(artikel overgenomen uit Controversen)
Gezien de grote vraag naar informatie vanwege de kenmerken van de wilde staking die begin december 2022 bij de Franse spoorwegen uitbrak, nemen wij hier een bijdrage over van Henri Simon (die deze maand zijn honderdste verjaardag vierde!) en passages uit een artikel dat door Le Prolétariat Universel is gepubliceerd onder de titel Een klap in het gezicht van de medeplichtigheid van de vakbonden aan de regeringen.
Aantekening door HENRI SIMON
De directie, de vakbonden, de politieke partijen en de regering hebben unaniem deze autonome beweging van de SNCF-controleurs (die slechts “geprofiteerd” hebben van een symbolische promotie in de nieuwe taal van de overheersers, aangezien zij omgedoopt zijn tot “conducteurs”) veroordeeld en zogenaamd genegeerd. De CFDT had echter een kennisgeving van staking ingediend om deze beweging te dekken, niet zozeer om de stakers te beschermen tegen de specifieke stakingsvoorschriften voor de SNCF als wel om via de achterdeur te kunnen ingrijpen in de beslechting van dit conflict en waarschijnlijk in de hoop enkele lidmaatschappen te verzamelen. Maar zonder er oom maar aan te denken om een staking uit te roepen.
De beweging begon op een ongebruikelijke manier, zonder tussenkomst van de vakbond. Het is ontstaan uit een discussie tussen de “chefs de bord” die werd geformaliseerd in een WhatsApp-groep en vervolgens in een Facebook-groep die momenteel 3.500 van de 10.000 “chefs de bord” groepeert. Maar het officiële principe is dat men niet onderhandelt met zelfstandige organen die geen deel uitmaken van de officiële onderhandelingsstructuren, die als enige zijn toegestaan. Dit was in het verleden het geval bij de staking van verpleegsters in 1988 op initiatief van de vereniging van verpleegsters en in 1995 bij de coördinatiecomités van de SNCF. Bij een soortgelijk conflict in Zweden in de ijzerertsmijn van Kiruna werd een autonome vakbondachtige organisatie opgericht. De besprekingen tussen de directie van de SNCF en de vakbonden hebben dus geleid tot een akkoord waarin de eisen van het onafhankelijke collectief van treinbestuurders zijn opgenomen. En om ervoor te zorgen dat het collectief de staking moest beëindigen, trok de CFDT de kennisgeving van staking in, waardoor het collectief in totale illegaliteit werd geplaatst en sancties werden toegestaan tegen degenen die de staking zouden voortzetten. Enige tijd daarvoor hadden interventies de sites gesloten die eerder coördinatie en overleg tussen de 3500 “chefs de bord” mogelijk maakten.
De manier waarop dit conflict van de autonome basis is afgehandeld, toont eens te meer de uitsluiting met alle middelen van elke organisatie die buiten de gebaande paden treedt.
Samenvattingen uit LE PROLETARIAT UNIVERSEL
Deze wereldschokkende strijd voor de onderworpen massa’s herleeft de verworvenheden van de strijd van de jaren zestig in Europa en de lessen van de poging tot revolutie in Duitsland in 1919, evenals die van de ‘Hollandse’ radenisten. Dit is geen geïsoleerd of strikt ‘Frans’ verschijnsel, maar een antwoord op een gevaarlijke en problematische situatie op wereldniveau… (…) Deze fractie van het proletariaat wijst de weg om niet alleen de plaatselijke strijd ter hand te nemen, maar het lot van een mensheid die door steeds onverantwoordelijker en crimineler wordende bourgeoisie aan chaos wordt overgeleverd. De wilde staking, ‘onverwacht’, ‘buiten de controle van de klassencollaborateurs’ is niet de revolutie maar leidt ertoe (…) het is een stakingsslag die de burgerlijke orde herinnert aan de realiteit van de klassenstrijd.
De staking die begin december dit weekend een deel van het hoofdnet (TGV en Intercités) lamlegde, werd niet op gang gebracht door de vakbonden, maar door een informeel collectief, ontstaan uit een WhatsApp-groep en een Facebook-pagina. Buiten de vakbondsorganen om bestaat deze beweging van ontevreden controleurs uit een paar duizend werknemers die zich verenigd hebben achter een niet-gekozen collectief, dat volledig georganiseerd is via sociale netwerken. De omvang ervan was verrassend: op 3 en 4 december leidde de door het collectief geïnitieerde staking tot de annulering van 60% van de TGV-treinen. Deze beweging van spontane protesten, die bijna niet voorkomt bij de SNCF, doet denken aan andere in verschillende sectoren, zoals het collectief Inter-Urgences dat in 2019 in ziekenhuizen is ontstaan. Met een groeiend wantrouwen tegenover vakbondsbewegingen en representatieve democratie die vastzit in ondoorzichtige bureaucratische organen, ontstaan er affiniteitsgroepen op sociale netwerken (…).
Bij de SNCF begon het allemaal met een WhatsApp-groep: “Al een paar maanden praten een andere controleur en ik non-stop over onze problemen en verwachtingen. We hebben het uitgebreid naar verschillende andere mensen in Marseille en in andere regio’s”, vertelt Olivier, een van de leden die het initiatief hebben genomen voor de beweging en die in de metropool Marseille werkt. Al snel besloten de twee controleurs een Facebook-pagina aan te maken om hun gesprek toegankelijker te maken. Deze pagina kreeg de naam “collectif national ASCT”. (…) dit is inderdaad een duizelingwekkende klassenreactie, op een voor vakbondscolloborateurs ongebruikelijke en verwarrende manier, die ons doet denken aan de goede oude tijd van stakingen ondanks de vakbonden van na [19]68.
Dit is geen eenvoudige “eisen”-staking, “tegen de hoge kosten van levensonderhoud” (…) of voor loonsverhoging, maar om te protesteren tegen willekeurige werkomstandigheden, onophoudelijke agressie, enz. De bazen van de SNCF dachten dat zij, naast een loonsverhoging van 12% voor alle spoorwegpersoneel over twee jaar, de controleurs tevreden zouden stellen met onder meer een extra verhoging van 1,5%. Een veronderstelde overwinning voor de vakbondscollaborateurs die niet opriepen tot een staking, en vervolgens verbaasd zagen dat het collectief er een begon. Nog grappiger, en ongehoord, was dat de onderminister van Vervoer een onderscheid wilde maken tussen de vakbondsorganisaties en de spoorwegarbeiders die besloten hadden te gaan staken: “Buiten de vakbond, buiten het kader, buiten de georganiseerde sociale dialoog, zijn er verschijnselen die uiterst blokkerend en nadelig kunnen zijn”, verklaarde Clément Beaune. Hij vond een beweging die buiten de traditionele organisaties opkomt “zorgwekkend”. Initiatieven die “een premie op overbieden” zouden kunnen introduceren, volgens deze zielige minister.
“De sociale dialoog is geen algemene ordeverstoring”, voegde Clément Beaune eraan toe, alvorens zich rechtstreeks tot de stakers te richten: “de enige manier om de legitieme belangen van een werknemer te verdedigen, de enige manier om de Fransen niet te straffen en een openbare dienst van kwaliteit te hebben, is de sociale dialoog”. Een oproep om zich te onderwerpen aan de vakbonden: “Ik ben overal om de kapitalistische regering te dienen”. Binnen de regering is Clément Beaune niet de enige die de “radicale bewegingen” aanvalt. Minister van Economie, Bruno Le Maire heeft deze donderdag 22 december ook de “verantwoordelijke vakbonden” gesteld tegenover “enkele stakers” die mobiliseren: “Ik reken op de vakbonden, die de werknemers van de SNCF vertegenwoordigen, om in de komende uren een oplossing te vinden”, zei de stroman van Macron tegen Sud Radio.
Het gebruik van deze welwillende toon tegenover de vakbonden is in dit specifieke geval geen toeval, omdat de staking van de seinhuiswachters van de SNCF buiten het kader van de vakbonden werd beslist, door dit Collectief dat is ontstaan op netwerken die als conservatief of zelfs als krankzinnig worden beschouwd, de ASCT (Agents du service commercial trains), die is ontstaan op sociale netwerken en die elke band met de traditionele vakbonden afwijst en geen eenvoudige categroriale eisen stelt, maar een “uitgebreid” karakter heeft dat betrekking heeft op de arbeidsomstandigheden in het algemeen van de arbeidersklasse.
Een beweging vrij van alle controle door de vakbond en de regering – en ongekend – waarvan de legitimiteit, of beter gezegd de vrijheid van handelen, door de regering in twijfel wordt getrokken. Zoals de belangrijkste vakbond van de collaborateurs aan de kaak stelt: “Er zijn vorderingen gemaakt, maar desondanks is er een collectief, buiten de vakorganisaties om, dat besloten heeft te gaan staken. De CFDT is het niet eens met deze staking in de kersttijd”, distantieerde hij zich op de zender BFMTV van de belangrijkste stroman van de regering, Laurent Bergé, een CFDT-vakbondsbons.
Sud Rail en de CGT hebben niet opgeroepen tot een werkonderbreking en Unsa-Ferroviaire heeft na onderhandelingen met de directie haar stakingsaanzegging weer ingetrokken. Vandaar deze wens van de regering om de traditionele manieren van sociale dialoog te prijzen. De voorzitter van de SNCF[Franse spoorwegen], Jean-Pierre Farandou, smeekt: “Ik begrijp deze oproep tot staking niet. Er is geen stakingsoproep van een vakbond”, betreurde hij op RTL, alvorens eraan toe te voegen: “Ik ga morgen naar de vakbonden. De sociale dialoog gaat door omdat we de zaak niet loslaten”. Onderhandelingsval voor klootzakken!
PS: het is zeker dat de vakantieperiode niet de meest gunstige is voor de populariteit van de staking, maar de internetstakers hadden waarschijnlijk geen keus. Het meest komische of perverse is dat de bazen van de SNCF van plan zijn de kosten van de tickets dubbel te vergoeden… om de klassenstrijd nog impopulairder te maken of om zichzelf de kerstman te laten lijken?
In Groot-Brittannië trekt de massa van de stakende arbeiders zich niets aan van de grote eindejaarsfeesten, en de strijd ontwikkelt zich… een voorbeeld voor andere landen.
Bron: Sur la grève sauvage à la SNCF (France). Vertaald door F.C.
Naschrift van Aníbal en Fredo Corvo
Alvorens de recente spoorwegstakingen of die van de jaren 1960 als voorbeeld te stellen, moeten we eraan herinneren dat, tenminste in Frankrijk, België en Nederland, deze arbeiders denken sterk te staan door zich te isoleren in hun sector van de spoorwegen, en zelfs verder in hun verschillende beroepen. Hetzelfde geldt voor sommige andere sectoren in het vervoer, zoals de havenarbeiders en vrachtwagenchauffeurs.
Over Jean-Louis Roche, die het blog Le Proletariat Universel verzorgt: wij verwerpen zijn “maximalistische” opvattingen en zijn dubieuze houding ten opzichte van wat hij het “Hollandse radenisme” noemt door Van der Lubbe te verafgoden en de Nederlandse Communistische Linkerzijde van Pannekoek, Gorter en de GIC te vereenzelvigen met de christelijke hysterie en verdediging met valse doel-middel redeneringen van de GPU-praktijken door Henriëtte Roland-Holst.
Overgenomen uit New van 26-12-2022
arbeidersstemmen 