De staking bij General Motors

48.000 leden van de United Auto Workers of America (UAW), de staats-vakbond die de arbeiders van de auto-industrie in de Verenigde Staten vertegenwoordigt, gingen van 16 september tot 25 oktober onverwacht in staking bij General Motors. De staking kostte GM , volgens schattingen van Wall Street meer dan 2 miljard dollar. De staking sloot 34 GM productie- en distributiefaciliteiten in de VS. Ze verstoorde ook de activiteiten in Mexico en Canada.
General Motors, die de merken Chevrolet, Buick, GMC en Cadillac in Noord-Amerika produceert, is de grootste automaker van Noord-Amerika.

Eisen:

Het is moeilijk om de eisen van de arbeiders te bespreken, omdat er geen plan was en er geen echte discussie van de leden was voordat de staking plaatsvond. De leiding van de UAW, zo werd algemeen gezien, gebruikte de staking als een poging om de legitimiteit onder de arbeiders na een reeks schandalen te herwinnen. De schandalen gingen door en de manier waarop de leiders de staking hebben aangepakt, heeft de woede jegens hen alleen maar vergroot, wat typerend is voor staats-vakbonden.

Het tijdschrift Labor Notes constateerde dat:

De staking werd plotseling uitgeroepen, zonder bekendmaking door de toponderhandelaars van de doelstellingen ervan. Toen ik op de eerste dag de stakingsposten van Detroit Hamtramck Assembly bezocht, konden de arbeiders me niet vertellen waarvoor in beweging waren.
Maar opmerkelijk genoeg was er al snel een consensus. De meeste arbeiders die ik tijdens meer dan acht bezoeken aan de stakingsposten interviewde, zeiden hun hoogste prioriteit was “maak iedereen gelijk” of “neem de uitzendkrachten in dienst”.

Het bovenstaande citaat laat zien hoezeer arbeiders openstaan voor strijd wanneer ze aanvoelen en zien dat een echte staking plaatsvindt. Daarom zijn de methoden van strijd zijn net zo belangrijk als de doelstellingen. Dit is de reden waarom de ICP altijd strijd voert voor het organiseren van echte stakingen: zonder voorafgaande kennisgeving, zonder vastgestelde einddatum, met stakingsposten om het in- en uitrijden van goederen te stoppen en de stakingsbrekers weg te jagen.
De lonen van GM-werknemers zijn ingedeeld in een aantal van salarisniveaus, afhankelijk van sinds wanneer je in dienst bent. Langer werkende arbeiders krijgen meer betaald voor hun werk dan meer recent ingehuurde arbeiders, een regeling die door de “progressieve” regering Obama werd doorgedrukt in de redding van GM [van een faillissement; F.C.] door Amerikaanse regering in 2008. GM maakt ook steeds meer gebruik van tijdelijke arbeiders die geen zekerheid van werk of uitkering hebben. In de VS wordt het berucht dure systeem van gezondheidszorg, door de werkgever betaald, wanneer dit al het geval is. Door het gebruik van staffelschalen en van tijdelijke arbeidskrachten kan het bedrijf de kosten voor gezondheidszorg verlagen, waardoor arbeiders in het nauw komen te zitten.

Corruptie in de UAW

Vlak voor de GM-staking werd uitgeroepen, bracht de Amerikaanse federale regering reeks van beschuldigingen van corruptie tegen voornamelijk UAW-functionarissen naar voren, maar ook tegen een aantal bedrijfsleiders. De aanklachten hadden betrekking op steekpenningen en smeergeld dat aan UAW-functionarissen werd gegeven.
We moeten zeggen dat naar onze mening niet alleen corruptie een vakbond tot een staatsvakbond maakt, maar ook zijn principes, zijn strijdmethoden, zijn interne leven en zijn hele geschiedenis van klassenstrijd sinds de oprichting. Niettemin zijn corruptiezaken als deze een uiting van het karakter van een vakbond die al tientallen jaren aan de kant van de bazen staat.

Tegengroepen

Er zijn kleine plekken van georganiseerd intern verzet in de UAW. De huidige UAW werd in de jaren vijftig door een vakbondsactivist en voormalig functionaris een “Eenpartijstaat” genoemd. Sindsdien is de bond de partij van de grote concerns geworden.
Sinds 1990 zijn er een aantal goed georganiseerde groeperingen binnen de vakbond die strijden voor een pro-arbeiders leiding.
De “New Directions Caucus” leek een en ander in beweging te brengen, totdat de leiding ervan werd opgenomen in de vakbondsleiding.
“Soldiers Of Solidarity” was meer een opstand van de gewone leden in het eerste decennium van de jaren 2000.
Vandaag de dag zijn er geen goed georganiseerde groepen van de gewone leden.
Solidarity Review is een groep die georganiseerd is rond het publiceren van artikelen die kritisch zijn over de huidige leiding, wat belangrijk is, maar ze heeft geen werkelijke organisatie.
“Autoworkers Caravan” is een protestbeweging die meer in de lijn ligt van Soldiers of Solidarity, losjes georganiseerd en vooral een sociaal netwerk, maar helaas niet zo georganiseerd als de groepen van de Lerarenbond die zoveel hebben gewonnen.

Internationale aspecten

Canada en Mexico spelen een belangrijke rol in de autoproductie van Noord-Amerika. Mexico maakt veel van de onderdelen die in de Verenigde Staten worden geassembleerd zodat het eindproduct als “American made” op de markt kan worden gebracht. De Canadese autofabricage is veel meer geïntegreerd in de veel grotere Amerikaanse markt met veel onderdelen- en assemblagefabrieken in de Canadese provincie Ontario, net over de Windsor rivier vlakbij het centrum van de Amerikaanse productie in Detroit, Michigan.
De Canadian Auto Workers en de Amerikaanse vakbond waren hetzelfde tot 1985, toen de Canadezen zich opsplitsten vanwege de bereidheid van de Amerikaanse vakbond om contracten te ondertekenen waarin concessies werden gedaan, vaak ten nadele van hun Canadese leden. De Amerikaanse gewoonte om hun Canadese collega’s te negeren dook opnieuw op toen de Amerikanen geen georganiseerde solidariteit toonden met de Canadese wilde staking tegen het sluiten van een GM assemblagefabriek in Oshawa, Ontario, waarbij 2.500 arbeidsplaatsen in de fabriek zou wegvallen en 2.500 vakbondsleden bij toeleveranciers van auto-onderdelen, enz. De Canadezen betaalden het gebrek aan solidariteit van de Amerikanen terug in natura.
De Maquiladora zijn speciale economische zones van Mexico die de Amerikaanse industrie van goedkope arbeidskrachten voorzien. In Silao, Guanajuato, Mexico, werden ten minste vijf arbeiders van de GM Silao-fabriek in Mexico ontslagen omdat ze probeerden de Amerikaanse stakers te helpen door te pleiten voor een staking in die fabriek, een vertraging van de productieverhoging om de verloren gegane Amerikaanse productie te vervangen en een pleidooi te houden voor het vertrek van arbeiders uit de corrupte staats-vakbond. Voor meer informatie over de Maquiladoras zie “Wildcat Strikes in Mexico” in “The Communist Party” #12

Het gebrek aan organisatie van klassevakbeweging tegen de staatsvakbonden

De c.a.o. die uit de staking voortkwam, negeerde de wensen die de stakers die op stakingsposten, zoals deze hierboven naar voren kwamen. Meerdere loonniveaus blijven voortbestaan, tijdelijk werk blijft tijdelijk in plaats van permanent werk, gezondheidszorgkosten en risico’s worden op de werknemers afgewenteld. De c.a.o. werd met een marge van 57% tot 43% aanvaard. Het succes werd verzekerd door een aantal vormen van omkoping, zoals het koppelen van bonussen aan een ‘ja’-stem.
Het mislukken van de staking wordt op grote schaal voorgesteld als een geval van hebzucht en verraad door het bedrijf en de vakbondsfunctionarissen. Dit is een belangrijke tekortkoming in de analyse.
Ten eerste zijn kapitalistische bedrijven tegen de arbeiders, niet vanwege de hebzucht van de bazen, maar omdat de kapitalistische concurrentie de overlevingsnoodzaak oplegt om arbeiders uit te buiten. Deze uitbuiting zal steeds groter worden naarmate de wereldwijde economische crisis vordert.
Ten tweede is het onjuist om te spreken over verraad door de leiders van de UAW. Deze vakbond en haar leiders staan, net als de hele [vakcentrale] AFL CIO, al tientallen jaren openlijk aan de kant van de bazen en voor klassensamenwerking. De enige klasse die de leiders van de UAW kunnen verraden is de bourgeoisie, iets wat ze nooit zullen doen. De houding van de leiders van de UAW in deze staking is slechts een bevestiging van het staatskarakter van deze vakbond.

Maar dit is slechts de helft van het probleem. Het andere is het gebrek aan organisatie van arbeiders die bereid zijn te strijden en van de voorvechters van de klassevakbond, zowel binnen als buiten de UAW. De staking is mislukt omdat er geen organisatie tegen de bazen en hun vakbondshuurlingen was. De militanten van de klassevakbeweging moeten zichzelf coördineren om erkenning te krijgen van de arbeiders in de strijd dat zij de echte alternatieve leiding in de strijd zijn, en om de mogelijkheid te bereiken om effectief gezamenlijk een oppositie tegen de staatsvakbeweging te organiseren. Deze “Coördinatie” kan niet worden opgebouwd op partijbasis. Het kan geen verenigd front zijn van partijen, van welke aard dan ook, maar een verenigd front van militante arbeiders voor de klassevakbond. Om zijn eigen karakter te behouden, moet ze alleen openstaan voor arbeiders en werklozen, en niet voor leden van andere klassen of sociale lagen.

Bron: The Strike at General Motors door International Communist Party (Firenze), 26-11-2019.

Naschrift van Arbeiderstemmen

Het artikel laat goed zien dat de UAW een staats-vakbond is die het streven van de stakers naar eenheid van tijdelijke en vaste werknemers saboteert. De twee in het artikel genoemde argumenten om niet van ‘verraad’ van de vakbond te spreken zijn terecht.

Maar wanneer deze “Internationale Communistische Partij” (er zijn meer ‘bordigistische’ organisaties die zich zo noemen, dit is de ICP van Firenze) tegenover de staats-vakbond streeft naar een arbeidersklasse-vakbond, dan herkennen we hierin het streven van deze ‘Partij’ (in werkelijkheid een kleine groepje) om zoals ze zelf zeggen “om erkenning te krijgen van de arbeiders in de strijd dat zij de echte alternatieve leiding in de strijd zijn, en om de mogelijkheid te bereiken om effectief gezamenlijk een oppositie tegen de staatsvakbeweging te organiseren.” Het radencommunisme ziet hierin pogingen om de ene minderheidsleiding te vervangen door een andere. In het artikel Wat na de machteloze vakbondsstakingen? vindt de belangstellende lezer enkele argumenten tegen deze vakbondsoppositie zoals Trotski, eerder de Derde Internationale en later de ‘bordigisten’ hebben voorgesteld.

Tegenover de voorstellen tot vakbondsoppositie, stellen we de activiteit van bewuste minderheden van strijdbare arbeiders én communisten in actiecomités. Actiecomités kunnen oproepen tot strijd, uitbreiding en eenheid van de breedst mogelijke arbeidersmassa’s die in de strijd zelf de doelen en middelen van hun strijd bepalen. De organisatie van massale arbeidersstrijd – zo leert de historische en actuele ervaring – bestaat uit algemene vergaderingen op straat of in het bedrijf, gekozen en afzetbare vertegenwoordigers en uiteindelijk arbeiderraden voor de coördinatie van de strijd tegen de staat.

Het willen beperken van deze actiecomités (of anders genoemde minderheidsorganisaties die oproepen tot strijd) tot alleen maar arbeiders, is op zijn best een concessie aan de afkeer van elke politiek. Op zijn ergst een truuk waarmee deze bordigisten ‘concurrende’ internationale communisten proberen te weren. Tragisch genoeg heeft de Derde Internationale dit ‘arbeiderisme’ gebruikt om de internationale communisten rond Bordiga in de Communistische Partij van Italië uit te schakelen en te vervangen door meer Moskou-getrouwe aanhangers.

Meer lezen:

• Solidariteit met onderwijzers en verpleegkundigen in actie
• Pensionados, arbeiders verenig je!
• Wat na de machteloze vakbondsstakingen?

basisteksten marxisme – radencommunisme:

• Pannekoek, De vakbeweging

• Massa- en minderheidsorganisatie.