Op dit blog staan vaak vertalingen van de dagelijkse artikelen op de Spaanstalige site Nuevo Curso. Onlangs hebben medewerkers aan deze publicatie samen met anderen Emancipación opgericht. Van deze groep volgen de basisstandpunten, de klassegrenzen en een korte voorgeschiedenis in de Spaanse Communistische Linkerzijde.
Kapitalisme
Het kapitalisme is de eerste productiewijze die zich uitstrekt tot één enkele stofwisseling over de hele aarde. Het is gebaseerd op de uitbuiting van een werkende klasse – het proletariaat – door een bezittende klasse, de bourgeoisie.
Deze uitbuiting heeft een collectief karakter: ze is niet de “som” van de uitbuiting bedrijf voor bedrijf, sector voor sector en zelfs land voor land, maar ze is een complex en universeel uitgebreid systeem, dat in al zijn verschijningsvormen verbergt dat kapitaal niets anders is dan onbetaald werk, dat wordt onttrokken aan het geheel van alle arbeiders in elke productiecyclus.
Universele klasse
Het proletariaat is de eerste universele klasse. In de eerste plaats omdat het proletariaat, als product van een systeem dat al de hele aarde in zijn greep heeft, zich universeel heeft uitgebreid en dat gedefinieerd wordt door eenzelfde en unieke uitbuitingsverhouding: de loonarbeid. Het is deze uitbuiting die overal ter wereld voor gelijke belangen zorgt. Ten tweede is het proletariaat de universele klasse, omdat het, wanneer het als klasse strijdt, geen specifieke voorrechten opeist die een nieuwe vorm van uitbuiting zouden voorbereiden. Het beroept zich daarentegen op universele, menselijke en algemene behoeften.
Communisme
Daarom loopt de klassenstrijd van het proletariaat vooruit op een samenleving, het communisme, waarin de productie tot een bewuste en collectieve activiteit wordt, niet geleid door het kapitaal en zijn logica van de accumulatie, maar door de bevrediging van deze zelfde menselijke behoeften. Een samenleving zonder staat of schaarste, zonder oorlogen of grenzen. Het communistische perspectief is aanwezig in elk van de uitingen van de strijd van de arbeiders als klasse, of ze zich nu ontwikkelen of niet. Daarom is het proletariaat de revolutionaire klasse van de kapitalistische productiewijze, ongeacht de op- en neergang van het klassebewustzijn van de arbeidersklasse.
Klassegrenzen
Internationalisme
Solidariteit van het wereldproletariaat als eenheid tegen het internationale kapitalisme. Solidariteit, zowel in ideeën als in daden, is in de eerste plaats gericht tegen de natie en het patriottisme, ook in de koloniale landen. Niets gaat boven de belangen van het wereldproletariaat, zelfs niet de belangen van een land waar de revolutie gezegevierd zou hebben. De internationalisten strijden met dezelfde hevigheid tegen de beide elkaar bevechtende kampen in zowel de lokale imperialistische oorlogen als in de wereldoorlogen, en klagen de respectievelijke deelnemers en propagandisten aan als handelaars in mensenvlees. Zij wekken de uitgebuiten op tot actie en streven naar hun organisatie, aan het front en in het achterland, tegen hun respectievelijke regeringen en militaire commandanten. Elke nationale verdediging – zelfs in de fase van het verzet – verbergt uitbuiting en onderdrukking. De directe vijand staat voor elk proletariaat in eigen land. Het maximaal aanvallen van deze vijand, schept een voorwaarde tot het ontketenen van de strijd van het proletariaat in andere landen en tot de verenigde strijd voor de vernietiging van het kapitalisme over de hele wereld.
Centralisme
Het centralisme is de organisatorische uitdrukking van het idee van eenheid van de proletarische klasse als een universeel politiek subject. In de arbeidersklasse betekent “centralisme” niet het aanhangen van een formeel principe, de verdediging van een bepaalde soort van commandostructuur. En natuurlijk betekent het niet dat de macht in één persoon of groep moet worden geconcentreerd, maar juist dat de reikwijdte van een klassestrijdorganisatie moet worden uitgebreid tot al haar leden, dat het universele karakter moet worden weerspiegeld waarvan het hart binnen elke klassenuitdrukking klopt, en dat dit voor elk particularisme, elke vorm van sentiment of vooroordeel, elk denkbeeldig voorrecht of echte onderdrukking moet worden geplaatst. Met andere woorden: als het gaat om het formuleren van eisen, het organiseren en aangaan van een strijd, aanvaarden we geen verdeling naar nationaliteit, geslacht, leeftijd, soort arbeidscontract of wat dan ook. Elke oproep, bijeenkomst of strijd die beperkt is tot één sekse, één nationaliteit, één soort arbeidscontract, tot de arbeiders van één enkele moedertaal of elke andere verdeeldheid, doet hiermede afbreuk aan zijn klassekarakter.
Communistische tactiek vandaag de dag
Alle fracties van de bourgeoisie, groot of klein, onderdrukt of onderdrukkend, markt- of staatskapitalistisch, zijn vandaag de dag reactionair. We kunnen met geen van hen een gemeenschappelijk front vormen.
Staatseigendom is geen socialisme. Stalinistisch Rusland, maoïstisch China, Castroïstisch Cuba of Chavistisch Venezuela zijn nooit socialistisch geweest, maar het zijn staatskapitalismes.
Alle nationalismes zijn reactionair. Sinds een eeuw is er geen progressieve nationale bevrijding meer mogelijk geweest. Wanneer we ons onder een nationale vlag plaatsen, staan we in de rij voor het slachthuis.
De vakbonden zijn een integraal onderdeel van de staat. De enige manier om de strijd te voeren is zelforganisatie, de uitbreiding van de stakingen en de vorming van comités om deze onderling te coördineren.
Onze stroming
… richtte in 1920 de Spaanse Communistische Partij op en in 1930 de Spaanse groep van de Linkse Oppositie tegen het Stalinisme, daarna de Spaanse Communistische Linkerzijde, die deelnam aan de oprichting van de Internationale Oppositie en die ook diende als een startpunt en referentiepunt van de linkse communisten in Argentinië (1933-43) en Uruguay (1937-43).
…. nam het revolutionaire standpunt in tijdens de arbeidersopstand van 19 juli 1936 en was de enige marxistische stroming die deelnam aan de revolutionaire opstand van 1937 in Barcelona.
…. werd de Spaanse afdeling van de Vierde Internationale in 1938 en streed sinds 1943 tegen het centrisme in haar midden; zij hekelde het verraad aan het internationalisme en het daaruit voortvloeiende verlaten van het klasseterrein op haar tweede congres (1948), wat leidde tot het afscheuren van de laatste internationalistische elementen en de oprichting van de “International Workers’ Union” met deze afsplitsingen. Haar basisstandpunten erkenden het stalinistische Rusland en zijn satellieten als staatskapitalismes en verwierpen de stalinistische “verdediging van de USSR”, de mogelijkheid van progressieve nationale bevrijding en eenheidfronten met stromingen zoals de sociaal-democratie of het stalinisme, die de klassengrenzen hebben overschreden. Ze aanvaardde de kritiek op de vakbond als een structuur die is ingepast in het staatskapitalisme.
…. is sinds 1952 op het [Iberische] schiereiland verankerd en is de enige internationalistische tendens in de clandestiniteit in Franco’s Spanje. Na een belangrijke terugval door de repressie, werd zij van 1958 tot 1993 internationaal gereorganiseerd onder de afkorting FOR (“Fomento Obrero Revolucionario”).
Vertaald uit de Engelse versie in A Free Retriever’s Digest.
Zie ook:
arbeidersstemmen 