wilde” en massale stakingen in Matamoros, Tamaulipas, is de belangrijkste klassenstrijd in Amerika in jaren. We hebben dit zo goed mogelijk gevolgd via onze nieuwskanalen, maar slechts in grote lijnen in onze dagelijkse publicatie Nuevo Curso. We publiceren nu een samenvatting van de laatste gebeurtenissen die ons is toegestuurd door een groep kameraden van Matamoros, die is ontstaan uit de noodzaak om lessen te trekken in de hitte van de strijd.
Nuevo Curso, 9-4-2019
Vakbonden, werkgevers en proletariaat in de stakingen in Tamaulipas
Met de slogan “De vakbonden en ondernemingen doden de arbeidersklasse” begonnen de arbeiders van de verschillende Maquiladoras in Matamoros, Tamaulipas (Mexico) aan een periode van onafgebroken massastakingen, die zich gedurende 3 maanden verenigd hebben in de beweging die “20/32” heet, naar de eis van een bonus van 32.000 peso’s als eenmalige bijdrage die is afgeleid van de 100% verhoging van het minimumloon in het grensgebied van het land, evenals de 20% verhoging van hun respectievelijke salarisschalen, na een herziening van de collectieve arbeidsovereenkomsten. Nu staan de proletariërs in de belangrijkste bedrijven die betrokken zijn bij de staking onder hoogspanning gezien de massale mobilisatie van de oproerpolitie van de deelstaat Tamaulipas.
Ondanks het feit dat ze in eerste instantie met meer dan 70.000 arbeiders waren, stonden ze niet alleen tegenover de meer dan 45 ondernemingen van de Maquiladora industrie die werden opgeroepen om te staken, maar van begin af aan ook tegenover hun vakbonden, of ze nu gelieerd zijn aan het “vakbonds-charismo“, zoals het geval is bij de Sindicato de Jornaleros y Obreros Industriales y de la Industria Maquiladora en Matamoros, de UGTM, of de roep om een “democratisch-onafhankelijke” vakbondsbeweging, alle organisaties die wanneer ze de kans krijgen de arbeiders in de val lokken.
De massale bijeenkomsten van arbeiders begonnen vorm te krijgen op het plein van Matamoros, waar ze, vanwege hun gebrek aan ervaring, toevlucht zochten tot de juridische bijstand van Lic. Laboraliste [jurist arbeidsrecht] Susana Prieto. Laatste sprak samen met vertegenwoordigers van de UGTM en de Mexicaanse Vakbond van Elektriciens, in naam van de arbeiders van de Maquiladoras. Deze ‘vertegenwoordigers’ probeerden hun agenda (die van het opnieuw inkaderen van de proletariërs in het vakbondsapparaat) tot die van de arbeiders te maken, door hen te vertellen wat “jullie tweede taak” is, die van “het kiezen van nieuwe vakbondsafgevaardigden”. Daarbij brachten ze een merkwaardige en beroerde analogie naar voren door de vakbonden te vergelijken met schoenen en te stellen dat als een vakbond niet van nut is, hij net als een paar schoenen, alleen maar gewisseld hoeft te worden. Daarbij gingen ze niet in op wat de arbeiders niet alleen aanvoelen, maar ook door spandoeken naar voren brachten, namelijk dat de vakbonden alleen nog maar met de werkgevers kan onderhandelen over de ellende, hoe democratisch of links ze dan ook zijn. Het is gebruikelijk dat de vakbondsleiders de neiging hebben om zo te onderhandelen dat hun leden daarvan geen voordeel hebben, als ze denken dat dit de manier is waarop ze de vakbond in stand kunnen houden. De bureaucratieën zien aldus zichzelf als het doel (en niet hun verklaarde doel).
De zelfstandige organisatie van het proletariaat vormt een groot gevaar voor de vakbonden, omdat de staking leidt tot een nieuwe gezaghebbende arbeidersorganisatie, waarvan het bestaan veelbetekenend is voor de werkelijke verhoudingen tussen de vakbondsleden en de -leiders: het stakingscomité dat gekozen is door vergadering van de arbeiders in het bedrijf (vakbondsleden of niet). Dit stakingscomité staat tussen het vakbondskantoor en de werkgever in. Het zegt als het ware tegen de werkgever “De rol van de vakbond is uitgespeeld, zijn taak is voorbij, de mijne begint”. Dat is precies wat de werkgevers en de vakbonden proberen te voorkomen, de zelforganisatie van het proletariaat.
De arbeiders kunnen op schoenen lopen die alleen maar de weg gaan van precarisatie [baanonzekerheid] en werkloosheid, of ze kunnen op blote voeten naar hun eigen emancipatie lopen. Het is beter om een strijd voor onszelf te verliezen dan een vakbonds of parlementaire “overwinning” te behalen die vroeg of laat door de inflatie wordt ingehaald. Susana Prieto, de arbeidsjuriste die zich heeft opgeworpen als leider van de 20/32-beweging, fungeert als een vakbondsafdeling die verbonden is met MORENA (Movimiento Regeneración Nacional) en met de vakbonden die gesteund worden door de Amerikaanse vakcentrale AFL-CIO. Zij leiden de proletariërs via het vakbonds-“anti-charrismo” en het parlementarisme naar de afgrond, en doen zo elke mogelijkheid van proletarische zelfstandigheid teniet.
Ondanks het explosieve karakter van deze serie massale stakingen, ziet het industriële proletariaat van de perifere regio’s helemaal niet zijn eigen mogelijkheden. Het arbeiderisme heeft veel invloed en daarvan hebben de vakbonden en ook de bedrijven geprofiteerd, zodat de krachtige oproepen om de staking op een hoger niveau te brengen door een wilde staking te worden, niet werden opgevolgd, zonder dat Susana Prieto of de vakbondsleiders daarvoor veel moeite hoefden te doen. Het zijn de proletariërs zelf die het juridisch formalisme als een onwrikbare grondslag voor hun acties beschouwen. Ze zien zichzelf nog steeds als arbeiders-burgers binnen het kapitalisme. De staking van 70.000 arbeiders en de reeks trucs, de ongerechtvaardigde ontslagen, het gekibbel over hun onmiddellijke en legitieme eisen binnen het wettelijke kader van de staat, en het verzoek van de ondernemingen tot steun van de ordestrijdkrachten, vormen alle het bewijs dat de zogenaamde arbeidsvrede niet alleen een illusie is, maar dat het onmogelijk is om de klassentegenstellingen te verbergen. Als represailles tegen de stakers zijn volgens het Verbond van Werkgevers van de Mexicaanse Republiek (Coparmex) 6.500 arbeiders ontslagen. Het doel daarvan is om de afgedwongen concessies teniet te doen en de arbeiders een lesje te leren door de stakingen te breken en het proletariaat terug te werpen, met het dreigement van 50.000 ontslagen. De ontslagen stakers worden op zwarte lijsten geplaatst die door Maquiladoras in het hele grensgebied worden gebruikt.
Na deze massale stakingen sloten ongeveer 600 arbeiders in een bottelarij van Coca-Cola in de stad, de op een na grootste in Latijns-Amerika, een periode af van echte wilde staking, die op 30 januari van start ging, die later op 15 februari “illegaal” zou worden verklaard door de nationale verzoenings- en arbitragecommissie en op 3 april zou eindigen met het ontslag van 154 arbeiders.
De Sindicato de Jornaleros y Obreros Industriales y de la Industria Maquiladora in Matamoros bleef zich manifesteren als de instrument van de staatscontrole over de arbeiders. Een voorbeeld hiervan was de botsing met de arbeiders van Coca-Cola, door hen als ‘buitenstaanders’ de toegang tot het vakbondskantoor te weigeren. Ook hebben de onderkruipers onder de vertrouwenslieden van de bond en een andere minderheidsgroep van vakbondsleden die zich “Werkwillig” noemden, afstand gedaan van hun stakingsrecht door hun wens dat de fabriek haar poorten zou openen, zelfs zonder ook maar iets met de staking te winnen. Bij de agressie door de vertrouwenslieden van de bond waarbij gaten geslagen werden in de omsingeling van het bedrijf door stakende arbeiders, raakten verschillende arbeiders gewond; meerdere kneuzingen werden vastgesteld. Een zwangere proletariër loopt het risico op een miskraam, zo werd gezegd.
De aanwezigheid van de staatspolitie is een constante geweest in elke stap van de organisatie van de arbeiders tegen de ondernemers, maar ook duidelijk tegen de vakbonden.
Al het bovenstaande, samen met de campagne van massamedia zoals Televisa en Tv Azteca, illustreert treffend de klassieke uitspraak “De pers wjjst het doel aan, de politie schiet“. De journalistieke sluipschutter TV Azteca, die een samenzwering verzon rond de stakingen, die door “een complex netwerk van afpersers” dwang uitoefenen op de arme en goedbedoelende bourgeois en dat leidt tot verliezen van miljoenen dollars. Op die manier wordt de basis gelegd voor grootschalige repressie, in een tijd waarin de criminalisering van het proletariaat een hoofdrol speelt in het spel van de bourgeoisie en de massamedia. Terwijl in Matamoros met de ene hand arbeiders worden aangevallen, verslagen en geïntimideerd, biedt de regering met de andere hand werkgelegenheid met een sociaal programma onder de leuze “De jeugd bouwt aan de toekomst.” Onder het neoliberale management van het kapitalisme in zijn imperialistische fase, controleert de links-populistische AMLO de bureaucratische reorganisatie van de vakbondskrachten en de burgerlijke partijen, waaraan de huidige regering haar macht dankt.
Om de arbeiders verder in doodlopende straatjes te lokken, zoals het geval is met het parlementarisme op basis van een arbeideristische ideologie, of op te sluiten in de democratische vakbeweging, wordt de klassenstrijd afgewezen, die nodig is voor elke positieve sociale actie. De directe actie van de arbeiders wordt verstikt, hun zelfbeschikking verdwijnt, de impuls tot emancipatie ontaardt in aanpassingen binnen het kader van het kapitalisme.
Bron: Nuevo Curso 9-4-2019
arbeidersstemmen 