Het proletariaat op het eiland Curaçao (een van de voormalige Nederlandse Antillen) wordt zwaar getroffen door de recessie en de lockdown maatregelen (Covid-pandemie). Dit geldt voor de hele regio van het Caribisch gebied, waar de toeristische sector lijdt onder de afwezigheid van toeristen uit de VS en Europa, die normaal gesproken met cruiseschepen en vliegtuigen aankomen, en waar de oliesector het zwaar te verduren heeft. De Curaçaose olieraffinaderij Isla heeft – net als die op Aruba – te lijden onder de problemen die het regime van Venezuela ondervindt bij het garanderen van het oppompen van olie uit de rijke olievelden, en natuurlijk ook van de Amerikaanse boycot. Onlangs kondigde Isla het ontslag aan van 400 werknemers. Steeds meer werknemers verliezen hun baan. De ‘voormalige’ kolonisator, de Nederlandse staat, eist dat de regering moet inkrimpen als Curaçao steun wil krijgen vanwege de corona-crisis. Dit wordt door de lokale bourgeoisie, die volledig afhankelijk is van de Nederlandse staat, gebruikt om een kleinburgerlijk eilandnationalisme op te wekken, dat steeds minder kan verbergen dat ze niet in staat of bereid is de belangen van het proletariaat op Curaçao te behartigen.
Toen vuilnismannen hoorden dat het eilandbestuur het budget van deze openbare dienst met 50% had verlaagd en dat salarissen niet meer konden worden betaald, reageerden ze met een demonstratie in de straten van de hoofdstad Willemstad, en eisten ze dat minister-president Rhuggenaath zou komen. Toen hij niet kwam opdagen, ging de demonstratie naar het regeringscentrum, Fort Amsterdam, en eiste opnieuw dat hij met hen zou spreken, en nu zelfs dat zijn regering zou aftreden en dat er nieuwe verkiezingen zouden worden georganiseerd.
Slechts enkele agenten scheidden de massa proletariërs die woedend manifesteerden, van de regering die zich in het gebouw verstopte. Politieversterking werd met stenen verwelkomd en beantwoord met geweerschoten en traangas. De politie slaagde erin het regeringsdistrict te ‘ontruimen’, ten koste van enkele agenten die gewond raakten. De vuilnismannen draaiden een politieauto om en staken deze in brand. Ook de auto van de premier werd vernield.
De manifestatie verhuisde naar een parkeerplaats en de plundering van winkels begon, vooral door werkloze proletariërs die uit twee arme voorsteden kwamen. In de avond van 24 juni bleef de situatie in het centrum van de stad gespannen, politie en proletariërs stonden tegenover elkaar.
Ondertussen heeft Rhuggenaath met staatssecretaris Knops van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (de Nederlandse staat) overlegd hoe te reageren op de rellen. Details van die bijeenkomst zijn uiteraard niet bekend gemaakt. Volgens een persbericht in Nederland “gaan militairen die al waren ingezet in verband met de Corona-crisis nu ook meehelpen de orde te handhaven. Ongeveer dertig Curaçaose militairen zullen onder meer op straat controles uitvoeren. Ook heeft de regering twee tankers in veiligheid gebracht in de Nederlandse marinekazerne op het eiland”.
Het proletariaat in Nederland moet zich verzetten tegen ingrijpen van ‘zijn’ staat in het Caribisch gebied door te begrijpen dat het oproer in Willemstad onderdeel is van de eigen strijd tegen de gevolgen van de recessie en de lock down door de staat.
In de vraag om nieuwe verkiezingen en het aftreden van de regering zien we hetzelfde gebrek aan een arbeidersperspectief als in Irak en Libanon. Op het moment dat de arbeiders de regering in gijzeling hielden, waren ze in feite aan de macht, maar vroegen ze alleen om verkiezingen die een nieuwe regering zouden brengen … die het proletariaat zal onderdrukken. Maar we moeten ook zeggen dat alleen een vereniging van de proletarische strijd in het hele Caribische gebied in staat zal zijn om weerstand te bieden aan een op handen zijnde interventie van Nederland en andere imperialistische mogendheden. Een voorwaarde voor een dergelijk perspectief is de vorming van een links-communistische groep, of beter nog een radencommunistische groep, waarin het proletariaat zijn stem kan herkennen als een productieve klasse met een toekomst voor de mensheid.
Fredo Corvo, Amsterdam 25-6-2020
Zie ook de volgende artikelen:
- De algemene staking van raffinaderijarbeiders op het Caribische eiland Curaçao – in afwachting van nieuwe meesters uit China (2016)
- Caraïben: De “Isla” olieraffinaderij als een microkosmos van instortend kapitalisme (2019)
arbeidersstemmen 