Ondanks de ongebreidelde onderdrukking door de politiestaat en de vele politie op straat zijn de straatprotesten niet alleen doorgegaan, maar hebben ze zich ook uitgebreid van universiteiten tot middelbare scholen. De islamitische criminele bourgeoisie weet dat repressie alleen niet kan voorkomen dat de demonstraties doorgaan, maar dat zij naast de repressie door de politie ook haar toevlucht moet nemen tot andere oplossingen om de woede van de demonstranten te ventileren en hun protesten te kanaliseren. In deze context heeft Mohseni-Eje’i, het hoofd van de rechterlijke macht, de demonstranten uitgenodigd voor een gesprek en heeft de gouverneur van Teheran aangekondigd dat de veiligheidsfunctionarissen proberen twee of drie plaatsen voor bijeenkomsten vast te stellen.
Zeker, niemand trekt zich iets aan van de uitspraken van deze misdadigers en de mensen blijven protesteren. Maar de voortzetting van de protesten alleen is geen garantie voor hun succes. Van uiterst rechts tot uiterst links weten ze dat straat- en studentenprotesten, hoe lang ze ook doorgaan, de Islamitische Republiek niet ten val zullen kunnen brengen, en dat de kans dat ze onderdrukt zullen worden elke dag groter wordt. Zij benadrukken het gebrek aan verbinding tussen de straat en de fabriek en het gebrek aan afstemming tussen de arbeidersstakingen en de straatprotesten. Zij wijzen op het feit dat als de arbeidersklasse zich niet bij deze protesten aansluit, de islamitische bourgeoisie ze zal kunnen onderdrukken. Daarom willen ze een landelijke staking. Met andere woorden, de rechtse en linkse tendensen van het kapitaal willen dat de arbeidersklasse een landelijke staking begint met democratische en anti-dictatuur eisen, zodat verandering in de politieke bovenbouw van de maatschappij niet alleen mogelijk is, maar ook sneller tot stand komt.
Op 10 oktober 2022 sloten de arbeiders van de petrochemische bedrijven Bushehr en Damavand Asalouye en de raffinaderijen van Abadan en Kangan zich aan bij het protest en de stakingen. Arbeiders met de slogan “Dood aan de dictator!” deden mee aan de protesten, hoewel dit geen klassenslogan was maar een anti-dictatuurslogan. De beschamende islamitische bourgeoisie is zich bewust van het potentieel van de arbeiders, vooral van dit element van de arbeidersklasse, en zij weet dat alleen deze sociale klasse het leven van de bourgeoisie in gevaar kan brengen. Daarom werden de arbeidersprotesten onderdrukt voordat ze zich konden uitbreiden naar andere sectoren, en werd een groot aantal arbeiders gearresteerd. Repressiekrachten drongen de werkplekken binnen en zorgden voor een strikte veiligheidsomgeving om ervoor te zorgen dat het proces van kapitaalaccumulatie werd voortgezet.
Het is belangrijk te benadrukken dat het mislukken van pro-democratie en anti-dictatuur bewegingen zal leiden tot georganiseerd geweld en een soort frustratie zal creëren, maar het mislukken van een klassenbeweging levert kostbare winst op voor volgende strijd. Een duidelijk voorbeeld zijn de arbeidersprotesten in het najaar van 2017, waarvan de resultaten ondanks hun onderdrukking nog steeds een baken zijn voor toekomstige strijd.
Ondanks dat er in Iran elk jaar tussen de 2.000 en 3.000 arbeidsstakingen of protesten plaatsvinden, verbetert de levensstandaard van de arbeidersklasse niet alleen niet, maar verslechtert deze ook elke dag en leven de meeste mensen onder de armoedegrens. De vraag die opkomt is, waarom zijn de resultaten ondanks deze strijd zo onbeduidend? De reden is dat de protesten op de werkplekken, op korte periodes na, helaas geïsoleerd zijn en, wat nog belangrijker is, ze hebben de bron van hun uitbuiting niet kunnen aanpakken. Na een korte deelname aan protesten heeft de arbeidersklasse zich niet serieus ingezet voor demonstraties tegen de dictatuur. De huidige arbeidersprotesten en stakingen die in een groot aantal industrieën plaatsvinden, zoals die van de arbeiders van Kian Tire en Aydin chocoladefabriek, evenals die van de fabrieken van tractormotoren, en vrachtwagenchauffeurs, enz.
Een van de meest dodelijke vergiften die door links van het kapitaal worden verspreid en illusies wekken bij de arbeidersklasse is dat de papieren boodschappen en solidariteit van de vakbonden, of de brieven van hun hoofden aan de functionarissen van de Islamitische Republiek, worden beschouwd als de klassensolidariteit van de arbeiders van Europa of de wereld met de arbeidersklasse van Iran. Dit probleem verhindert de vorming van echte solidariteit tussen verschillende bataljons van de arbeiders. Dezelfde vakbonden die militante arbeiders op de zwarte lijst zetten, rouwen om de dood van koningin Elizabeth en blazen arbeidsstakingen af. In tegenstelling tot wat de demagogen van de linkerzijde van het kapitaal beweren, wordt de meest doeltreffende vorm van solidariteit tussen de verschillende delen van de arbeiders bereikt door solidariteit in de klassenstrijd.
Het zijn niet alleen de criminelen van de Islamitische bourgeoisie die zich zorgen maken over de protesten. De Westerse bourgeoisie is ook bezorgd over de radicalisering van de sociale protesten en de mogelijkheid dat ze uit de hand lopen en het initiatief voor toekomstige alternatieven verliezen. De doelen van de Westerse bourgeoisie zijn enerzijds het onder druk zetten van de Islamitische bourgeoisie en anderzijds het voorbereiden van een alternatief om op een regenachtige dag de Islamitische bourgeoisie te vervangen. In eerdere artikelen benadrukten we dat de burgerlijke instellingen en de westerse journalistiek in het bijzonder de grootste rol spelen in het manipuleren van de publieke opinie, en wezen we op de grote demonstraties op 1 oktober 2002. (1)
Een van de problemen van de westerse bourgeoisie is dat de protesten binnen Iran radicaler zijn dan de straatdemonstraties in het buitenland. Bijvoorbeeld de slogan “Dood aan de onderdrukker, of hij nu de koning of de opperste leider is!” maakt het voor de westerse bourgeoisie een beetje moeilijk om een alternatief te presenteren. Daarom moet de westerse bourgeoisie delicater te werk gaan dan in 1979 om een mogelijke vervanging te bieden.
Het lag in de lijn van deze overwegingen dat twee dagen voor de demonstratie in Berlijn, op 20 oktober 2022, een persconferentie van Reza Pahlavi (de voormalige kroonprins) over de politieke ontwikkelingen in Iran breed werd uitgezonden op verschillende nationale netwerken tegelijk. In deze conferentie benadrukte hij de noodzaak van het vormen van een tijdelijke regering tijdens de overgangsperiode na de Islamitische Republiek en hij zei:
“De dag zal komen waarop de pijl van de macht uit de handen van het regime zal vallen en vanaf dat moment moeten we er klaar voor zijn. Het is duidelijk dat de overgangsregering, meer dan wat dan ook, de legitimiteit van het volk moet hebben.”(2)
Hij benadrukte ook dat hij de afgelopen maand talrijke ontmoetingen en overleggen heeft gehad met westerse beleidsmakers en wetgevers, en dat “de Amerikaanse regering om zo snel haar standpunt over Iran te wijzigen”. Met andere woorden, westerse politici en wetgevers, vooral die in de VS, hebben hun standpunt gewijzigd en aangekondigd hem te steunen. Ze willen hem naar voren halen zodat ze hem op een regenachtige dag kunnen gebruiken en als alternatief of als onderdeel van een alternatief kunnen aanbieden.
In het verlengde van de grote demonstratie van 1 oktober 2022 is op 22 oktober 2022 in Berlijn nog een demonstratie gepland. Er wordt veel moeite gedaan om anonieme personages naar voren te halen, zodat hun aanvaardbaarheid in mogelijke scenario’s gemakkelijker wordt geaccepteerd. Deze manifestatie werd gehouden met de steun van democratische instellingen, en van rechts tot links werd de demonstratie gesteund. Het radicaal klinkende deel van de linkerzijde van het kapitaal trad op onder de noemer van een onafhankelijke lijn. Het vormde een deel van hulptroepen van de bourgeoisie. De westerse bourgeoisie, steunend op de macht van de media en de sociale netwerken, was in staat de publieke opinie te bewerken en haar beeld van deze “grote en historische demonstraties” te presenteren.
Aan het begin van de demonstratie in Berlijn bonden demonstranten, zogenaamd ter verdediging van de Oekraïense burgers, de Oekraïense vlag aan de Iraanse en stuurden beide de lucht in met behulp van een grote heliumballon. De BBC beschreef het nieuws van deze solidariteit vrolijk als volgt:
“De protesterende Iraniërs in Berlijn toonden hun steun aan de burgers van dit land, wier land onder Russische militaire agressie staat, door Oekraïense vlaggen te hijsen.”(3)
De belangrijkste spreker van de demonstratie in Berlijn was de heer Esmaeilion, die met zijn woorden in feite de belangrijkste boodschap van de demonstratie aan de wereld overbracht. Hij vroeg de leiders van de vrije wereld om gerichte sancties op te leggen aan islamitische criminelen en zei dat hij wilde dat de vrije wereld op dezelfde manier met de criminelen van de islamitische bourgeoisie zou handelen als met Poetin. Hij zei:
“We kijken de leiders van de vrije wereld in de ogen en zeggen hen: Stop met onderhandelen met de criminele regering die de Islamitische Republiek Iran heet. Zij zijn geen vertegenwoordigers van Iran. Zet hun ambassadeurs uit uw landen. Toon uw standpunt voor rechtvaardigheid en mensenrechten. Stop met het samenwerken met de onderdrukkers en houd hen verantwoordelijk, zoals jullie doen met Poetin”.(4)
Terwijl hij in de ogen van de leiders van de vrije wereld keek, scandeerden sommige mensen de slogan “Dood aan de onderdrukker, of hij nu de koning of de opperste leider is! “, en omdat het evenement in real time werd uitgezonden, wat betekent dat de leus live te horen was en er geen mogelijkheid tot censuur was. Daarom verscheen de vrijheidslievende journalist van de vrije wereld, wiens salaris wordt betaald met dollars uit Saudische olie, in de rol van dictator-journalist en vroeg de demonstranten te stoppen met scanderen omdat deze leus niet past in het scenario dat door de westerse bourgeoisie is gecreëerd. De “vrijheidslievende” Amerikaanse regering heeft aangekondigd dat zij internetcensuur door islamitische dictators niet zal tolereren en wil Starlink-internet ter beschikking stellen van de Iraniërs. Mélanie Joly, de minister van Buitenlandse Zaken van de beschaafde regering van Canada, verklaarde dat ze kapot was van de misogynie van de islamitische bourgeoisie en dat ze de stem wil zijn van de Iraanse vrouwen die voor hun rechten vechten, en zei onzin als deze:
“Wij hebben de plicht om de stem van Iraanse vrouwen die voor hun rechten vechten te versterken.”(5)
In tegenstelling tot de uitspraken van handige demagogen zoals deze respectabele dame, is de seksuele onderdrukking van vrouwen niet beperkt tot hoofddoekjes, maar een weerspiegeling van het brute kapitalistische systeem. In datzelfde beschaafde Canada wordt, volgens de Canadese Vrouwenwebsite, elke zes dagen een vrouw vermoord door haar levenspartner.(6) Er kan een lange lijst gemaakt worden van de verontruste gewetens en droevige harten van de democraten voor hun smerige doelen, namelijk het creëren van scenario’s voor een regenachtige dag.
De werkelijke wortel van de problemen in het leven van de arbeidersklasse en de meeste leden van de maatschappij ligt niet in de ideologische bovenbouw van de heersende bourgeoisie, die kan worden opgelost door die problemen te verplaatsen, maar ligt in plaats daarvan in de basis van de samenleving, namelijk de productiewijze en het vuile kapitalistische systeem. Met het vervangen van heersende regimes zal er geen verbetering in ons leven komen, en zal dezelfde uitbuiting doorgaan, met mensen onder de armoedegrens leven en werkloosheid, enzovoort. Net als in 1979 mag onze strijd niet opnieuw de scenario’s van de westerse bourgeoisie dienen.
We moeten niet de hulptroepen zijn van een ander Guadeloupe. [Waarschijnlijk doelt de schrijver hiermee op het vervangen van het Sjah-regime door het Ayatollah-regime in 1979]
Aan de geketende arbeiders!
De toekomst van onze beweging hangt alleen af van onze onafhankelijke strijd, los van elke kapitalistische instelling, of die nu steun of tegenstand biedt. Onze strijd moet gericht zijn tegen de loonslavernij, de uitbuiting, de brutaliteit van het kapitalisme, enz. We moeten strijden voor onze eigen klassenbelangen en met klasseneisen. Alleen wij kunnen de aanvallen van de bourgeoisie afslaan vanuit ons eigen klasseterrrein. De arbeidersklasse mag niet worden meegesleurd in de pro-democratiebeweging, en erger nog, het tot hulptroepen maken van de arbeidersklasse in de pro-democratie- en anti-dictatuurbeweging zal de arbeidersklasse steeds verder verzwakken.
Als de arbeidersklasse zich oplost in democratische en vrijheidsbewegingen, zal dat alleen het proletariaat zelf verzwakken, niet de bourgeoisie.
Alleen de arbeidersklasse als sociale klasse is in staat een einde te maken aan de ellende van de kapitalistische wereld. Onze klassenbelangen liggen niet in het veranderen van het heersende orgaan, wat in 1979 gebeurde, maar in het intensiveren van de klassenstrijd, die zich vanwege het antikapitalistische karakter zal uitbreiden naar andere landen en het kapitalisme zal uitdagen. Alleen de arbeidersklasse als sociale klasse kan de ellende van de kapitalistische wereld beëindigen door middel van een communistische revolutie.
Lang leve de oorlog tussen de klassen!
Firoz Akbary, 25 oktober 2012
Noten
1 The continuation of the social protests and the entry of the working class into the demonstrations.
2 The press conference of Reza Pahlavi.
3 The British Broadcasting Corporation (BBC).
4 The British Broadcasting Corporation (BBC).
6 Canadian Women’s Foundation.
Commentaar van Aníbal
Ik zeg dit vanuit historische kennis en de harde en bloedige praktijkervaring van vele decennia in Spanje: vóór de democratie was het riskant om een pamflet uit te delen, een vergadering te organiseren, of een simpele bijeenkomst. Bij elke activiteit moest je eerst aan de politie denken en daarna aan de vakbonds- en politieke antifascistisch krachten van de linkerzijde van de bourgeoisie. Zeggen dat de PCE, de PSOE, de UGT, of de CCOO vijanden van de proletarische strijd waren, kwam over als afkomstig van een door rechts betaalde gek, en vond bij bijna niemand gehoor. De tijd verstreek, er waren harde botsingen en gevechten in de strijd, een verheldering trad op, en een progressieve afbakening, en de klasse leefde op in de vrije wereld en de politieke democratie. Daarom treffen we nu veel proletariërs aan die geen internationalisten en radicale communisten zijn, maar met wie we kunnen praten, die zeggen: dit is geen waanzin, het is wijs en zegt de waarheid, enz. Volgens bijbelse termen moet de proletarische klasse een weg nemen die Bordiga toepasselijk de Calvarieberg noemde, de opgang naar Golgotha. In het huidige Iran is het heel moeilijk om een arbeiderscoördinatie te organiseren, een groep voor defensieve arbeidersstrijd, of een radicale communistische groep, laat staan dat een praktisch en massaal begrip onder het proletariaat leeft van wat democratisch vakbondswerk betekent.
We gaan niet oproepen tot steun aan de democratische beweging, maar de uitkomst van de gebeurtenissen laat ons niet onverschillig. Dat is de praktische stijl van Marx en Engels, die nog steeds geldig is. (Bron: New from internationalist sites, Iran, Ukraine, Brazil, alternative unions in France and Italy, Xi. Updated: 31-20-2022)
arbeidersstemmen 