Twee artikelen over de groeiende arbeidsonrust in Turkije tegen de inflatie
Turkije: Overal ter wereld proberen arbeiders hun eigen stem te vinden
Net als in de rest van de wereld blijven de verergering van de crisis van het kapitalisme en de pandemie de arbeidersklasse in Turkije treffen. In de afgelopen maanden heeft de uit de hand gelopen inflatie eindeloze buitensporige prijsstijgingen met zich meegebracht, die de financiële problemen van de arbeidersklasse nog hebben verergerd. Met de pandemie kwamen ook uitermate grote huurverhogingen. In deze situatie, waarin de prijs van basislevensmiddelen elke dag verdubbelt, zijn ook de gevolgen van de stijging van de elektriciteitsrekeningen met 125% een zware slag. In Turkije betalen de mensen alleen al aan elektriciteitsrekeningen een kwart van het minimumloon.
Binnen dit algemene beeld is er in Turkije een groeiende reactie tegen Erdoğan. Om dit groeiende verzet in de maatschappij te onderdrukken, kondigde Erdoğan een verhoging van het minimumloon met 50% aan, die hij “de grootste verhoging in de geschiedenis van het land” noemde. Deze verhoging werd zeer positief onthaald door de politieke oppositie binnen het systeem. Maar de concrete realiteit is dat er naast deze verhoging van het minimumloon op veel werkplekken ontslagen zijn gevallen en dat de lonen van werknemers die een inkomen boven het minimumloon hadden, met eenzelfde percentage zijn verlaagd of, in een meer “optimistisch scenario”, dat zij geen loonsverhoging hebben gekregen. Arbeidsmigranten zijn al lange tijd de bron van goedkope arbeidskrachten in het land, die onder het minimumloon werken in onveilige omstandigheden en dagelijks het slachtoffer zijn van racistische aanvallen. Bij een van de meest recente incidenten kwamen drie arbeidsmigranten om het leven toen de plaats waar zij sliepen in brand werd gestoken.(1)
Nu overleven steeds moeilijker wordt, onderneemt de arbeidersklasse stappen om haar eigen stem te vinden in Turkije, zoals zij dat overal ter wereld doet (staking van oliearbeiders in Iran (2), stakingen in Kazachstan (3)…). Het aantal stakingen neemt toe, sommige met steun van de vakbonden en soms wilde stakingen in verschillende sectoren in het land. Het meest recente voorbeeld: tien dagen geleden kondigden duizenden werknemers van Trendyol, een van de grootste e-commercebedrijven van Turkije, aan dat ze hun werk in veel verschillende steden in het land, te beginnen in Istanbul, hadden neergelegd omdat de belofte van loonsverhoging niet was nagekomen en vanwege de onzekere arbeidsomstandigheden. Ze trokken de stekker uit het contact en vochten vier dagen lang voordat Trendyol uiteindelijk moest toegeven. Er zijn nog steeds veel stakingen, vooral van textiel-, transport-, metaal-, bouw-, drukkerij- en gemeentearbeiders.
De regering daarentegen is zich bewust van de woede die zich onder de arbeiders heeft opgebouwd en bedreigt de mensen als zij de straat opgaan. Zelfs als de leiders van de oppositie – CHP (Republikeinse Volkspartij), İYİP (Goede Partij), DEVA (Partij voor Democratie en Vooruitgang), SP (Partij van Gelukzaligheid) – het doelwit zijn van de regering, zijn deze vastbesloten om de belangen van de bourgeoisie te beschermen en vertellen ze het volk dat “we niet de straat op moeten gaan, de straat is niet de plaats voor politiek”. (4) Een andere burgerlijke agent, Selahattin Demirtaş, voormalig medevoorzitter van de HDP (Democratische Volkspartij), betoogt in een column die hij vanuit de gevangenis schreef, onomwonden dat Koerdische arbeiders een compromis moeten sluiten met Koerdische bazen.(5) Kapitalistisch links verschuilt zich achter identiteitskwesties om de strijd van de arbeidersklasse te verzwakken. Zo proberen zowel de linker- als de rechterzijde van het kapitaal een eind te maken aan alle bewegingen en de arbeidersklasse gefixeerd te houden op het idee van “verkiezingen”, terwijl ze heel actief zoeken naar manieren om het kapitalisme uit de crisis te redden door een compromis te zoeken tussen de arbeidersklasse en de bourgeoisie.
Vandaag de dag is de agenda van links in Turkije niet anders dan die van alle anderen die we hebben genoemd. Hoewel ze zeggen dat “de politiek van de arbeidersklasse onze rode lijn is”, verraden ze alle de arbeidersklasse, van hun politieke leiders die arbeiders oproepen om van “de straat naar de verkiezingen” te gaan tot hun kaderleden in de vakbonden die de arbeidersstrijd verraden.
Een ander obstakel voor de arbeidersstrijd is de vakbondsstrijd. Wij moeten erop wijzen dat tot de vakbonden ook behoren tot de leiders van de organisaties en partijen van Turks politiek links, die de strijd van de arbeiders openlijk tegenwerken en soms bedreigen. Het meest recente voorbeeld hiervan zagen we in de strijd van de Çimsataş-arbeiders in de metaalsector in Turkije: De arbeiders van Çimsataş, die lid zijn van de vakbond United Metal Workers die aangesloten is bij DİSK (Confederatie van Progressieve Vakbonden van Turkije), werden ontslagen toen zij weigerden het door de vakbond ondertekende contract te aanvaarden, en in verzet kwamen.
De vakbond van metaalarbeiders liet de arbeiders niet alleen in de steek, maar richtte zich ook tegen hen door te zeggen dat de strijd van de arbeiders van Çimsataş erop gericht was de eenheid van de arbeiders te breken.(6)
Ondanks de aanhoudende stakingen in vele sectoren in verschillende steden van Turkije, is het moeilijk voor de strijd om zich uit te breiden buiten de grenzen van de bedrijfstakken. Dit komt omdat de strijd van de arbeiders door de materiële belangen van de vakbonden wordt verdrukt tot het “zoeken naar rechten” via een juridische benadering. Arbeiders die de vakbond en zijn definitie van strijd willen doorbreken, worden door de vakbond verraden. Elke dag, wanneer arbeiders dit verraad ervaren, beseffen zij het belang van “zelf-organisatie”. Bijvoorbeeld, in onze dialogen met enkele arbeiders in gemeenten met 450.000 arbeiders die de CAO verwierpen, drukten arbeiders de noodzaak uit van een strijd die verder gaat dan de vakbonden en de kapitalistische partijen, terwijl ze spraken over het verraad van de vakbonden en de partijen van het systeem. Bovendien benadrukten zij dat “alleen de eenheid van de arbeiders is, niet de vakbonden of de kapitalistische partijen” urgent is.
Wat vandaag telt is “wat wij willen” voor morgen. De arbeidersstrijd vraagt niet om liefdadigheid. De arbeidersstrijd is de strijd tegen de bourgeoisie en het kapitalistische systeem, waarvan de belangen onverzoenbaar zijn met die van de arbeidersklasse. Het uiteindelijke doel van de strijd is het scheppen van een klassenloze maatschappij. Wij streven naar en strijden voor een andere wereld. Op deze weg zullen wij, als revolutionairen, werken aan de uitbreiding van de strijd van de arbeidersklasse, door de nadruk te leggen op de kloof tussen de belangen van de bourgeoisie en die van de arbeidersklasse, en zullen wij strijden voor de oprichting van de partij van de arbeidersklasse. Dit is een grote uitdaging, maar de arbeidersklasse moet dit politieke wapen op internationale schaal creëren, dat verder gaat dan reformistische compromissen met het kapitalisme. Ofwel herneemt de arbeidersklasse vastberaden haar revolutionaire strijd om haar historische taak te volbrengen, ofwel zal de door het kapitalisme verspreide ellende nooit stoppen. Voor de mensheid blijft het enige alternatief voor of kapitalistische barbarij een socialistische maatschappij van vrij geassocieerde producenten.
Mimi en Medusa
ICT Sympathisanten in Turkije
Noten
(1) tr.euronews.com
(2) leftcom.org
(3) leftcom.org
(4) haber7.com, hurriyet.com.tr, gazeteduvar.com.tr
(5) haber.sol.org.tr
(6) birlesikmetalis.org
Bron: Turkey: Workers are Trying to Find Their Own Voice All Over the World
Strijd tegen de inflatie: Na het ontslag van hun collega’s bezetten arbeiders de Farplas-fabriek in Turkije
Geweld tegen arbeiders: De Turkse politie heeft maandag [31-1-2022] in Kocaeli een grootscheepse operatie tegen stakende arbeiders op touw gezet en 200 mensen gearresteerd. Arbeiders hadden de fabriek van de autofabrikant Farplas bezet om te protesteren tegen het ontslag van hun collega’s. De politie bestormde het gebouw en gebruikte pepperspray, meldde het Koerdische persbureau ANF.
De protesten begonnen op 19 januari met een werkonderbreking door de arbeiders nadat ze hogere lonen eisten en het aanbod van de directie als onvoldoende afwezen. De inflatie treft de mensen in Turkije al maanden en alledaagse goederen zijn voor velen onbetaalbaar geworden. De volgende dag zijn onderhandelingen tussen de werknemers en het management begonnen. De directie beloofde ook geen stakers te ontslaan.
In de loop van de gesprekken werd het merendeel van de 2000 werknemers van het bedrijf echter lid van de vakbond Birlesik Metal-Is (BMI) en op 27 januari dienden zij een aanvraag [tot erkenning van de vakbond] in bij het ministerie van Arbeid. Daarop ontsloeg Farplas bijna 150 werknemers, in strijd met haar eigen belofte en zonder ontslagvergoeding. Als reden werd opgegeven dat zij zich op 19 januari bij de staking hadden aangesloten en “de arbeidsverhoudingen hadden verstoord”. Farplas kondigde ook aan dat zij een schadevergoeding zou eisen voor de door de staking veroorzaakte schade.
Dit niveau van hooghartigheid en intimidatie was de laatste druppel voor de werknemers. Samen met hun ontslagen collega’s kondigden zij stakingsacties aan en eisten zij de intrekking van de ontslagen. Ook eisten zij opnieuw een beter loon, regelmatige werktijden en het recht om zich te organiseren. “Zonder werk en zonder brood zal er geen vrede zijn”, riepen de stakers in het bezette bedrijf, zoals te zien is op beelden die op sociale media zijn geplaatst.
Het breken van het verzet werd de taak van de politie: laat op zondag zette zij verschillende eenheden in voor het bedrijf. Als gevolg daarvan klommen de arbeiders het dak op om hun vastberadenheid te tonen. Maar zelfs daar waren ze niet veilig voor de politie. Ze werden herhaaldelijk lastiggevallen door drones van de politie, die daarmee het leven van de stakers roekeloos in gevaar brachten. Op maandag bestormde de politie de fabriek en arresteerde de arbeiders. Buiten hadden duizenden BMI-leden uit de omliggende bedrijven zich voor Farplas verzameld om hun collega’s te steunen. Zij blokkeerden de politievervoerbussen totdat zij door de politie werden weggejaagd.
Arbeiders die werden vrijgelaten uit politiehechtenis vertelden maandag aan de krant Birgün: “We hebben het bedrijf geen schade berokkend, maar hebben ons verzet tegen de ontslagen kenbaar gemaakt. (…) We werden geslagen en verweten voor onze acties. Wat leren we hiervan? Als je in dit land vecht voor je levensonderhoud noemen ze je een terrorist en een verrader van je land.”
Bron: voor het eerst verschenen in Junge Welt, 1-2-2022. Ontleend aan Emre Şahin, Inflationary struggles: After the dismissal of their work-mates, workers occupy the Farplas factory in Turkey, AWW 2-2-2022. AWW plaatst volgende kanttekening: “Het verslag laat veel vragen onbeantwoord. Heeft het bedrijf de werknemers tot een actie uitgelokt waar ze niet op voorbereid waren, om goedkope ontslagen tijdens een periode van economische neergang te rechtvaardigen? We hebben deze praktijk keer op keer gezien, van drukkers in het VK tot metaalarbeiders in India. Welke rol speelde de vakbond in dit alles – waren zij een verenigende kracht of een bewust of onbewust bedrijfsinstrument om werknemers te mobiliseren op een voor het management gunstig moment?”
arbeidersstemmen 