Om onze taken te kunnen bepalen, moeten we vooral conclusies trekken uit de lessen en ervaringen van de klassenstrijd van onze tijd. Het doel is om kennis te delen en te gebruiken die voortkomt uit ervaringen die voortkomen uit de echte klassenstrijd en niet uit een of andere ideologie.
Irak als voorbeeld:
“De regering en haar milities gebruikten allerlei wapens om ons te doden. Ze zijn gevaarlijker dan het virus”, zo zwoeren de Irakezen de strijd tegen de staat en alle politieke partijen voort te zetten.
Ondanks de dreiging van het Coronavirus zijn er in maart 2020 in Bagdad en Zuid-Irak veel demonstranten gewond geraakt en gedood; activisten zijn nog steeds het slachtoffer van ontvoeringen, moorden en martelingen. En naast de ontwikkeling van de conflicten tussen Turkije, Rusland, Iran en Syrië, hebben Amerikaanse vliegtuigen het hoofdkwartier van de Iraakse sjiitische milities, het Iraakse leger en een luchthaven in aanbouw in de provincie Karbala gebombardeerd als vergelding voor de eerdere dood van twee Amerikaanse militairen en een Britse verpleegster bij een raketaanval op Camp Taji bij Bagdad, op 11 en 14 maart 2020. Op deze manier probeert de staat het revolutionaire proletariaat van het terrein van zijn [klasse-]strijd te verdrijven en het proletariaat van elkaar en van de internationale beweging te isoleren; aan de ene kant door zowel Irak, Iran als Libanon in “politieke quarantaine” te plaatsen, aan de andere kant door het de oorlog in te lokken die rondgaat over het Midden-Oosten. Maar ondanks al deze pogingen en de islamitische banden tussen de Libanese-Iraakse-Iraanse milities tegen de beweging, is de klassestrijd opnieuw geëxplodeerd door massale protesten, waarvan een deel weer bestaat uit protesten in de regio Koerdistan, omgeven door Iran in het oosten, Turkije in het noorden en Syrië in het westen.
Maar ondanks alles wat er in deze regio gebeurt, moeten we toegeven dat de klassenstrijd in Irak een tegenslag heeft gekend. Zelfs als de strijd nog steeds aan de gang is, en de hoop bestaat om het isolement tussen het zuiden en het noorden te doorbreken. (Koerdistan-Irak, dat een autonome regio is met een eigen lokaal bestuur en parlement dat gecontroleerd wordt door de burgerlijke partijen en een effectief middel is geworden in de handen van de burgerlijke macht om de klassebeweging te splitsen onder het mom van verschillende nationale belangen).
De tegenslag is natuurlijk niet alleen te wijten aan de vrees voor een nieuwe golf van uitbraak van het coronavirus, maar het moreel is ook ingezakt. Na vele maanden van bloedige strijd, na het houden van sit-ins, het blokkeren van wegen, het controleren van oliehavens, het bijeenbrengen van massa’s en het veranderen van de Tahrir Squre in een vorm van zelfbeheer en een echt symbool van klassesolidariteit, is het proletariaat nog steeds niet in staat om een revolutionair orgaan tegen de staatsmacht te vinden. Als we de situatie nader bekijken, zullen we gemakkelijk ontdekken dat de reden niet een sterke staat is die het proletariaat van zijn doel houdt, maar eerder de obstakels binnen de beweging zelf. Het is duidelijk dat de werkelijke ervaring die de revolutionaire klasse had opgedaan nog lang niet de barrières heeft overwonnen die de grenzen weerspiegelen waarmee de proletarische beweging te maken heeft als direct gevolg van de zwakheden binnen de klassenbeweging zelf. Dit betekent natuurlijk dat de balans tussen de klassen in het voordeel van de bourgeoisie is gekeerd. Deze zwakheden zijn de regionalisering van de beweging, het gebrek aan samenwerking op basis van de arbeidersklasse tussen de verschillende regio’s in Irak (het zuiden en het noorden), het aanroepen van traditionele leuzen en ideeën van oude klassenbewegingen, die de proletarische beweging vergiftigen door de verschillende wapens van het pacifisme: verkiezingen, democratie, secularisme, en de verdediging van het vaderland. Ten slotte, maar niet minder belangrijk, zijn er nog twee andere zwakke punten: de neiging van de sektarische socialisten die zich op basis van organisatie en doctrines tegen elkaar keren, en de illusies van Rojava die niets anders doen dan de barrières die de proletarische beweging in de hele regio, met name in Irak en Iran, opwerpen, te verhogen. Rojava is nog steeds een van de grootste obstakels voor de ontwikkeling van het klassenbewustzijn dat nodig is voor de vooruitgang naar de proletarische zelforganisatie.
Dit hoofdstuk van de klassenstrijd maakt dus duidelijk dat de opmars van de proletarische beweging niet alleen de verdere deelname van de klassenstrijd betekent, maar ook de noodzaak van georganiseerde acties die voortkomen uit het klassenbewustzijn. Het klassebewustzijn stelt de revolutionaire klasse in staat om tot zelforganisatie te komen in de Arbeidersraad, waaruit samenwerking op basis van de arbeidersklasse en een echte eenwording van het proletariaat zal ontstaan. De Arbeidersraad komt voort uit de voortdurende revolutionaire gevechten, geeft de klassestrijd een gemeenschappelijke richting, en zet het revolutionaire proletariaat aan om te breken met het bestaande sociale systeem.
Het lijkt er echter op dat de huidige economische crisis zich ontwikkelt als een wereldwijde en ononderbroken epidemie, en de onvermijdelijke economische ineenstorting zal leiden tot de uitbreiding van het slagveld tussen de twee internationale klassen: de burgerlijke en de proletarische, ondanks alle zwakke punten. Maar uit onze zwakheden zullen we kennis opdoen, de resultaten van de echte klassenstrijd afleiden, een diagnose stellen van de taken en de “internationale activiteiten” die de afzonderlijke inspanningen tussen de internationalisten bundelen. De voortdurende ontwikkeling van de internationale beweging vereist een gemeenschappelijk optreden van de internationalisten.
Anwar Najmadin, juni 2020, Irak
Zie ook:
arbeidersstemmen 