Oekraïne: tegenover de dreiging van een imperialistische oorlog: verdedig onze levens- en arbeidsomstandigheden in de hele wereld

Foto door Aleksey Filippov

Zal het Russische leger Oekraïne binnenvallen? Of zal de oorlog beperkt blijven tot Donbass en de zelfverklaarde pro-Russische republieken? Zullen de ook in Belarus opgestelde troepen ingrijpen en de oorlog onmiddellijk uitbreiden tot de grenzen van Polen, de Baltische staten en de Europese Unie? Zo ja, wat zal dan de reactie van de NAVO zijn? Eén feit is nu al duidelijk : de dreiging van een imperialistische oorlog, met inbegrip van een atoomoorlog, slaat toe in Europa. Er is reeds een nieuwe stap gezet in de richting van een veralgemeende imperialistische oorlog.

De spiraal van imperialistische tegenstellingen, verergerd door de crisis en de economische concurrentie, groeit onverbiddelijk. Zij dwingt elke bourgeoisie, in de eerste plaats in de belangrijkste imperialistische mogendheden, of zij dat nu wil of niet, de weg naar oorlog in te slaan. Geconfronteerd met hun economische achteruitgang en het in twijfel trekken van hun internationaal leiderschap, gebruiken de Verenigde Staten hun ongeëvenaarde militaire macht en bedreigen daarmee de hele wereld. Hun politiek van indamming, economisch en vooral militair, tegenover Rusland en China maakt van Oekraïne en Taiwan de potentiële Pearl Harbors van vandaag en morgen. Ze dwingen de andere imperialistische mogendheden, met name de Westeuropese, zich achter hen te scharen, verwikkeld als ze zijn in de plotselinge en snelle imperialistische polarisatie van de VS versus China-Rusland.

Het perspectief en de dynamiek, het proces, van de veralgemeende imperialistische oorlog, van een Derde Wereldoorlog, speelt een steeds grotere rol en grijpt in op de loop der gebeurtenissen. Onvermijdelijk. Geconfronteerd met dit perspectief en met de lokale oorlogen die zijn opmars onderbreken, is er maar één antwoord mogelijk: proletarisch internationalisme. Het proletariaat, uitgebuitene en revolutionaire klasse tegelijk, is de enige kracht die zich tegen de imperialistische oorlog kan verzetten. En, als eerste stap, om de koers die er toe leidt af te remmen.

Het Communistisch Manifest van 1848 verkondigde in de eerste plaats dat “de arbeidersklasse geen vaderland heeft”. Dit is vandaag de dag nog meer dan voorheen geldig. Het naar voren brengen en verdedigen van het proletarisch internationalisme tegenover elke imperialistische oorlog betekent dat het proletariaat niet het ene kamp tegen het andere mag kiezen. Dit is het gevoel dat de meeste proletariërs in Rusland en Oekraïne lijkt te bezielen. Maar dit gevoel zal niet voldoende zijn om de militaire confrontatie te stoppen, mocht die er komen. Het proletariaat van het ene of het andere land, of zelfs van beide, zou moeten overgaan tot een vastberaden dynamiek van massastaking, waarbij het zijn klassebelangen – [tegenover] lage lonen, inflatie, armoede, ellende aan beide zijden van de grens – zal verdedigen tegen de extra offers die het [bovendien] zal moeten brengen om het “moederland” te verdedigen. Hoewel de massale staking van de proletariërs in Kazachstan hun de weg heeft gewezen, zijn er helaas in geen van beide landen – voor zover wij weten natuurlijk – aanwijzingen van arbeidersstrijd te bespeuren die een onmiddellijke reactie op de dreiging, of zelfs het uitbreken, van oorlog mogelijk zouden maken. Waarschijnlijk zal het proletariaat van Rusland en Oekraïne zich pas op lange termijn kunnen bevrijden van de massale nationalistische propaganda, van de chauvinistische sfeer en, ondanks de voorspelbare en brutale staatsrepressie, de strijd voor zijn eigen klassebelangen kunnen aangaan.

Evenzo lijkt het internationale proletariaat, in de eerste plaats het Europese, niet in staat onmiddellijk te reageren op een oorlog die zou uitbreken aan de grenzen van de Europese Unie. Zeker, er lijkt zich de laatste maanden een schuchtere internationale opleving van arbeidersstrijd af te tekenen. Dit bevestigt dat de Europese bourgeoisie haar handen niet geheel vrij heeft om op te rukken naar een algemene oorlog. De dynamiek [van de arbeidersstrijd] is echter nog lang niet voldoende krachtig om haar huidige imperialistische plannen tegen te gaan of tegen te houden. Toch is dit de weg die we moeten bewandelen als we de opmars naar oorlog willen vertragen, al is het maar minimaal, om vervolgens de weg vrij te maken voor het proletarische alternatief voor de komende kapitalistische catastrofe, de crisis en de veralgemeende imperialistische oorlog.

Het verdedigen van je levens- en arbeidsomstandigheden zonder daarbij rekening te houden met de kapitalistische economische logica is niet alleen de enige manier om je klassebelangen te verdedigen, maar ook om de industriële en politieke voorbereiding van de algemene oorlog en de opmars daarheen te verzwakken, te vertragen en zelfs te saboteren. Op dit moment, en met het oog op de dreiging in Oekraïne, is dit het enige concrete antwoord dat het proletariaat naar voren kan brengen. Dat is het parool van vandaag, in Rusland en Oekraïne, en in heel Europa en elders, geconfronteerd met het gestamp van laarzen en de eerste beschietingen aan de frontlinie.

Nee tegen offers voor het kapitaal en zijn oorlogen!
Nee tegen nationale eenheid, leve de proletarische klassestrijd!

IGCL (www.igcl.org), 20 februari 2020

Vertaling naar de engelse versie, [aanvullingen door de vertaler]