“Defund the police” was de belangrijkste slogan in de afgelopen week. De burgemeesters van Los Angeles en San Francisco hebben aangekondigd dat ze op het budget van de politie zullen bezuinigen. In Minneapolis heeft een meerderheid van de gemeenteraad beloofd het politiekorps te ontmantelen en in plaats daarvan een nieuw systeem van openbare veiligheid van de grond af aan op te bouwen.
- Waarom worden deze voorstellen door velen in de protestbeweging gesteund?
- Om welke reden worden ze onderschreven door een deel van het politieke apparaat?
- Wat zal het effect ervan zijn?
- Hoe kunnen we ons verdedigen tegen politiegeweld?
Het voorstel om delen van de begroting te verschuiven van de politie naar investeringen in gemeenschappen en middelen van achtergestelde bevolkingsgroepen klinkt als een simpele oplossing. Maar de meeste deelnemers aan de demonstraties en rellen zijn sceptisch. Inspanningen in het verleden om de politie te hervormen zijn ondoeltreffend gebleken bij het terugdringen van politiegeweld in proletarische buurten. We zien dat wanneer een beweging haar macht ontwikkelt tot een niveau dat ze een bedreiging voor de staat kan worden, er allerlei hervormingen worden voorgesteld om de beweging op het terrein van de electorale partijpolitiek te brengen. Met de naderende presidentsverkiezingen is dat precies wat er gebeurt.
We zagen in de afgelopen dagen dat de politie terughoudender was in het gebruik van geweld. Eindelijk hebben lokale autoriteiten begrepen dat het politiegeweld contraproductief was in die zin dat het alleen maar meer mensen op straat heeft gebracht, in wat de grootste protestgolf ooit in de VS is geworden. In sommige gevallen kwam de politie nauwelijks opdagen tijdens demonstraties overdag. In Oakland, San Francisco en Los Angeles is de avondklok opgeheven omdat de mensen ze massaal overtraden. Trump trok de Nationale Garde uit Washington DC terug, niet verrassend nadat het leger verklaarde niet bereid te zijn om actie te ondernemen tegen protesterende burgers.
De beperking van het gebruik van politierreur en de aankondiging van hervormingen via democratische instellingen zoals het begrotingsproces zijn niet alleen nauw met elkaar verbonden, maar beide zijn bedoeld om een massabeweging die een bedreiging voor de staat zou kunnen worden, tot bedaren te brengen. We kunnen hieruit leren dat de burgerlijke staat, in het belang van de handhaving van kapitalistische productieverhoudingen, afhankelijk is van een delicaat evenwicht tussen democratie en geweld. Geen enkele staat kan zich op de kortere of langere termijn handhaven door alleen afhankelijk te zijn van terreur en een openlijke dictatuur van een oneindig kleine minderheid over de grote meerderheid van de samenleving uit te oefenen. De burgerlijke dictatuur moet zich achter de democratie verschuilen.
Dit geldt des te meer wanneer – zoals nu – we aan het begin staan van wat een echte depressie is, de heersende uitbuiters door het kapitalistische systeem worden gedwongen om de levensstandaard van een bevolking aan te vallen die volledig afhankelijk is van loonarbeid of werkloosheidsuitkeringen. De corona-pandemie, en nog meer de politieterreur tegen demonstraties, hebben het klassenkarakter van de kapitalistische maatschappij en haar staat op brute wijze blootgelegd.
Niemand weet of de beloftes van de hervormingen de protestgolf tot bedaren zullen brengen en voor hoe lang. De economische depressie is nu pas begonnen in de VS, na de eerste tekenen in de zwakkere economieën. Zuid-Amerika heeft in het najaar van 2019 al massale opstanden van zijn proletariaat gekend. Overal ter wereld zullen nog meer crises en opstanden volgen. Maar voorlopig lijkt de beweging in de VS haar grenzen te hebben bereikt. De beweging is momenteel nog niet in staat om slogans en eisen naar voren te brengen die de belangen van het proletariaat tot uitdrukking brengen. De beweging lijkt te accepteren wat in feite valse perspectieven zijn, die door de linkse factie van de staat, van Democraten en Black Lives Matter tot Trotskisten en Stalinisten, naar voren zijn gebracht.
Zelfs een radicale hervorming van de politie zal uiteindelijk alleen maar leiden tot een effectievere macht van de staat over proletarische buurten; des te effectiever naarmate de lokale ‘leiders’ zich hebben gecommitteerd aan de hervormde politie en zelf politiefuncties uitoefenen. Voordat deze effecten van eventuele hervormingen zichtbaar worden, zal de economische crisis al verwoestende uitwerkingen hebben op alle segmenten van het proletariaat: massaontslagen, meer werkloosheid, lagere lonen en lagere werkloosheidsuitkeringen, verslechtering van het onderwijs, de gezondheidszorg, enz. Er zullen demonstraties, opstanden en confrontaties met de al dan niet hervormde politie plaatsvinden. Hoe kunnen we ons verdedigen?
Voor het proletariaat is dit niet alleen een kwestie van geweld. Als uitgebuite en onderdrukte klasse met een historisch perspectief is het zelfs nog meer dan de historische achterhaalde kapitalistische klasse afhankelijk van zijn vermogen om zich te presenteren als vertegenwoordiger van de maatschappij en de mensheid in zijn geheel. Ja, het proletariaat kan een andere maatschappij realiseren, een andere productie- en distributiewijze, die socialisme of communisme wordt genoemd. Wanneer de strijd van het proletariaat arbeiders in de productie omvat, wanneer de bedrijven worden bezet en gecontroleerd door arbeiders, georganiseerd in algemene vergaderingen, gekozen en herkiesbare comités, gecentraliseerd op stads- en regionaal niveau in arbeidersraden, zullen we een andere situatie hebben.
In plaats van zichzelf te voorzien van de eerste levensbehoeften door middel van plundering, of zelfs een collectieve distributie van geplunderde goederen, kan het proletariaat beslissen wat te produceren en voor wie, dat wil zeggen de manier waarop ze worden gedistribueerd. In die context zal het proletariaat gewapend moeten zijn om zich te verdedigen tegen die elementen die de oude ‘orde’ willen herstellen. Van de verdediging tegen de burgerlijke staat, tegen zijn politie, zijn nationale garde, zijn leger en zijn gewapende bendes, zal het gewapende proletariaat, georganiseerd in productie- en territoriale raden, eindelijk de staat en al zijn repressieve instellingen vernietigen, waarbij het staatsinstellingen met een sociale functie losrukt van de staat om ze in te passen in het communistische bedrijfsleven. Vanaf dat moment zal de afschaffing van geld en de markt (van ruilwaarde) beginnen met het organiseren van de productie en de distributie op basis van het arbeidsuur, waardoor de uitoefening van de proletarische macht door de radendemocratie en de dictatuur van het proletariaat een economische grondslag krijgt.
Door dit inzicht in hoe het huidige oproer zich kan ontwikkelen tot een proletarische revolutie, is de volgende stap duidelijk. Het proletariaat kan overgaan tot :
- het organiseren van (reeds) werklozen in massale bijeenkomsten op straat of in veroverde gebouwen, in
- gekozen en herroepbare werkloze comités, in
- massale marsen naar bedrijven waar ontslagen worden aangekondigd en
- eenwording met de (nog) werkende proletariërs.
Fredo Corvo, 10-6-2020
arbeidersstemmen 