Hieronder staat een korte brief van een stakende arbeider, Mahmoud uit Assaluyeh. Niet alleen is het een goede illustratie van hoe de vooraanstaande stakers in Iran vandaag denken en hoe hun discussies vorm krijgen, het geeft ons ook een inzicht in het potentieel van de arbeidersklassebeweging als we zien hoe ver de arbeiders zijn gevorderd. Het is een venster op de toekomst, dat laat zien wat er zou kunnen ontstaan, niet alleen in heel Iran, maar ook daarbuiten. In de eerste plaats zou een dergelijke stap de uitzichtloze theorieën over het Midden-Oosten, die de betweters van de middenklasse voortdurend herhalen, de mond snoeren. Vervolgens zou het alle politieke manoeuvres kunnen ondermijnen van degenen die zich voorbereiden op een oorlog in de regio. De mogelijkheid om de eenheid van de arbeidersklasse te bevorderen en te benadrukken dat arbeiders geen vaderland hebben, zou de reactionaire politieke islam en zijn schadelijk sektarisme gemakkelijk de kop indrukken: een serieuze stap in de richting van de vorming van internationalistische bataljons. Dit zijn niet slechts een reeks dromen, noch zijn zij de onvermijdelijke uitkomst. Het zijn eenvoudigweg de mogelijkheden die de huidige situatie biedt. Internationalisten deinzen er niet voor terug om deze taken op zich te nemen. Zij juichen het in de eerste plaats toe en durven het voortouw te nemen.
Als er geen Organisatieraad was!
Meer dan 4 maanden zijn verstreken sinds het begin van onze staking als project-/contractarbeiders. Ongeacht de resultaten en gevolgen van deze staking, denk ik aan wat er zou zijn gebeurd als er geen Organisatieraad [d.w.z. de Raad voor de organisatie van protesten van contractarbeiders in de olie-industrie] was geweest.
Als er geen Organisatieraad was geweest, zou het dit jaar net zo zijn gegaan als vorig jaar. We zouden in verbijstering ronddartelen tussen valse beloften, en de werkgevers zouden de eisen van de arbeiders hebben genegeerd, zonder enige vrees dat de arbeiders hun hoofd weer zouden opheffen.
Maar we zien dat dit jaar, dankzij het bestaan van de Organiserende Raad en zijn tussenkomst op elk moment van onze strijd, de werkgevers met de hulp en de alliantie van de veiligheidstroepen, alles hebben gedaan wat ze konden om de staking te beëindigen, maar ze zijn nergens gekomen en hebben zich onvermijdelijk teruggetrokken.
Zonder de Organisatieraad zou die schandelijke groep iemand uit de stembus als stakersvertegenwoordiger hebben gekozen, hem met de gebruikelijke vuile trucs de leiding over ons hebben gegeven en zouden we nooit getuige zijn geweest van het houden van massale algemene vergaderingen in verschillende steden en van stakende arbeiders die op de massabijeenkomsten het woord voerden.
Zonder de Organisatieraad zou onze proteststem op hetzelfde niveau zijn gebleven als vorig jaar, en zouden we niet een groot aantal aanhangers van de arbeidersklasse en solidariteitsinstellingen van arbeiders uit de hele wereld hebben gehad.
Als we onze Organisatieraad niet hadden opgericht, zouden de arbeiders die werden opgeroepen om terug te keren naar hun steden, in de eerste dagen van de staking uit het stakingsmilieu zijn verdwenen, zodat we onze eisen niet op het hoogste niveau aan de werkgevers hadden kunnen opleggen. Net als vorig jaar zouden zij er heel snel een eind aan gemaakt hebben. Maar met de vorming van onze raad zijn we erin geslaagd een radicaler deel van de arbeiders rond de raad te houden en met tijdige verklaringen zijn we erin geslaagd de arbeiders in de meeste kampen te houden, zodat we allemaal op de hoogte waren van de stakingssituatie en het optreden van de werkgevers en de noodzaak om ons protest in het hele land voort te zetten.
Als we deze Organisatieraad niet hadden opgericht, zou er geen protest zijn geweest tegen het niet-vaccineren van arbeiders in de oliecentra. Maar de raad legde een verklaring af waarin hij solidariteit betuigde met onze collega’s in Haft Tappeh naar aanleiding van de dood van een arbeider als gevolg van Covid 19, en eiste dat alle arbeiders werden ingeënt, en ik zag dat dit in de olievelden begon te gebeuren en dat we daarin slaagden.
Ook slaagden we erin, in het licht van de duidelijke leiding van de Organiserende Raad, door onze actie te coördineren, om met succes aanwezig te zijn bij de reeks van picket lines en, met onze verklaringen, het onderwerp aan te snijden van het oprichten van Algemene Vergaderingen als ons besluitvormingsorgaan en het kiezen van echte vertegenwoordigers in deze vergaderingen. En door gebruik te maken van deze massa-vergaderingen zijn we erin geslaagd om collectieve akkoorden tot een van onze eisen te maken en op deze manier zijn we erin geslaagd.
Zonder de Organisatieraad zouden wij, arbeiders, zijn misleid om weer aan het werk te gaan zonder schriftelijke contracten. Zij zouden verdeeldheid onder ons hebben kunnen zaaien, bijvoorbeeld door de verdeeldheid zaaiende verklaringen van de pipinggroepen, maar ook dit probleem hebben wij overwonnen.
Zonder de Organisatieraad zouden we niet in staat zijn geweest onze eisen te koppelen aan andere geledingen van de maatschappij, en een verenigde vorm van protest te laten zien voor de eisen van de arbeiders op nationaal niveau.
Zonder de Organisatieraad zouden we de geschoolde en ongeschoolde werknemers niet bij elkaar kunnen houden, aangezien de bazen en het regime er alles aan gedaan hebben om hen te scheiden. Een van de slimste acties van de raad was te eisen dat geen enkele arbeider minder dan 12 miljoen Toman betaald zou krijgen en dit slaagde erin alle sectoren van de oliearbeiders te vertegenwoordigen.
En tenslotte, zonder de Organisatieraad zouden de twee eisen, de verwijdering van de aannemers en de afschaffing van de speciale wetten voor de vrije zone, niet onmiddellijk het voorwerp van ons protest zijn geworden. Vandaag beschouw ik mezelf als lid van deze raad en ik roep al mijn collega’s op om met de Organisatieraad samen te werken. Door dit te doen, zullen we zowel onze strijd versterken als een krachtig antwoord geven aan degenen die onze wijsheid in twijfel trekken.
Mahmoud, Assaluyeh
arbeidersstemmen 