Pensioenen omlaag, de zorg verslechtert, alles ten gunste van kapitaal en oorlog

Frankrijk in rep en roer tegen verlaging van de pensioenen

Pensioenen zijn wereldwijd een belangrijke kwestie. De heersenden rekenen er op dat ze de oudedagsvoorzieningen kunnen aanpakken. Gezien de omvang er van, zouden deze misschien het financiele systeem kunnen redden. De banken vertonen steeds krappere reserves. Wereldwijd streeft de bourgeoisie naar een overgang op een kapitaalmodel voor de financiering van de pensioenen, zoals dat destijds door Pinochet aan Chili werd opgelegd … en nu door de Chileense crisis ter discussie wordt gesteld. En dat terwijl het kapitaalmodel door Bolsonaro wordt ingevoerd in Brazilië. In Europa wordt gediscussieerd over de vraag hoe we de overgang naar een dergelijk model kunnen maken zonder een massale sociale reactie te veroorzaken. En een van de winnende formules is de beroemde “Oostenrijkse rugzak”.

Het grote voorbeeld voor de “rugzak”-systemen was Nederland: “het beste pensioensysteem ter wereld” volgens alle beoordelingen van “de experts” … in het fetisjistisch gegoochel met getallen.

De sociale revolutie

Vervolg van Drie valse redenen voor het kapitalisme

De sociale revolutie is geen holle frase, maar is gericht op een productieverhouding die bevrijd is van uitbuiting, en die wordt gekenmerkt door de directe relatie tussen producent en maatschappelijk product. De invoering van de individuele arbeidstijd als maatstaf voor het aandeel in het product van de maatschappelijk noodzakelijke arbeidstijd is de opheffing van de uitbuiting en tegelijkertijd de economische grondslag voor het tot stand brengen van de associatie van vrije en gelijke mensen volgens het principe van het communisme: “Een ieder naar zijn mogelijkheden, een ieder naar zijn behoeften”.

De vermaatschappelijking van de productiemiddelen

“Rijke man en arme man
stonden daar en keken elkaar an.
En de arme man zei bedeesd:
‘Als ik niet arm was, was jij niet rijk geweest’.” (¹)

Hoewel uitbuiting in de geschiedenis van de mensheid in verschillende vormen voorkwam, bestond ze in essentie altijd uit de toe-eigening van arbeid van anderen. Anderen voor jezelf laten werken is altijd de sleutel geweest tot een individuele rijkdom die nooit in dezelfde mate gerealiseerd had kunnen worden met behulp van de eigen arbeid alleen. Van de piramides in het vroege Egypte, via de feodale kastelen tot de paralelle maatschappij van de toplaag van het geglobaliseerde kapitalisme van de 21e eeuw, illustreren de individuele rijkdommen de toe-eigening van vreemde arbeid (²), en dat de armoede van de meerderheid de basis vormt voor de rijkdom van een minderheid.

Spartacus (1946): een aan Leon Trotski toegeschreven testament

Trotski’s standpunt over de Sovjet-Unie als een gebureaucratiseerde arbeidersstaat, bracht na zijn overlijden de “IVde Internationale” tot deelname aan de Tweede Wereldoorlog aan de zijde van Rusland en de geallieerden. In 1947 dook een aan Trotski toegeschreven document op, waarin deze zijn standpunt lijkt te herzien. De Communistenbond “Spartacus”, voorgekomen uit het MLL-Front, publiceerde in zijn weekblad een vertaling met een krtisch commentaar op dit document. We plaatsen het tegenwoordig vrijwel onvindbare “testament” hier opnieuw.

Drie valse redenen voor het kapitalisme

• Nu de economische crisis die in Zuid-Amerika, in het Midden Oosten, in Afrika en Azië door prijsstijgingen de eerste levensbehoeften voor grote delen van de bevolking onbereikbaar maakt,
• nu deze bevolking in Zuid-Amerika en in het Midden Oosten de straat op is gegaan om tegen deze ellende te demonstreren en de repressie van de staat trotseert,
• nu bij het voorlopig uitblijven van massale strijd van bedrijfsarbeiders, het deze volksmassa’s ontbreekt aan een proletarisch perspectief, stelt zich op praktische wijze de vraag naar het alternatief: Is het kapitalisme onvermijdelijk?
  Wat is het perspectief van de revolutionaire arbeidersklasse – het communisme?

Om deze vragen te beantwoorden vervolgen we hier de vertaling uit het boek van H. Lueer, een eerbetoon aan het collectieve werk van de Groep van Internationale Communisten (Holland). Met het oog op de eerste ervaringen met het staatscommunisme in Rusland, waren hun in 1930 gepubliceerde “Grondbeginselen der communistische productie en distributie” een poging om de economische basis van een communistische maatschappij, die al door Karl Marx en Friedrich Engels werd geschetst, wetenschappelijk uit te werken. Hoewel hun uiteenzettingen niets van hun oorspronkelijke actualiteit hebben verloren, is hun tekst een kind van zijn tijd gebleven in de wetenschappelijke confrontatie met de literatuur van die tijd. In dit document wordt daarom getracht de kernuitspraken van de “Grondbeginselen der communistische productie en distributie” te situeren binnen het huidige debat over de kwestie van het alternatief voor het kapitalisme.