Het volgende is de tekst van een pamflet gericht aan stakende studentenarbeiders van het University of California systeem in de Verenigde Staten. Zie voor meer informatie over deze staking van 48.000 medewerkers: Negotiations Enter 6th Day as University of California Strike Continues at UC San Diego, Other Campuses. In 2020 was ook al een staking die vier maanden duurde. In dit licht is het niet handig om op te roepen tot een langdurige staking. Vakbonden, werkgevers en de staat gebruiken langdurige stakingen die in isolement van andere arbeiders plaatsvinden, om de arbeiders af te matten en de hele arbeidersklasse in te peperen dat het niet loont om in beweging te komen. Om deze reden waren radencommunisten altijd voorstander van maximale uitbreiding van stakingen, over de grenzen van beroep van sector heen. In plaats van het traditionale ‘picketing’, met vakbondsbordjes voor de poort demonstreren voor opgetrommelde politie, zijn het met name de stakende arbeiders zelf die de koppen bij elkaar kunnen steken in algemene vergaderingen om te besluiten met welke middelen zij zelf voor uitbreiding kunnen zorgen: naar welke bedrijven, met welke algemene leuzen en eisen, en uiteraard door het sturen van massale delegaties.
Arbeidersstemmen
UC Arbeiders! Luister!
De onverschilligheid waarmee de Board of Regents kijkt naar de ondergang van de studentenarbeiders is slechts één voorbeeld van de minachting waarmee de kapitalisten kijken naar de ondergang van alle onderwijsarbeiders, en in feite naar de ondergang van alle andere leden van onze klasse. Dat wij door hen onder de voet worden gelopen weegt geen greintje mee in de hoofden van de bazen, en zeker niet in hun “harten”. En laten we ons niet vergissen, het is onder hun voet dat we vertrapt worden. Zowel de sluiting van zeven openbare scholen in Oakland het afgelopen jaar als de ellende waartoe de UC-studenten zijn veroordeeld zijn geen toeval, maar vertegenwoordigen een bewuste aanval op arbeiders; arbeiders van wie de levensstandaard overal terugloopt tegenover de opmars van een structurele crisis van het kapitalisme. Het is deze crisis waarvan de crash van 2008 15 jaar geleden getuigde, en waarvoor alle oplossingen zijn mislukt nu het beloofde sociale en economische herstel van de pandemie in het slop is geraakt.
Het kapitaal in de Verenigde Staten maakt een periode door van intensivering van het arbeidsproces en disciplinering van de arbeidersklasse. De oprichting van een “presidentiële noodraad” in juli om een staking van spoorwegarbeiders te blokkeren was een opmerkelijke episode van een voortdurende trend, met als laatste incident de vastberadenheid van de Regenten om de eisen van de studentenarbeiders te dwarsbomen en hun vastberadenheid om te strijden te breken. Maar wij moeten net zo vastberaden zijn als zij. We mogen geen genoegen nemen met kruimels als we de macht hebben om onze eisen te winnen, als we die macht maar gebruiken. Loonsverhogingen boven de inflatie, subsidies voor gezondheidszorg en kinderopvang, OV-kaarten, lagere collegegelden en betere toegankelijkheid voor gehandicapten onder ons – deze eisen kunnen niet met halve maatregelen worden afgedwongen, maar wel als de op maandag de 14e begonnen staking een langdurige en massale staking moet worden.
Daarvan afgezien, kunnen we er niet op vertrouwen dat de verschillende burgerlijke partijen onze belangen zullen behartigen. De opmerkingen van de voorzitter van de Federal Reserve dat het doel van hun huidige beleid is “de lonen naar beneden te krijgen” volstaan om dit aan te tonen. Waar zij voor staan bij de verkiezingen is uiteindelijk slechts de uitvoering van de recente aanvallen op de arbeiders. Om het kapitalisme in stand te houden – en om de sociale spanningen, die in de context van een mondiale golf in de richting van een veralgemeende oorlog zeer groot zijn, in de kiem te smoren – moeten zij de woede-uitbarstingen van de arbeiders smoren. Het regeringsbeleid is er een van het voeren van een klassenstrijd namens de kapitalisten en tegen de arbeiders, en daarom kunnen publicaties als The Financial Times zo slinks spreken over “softening” van de arbeid; daarom kan Parlementsvoorzitter Nancy Pelosi zo subtiel zeggen, zoals ze deed vlak nadat op 16 september een spoorwegstaking was afgewend, dat “ingevolge Sectie 10 van de Railway Labor Act…” het Congres bereid is de politie te sturen na stakingen die het onwettig acht. Of je nu conservatief of links bent, op de politici kan niet worden gerekend om onze belangen te verdedigen, en ondanks hun pretenties van het tegendeel, geldt dit ook voor de Democratische Partij die toezag op de eerder genoemde sluitingen van openbare scholen en die de Board of Regents controleert.
Daarnaast moeten we ook weten dat we niet alleen staan. De strijd van de studentenarbeiders is de strijd van de hele arbeidersklasse, maar tegelijkertijd is het slechts één strijd in een groeiend koor dat over de hele wereld weerklinkt. Na jaren van passiviteit komt onze klasse overal in opstand, zoals blijkt uit zowel de golf van stakingen in de westerse metropolen als de grote maatschappelijke omwentelingen waarmee heersers in landen als Ecuador, Sri Lanka en Iran te kampen hebben. Een zekere manier voor arbeiders om hun macht te vergroten is het veralgemenen en verenigen van stakingen in verschillende sectoren. In Frankrijk leidde het uitbreken van studentenonrust enkele decennia geleden tot een staking van alle spoorwegarbeiders in het land in de winter van 1986-1977. Nu we de winter ingaan, met de zekerheid dat we ten prooi zullen vallen aan nog meer bezuinigingsmaatregelen en renteverhogingen, moeten we ons op weg begeven naar veralgemening en uitbreiding van de strijd door luidkeels onze volledige solidariteit te betuigen met de spoorwegarbeiders en hun aanstaande staking te steunen.
CUPE presenteerde het einde van de staking als een “overwinning” omdat de regering de wetgeving om de staking strafbaar te stellen introk; maar de wetgeving werd alleen ingetrokken op voorwaarde dat CUPE voor de regering veilig zou stellen wat in eerste instantie het doel van de wetgeving was: haar leden ertoe brengen de staking te beëindigen en weer aan het werk te gaan. Over de realiteit van wat er was gebeurd werd door de CUPE niet veel gesproken, omdat het de echte farce zou onthullen die hun vermeende “overwinning” was. Maar hun “overwinning” toont aan hoe vakbondsbureaucratieën werknemers kunnen verraden. Als de UAW de leden opdraagt weer aan het werk te gaan met een uitverkoopakkoord of helemaal geen akkoord, moeten de studentenarbeiders de moed hebben om het bevel tot werkhervatting te negeren en te blijven staken: als het erop aankomt, moeten ze de moed hebben om de strijd zelf in handen te nemen, tot het punt waarop ze een wilde staking beginnen tegen de wil van de UAW in, zoals de studentenarbeiders deden in UC Santa Cruz in 2020.
UC stakers: vandaag is een nieuwe omstandigheid niet alleen in aanzet aanwezig maar kan ook tot ontwikkeling komen; een waarin alles wat we willen voor het oprapen ligt, en al onze tegenwerking beeft voor de eenheid van onze klasse – de arbeidersklasse.
16 november 2022
Group of Revolutionary Workers
Vertaling van UC Workers! Listen! 17 nov.
arbeidersstemmen 