Vier bijdragen over de aanhoudende sociale onrust in Frankrijk
Overgenomen en vertaald van New from internationalist sites, with summaries and quotes from articles recommended for study and discussion. Updated 27-3-2023
Barbaria, 21-3-2023
Frankrijk, Griekenland, Verenigd Koninkrijk… proletariërs van de hele wereld, laten we het kapitalisme verbranden!
De protesten in Frankrijk tegen de verhoging van de pensioenleeftijd tot 64 jaar zijn geleid, georganiseerd en geleid door de Franse vakbonden die intersyndicaal [samenwerking van staatserkende vakbonden] en dus vakbondsmatig georganiseerd zijn, dat wil zeggen als brandweerlieden en brandblussers van de klassenstrijd: door middel van stakingen van één dag per week (waarbij stakingen van onbepaalde duur worden vermeden), door het weigeren van arbeidersbijeenkomsten of wegblokkades. De vakbonden verzetten zich altijd tegen de zelforganisatie en de veralgemening van de strijd van de proletariërs. Het is een les die een minderheid van proletariërs uit eigen ervaring leert, die deze dagen in Frankrijk stakingen ontketenen zonder controle van de vakbonden. Zo ontplofte vorige week de woede in de straten van de grote steden van Frankrijk: de pensioenhervorming, die voor de arbeiders van Frankrijk onontbeerlijk was om hun directe uitbuiting te verlengen, was de ontsteker van een hele opgekropte woede, die door de arbeidersklasse overal ter wereld is opgebouwd. Parijs brandt, Nantes brandt… Vuur is niet genoeg om de vlammen te doven van de oneindige aanvallen en vernederingen die we dagelijks ondergaan door een systeem waarvoor we niet meer zijn dan handelswaar en kanonnenvoer. Vuur is niet genoeg, we hebben meer nodig. Maar dat vuur loopt vooruit op wat wij als proletariërs nog steeds niet massaal en eensgezind kunnen uitdrukken in woorden, in vergaderingen, als klasse. Woede is niet genoeg, we hebben organisatie nodig, om onze posities, ons programma te herstellen. Want deze momenten van virus, van crisis, van oorlog, van ellende, zijn ook momenten waarop de communistische revolutie met steeds meer kracht zal verschijnen als het enig mogelijke en realistische perspectief.
Dit is de zoveelste aanval op de arbeiders in Frankrijk, niet de ernstigste, zeker niet de laatste. De bourgeoisie wil via haar staat de kosten van de pensioenen drukken door de pensioenleeftijd te verlengen, een pensioen dat voor veel arbeiders (precaire, ongeregistreerde, huishoudelijke…) altijd een wensdroom is, was. Het heeft iets symbolisch, de verhoging van de zin om te werken (als opperste totem van uitbuiting) doet de woede exploderen, zelfs van hen die nooit het “recht” zullen hebben om met pensioen te gaan.
Te vaak beweegt het proletariaat zich met een helderziendheid die het nog niet rationeel kan uitdrukken, door een impuls, door dezelfde behoefte die zich materialiseert in woede. Het was niet de eerste aanval en het zal niet de laatste zijn, het is niet in Frankrijk, het is niet voor de Franse arbeiders, het is over de hele wereld, het is voor alle proletariërs.
We zijn nooit opgehouden met vechten, zelfs niet als de omstandigheden niet gunstig waren, we zijn nooit opgehouden met vechten als uitgebuite klasse, te vaak hebben we geen andere keuze. En toch komen we uit een lange historische contrarevolutie van 100 jaar. Wij leven de laatste jaren in een amfibische situatie, een scharniertijd, waarin onze klasse strijdt ter verdediging van haar menselijke behoeften. Strijd die een neiging tot sociale polarisatie uitdrukt, product van een wereld, die van het kapitaal, die uitgeput is en alleen nog maar een aanval kan doen op onze levensomstandigheden als proletariërs: strijd in Chili, Kazachstan, Sri Lanka, Iran… om enkele van de laatste te noemen. Hieraan moeten we de reeks wilde stakingen in het Verenigd Koninkrijk van de laatste 9 maanden toevoegen, de mobilisaties van de jeugd in Griekenland[i]. Op verschillende manieren geven ze allemaal uitdrukking aan de afwijzing van de opgedrongen wereld van de handelswaar, een wereld die zichzelf bevestigt bij elke aanval op onze levensomstandigheden en onze noodzaak om tegen haar ellende te strijden opnieuw bevestigt.
De historische en internationale omstandigheden zijn op dit moment verschrikkelijk: nog steeds onder de lange schaduw van Covid, de imperialistische oorlog in Oekraïne, die het kapitalistische debacle en zijn eeuwige historische crisis komt verergeren, de brute prijsstijging, gekoppeld aan een spoor van maatregelen die de levensomstandigheden van de armsten nog verder ondermijnen. Daar komen nog problemen bij die nooit zijn opgelost (winstgevende problemen), zoals de migratie van honderdduizenden arbeiders die ellende en oorlog ontvluchten en op muren en knuppels stuiten, en nog meer ellende als ze die overwinnen.
En het is deze verschrikkelijke toestand, deze internationale situatie, waarin we hoop vinden. We leven in een historisch moment waarin een vonk de wereld kan gaan ontsteken, omdat al deze opstanden en strijd elkaar in de ogen kunnen gaan kijken, als onderdeel van hetzelfde project, van dezelfde menselijke behoefte om zich aan ellende en oorlog te ontworstelen.
Noch in Frankrijk, noch in het Verenigd Koninkrijk, noch in Griekenland komt vandaag een revolutie naar voren. Het zijn bovendien bewegingen waarin de politieke en vakbondsvertegenwoordiging van links van het kapitaal zeer sterk is. Er wordt een antwoord geformuleerd op de voortdurende agressie, een noodzakelijk antwoord op de maatregelen van het kapitaal dat ons van het leven berooft. Een fundamentele tegenstelling wordt uitgedrukt: het kapitaal kan alleen overleven ten koste van ons, en wij kunnen alleen leven door het kapitaal te vernietigen.
Onmiddellijke reacties tegen bezuinigingen en crisismaatregelen zijn automatisch en noodzakelijk, door onmiddellijke strijd kunnen we ons vormen, ons verenigen, bewustzijn en vertrouwen winnen en, ja, we kunnen bepaalde maatregelen tegenhouden, maar we moeten weten dat elke gedeeltelijke overwinning slechts het onvermijdelijke uitstelt: het opleggen van de belangen van het kapitaal boven de menselijke behoeften. Om deze wreedheid te stoppen moeten we verder gaan, we moeten het hele systeem ter discussie stellen.
Bij de recente mobilisaties in Griekenland uit protest tegen het treinongeluk waarbij meer dan vijftig proletariërs om het leven kwamen, riepen de demonstranten: “jullie zijn moordenaars, jullie zijn hypocrieten, het systeem dat jullie hebben georganiseerd neemt ons leven”, en ze waren zich er terecht diep van bewust dat dit systeem is georganiseerd om ons leven te nemen, en de enige redding is om het te beëindigen.
Het proletariaat heeft een lange weg te gaan om zijn historisch programma, met zijn revolutionair vermogen, opnieuw te ontdekken, een weg die begon sinds de eerste mens in opstand kwam tegen macht en uitbuiting. Maar het is een weg die het kapitalisme vandaag voor ons plaveit, door de voorwaarden te scheppen die onze strijd onvermijdelijk maken, dat betekent niet dat het het ons gemakkelijk maakt, het betekent dat het niet anders kan, zijn brute ontwikkeling, maakt het voor ons onontbeerlijk om te strijden.
En op die weg komen we allerlei soorten politie tegen die zullen proberen ons tegen te houden, ons in elkaar te slaan, ons te overtuigen van wat het beste voor ons is, ons te heroriënteren. Geüniformeerde agenten, vakbondsagenten, politieke agenten van elke kleur, psychologische agenten, democratische agenten… allemaal zijn ze vastbesloten om hun werk te doen, om de kont te redden van een systeem dat (excrementeel) water laat.
Tegen al deze agenten moeten we onze wapens weer terughalen, de wapens die we door de historische strijd hebben gesmeed:
Proletarisch internationalisme, waar ook ter wereld, als we vechten, doen we dat als dezelfde klasse, en overwinnen we elke nationale verdeling die alleen onze beulen ten goede komt.
Proletarische autonomie. De leiding van de strijd ligt bij de proletariërs zelf, buiten en tegen elke organisatie die ons probeert in te lijsten. We vechten onafhankelijk, voor onszelf.
Zelforganisatie, het creëren van onze eigen organisatie en ruimtes voor strijd, debat en reflectie. Onze massale machtsorganen als klasse en onze voorhoede-organisatie die de revolutionaire minderheden samenbrengt.
Eenheid boven elke scheiding opgelegd door de categorieën van het kapitaal: ongeacht leeftijd, werk, werkloosheid, student of gepensioneerde, man of vrouw, jong of oud… we zijn dezelfde klasse die dezelfde behoefte uitdrukt: het overwinnen van de wereld van uitbuiting, het vestigen van een werkelijk menselijke samenleving.
De uitbreiding van de strijd buiten de arbeidssectoren, buurten, steden, naties. De uitbreiding van de strijd onder het motto dat alle strijd deel uitmaakt van dezelfde strijd en dat alle strijd nodig is om de strijd voort te zetten, om te winnen.
Solidariteit is geen mooi woord, het is een geladen wapen.
Met verschillende intensiteiten en nog met een lange weg te gaan, maar Frankrijk, Verenigd Koninkrijk, Griekenland… branden al… en wij begroeten die vuren, niet om wat ze branden, maar omdat ze historisch gezien een vonk onder duizenden zijn, die vroeg of laat hun grenzen zullen overwinnen en de wereld van hoop en revolutie zullen ontsteken.
Voor het communisme
[i] Wij maken van deze gelegenheid gebruik om de “hoodies” van Exarchia te groeten die Varoufakis, de voorlaatste linkse slapjanus van de bourgeoisie, in het gezicht schopten en wij moedigen aan dat deze voorbeelden zich verspreiden.
Volledige tekst.
Voor informatie over het in de voetnoot hierboven genoemde incident, zie: https://greekreporter.com/2023/03/11/yanis-varoufakis-beaten-athens/
In navolging van het revolutionair marxisme van de KAPD en de GIC is Leftdis het niet eens [Arbeidersstemmen ook niet] met gewelddadige minderheidsacties die kenmerkend zijn voor het Bakunistisch anarchisme. Zelfs als deze acties bedoeld zijn als “voorbeeld”, zoals in het geval van Marinus van der Lubbe in 1933 die de Rijksdag in brand stak, kunnen dergelijke terreurdaden de functie van revolutionaire minderheden niet vervangen. In de meeste gevallen hebben zij het tegenovergestelde effect.
Wat de wilde stakingen in Groot-Brittannië betreft, moeten we begrijpen dat zij nog steeds binnen dezelfde beperkingen vielen als officiële vakbondsstakingen. Enerzijds de recente brandstichtingen op symbolen van het kapitalisme in Frankrijk – “Parijs in vlammen” – en anderzijds de acties om energiecentrales te blokkeren, plus de linkervleugel van de bourgeoisie die een alternatieve “coördinatie” van de acties opzet, passen allemaal in een traditioneel vals radicalisme dat in het verleden in Frankrijk de neergang van een stakingsgolf en de verergering van de repressie heeft vergemakkelijkt. Gezien enkele kritische noten in haar artikel heeft Barbaria dat wellicht begrepen. Zij begreep ook de noodzaak voor het proletariaat om de sprong te maken van stomme, elementaire of instinctieve protesten naar expliciete redenering en collectief begrip, kenmerkend voor zijn verdere ontwikkeling van strijd en bewustzijn. Maar in zijn poging om het grote geheel weer te geven, verzuimt Barbaria – op een veel gedetailleerdere manier – de manieren naar voren te brengen waarop het proletariaat wordt aangevallen door de gevolgen van de oorlog (een oorlog die tenminste door Barbaria wordt genoemd waar anderen zwegen!), door de inflatie, door bezuinigingen op het sociale loon, door de verschillende verdelingen van het proletariaat.
Bilan et Perspectives (IKT), 20-3-2023
Inflatie, pensioenen, oorlogsspiraal: Alleen open massale strijd kan de door het kapitalisme beloofde afdaling naar de hel stoppen
Pamflet verspreid door Bilan et Perspectives tijdens protesten tegen de pensioenhervorming in Frankrijk.
Terwijl de proletariërs al maanden hun reële lonen zien dalen door de inflatie, en na een hervorming van de werkloosheidsverzekering die de toegang ertoe aanzienlijk beperkt en het bedrag en de duur van de vergoeding vermindert, valt de regering opnieuw onze levens- en arbeidsomstandigheden aan door de pensioenleeftijd te verschuiven naar 64 jaar en door de duur van de bijdrage te verlengen. Hun doel is duidelijk: de pensioenen verlagen!
Deze aanval komt in een context van een grote economische crisis, verergerd door de directe en indirecte gevolgen van de oorlog in Oekraïne. Bijgevolg probeert de bourgeoisie overal ter wereld het proletariaat nog meer uit te knijpen en het de prijs van de crisis te laten betalen om haar winsten veilig te stellen.
Met deze contrahervorming probeert de bourgeoisie niet alleen geld te besparen, maar ook het proletariaat een slag toe te brengen, zijn bereidheid tot opstand te breken en het te reduceren tot de toestand van arbeider-burger die zich identificeert met de belangen van het nationale kapitaal en bereid is zich daarvoor op te offeren.
Kameraden, proletariërs,
We hoeven niet aan te tonen waarom deze nieuwe aanval absoluut moet worden afgewezen. Het saldo van de begrotingen van de bourgeoisstaat, de gezondheid van de bedrijven of die van de nationale economie gaan ons niet aan! De concessies, rechten of voordelen verkregen in het belang van de arbeiders worden bepaald door de strijd, het machtsevenwicht tussen het proletariaat en de bourgeoisie waarvan de belangen radicaal tegenover elkaar staan. Niets is verzekerd, zolang het kapitalisme blijft bestaan, zal het proberen terug te nemen wat het gedwongen werd op te geven. In plaats daarvan moeten we denken aan het weer organiseren van onze strijd!
We kunnen alleen op onszelf vertrouwen. De ervaringen van voorbije gevechten hebben aangetoond dat er van de vakbondsleiders en hun praktijk van klassensamenwerking niets te verwachten valt. Ze saboteren de strijd door ze te isoleren en ongevaarlijke actiedagen te organiseren, terwijl ze in onze naam onderhandelen met onze klassenvijand.
Laten we vanaf morgen de staking vernieuwen. Laten we ons aan de basis organiseren, laten we strijdcomités oprichten en laten we beslissen over het vervolg van onze beweging.
Laten we delegaties organiseren om de strijd uit te breiden naar andere bedrijven en kantoren in de buurt.
Laten we hergroeperen, verbanden leggen en de discussie voortzetten. Laten we bevestigen dat na deze belangrijke fase van de strijd, alleen een communistisch perspectief het voortbestaan van de mensheid en het leven op aarde kan garanderen tegenover de chaos van het kapitalisme.
Alleen een massale strijd die alle sectoren verenigt, die breekt met vakbondspraktijken en alleen onze klassenbelangen verdedigt, kan de bourgeoisie terugdringen en het begin markeren van een offensieve strijd tegen het kapitalisme.
Volledige tekst
IGCL, 19-3-2023
Communiqué over de strijd van de arbeidersklasse in Frankrijk – 19 maart 2023
“… dit communiqué werd op 18 en 19 maart geschreven voor de interne discussie van de IGCL en om haar oriëntaties van interventie in de situatie van de arbeidersstrijd in Frankrijk te preciseren. Het werd dus geschreven vóór de verwerping van de motie van afkeuring [motie van wantrouwen] van maandag 20 maart door het Franse parlement. Het resultaat van de stemming, slechts 9 stemmen ontbraken om de regering omver te werpen, verandert de analyse en de dynamiek van de huidige strijd niet fundamenteel. Het heeft alleen de woede en strijdlust aan de ene kant vergroot en aan de andere kant de regering zelf verzwakt. De globale beheersing van de woede en van de arbeidersstrijd door het hele burgerlijke staatsapparaat, in de eerste plaats de vakbonden, leiderschap als radicale basis, blijft vooralsnog onaangetast en wij zien geen enkele materiële aanwijzing die ons in staat stelt een breuk in de huidige dynamiek te voorzien. (21 maart 2023)”
“…2) De nieuwe stakingen en de 9e actiedag, donderdag 23 maart
Geconfronteerd met het algemene gevoel van woede en een relatief hernieuwde strijdlust van de proletariërs, riepen alle vakbonden onmiddellijk op tot een 9e actiedag… een week later. Zoals te verwachten hebben alle linkse groepen de vakbonden bekritiseerd omdat ze zo lang hebben gewacht, terwijl er een wijdverbreide woede heerst door het gebruik van artikel 49.3. Voor ons is het de gebruikelijke tactiek van actiedagen en werkverdeling tussen officiële vakbonden en radicaal vakbondswerk en links.
De stakingen in de raffinaderijen zijn al begonnen en de fysieke blokkade van het gas door middel van piketlijnen is gesystematiseerd. Havens worden voor enkele dagen geblokkeerd door de havenarbeiders, verschillende spoorwegwerkplaatsen of depots zijn in staking, niet allemaal en niet altijd in meerderheid. In het technische onderhoudscentrum van Châtillon voor de westelijke lijnen van de hogesnelheidstreinen is een zogenaamde wilde staking van de plaatselijke vakbond SUD gehouden. De vuilnisdiensten in de grote steden staken gedeeltelijk – in Parijs bijvoorbeeld – al meer dan een week. Tot nu toe, en onder de linkse vakbondsleiding, zijn al deze stakingen erop gericht om van 23 maart een vakbondssucces te maken. Deze stakingen passen binnen deze timing. Zo zijn de verschillende en verspreide stakingen nog steeds onder controle van alle vakbonden, dankzij het radicale en vakbondswerk aan de basis.
Deze stakingen, evenals de demo’s van 16 maart, geven uitdrukking aan een hernieuwde en geradicaliseerde proletarische woede en strijdbaarheid. Dus, als we kunnen zeggen dat het hoogst onwaarschijnlijk was dat de vorige dynamiek van de hele mobilisatie door de arbeiders in twijfel kon worden getrokken tot het gebruik van artikel 49.3, neemt de heersende klasse door het gebruik ervan het risico deze mogelijkheid een beetje te heropenen, door het om te zetten in een concrete en directe politieke inzet tussen de klassen. Er zijn bijvoorbeeld tekenen van openlijke ontevredenheid en potentiële strijd, over loonsverhoging, bij Amazon of bij het PSA-autobedrijf (Peugeot, Citroën, Audi), dat de huidige algemene mobilisatie deze openlijke uiting kan bevorderen. Sinds 16 maart en voor een korte periode kunnen we dus niet volledig uitsluiten dat een of andere nieuwe factor de huidige dynamiek van de mobilisatie tegen de pensioenhervorming en de controle ervan door de vakbonden doorbreekt.
Zo moeten we het initiatief van Révolution permanente begrijpen om comités van actie op te richten om een netwerk voor de algemene staking te creëren en te ontwikkelen [5], zodat links kan anticiperen op een eventuele proletarische overloop. In feite kunnen we zeggen dat deze comités, als ze effectief en succesvol zijn, zeker de plaats zullen innemen van de vroegere interpro-assemblees van de vorige massale mobilisaties van 2010, 2013, 2016 en 2019.
3) Onze oriëntatie en interventie aanpassen?
… Het hele “terrein” wordt nog steeds bezet door het hele vakbondsapparaat en vooral de basis en de linkse. …
Wij roepen de meest strijdbare proletariërs op de werkplekken op om actief deel te nemen aan de stakingen of zelfs op hun initiatief wanneer hun werkplek nog niet in staking is en het potentieel daarvoor bestaat. We moeten ook elke bijeenkomst van potentiële strijdcomités nauwlettend in de gaten houden, zelfs wanneer deze worden opgericht door links en vakbonden, zoals het comité d’action van Révolution permanente. In deze comités moeten de communistische groepen, ook al is er geen echte ruimte of deur geopend om een echt en onmiddellijk alternatief voor te stellen, tussenbeide komen en niet alleen de algemene behoeften van uitbreiding van elke strijd verdedigen – alle deelnemers zullen het daarmee eens zijn – maar ook de vakbonden aan de kaak stellen en oproepen tot het openlijk betwisten van de leiding van de mobilisatie en de initiatieven van de vakbonden. Specifiek en concreet vanaf vandaag tot aanstaande donderdag roepen wij deze comités op tot het organiseren van specifieke blokken binnen de demonstratie van 23 maart, met hun eigen specifieke leuzen. Dat wil zeggen, wij stellen voor de actiedag van de vakbonden om te vormen tot een dag van uitbreiding van de stakingen en centralisering van de beweging rond de comités, of ze nu actiecomité of interpro-assemblee heten, of wat dan ook, alsmede uitbreiding van de slogans en doelstellingen tot loonsverhoging. …”
Fragmenten
ICP (Le prolétaire), 22-3-2023
De in de Intersyndicale verzamelde organisaties pochte dat zij ervoor gezorgd hadden dat de mobilisatie de sociale vrede niet in gevaar bracht: rituele demonstraties, stipte walkouts, respect voor schoolvakanties, zij organiseerden alles om de gevestigde orde niet te verstoren, en regelden bovendien de mobilisatie op de kalender van het parlementaire circus. Ze hebben de initiatieven tegenover het parlement en de parlementsleden vermenigvuldigd, “plechtige oproepen” tot Macron gelanceerd: ze hebben laten zien dat de mobilisatie van de proletariërs voor hen slechts een drukmiddel is, onder andere om de “sociale dialoog” te herstellen, zodat de regering “luistert naar de arbeiders”. Alsof de regering niet heel goed weet wat ze doet, alsof ze niet in dienst staat van de enige kapitalistische belangen en alsof de sociale dialoog, dat wil zeggen de klassensamenwerking, niet altijd ten koste gaat van de proletariërs!
De feiten hebben eens te meer de realiteit van de burgerlijke democratie aangetoond: een systeem van misleiding dat alleen de macht van de heersende klasse dient door de mensen te doen geloven dat de emancipatie van de proletariërs kan worden verkregen dankzij het stembiljet; het parlement, dat wordt verondersteld de plaats te zijn waar de “soevereine wil van het volk” tot uitdrukking wordt gebracht boven de tegengestelde klassenbelangen, is een systeem dat is ingesteld ter verdediging van de enige burgerlijke belangen en dat is uitgerust met geoliede mechanismen voor dit doel. Het beruchte artikel 49.3 is in de Vijfde Republiek honderd keer gebruikt om de goedkeuring te bespoedigen van wetsvoorstellen waartoe in heersende kapitalistische kringen was besloten, zoals de anti-arbeiderswet El Khomry van de socialistische regering van Valls. De koppige aanhangers van de klassensamenwerking die het resultaat van de mobilisatie laten afhangen van een stemming in het parlement, zijn in werkelijkheid tegenstanders van de proletarische belangen: deze kunnen alleen verdedigd worden door openlijke strijd, op straat en in de bedrijven, een strijd die werkelijk de kapitalistische uitbuiting en de belangen van de heersende klasse aanvalt.
Dit is niet de koers die de vakbondsleiders volgen; ondanks de mislukking van hun koers gaan ze op dezelfde manier door: het communiqué van Intersyndicale van 16/3 roept op tot “voortzetting van de mobilisatie”, maar gaat zorgvuldig voorbij aan de vraag hoe de “kalme en vastberaden acties”, die er net niet in geslaagd zijn het doel om de wet door het parlement te loodsen, zouden kunnen overwinnen. Het waakt ervoor op te roepen tot veralgemening van de huidige stakingsbewegingen en laat ze op hun beloop. Wanneer de regering stakende vuilnismannen aan het werk dwingt of de politie op de stakingslinies afstuurt, reageren de vakbondsleiders door de mogelijkheid van gerechtelijke stappen te “bestuderen”! Wanneer sommige vakbonden oproepen tot een leraren staking van surveillance tijdens de examens, worden ze door de leiders van de CGT en de CFDT afgewezen!
De aanval op de pensioenen is slechts één van de vele aanvallen op de proletariërs in het verleden of in de toekomst. Om in een crisisperiode de winstvoet te handhaven of te verhogen, om voldoende te kunnen investeren, om de toenemende militaire uitgaven te financieren, eisen de heersende bourgeoiskringen een voortdurende verlaging van de uitgaven en de sociale lasten, terwijl ze de kapitalistische uitbuiting accentueren. Deze aanvallen kunnen niet worden beantwoord met de methoden van klassensamenwerking, die deze aanvallen juist vergemakkelijken, maar alleen met de echte klassenstrijd die alle proletariërs verenigt tegen de kapitalisten en hun staat.
Maar daarvoor is het nodig de leiding van de strijd niet over te laten aan de pro-kapitalistische collaborerende organisaties, die alleen zweren bij de “sociale dialoog” met de bazen en de burgerlijke staat: men voert geen dialoog met de klassenvijand, men bestrijdt hem!
De proletariërs kunnen winnen, maar alleen als zij uiteindelijk de strijd leiden op het klasseterrein, met klasse-methoden en middelen: onbeperkte staking met duidelijke doelstellingen en uitbreiding naar andere sectoren en andere bedrijven, geleid door stakingscomités die door de stakers zijn gekozen en onderling coördineren, volledige stopzetting van productie en activiteit met effectieve stakingspiketten en bezetting van de werkplekken, actieve solidariteit tegen politie-onderdrukking, weigering van gedwongen tewerkstelling van stakers, enz., weigering van chantage om de goede gezondheid van de onderneming of de nationale economie… Dit perspectief is de enige oplossing, het is daarheen dat we moeten gaan zonder te wachten!
Tegen de “hervorming” van de pensioenen en tegen alle burgerlijke aanvallen, klassestrijd in breuk met de defaitistische oriëntaties van de collaborerende vakbonden en politieke organisaties! Eenheid en solidariteit in de strijd van alle proletariërs, openbaar en privé, werkend en werkloos, actief en gepensioneerd, mannen en vrouwen, jong en oud, Fransen en immigranten! Verkorting van de arbeidstijd en van de pensioenleeftijd! Algemene verhoging van lonen, werkloosheidsuitkeringen, pensioenen en alle sociale minima! Tegen alle discriminatie, gelijk loon voor gelijk werk! Regularisatie van arbeiders zonder papieren! Tegen politie-onderdrukking en gerechtelijke intimidatie!
Voor de revolutionaire strijd tegen het kapitalisme, tegen zijn oorlogsvoorbereidingen en zijn imperialistische overheersing, in vereniging met de proletariërs van de hele wereld!
Volledige tekst
arbeidersstemmen 
[…] Traducido por Fredo Corvo en Arbeidersstemmen […]
LikeLike