Oorlog, uitbuiting, en kapitalistische overheersing: Hoe en waarom ze te bestrijden?

Links: “Russische soldaten geven zich over”. Rechts “Oekraïnse soldaten geven zich over”

Translations into English, German, Spanish, French, Italian, and Portuguese

Bij het discussiëren over de oorlog in Oekraïne en wat daartegen te doen, hebben we de volgende stellingen ontwikkeld. Ze kunnen besproken en geconcretiseerd worden door proletariërs over de hele wereld die proberen een fundamentele overeenkomst te vinden als een instrument voor actie tegen de oorlog.

Oorlogen tussen de onderdelen van het imperialistische kapitalisme zijn een afschuwelijke werkelijkheid in verschillende delen van de wereld. De aarde heeft twee wereldoorlogen gekend en vele regionale en plaatselijke oorlogen. In deze oorlogen heeft bloed in overvloed gevloeid, bloed om de zucht naar winst van het kapitaal te bevredigen. Het kapitaal leeft in concurrentie, en zijn krachten bundelen zich om in de beste omstandigheden hun tegenstanders te bestrijden. Deze beweging verandert van vorm, de inhoud blijft echter permanent. Het is de wortel van het kapitalistisch imperialisme, en geen staatsmacht of sociale klasse kan eraan ontsnappen.

2.
Nu toont de oorlog in Oekraïne eens te meer aan dat in het imperialistisch kapitalisme alle burgerlijke fracties en alle kapitalistische staten op de een of andere manier er aan moeten deelnemen. Enerzijds maken de conflicten tussen kapitalistische naties deel uit van de werelddynamiek van het imperialistisch kapitalisme: handelsoorlogen, politieke oorlogen, en noodzakelijkerwijs oorlogszuchtige confrontaties. Anderzijds verscherpen zij de uitbuiting en overheersing van het proletariaat.

3.
De oorlog in Oekraïne maakt deel uit van de vorming van imperialistische blokken. Als opkomende kapitalistische en imperialistische wereldmacht daagt China de imperialistische nummer één positie van de VS uit. Na de val van het Russische blok trachtten de VS belangrijke delen van de wereld te domineren, onder meer de landen van het voormalige Russische blok. Tegelijkertijd verzetten nieuwe regionale machten zich tegen de VS: Duitsland-Frankrijk in Europa, Turkije in het voormalige Ottomaanse Rijk, Iran in het Midden-Oosten, enz. In deze context heeft China zich militair en economisch op één lijn met Rusland geplaatst, en hebben beide geprobeerd andere staten over te halen. De oorlog in Oekraïne heeft de reputatie van de Chinees-Russische alliantie echter geschaad. De VS leiden het tegenblok, met de NAVO en AUKUS als essentiële allianties. Als eerste resultaat van de oorlog in Oekraïne zijn de EU-landen, Groot-Brittannië, Japan, Canada, Australië en andere bondgenoten op verschillende continenten steviger in het Amerikaanse blok ingepast.

4.
De Oekraïense bourgeoisie is sterk verdeeld over welke van de twee zich ontwikkelende blokken zij moet kiezen.

De fractie die van mening is dat een alliantie met Rusland de imperialistische belangen van Oekraïne het best dient, heeft besloten zich los te maken van Oekraïne’s oude industriële regio Donbas. Russisch is de meest gesproken taal in de regio en wordt gebruikt voor zijn nationalisme.

De fractie die gelooft dat een alliantie met de EU en de NAVO de imperialistische belangen van Oekraïne het best dient, maakt van zichzelf een pion in de strategie van de VS tegen Rusland. De Oekraïense taal en een verhaal over de Oekraïense cultuur en geschiedenis vormen de kern van het Oekraïense nationalisme.

Beide nationalismen van “onderdrukte volkeren” willen hun “volledige zelfbeschikking” om zich aan te sluiten bij het imperialistische blok van het kapitaal dat hen het beste uitkomt. Het nationalisme bindt de bevolking – en vooral de arbeiders – aan de kapitalistische en imperialistische belangen van hun uitbuiters en onderdrukkers, en drijft hen zo in een inter-imperialistische oorlog waar de VS en Rusland aan de touwtjes trekken.

5.
Alle nationale kapitalen zijn noodzakelijkerwijs tegen elkaar opgezet. De dynamiek die eigen is aan het geglobaliseerde kapitalisme is gebaseerd op geschillen over markten, grondgebieden, strategische militaire controle, bronnen van grondstoffen en energie, en de controle van arbeidsstromen. Niets van dit alles is in het voordeel van het proletariaat en alles ertegen. Het kapitaal en het geld voor dit alles komen van onze arbeid.

De uitbuiting van en de controle over onze klasse, die meerwaarde voortbrengt met haar arbeid (gerealiseerde en onbetaalde arbeid), de grondslag van de kapitalistische winst, wordt breder en intenser. De eisen tot onderwerping aan politieke en militaire dictaten worden scherper. De verschillende kapitalistische fracties gebruiken het proletariaat als een manoeuvreerbare massa en als kanonnenvoer.

6.
In vele gebieden van de wereld worden enorme massa’s van de burgerbevolking, samen met veel verarmde boeren geteisterd door imperialistische oorlogen voor kapitalistische belangen. Op dit moment hebben we Jemen, Noord-Syrië, delen van Irak, Myanmar, Tigray-Ethiopië, Somalië, Congo, Mozambique, enz. Veel proletariërs worden in deze gebieden bedreigd en gedood door de strijdende militaire apparaten.

7.
De politieke, vakbonds- en sociale krachten roepen ons op om de ene of de andere kant van de oorlog in Oekraïne te verdedigen. Sommigen voeren de campagne van het democratisch burgerschap, met hun “nee tegen de oorlog”, gebaseerd op pacifisme, met demonstraties die onschuldige spektakels zijn. Op die manier kanaliseren ze de sociale spanningen die ontstaan door de gevolgen van de oorlog. Allereerst de inflatie. Tegelijkertijd zijn talrijke andere oorlogen doodgezwegen of slechts een beetje in de publiciteit gebracht. Maar wat deze pacifisten de werkende klasse, actief of werkeloos, opleggen is de zogenaamde “sociale vrede”. Terwijl het kapitaal de druk opvoert en ons aanvalt, moeten wij achterover leunen, verdeeld als een klasse, ons staande houden zonder onze eisen te verdedigen op de werkplekken en in de straten, hooguit denkend aan het steunen met stemmen en betogingen van deze of gene politieke demagogie, vakbond, NGO en andere flauwekul gesubsidieerd door de burgerlijke staten, met een perspectief van reformistische verandering van het kapitalisme… waarvan de gevolgen van haar ontwikkeling rampzalig zijn.

Maar er kan geen vrede zijn in een kapitalistische maatschappij, die is er nooit geweest en zal er ook nooit zijn.

8.
Ofwel reageert het proletariaat door zich te bevrijden van onderwerping aan burgerlijke belangen en krachten en van een houding van louter wantrouwen, ofwel zal de uitbuitende en militaristische opmars van het imperialistische kapitalisme zich verhevigen, wat, wanneer aan verschillende voorwaarden is voldaan, zal leiden tot een Derde Wereldoorlog, en intussen tot de ontwikkeling van talrijke oorlogen in de wereld en een intensievere vernietiging van de natuurlijke omgeving van de mensheid.

9.
Wat moet er gedaan worden? Radicale verdedigingsstrijd, breed en zelfgeorganiseerd door het proletariaat, is noodzakelijk. Maar het is niet genoeg, noch tegen de openlijke militaristische manifestaties van het kapitalisme, noch tegen de dagelijkse economische en politieke aanvallen. We moeten begrijpen dat die twee met elkaar samenhangen: om meer offensieve en defensieve vermogens tegen hun concurrenten te ontwikkelen, moeten alle staten, kapitalistische machten en coalities steeds meer meerwaarde uit de arbeidersklasse persen. Het imperialisme kan niet hiermee ophouden op het gevaar af dat zijn posities en belangen verslechteren. Daarom is elke oorlog tussen staten kapitalistisch-imperialistisch. Alle staten moeten hun posities verdedigen met militaire middelen en zich organiseren met de juiste partners voor die of die bescherming van hun posities.

Er wordt gesproken over totalitarisme en dictaturen. Maar democratieën hebben dezelfde houding.
Zij spreken van “onderdrukte naties” die vechten voor hun zelfbeschikking. Maar dit is in het kader van de strijd tussen de krachten van het kapitaal, die deze zelfbeschikking gebruiken om coalities te vormen met de kapitalistische machten en krachten om hun eigen veiligheid en posities te verbeteren.
Zij spreken over nationale vrijheid. Maar het is de vrijheid van de nationale bourgeoisie om zich met anderen te verenigen en te strijden om haar posities te verbeteren, investeringen aan te trekken, de handel te monopoliseren, strategische gebieden, land- en zeegebieden te controleren en grondstoffen voor zichzelf te pakken.

Nationale vrijheid is de vrijheid van het kapitaal om de arbeidskracht uit te buiten en een soort dictatuur uit te oefenen over de arbeidersklasse en de maatschappij als geheel. De nationale bourgeoisie controleert de productie- en distributiemiddelen, samen met de vrijheid om haar wapens in te zetten tegen haar tegenstanders, beroepslegers en legers te financieren en militaire belastingen te heffen. Zij militariseren de economie en de maatschappij naar gelang de verlangens van elke partij, en dit moet betaald worden door het proletariaat. Op dit moment betaalt het proletariaat in zijn geheel en overal de oorlog met de inflatie die volgde op de klap van de pandemie-crisis. Zolang het kapitaal bestaat, kan het niet anders, net zo min als de schuldenlast, de financiële en monetaire manoeuvres, de werkloosheid en de degradatie van de bestaans- en arbeidsvoorwaarden van het proletariaat kunnen ophouden toe te nemen.

Daarbij gebruiken zij hun vuile trucs, en hun sluwheid springt in het oog. Zij kunnen niet anders; het zit in de klassenverhoudingen van het kapitalisme, hun manier van produceren van leven en materiële welvaart. Dat is de wortel die moet worden aangepakt met een grondige aanval. En daarvoor is het nodig criteria, methoden en organisatie te hebben.

10.
Tegenover de imperialistische oorlog van het kapitalisme is het dus nodig het internationalistische revolutionaire defaitisme te verdedigen: tegen alle burgerlijke partijen, staten en machten, voor de nederlaag van in de eerste plaats de bourgeoisie die ons op nationaal niveau uitbuit en overheerst.

Tegelijkertijd hebben we internationale coördinatie nodig om te kunnen reageren op de oorlogsfronten, op onze werkplekken en in de straten, om alle militaire belangen en structuren die meewerken aan de oorlog te boycotten, door de internationale solidariteit te verdedigen tussen het proletariaat over de grenzen heen van naties, etnische groepen, en alle soorten scheidslijnen die het kapitalisme in de kaart spelen.

Aan het oorlogsfront gaat het er dus om dat de soldaten hun wapens richten tegen hun officieren en commandanten en niet tegen de soldaten aan de andere kant van het front. Het gaat om het neerhalen van de misdadige, militaire handen aan alle kanten van de oorlog.

Dit front is van essentieel belang omdat we aan het militaire front enerzijds veel beroepsmilitairen aantreffen en anderzijds verschrikkelijke gezagsomstandigheden.

Aan het thuisfront, op de arbeidsplaatsen, in de straten en de proletarische buurten, gaat het erom klasse-eisen naar voren te brengen, met name om de opvallend ellendige situatie te verlichten van de meest uitgebuite en slechtst behandelde delen van het proletariaat. En in de achterhoede en overal ter wereld is het een kwestie van verwerping van en verzet tegen het kapitaal. Zonder vast te houden aan identiteitskaarten en wettelijke statuten van het burgerschap, moeten we de klasse-eisen naar voren brengen door middel van stakingen, massamobilisaties en bijeenkomsten om een zo breed mogelijk draagvlak te organiseren.

Het gaat er dus om dat we ons oriënteren op radicale verandering, dat we ons daarvoor organiseren, terwijl we ons bewust zijn van de enorme problemen die dat met zich meebrengt.

In omstandigheden van militarisering is de inspanning veel groter, maar tegelijkertijd laat het kapitaal zien dat het opleggen van zijn despotische heerschappij een noodzaak van de eerste orde is, zodat het imperialisme oorlog kan voeren. Het kapitaal moet de hele maatschappij omvormen om haar aan de behoeften van het imperialisme aan te passen. Maar tegelijkertijd ondermijnt dit onvermijdelijk zijn heerschappij doordat het de arbeidersklasse aanzet tot verzet. In elke concrete situatie zullen de proletariërs die de klassenstrijd beginnen hun stappen zorgvuldig moeten afwegen tegenover een vijand die zijn onderdrukkingscapaciteit vergroot. De dynamiek van de massa is van essentieel belang om de onrust te veralgemenen en niet te versplinteren of versplinterd te laten raken, wat de repressieve breuk en de overwinning van de burgerlijke machten zou vergemakkelijken.

11.
Zonder deze klassenstrijd tegen de imperialistische oorlog zal het kapitalisme de verschrikkelijke gevolgen die zijn wereldwijde opmars heeft teweeggebracht, nog verergeren. Het zal onze klasse en het milieu verder aantasten, de conflicten tussen naties en blokken verscherpen, mystificaties en leugens verspreiden die bedoeld zijn om ons te onderwerpen, en protestdemonstraties steriliseren, die om effectief te zijn, breed, helder en internationaal moeten zijn.

De arbeidersklasse is het doelwit: uren en uren van werk, opofferingen, zelfverloocheningen, vernederingen en bestaansonzekerheid, stapels lijken, en overal getraumatiseerde mensen. We moeten ons verzetten tegen de patriottische eisen en alibi’s die ons vastketenen aan het kapitaal in een dagelijkse routine van zwoegen en vermoeidheid om het kapitaal meerwaarde te verschaffen. We moeten ons verzetten tegen de pogingen om de “sociale vrede” te bewaren in ruil voor wat kruimels.

12.
De bewegingen die zich ontwikkelen, van kritische aanklachten tot concrete acties tegen kapitalistische belangen en krachten, hangen af van de mogelijkheden. Van verdedigings- en solidariteitsorganisaties tot de oproepen van onze klasse, die proberen hen samen te brengen die, in theorie en praktijk, willen reageren en een radicale internationale dynamiek willen bevorderen voor de emancipatie van de arbeidersklasse door zelf en verenigd over de hele wereld te strijden voor een maatschappij van vrije en gelijke producenten, zonder klassen, staten, naties, geld en kapitalistische ondernemingen, onderdrukking en uitbuiting, en het tot stand brengen van juiste verbindingen met de bodem, de lucht, het water en de natuurlijke hulpbronnen.

Wie schreef bovenstaande stellingen? Wie zijn wij?

Wij zijn communisten. Maar voor actie tegen de oorlog, hoef je het niet eens te zijn met onze oriëntatie voor verdere strijd:

a)
Als communisten geloven wij dat alleen een samenleving die bevrijd is van het kapitaal en zijn winstoogmerk, zonder op winst gerichte structuren, ideologieën, grote staten en legers, de huidige uitdagingen voor de mensheid het hoofd kan bieden.

Om deze doelen te bereiken, moeten we onze krachten bundelen met helderheid en vastberadenheid. We moeten weten dat er veel problemen en verschillen zijn die alleen kunnen worden aangepakt in de beweging van de arbeiders.

Er is geen andere keuze dan beweeglijk te worden en te strijden, tenzij we afwachten en wachten, wat verkeerd is. Anders zullen we gebonden blijven aan sektarische dynamiek en ideologisch bedrog.

b)
Revolutionaire communisten moeten handelen met duidelijke principes, vastomlijnde bedoelingen, en precieze oriëntaties. Het programma van de sociale revolutie is het instrument dat de verschillende vormen van vereniging van revolutionairen als een noodzaak zien.

Het doel is de zelf-emancipatie van het proletariaat wereldwijd, niet het verwerven van de macht voor een georganiseerde communistische minderheid of het opwekken van staatskapitalisme zoals in de USSR. Het proletariaat heeft sterke klassenbrede massa-organisaties nodig, zoals de arbeidersraden, die zichzelf een internationale en gecoördineerde revolutionaire dynamiek geven. Diezelfde massa-organisaties oefenen de noodzakelijke dictatuur uit in de periode die begint nadat het proletariaat met succes de macht heeft gegrepen. In deze lange periode van verandering van de maatschappij en het proletariaat moet de kapitalistische economie opgeheven worden en vervangen worden door een economie die gecontroleerd wordt door de directe producenten, die broederlijk geassocieerd zijn, die in staat zijn de arbeidstijd, de revolutionaire en sociale behoeften te kennen en te beheren. Als die dynamiek er niet is, zullen de raden elementen van de kapitalistische hervorming zijn.

c)
Het is normaal en gepast dat de internationalistische communistische minderheden zich organiseren in verschillende vormen, afhankelijk van de omstandigheden. De vorm die uiteindelijk bereikt moet worden is die van de Wereldpartij van de Communistische Revolutie, op een serieuze, rigoureuze en precieze basis. Deze partij moet zich bezighouden met:

de ontwikkeling, verduidelijking en verbetering van het proletarisch bewustzijn,
het bevorderen van de vooruitgang van de standpunten en strijdmethoden van het internationalistisch revolutionair communisme,
de wereldwijde voortgang van het proces van onafhankelijkheid van de arbeidersklasse tegen het kapitaal, in haar coördinatie, om een verenigde en capabele kracht te worden.

Deze partij streeft er niet naar de macht voor zichzelf te grijpen, maar het proces te leiden in revolutionaire wereldomvattende zin. Het is geen bolsjewistische modelpartij, die zichzelf in de plaats stelt van de klasse. Deze partij streeft ernaar een werkelijke voorhoede te zijn voor de proletarische klassenbeweging, die haar helpt zich te verdedigen tegen de burgerlijke ideologieën en krachten. Deze partij steunt een methode van denken en reageren die het proletariaat in staat stelt zich als klasse voor zichzelf te emanciperen, om de opstand tegen de kapitalistische staten, krachten en verhoudingen uit te voeren. Vervolgens zal het proletariaat als geheel in staat zijn de internationale revolutionaire dictatuur uit te oefenen die gericht is op de emancipatie en de overwinning van de kapitalistische verhoudingen. Voor deze dictatuur is het noodzakelijk om de communistische wereldproductie en -distributie tot stand te brengen en te beheersen. Het kapitaal zal winnen als de arbeidersraden – met de partij in hun midden als een sociale kracht van communistische kritiek en actie – de economie niet onder controle krijgen.

Wat nodig is, is een internationale communistische eenwording op solide, heldere en precieze methodologische, principiële, programmatische, tactische en strategische grondslagen. Een proletarisch ontwaken zal deze eenwording bevorderen. Maar sektarisme, verwarring, doctrinarisme en verwarde ideologie zijn krachtige kankers die een bekwame en krachtige reactie vereisen van de gezondste en meest gevorderde delen van de beweging. Deze roemruchte en hoge eis van de beweging en haar meest actieve en heldere elementen richt zich tot de internationalistische communistische groepen en partijen, die zich in de historische positie zullen bevinden om een nieuwe proletarisch-communistische Internationale Partij op te richten, die effectief zal zijn en geen bluf, noch een schertsvertoning van geradicaliseerd reformisme, of een opportunistische tendens die de wandaden van de Derde, de Communistische Internationale herhaalt.

Fredo Corvo, Aníbal en materia

U kunt ons bereiken op: