Niets van wat is te zien en lezen op ‘sociale’ netwerken en de media, is wat het lijkt.
Zo ook de “Algemene staking” in Frankrijk. De door de vakbeweging georkestreerde stakingen en de gebeurtenissen er omheen, van scholierenstakingen tot het inslaan van ruiten van luxe winkels, zijn geen voorbeeld tot navolging in andere landen. Hieronder vertalen we een pamflet en een artikel van twee groepen die behoren tot de Communistische Linkerzijde uit het Frans. Deze geven een beter beeld van de kansen en bedreigingen voor arbeidesstrijd tegen de gevolgen van inflatie en de Oekraïne-oorlog.
Genoeg van eeuwige “actiedagen”!
Open klassenstrijd tegen de bazen en de burgerlijke staat!
Vanaf begin juli had de Intersyndicale [samenwerking van vakbonden] de rituele “actiedag” van de terugkeer naar het werk aangekondigd, die volgde op die van het begin van het jaar, die volgde op die van oktober, die volgde… Deze eindeloze reeks is het bewijs, voor zover dat nodig was, dat deze “actiedagen” nutteloos zijn; in plaats van, volgens het jargon van de vakbondsleiders, “hoogtepunten” te zijn in de mobilisatie van de proletariërs, dienen ze alleen om hen te demobiliseren: Zij hebben geen ander doel dan als veiligheidsklep te dienen voor de ontevredenheid die zich onder de werknemers opbouwt, door de illusie van strijd te wekken – en door de vakbondsorganisaties een enigszins strijdlustig imago te geven. Deze actiedagen worden vakkundig gepland om de proletariërs te kalmeren terwijl ze een hagelbui aan klappen krijgen, hetzij vanwege de inflatie die zich vertaalt in een daling van het “reële loon”, hetzij vanwege de regeringsmaatregelen die reeds zijn genomen (werkloosheidswet) of aangekondigd (pensioenen), hetzij vanwege de verslechtering van de arbeidsomstandigheden in de bedrijven.
De organisaties die de Intersyndicale vormen, proberen, ondanks verklaringen in de media, in werkelijkheid geen echte klassenstrijd te organiseren tegen de kapitalisten en hun staat; wanneer zij aan het hoofd staan van een strijd, zoals in het geval van de raffinaderijen, laten zij die geïsoleerd, verzetten zij zich niet tegen de rekwisities (statelijke opheffen van de stakingen), nemen zij genoegen met geklaag over de inbreuken op het stakingsrecht en wenden zij zich, als goede legalisten, tot de burgerlijke rechtbanken. Maar de toepassing van de burgerlijke wet, die van nature anti-proletarisch is, hangt af van het krachtenevenwicht ter plaatse: in 1963, tijdens de grote mijnwerkersstaking, weigerden de stakers te gehoorzamen aan de door de Gaullistische macht opgelegde rekwisities.
In werkelijkheid geven de intersyndicale organisaties systematisch de voorkeur aan overleg met de bazen en de regering: zij vrezen boven alles een echte klassenstrijd die de klassensamenwerking waaraan zij onverbrekelijk verbonden zijn, in gevaar zou brengen. Daarom frustreren ze alle strijd die op gang komt en isoleren ze de anderen. Het volstaat te herinneren hoe de intersyndicale de strijd voor de pensioenen in 2019-2020 heeft gesaboteerd, of voor de strijd tegen de “arbeidswet” in 2017 en vele andere.
Maar aan hun kant zijn de kapitalisten, die tijdens de Covid-crisis massaal werden gesteund door de bourgeoisstaat en de regering in hun dienst, en die ook nu nog worden gesteund met het oog op de stijgende energieprijzen, niet van plan de uitbuiting te verlagen of de druk op de arbeiders te verlichten. De houding van Total tegenover de stakers, ondanks zijn enorme winsten (die de regering niet wil aantasten), is hiervan een illustratie.
DE URGENTIE VAN DE KLASSENSTRIJD!
De vakorganisaties spreken van “de loonnood”. Het is waar dat de lonen stagneren terwijl de consumentenprijzen blijven stijgen. Maar om de lonen te verdedigen en te verhogen, om de levens- en arbeidsomstandigheden te verbeteren, om repressieve maatregelen te trotseren, moet niet de weg van de samenwerking met de bazen worden gevolgd. De proletariërs weten natuurlijk dat ze niet moeten vertrouwen op de welwillendheid van de kapitalisten of de welwillendheid van de staat; maar we moeten ook niet vertrouwen op degenen die zweren bij onderhandelingen tussen “sociale partners”: de kapitalisten en hun staat zijn geen partners, het zijn klassenvijanden die ter plekke bestreden moeten worden! Om de strijd te laten zegevieren moeten de proletariërs deze ter hand nemen, organiseren en leiden buiten de sabotage van de collaborerende organisaties om: het is dringend noodzakelijk om de weg van de echte klassenstrijd te volgen!
Breek met de klassensamenwerkingsrichtlijnen van de vakbondsleiders en hun stromannen die alleen maar tot een nederlaag leiden!
Eenheid van alle proletariërs, publiek en privaat, werknemers en werklozen, Fransen en immigranten, tegen de kapitalistische aanvallen!
Algemene verhoging van lonen, werkloosheidsuitkeringen en alle sociale minima!
Regularisatie van werknemers zonder papieren!
Openlijke strijd tegen de kapitalisten en hun staat, met de methoden en middelen van de klassenstrijd!
Internationale Communistische Partij
18 oktober 2022
Stakingen in Franse raffinaderijen en elders… Solidariteit in de strijd is de kracht van onze klasse!
Sinds 27 september strijden steeds meer werknemers van de olieconcerns TotalEnergies en Esso-ExxonMobil. Bij het ter perse gaan zijn zeven van de acht raffinaderijen geblokkeerd. Hun belangrijkste eis is duidelijk: om de stijgende prijzen het hoofd te kunnen bieden, eisen zij een loonsverhoging van 10%.
Alle werknemers, gepensioneerden, werklozen en onzekere studenten, die nu lijden onder de inflatie, deze duizelingwekkende stijging van de voedsel- en energieprijzen, worden geconfronteerd met hetzelfde probleem: salarissen, pensioenen of uitkeringen die hen niet langer in staat stellen een waardig leven te leiden. De vastberadenheid van de stakers in de raffinaderijen, hun woede en hun strijdlust belichamen en concretiseren wat de hele arbeidersklasse voelt, in alle sectoren, publiek of privé.
De media kunnen eindeloze beelden laten zien van lange rijen voor tankstations, de berichten over de beproeving van automobilisten die naar hun werkplek (zij wel!) willen, vermenigvuldigen, niets heeft het gewenste effect: deze strijd wekt, voorlopig, meer op dan sympathie in de proletarische gelederen, het wekt ook het gevoel op dat arbeiders uit alle sectoren in hetzelfde schuitje zitten!
Dus de media zullen roepen: “Kijk naar deze rijke mensen die meer dan 5.000 euro per maand krijgen! Eerlijk gezegd, wie kan zo’n leugen geloven? Vooral omdat ze ons hetzelfde aandoen elke keer als de spoorwegarbeiders of luchtvaartmaatschappijen staken… 5.000, 7.000, 10.000… Wie kan daar tegenop? In werkelijkheid verdienen deze werknemers niet meer dan 2.000 euro om te beginnen, 3.000 voor sommigen aan het eind van hun carrière, zoals leraren, verpleegkundigen, geschoolde arbeiders, enz. Maar deze propaganda wordt met de maanden steeds minder hoorbaar, omdat binnen de arbeidersklasse het idee groeit dat we allemaal getroffen worden door de verslechtering van de lonen en de steeds ondraaglijker wordende aanvallen.
De voelbare toename van woede en strijdlust in veel sectoren in Frankrijk in de afgelopen weken is dan ook geen verrassing. Het maakt deel uit van een bredere, meer uitgebreide dynamiek, een internationale dynamiek, waarvan de strijd die de arbeiders in het Verenigd Koninkrijk deze zomer hebben gevoerd (en die nog steeds voortduurt) de belangrijkste aanwijzing is. In ons internationale pamflet van 27 augustus schreven we: “Dit is de grootste beweging van de arbeidersklasse in dit land sinds tientallen jaren; je moet teruggaan tot de enorme stakingen van 1979 om een grotere en massalere beweging te vinden. Een beweging van deze omvang in een land zo groot als het Verenigd Koninkrijk is geen “lokale” gebeurtenis. Het is een gebeurtenis van internationale betekenis, een boodschap aan de uitgebuitenen van alle landen. (…) De massale stakingen in het Verenigd Koninkrijk zijn een oproep tot actie voor proletariërs overal.” Sindsdien hebben bijvoorbeeld de stakingen in Duitsland of de aangekondigde stakingen in België deze tendens alleen maar bevestigd.
De arbeidersklasse wordt echter geconfronteerd met een echte zwakte: de versnippering van haar strijd. In de afgelopen twee maanden zijn stakingen uitgebroken in de vervoerssector (in Metz op 7 oktober, in Dijon op 8 oktober, in Saint Nazaire op 11 oktober, nationaal van 17 tot 23 oktober), in de sector kinderopvang en in het plaatselijke ambtenarenapparaat (op 6 oktober), een demonstratiedag op 29 september voornamelijk in de openbare sector, enz.
Waarom deze verdeling? Omdat de vakbonden nu de organisatie van deze bewegingen in handen hebben, en ze versplinteren haar over zoveel mogelijk verschillende bedrijven, sectoren en specifieke eisen. Omdat ze onderling de taken verdelen om de arbeiders te leiden door zowel “radicale” als “gematigde” vakbondsorganisaties, en zo zaaien ze verdeeldheid die uiteindelijk twijfel en wantrouwen opwekt in de rangen van de arbeiders.
Tegenover Macron en zijn regering presenteren de vakbonden zich nu als radicalen, als voorvechters van de strijd… om ons beter in te dammen en van elkaar te scheiden. Door het idee van een “belasting op superwinsten” en een betere “verdeling van de rijkdom” te verdedigen, door het rekwistreren van stakers door de staat aan de kaak te stellen en door de deugden van echte onderhandelingen aan te prijzen, helpen de “sociale partners” via het spel van hun “oppositie” de staat een handje, die juist de schijn wil wekken garant te staan voor een welwillende arbitrage. En de media, de leiders van de bourgeoisie, slaan de spijker op de kop door de CGT en het FO voor te stellen als “onverantwoordelijke doordrammers”, om ze in de ogen van de uitgebuitenen geloofwaardig te maken door ze een vermeende strijdbaarheid te verlenen, terwijl deze organisaties zelf staatsorganen zijn, perfect geïnstitutionaliseerd.
Vandaag vernemen we dat ook de werknemers van de kerncentrale van Gravelines, de krachtigste van West-Europa, gaan staken. Net als de werknemers van de SNCF, de RATP of de supermarkten. Ook zij eisen loonsverhoging! Over enkele dagen, op 18 oktober, is een “interprofessionele” dag van stakingen en demonstraties gepland in het beroepsonderwijs, in klinieken, in particuliere bejaardentehuizen… Met andere woorden, ieder in zijn eigen hoekje, gescheiden van de anderen. Bovendien wil de leider van de CGT, Philippe Martinez, aan het woord bij BFM TV geen eenheidsbeweging van de klasse. Door te schermen met de “algemene staking” orkestreert hij de vermenigvuldiging van lokale acties: “We moeten acties in alle bedrijven bespreken en de stakingen veralgemenen. Dit betekent dat er overal gestaakt moet worden”. Duidelijk: de vakbonden organiseren verdeeldheid en verstrooiing, bedrijf na bedrijf, onder het mom van “veralgemening”.
Laten we de zwakte van de sociale beweging tegen de pensioenhervorming in 2019 niet vergeten: er was grote sympathie voor de stakende spoorwegarbeiders, maar die solidariteit bleef platonisch, beperkt tot het geven van geld aan de “solidariteits”-fondsen die de CGT in de optochten van de demonstranten naar voren schoof. Maar de kracht van onze klasse is niet de aanmoediging van veraf of het naast elkaar aangaan van geïsoleerde stakingen.
Nee! Onze kracht is eenheid, het is solidariteit in de strijd! Het is geen kwestie van “convergeren”, van ons naast elkaar zetten. De strijd van de arbeiders is één en dezelfde beweging: staken en massaal afvaardigen naar de arbeiders die geografisch het dichtst bij ons staan (de fabriek, het ziekenhuis, de school, het administratief centrum…) om elkaar te ontmoeten, te discussiëren en steeds meer arbeiders voor de strijd te winnen; vergaderingen organiseren om te debatteren; zich verenigen rond gemeenschappelijke eisen. Het is deze overname van hun strijd door de arbeiders zelf, deze dynamiek van solidariteit, uitbreiding en eenheid die de bourgeoisie in de loop van de geschiedenis altijd heeft doen beven. Kortom, precies het tegenovergestelde van wat de vakbonden doen.
Vandaag de dag is het voor de uitgebuitenen nog steeds heel moeilijk om zelf hun strijd te leiden; het lijkt hun zelfs onmogelijk, zozeer zelfs dat steeds weer wordt beweerd dat de leiding van deze strijd moet worden toevertrouwd aan de “specialisten” van de vakbonden. Maar de geschiedenis van de arbeiders bewijst het tegendeel! Het is toen de leiding van de strijd in handen kwam van de algemene vergaderingen, die collectief beslisten over het verloop van de strijd en verkozen en herroepbare stakingscomités benoemden, die verantwoording verschuldigd waren aan de vergaderingen, en niet aan de verschillende vakbondscentra die nooit aarzelen om hun verdeeldheid tentoon te spreiden om de arbeiders te demoraliseren, dat deze laatsten het sterkst waren en hun uitbuiters konden terugdringen.
Internationale Kommunistische Stroming, 13 oktober 2022
Bron: Grèves dans les raffineries françaises et ailleurs… La solidarité dans la lutte, c’est la force de notre classe! 14-10-2022.
Commentaar van Aníbal
Waarom laat de meerderheid van het proletariaat deze versnippering en scheiding toe? De vakbondsactie brengt tot uitdrukking dat het proletariaat zijn klasse-zelfstandigheid nog niet kan manifesteren, hoezeer het wantrouwen ook gist… De brede demonstratie van burgerlijk links twee dagen geleden, met Melenchon aan het hoofd, geeft vooralsnog uitdrukking aan de reële mogelijkheid die democratische vakbonden en burgerlijk links hebben om de onrust te beteugelen, voor hun eigen doeleinden te beheren en zo het elan en het wantrouwen dat in het proletariaat bestaat te neutraliseren.
Vertaald uit het Engels van New from internationalist sites. Updated: 17-10-2022
arbeidersstemmen 