Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
De permanente manoeuvres maken deel uit van de “spookoorlog” die wij momenteel meemaken.
Oekraïense soldaten met Grad raketwerpers.
Hoe gespannener de situatie met Rusland, terwijl de VS probeert zijn hegemonie over Europa duidelijk te maken, hoe meer Frankrijk en Duitsland tegen de VS reageren… en hoe meer de breuklijnen binnen de EU zelf tussen de Frans-Duitse kern en de landen die dichter bij Washington staan uit elkaar beginnen te lopen. Het echte slagveld in de “spookoorlog” van deze weken is de EU, die het doelwit is van de dubbele aanval van Poetin en Biden.
Enkele gedachten bij “Was tun in Zeiten der Schwäche?”
We hebben in deel 1 gezien dat het artikel “Was tun in Zeiten der Schwäche?” de anti-partij stroming binnen het radencommunisme, samengevat in een viertal opvattingen, terecht verantwoordelijk acht voor het falen van het sozialrevolutionäre milieu in Duitsland om het stadium van losse kringen te boven te komen. Als alternatief stelt “Was tun …” voor te werken in de richting van een massa-partij die de arbeidersklasse zou vertegenwoordigen en die door interne democratie en inzet voor democratisering en communalisering van de staat middels deelname aan de huidige parlementaire politiek een andere weg zou inslaan dan de sociaal-democratische en communistische partijen.
Van mijn kant wees ik op enkele uitspraken in “Was tun …” die het gevaar inhouden dat een dergelijke massapartij in plaats van de massa van de arbeiders de politieke macht zal uitoefenen, en dus over hen zal heersen. Tegenover de anti-partij stroming binnen het radencommunisme waarop zowel vele Sozialrevolutionäre als het artikel zich fixeren, heb ik de partijstroming binnen het radencommunisme als een alternatief naar voren gebracht. De partij wordt hier gezien als een organisatie van een minderheid van de meest bewuste en strijdbare arbeiders die in een heropleving van de proletarische strijd daaraan deelnemen om deze te orienteren op de revolutie en het communisme, zonder zich in plaats te stellen van de klasse. In dit tweede en laatste deel van zal ik nader ingaan op de huidige mogelijkheden, anders dan de voorstellen in “Was tun in Zeiten der Schwäche?”
Tot nu toe zijn er nauwelijks Marxistische analyses van de Duitse verkiezingen. Een daarvan is geschreven voordat de verkiezingen plaatsvonden door de Duitse “GIK” – niet te verwarren met de historische Duits-Nederlandse communistische organisatie met dezelfde naam. Het volgende artikel van Ludenhoff analyseert de verkiezingsresultaten en is gepubliceerd door een internationalistische site, zij het dat dit artikel in veel opzichten meer Trotskistisch dan links-communistisch lijkt. Het kan worden gelezen als een advies aan (leden van) de post-Stalinistische Die Linke, om deze links-burgerlijke partij aan te sporen om haar aanpassing aan de SPD te stoppen. Trotskisten in Duitsland brengen dezelfde benadering naar voren, zoals Trotskisten in Nederland de SP adviseren, een post-Maoïstische partij die onlangs een oppositie onder invloed van het Trotskisme eruit heeft geschopt.
Een analyse van de situatie in Duitsland en in Nederland, geïnspireerd door het linkse communisme, zou daarentegen vertrekken vanuit het perspectief van de arbeidersklasse. In die zin is het hier vertaalde artikel een startpunt voor een discussie die tot zo’n klassenanalyse kan leiden.
Enkele gedachten bij “Was tun in Zeiten der Schwäche?”
In de revolutionaire jaren na de Eerste Wereldoorlog volgden de radencommunisten in Nederland met belangstelling de sociale, economische en politieke ontwikkelingen in het toen meest instabiele land van Europa, het grote buurland Duitsland. De radenbewegingen in beide landen waren nauw met elkaar verbonden door discussies en gezamenlijk organisatorisch werk. Nu is Duitsland in vergelijking met andere Europese staten, het meest stabiel, ook al blijft het niet onaangetast onder druk van allerlei ontwikkelingen. Deze ogenschijnlijke stabiliteit in Duitsland heerst ook in Nederland. Relatieve stabiliteit is blijkbaar niet bevorderlijk voor het bestaan van revolutionair gezinde minderheidsorganisaties. Het radencommunisme is zowel in Nederland als in Duitsland nog slechts een bron van inspiratie, en al lang geen levende beweging meer die in staat zou zijn op grond van actuele analyses een rol te spelen binnen de arbeidersstrijd.
Maar terwijl in het nederlandse taalgebied nog maar enkele radencommunistisch geïnspireerde individuen actief zijn, en dan nog uitsluitend op het Internet, bestaan in het duits meerdere websites van min of meer georganiseerde groepen met ook activiteiten ‘In Real Life’. Maar afgezien van incidentele acties, is van een effectieve deelname aan de arbeidersstrijd is ook in Duitsland geen sprake. Een recent discussieartikel(1) op het Duitse blog Communaut stelt het radencommunisme naast de ‘communisatie’-theorie van Endnotes(2) verantwoordelijk voor de treurige toestand van het milieu in Duitsland dat zich sociaal-revolutionair noemt, of ook wel anti-autoritair-communistisch. De huidige misère zou voornamelijk te wijten zijn aan volgende beginselen van het radencommunisme:
vertrouwen in de spontaniteit van de arbeidersmassa’s;
de noodzaak van de revolutionaire minderheid om in tijden van sociale rust te overwinteren in theoretische kringen;
de crisis van het kapitalisme vormt de gangmaker voor een communistische massabeweging;
de afwijzing van arbeiderspartijen en vakbonden als contrarevolutionaire instellingen.
Daar tegenover stelt het artikel de opbouw van een ‘oppositionele sociale basis’ binnen het ‘bestaande’, plus de opbouw van een politieke organisatie met een programma.
Derde en laatste aflevering van het artikel Trotski en het radencommunisme door de Groep van Internationale Communisten in verschenen in Radencommunisme, augustus en september 1938.
Het belang van Otto Rühle voor het historische en tegenwoordige radencommunisme is niet te onderschatten. Hij speelde binnen de jonge Duitse communistische partij (KPD-S) een belangrijke rol in het verwoorden van de standpunten tegen vakbeweging en parlementarisme. Nadat de aanhangers van deze opvatting uit de partij werden gezet, ondanks het feit dat ze de meerderheid vormden, en ze vervolgens de partij KAPD vormden, gaf Rühle de aanstoot tot de anti-partijstroming AAU(E). Vanaf de jaren 1960 ontwikkelden onder andere Cajo Brendel en Henri Simon deze anti-partijfilosofie verder tot de opvatting dat elke activiteit van een politieke minderheid binnen de arbeidersklasse schadelijk is.
Demonstratie in Illinois voor verhoging van het minimumloon
Bolsonaro in Brazilië en Tsipras in Griekenland, Ramaphosa in Zuid-Afrika en Macron in Frankrijk, Costa in Portugal en Sanchez in Spanje…. Laten we nader onderzoek doen naar verhogingen van het minimumloon, of naar situaties waarin voor het eerst een minimumloon is vastgesteld. Welke redenen waren daarvoor? Is het kapitalisme serieus van plan om de verarming van grote meerderheden van de bevolking tegen te gaan?
Verdwijnen van de raden. Oprichting van Arbeiterunionen en organisaties van werklozen
Hamburg 1919, Kinderenzoeken in afval naar iets eetbaars.
De officiële verdwijning van de raden betekent niet dat ze definitief begraven zijn. De nederlaag van januari 1919 in Berlijn (maar ook die van maart 1919) heeft de revolutionaire beweging haar meest prominente leiders (Rosa Luxemburg, Karl Liebknecht, Leo Jogiches) beroofd. Maar tegelijkertijd nemen de economische en politieke stakingen toe, van Opper-Silezië tot het Ruhrgebied, via Berlijn en Midden-Duitsland, waar zelfs de nederlaag van maart 1919 de beweging niet kan stoppen. De arbeiders worden tot hongerlonen teruggedrongen en de reële lonen dalen vaak met 40% in vergelijking met 1914. De werkloosheid is enorm: 40.000 werklozen in München, 50.000 in Berlijn en begin 1919 zijn er meer dan 3 miljoen werklozen. Hongerrellen komen veel voor (Frankfurt, Bochum, Dortmund, Breslau). Die in Hamburg in juni 1919 komt de stad op een tweede bezetting door de Reichswehr 1 te staan.
Dit artikel verscheen tijdens de strijd van het Duitse proletariaat tegen de Kapp-putsch, in maart 1920. Waarschijnlijk is de tekst dezelfde als die van het ‘langere artikel’ dat hij naar Moskou had gestuurd (Ein Brief des Genossen Pannekoek, Kommunistische Arbeiter Zeitung, juli 1920). De Duitse editie is door Pannekoek bewerkt: “Gelijktijdig bewerkte ik mijn stuk, nu uitvoeriger en kritischer opgebouwd, voor het in Wenen verschijnende tijdschrift ‘Kommunismus’, als een der nummers van de ‘Probleme des Kommunismus’ apart uitgegeven onder de titel ‘Weltrevolution und Kommunistische Taktik‘. Het is ook in 1920 verschenen”. (Pannekoek, Herinneringen, blz. 202).
‘Aan emancipatie denken’, een eeuw na de wereldwijde revolutionaire golf die in 1917 begon, is het in twijfel trekken van het begrip emancipatie zelf. Wie is het subject van deze emancipatie en wie emancipeert wie, in een strijd die allesbehalve een ideologisch spel tussen vier muren is. Deze emancipatie vindt haar oorsprong in de arbeidersklasse (van hoofd en hand). Ze kan niet worden gelijkgesteld met een “strijd van het volk”, waarvan het “Doel” nationaal en patriottisch zou zijn. Aan emancipatie denken in [2018] is terugblikken op de grote proletarische revolutionaire opstanden in Rusland en Duitsland en er aan het begin van het derde millennium lering uit trekken. Daarbij is de revolutie in Duitsland van 1918 tot 1921 een essentiële mijlpaal, omdat ze de vraag opwierp naar de organisatievormen van een revolutionaire klassenstrijd: arbeidersraden, Arbeiterunionen, revolutionaire fabrieksorganisaties, fabriekscomités of actiecomités. Net als de Russische Revolutie stelde zij – weliswaar in mindere mate, bij gebrek aan een echte machtsovername – de kwestie van de socialisatie van de productiemiddelen aan de orde, en dus van de afschaffing van het kapitalistische systeem gebaseerd op winst.
Roufos interviewt Slobodian over zijn recente studie van het globalisme. We zijn het uiteraard niet eens met zijn pleidooien voor een sociaal-demokratisch links, maar Slobodian onthult meesterlijk de burgerlijk-wetenschappelijke lobbies achter neo-liberalisme, rechts populisme en Trumpisme en de grenzen van deze economische politiek.
Sahra Wagenknecht, leider van Die Linke, presenteert op het Duitse opleidingscongres een anti-immigratiestandpunt.
Van Catalonië tot het Amerikaanse Midwesten, van de “Brexiteers” en Corsicaanse separatisten tot Salvini en het Duitse AfD, over de hele wereld heeft de kleinburgerij een leidende rol gespeeld in reactionaire “revoltes” die de crisis zouden moeten verzachten en die tot niets hebben geleid. Niet genoeg daaraan, na de botsing met de werkelijkheid gaat ze nu een nieuwe en onvermijdelijke fase in, omdat ze geen alternatief, geen toekomst heeft te bieden aan de maatschappij. Haar enige optie is om de fantasie van het “volk” nieuw leven in te blazen, deze interklassistische entelechie1, een klote en utopische versie van de natie, nu omgezet in een puur delirium, een zombie politiek onderwerp.
Merkel, steeds meer in het nauw, of overwinning op Seehofer?
De politieke crisis die de Duitse bourgeoisie in haar greep houdt – op zijn minst sinds de verkiezingen van 2017 – roept vragen op hoe Duitsland reageert op spanningen in de wereld. In de huidige chaotische situatie kan geen sprake zijn van een definitieve analyse. Dit artikel beperkt zich noodgedwongen tot het aangeven van enkele hoofdlijnen. Ik zal proberen een historisch materialistisch kader te geven voor een analyse in omstandigheden waarin de Duitse bourgeoisie nog verdeeld is ten aanzien van het bepalen van haar antwoorden op de actuele en de komende economische crisis, op haar binnenlandse politieke impasse en op de verschillende opties die de verhoudingen tussen staten in de wereld lijken te bieden. Dit kader is ontleend aan de analyse van de Hollandse Communistische linkerzijde in een soortgelijke situatie, namelijk een terugblik van Anton Pannekoek tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een andere hoofdlijn in dit artikel bestaat uit een poging om de implicaties te begrijpen van een achterliggende verandering in de geopolitieke verhoudingen sinds het aanbreken van wat de Communistische Internationale de ‘periode van oorlogen en revoluties’ noemde: de opkomst van Azië en met name van China. De grote lijnen van een analyse die ik hier zal schetsen vragen nog om concretisering, om nadere invulling met feitenmateriaal en vooral om aan toetsing aan de feiten. In dit opzicht sluit ik aan bij de analyses van de ICGL en met name van Nuevo Curso die vertaald zijn in het Nederlandse blog Arbeidersstemmen, het Duitse blog Arbeiterstimmen en in A Free Retriever’s Digest.
Ondanks dat het al ruim een maand geleden geschreven is, analyseert het volgende artikel op heldere wijze de handelsoorlog in het kader van de zich wijzigende verhouding tussen de imperialistische grootmachten. Zie ook Van de Nieuwe Zijderoute tot de As Rusland-China.
Zijn de “globalisering”, de vrijheid voor kapitaal en goederen om zonder belemmeringen van het ene einde van de aarde naar het andere te gaan, zonder de handel te beperken en de wonderbaarlijke effecten ervan, tot een einde gekomen? Kijkend naar wat er recentelijk is gebeurd, lijkt het erop dat een ideologie en, nog meer, een van de levenswijzen van het kapitaal tot een einde is gekomen. Het lijkt erop dat de bourgeoisie, of op zijn minst een deel ervan,een kledingstuk uit de kast heeft gehaald dat het al heel lang niet meer draagt, wat nodig was in een moeilijker klimaat en de stormen die ermee gepaard gingen. Lees verder “Protectionisme en ‘globalisering’ hebben dezelfde oorsprong: de crisis van het kapitaal”→
Dat is belangrijk. Zeer belangrijk. We weten dat alleen de zelfstandige reactie van de arbeiders een algemene oorlog kan stoppen. En we weten dat onze klasse van Jerada tot Teheran, van Parijs tot Charleston begint te ontwaken en opnieuw de grote vragen stelt die moeten worden beantwoord om tot een zelfstandig politiek subject te worden. Lees verder “Formeert Duitsland een anti-Amerikaans blok?”→
Het besluit van Trump om een einde te maken aan het nucleaire verdrag met Iran is een belangrijke stap in de ontwikkeling van de ‘internationale betrekkingen’, dat wil zeggen, de imperialistische rivaliteiten. De gevolgen zijn niet alleen het risico van een onmiddellijke uitbreiding van oorlogen in het Midden-Oosten, wat meteen werd bevestigd door de directe confrontatie tussen de Iraanse en Israëlische strijdkrachten in de nacht van 9 op 10 mei. Maar bovenal [het risico] van de versnelde escalatie van de spanningen tussen de grote imperialistische machten en de toenemende verscherping van centrale imperialistische polarisatie tussen de Verenigde Staten en het vasteland van Europa. Het is een waar ultimatum dat de Amerikaanse bourgeoisie alle rivalen stelt … en vooral de Europeanen. De Amerikaanse ambassadeur in Duitsland zei meteen: “Duitse bedrijven die zaken doen in Iran, moeten onmiddellijk hun handel stopzetten!” (Geciteerd in Der Spiegel van 9 mei). Lees verder “ICGL: De Amerikaanse terugtrekking uit de nucleaire deal met Iran: een stap op weg naar de algemene imperialistische oorlog”→
Ook zoveel Black Friday-mailtjes gehad? De gekte van ‘enorme kortingen’ (vaak nep) is van Amerika overgewaaid naar Europa. Met name internet-detaillisten zoals Bol.com, Amazon, Blue Cool draaien op volle toeren: de enorme pakhuizen waar de bestellingen worden samengesteld en niet te vergeten de vervoerders, van Tante Pos en nieuwe vervoersgiganten zoals DHL, tot talloze ZZP-ers met een eigen busje. Vlak voor Sinterklaas en met name Kerst begint de logistieke nachtmerrie opnieuw. Tijdelijk worden werknemers ingehuurd die gewoonlijk weinig kans op werk hebben, van scholieren en bejaarden tot Oosteuropese werknemers die worden ondergebracht in vakantieparken en krakkemikkige hotels, of wat daarvoor moet doorgaan.
De arbeidsomstandigheden zijn over het algemeen slecht. Amazon is daarbij koploper: camerabewaking en digitale registratie van arbeidshandelingen en de analyse daarvan met het oog op een maximaal uitbuiten van de arbeidskrachten, zijn door dit bedrijf waarschijnlijk het verst ontwikkeld. Het ziekteverzuim is hoog. Amazon bestrijdt ziekteverzuim als goede kapitalist vanzelfsprekend niet door het verlagen van de werkdruk, maar met het uitdelen van fruit en het aanbieden van een bonus voor wie ondanks ziekte toch door werkt. In Italië en Duitsland hebben de media hieraan uitgebreid aandacht besteed. Afgelopen weekend bereikten Nederland ook berichten over de stakingen en met name de blokkade-acties in Berlijn. Wat is er aan de hand?
“Hetzelfde werk, ongelijke lonen!” arbeidersleuzen buiten VW-fabriek in Changchun
For German original and English translation see gongchao.org.
Het artikel laat zien hoe uitzendkrachten en arbeiders met tijdelijke contracten zowel in China als in Duitsland strijd voeren tegen VW voor gelijke beloning en voor vaste contracten, hoe VW-arbeiders in Portugal en in Polen zich verzetten tegen weekend-werk. Dit alle speelt zich af tegen de achtergrond van het sjoemel-diesel schandaal en de daardoor versnelde omschakeling van VW op elektrische auto’s … op kosten van de arbeiders. Tegelijkertijd wordt duidelijk hoe het kapitaal wereldwijd samenhangende productieketens heeft geschapen, maar tegelijkertijd gebruik maakt van de verdeling van de wereld in nationale staten en van de plaatselijke mogelijkheden tot repressie. De strijd van de arbeiders als een klasse die wereldwijd dezelfde belangen heeft, is tevens een strijd om het bewust worden van de zinloosheid van een beroep op de wetten die het kapitaal slechts in zijn eigen belang toepast, een beroep op ondernemingsraden die alleen gericht zijn op het ketenen van de werknemers aan de logica van de kapitalistische concurrentie, die b.v. staalarbeiders in Ijmuiden opzet tegen staalarbeiders in Dortmund, of Siemens-arbeiders in Hengelo tegen die in het oosten van Duitsland. Ook de overstap van Poolse arbeiders van de vakbond Solidariteit (die hen inkaderde na de zelfstandige bewegingen in de jaren 1980) naar weer een andere ‘basisvakbond’ laat zien dat nog vele illusies overwonnen moeten worden om plaats te maken voor zelfstandige organisatie voor eigen klassedoelen.
Tenslotte, lezers die Arbeidersstemmen een beetje kennen, zal duidelijk zijn dat wij niet spreken van een“ineenstorting van het socialisme” in Oost-Europa (evenmin als van een ‘voormalig socialisme’ in China), maar van staatskapitalisme.
Uit het blad “Revolution or war“ vertalen we het volgende interessante artikel over de situatie in Frankrijk, die volgens deze groep model zou staan voor die in de hele wereld.
In het daaropvolgende commentaar volgt een kritiek op het idee in het artikel dat de burgerlijke klasse … de analyses van het artikel deelt.
Tenslotte vindt de lezer de aankondiging van een discussiebijeenkomst.
Alleen door het kapitalisme te vernietigen, kan het internationale proletariaat crisis en oorlog tegenhouden
1917: Rusland, de zwakste schakel in de imperialistische keten
De opeenvolging van ongeëvenaarde gebeurtenissen en allerlei omwentelingen die de kapitalistische wereld sinds de Charlie Hebdo aanslagen in Parijs in januari 2015 dooreen schudden (om een willekeurige een begrenzing in de tijd te geven), is de uitdrukking van de tegenstellingen van kapitalisme en de impasse waarin dit de gehele mensheid brengt. En meer direct is ze het product van de economische crisis van 2008 en het onvermogen van het wereldwijde kapitalisme om zelfs maar een tijdelijk antwoord te geven dat “de economische machine echt op gang zou kunnen brengen”. Al deze tegenstellingen leiden onvermijdelijk tot de algemene imperialistische oorlog als hun voortgang niet wordt opgehouden door de revolutionaire strijd van het internationale proletariaat. Deze tegenstellingen drijven elke dag een beetje meer de verschillende heersende klassen tot een wanhopige en steeds meer verwoede strijd om hun economische en imperialistische belangen te verdedigen tegen hun rivalen en tegen hun eigen proletariaat. Crisis en oorlog doen zich nu tegelijkertijd voor, voeden elkaar zodanig dat het internationale proletariaat nu net zo rechtstreeks de prijs moet betalen in een achteruitgang van levens- en arbeidsomstandigheden, zowel voor de kapitalistische crisis als voor de imperialistische oorlogsvoorbereidingen – wanneer het niet al direct fysiek de gevolgen daarvan voelt.Lees verder “Kapitalisme is crisis en oorlog”→
De verkiezingen voor de Bondsdag in Duitsland naderen (24-9-2017). Velen vrezen dat de rechtspopulistische AfD veel stemmen zal winnen (volgens voorspellingen 9-10%). De AfD wordt beschouwd als ‘het grootste gevaar’, omdat deze functioneert als verzamelplaats van vluchtelingenhaat, xenofobie en neonazisme.
NB De Piratenpartei neemt niet deel.
Vele linksen zien overeenkomsten met de jaren dertig, toen fascisme en nationaalsocialisme in Italië, Duitsland en Spanje in de staat aan de macht kwamen. Moeten we daarom niet kiezen voor het ‘minste kwaad’? Ofwel CDU, SPD, Groenen of Die Linke? De demokratie zou immers op het spel staan. Lees verder “De verkiezingen in Duitsland en het ‘minste kwaad’”→
De Duitse bourgeoisie heeft de – mede door haar politiediensten geprovoceerde – rellen bij de G-20 top aangegrepen om haar campagnes voor “de bescherming van de democratie” te versterken, in de aanloop naar de verkiezingen van 24 september. Al eerder werd besloten een Europese database van ‘linkse extremisten’ aan te leggen, die in feite zal dienen voor de repressie van arbeiders die breken met hun inkadering door de vakbeweging en de burgerlijk-democratische ideologie.
Sinds enkele weken uiten politie en justitie zwaar overtrokken verdenkingen ten aanzien van het zogenaamde ‘linkse extremisme’. Op allerlei plaatsen doet de politie invallen bij het ‘radicale’ milieu, waarbij dan wapens zouden worden gevonden, o.a. politieknuppels, die daar mogelijk door de politie zelf zijn neergelegd. Ter compensatie deelt de Duitse bourgeoisie ook enkele klappen uit tegen neonazi’s die, zoals bekend, gekoesterd worden door de inlichtingendiensten. Zo werd bij ultrarechts een ‘dodenlijst’ gevonden van te liquideren ultralinkse figuren. Deze gehele scala van staatsterreur wordt uitgeoefend in naam van dezelfde burgerlijke ‘democratie’ waarop ook degenen zich beroepen die ‘kritiek’ uitoefenen op het optreden van politie en justitie. Lees verder “Over het verbod van het internet-platform ‘linksunten.indymedia.org’”→
De brandstichtingen, plunderingen en andere ‘incidenten’ van het oproer naar aanleiding van de G-20 Top in Hamburg, vonden plaats onder het voorwendsel van ‘anti-kapitalisme’. Het minst intelligente deel van het ‘links-autonome’ milieu heeft deze incidenten gevierd als een overwinning op de repressiekrachten van de bourgeoisie. Daarnaast zijn de eerste zwakke vragen opgekomen of het optreden van deze daden niet een ingecalculeerd deel van de door de staat geplande strategie is geweest. Tot nu toe ontbreekt elke reactie van enige betekenis van het internationalistische milieu, met prijzenswaardige uitzondering van de Gruppe Internationale SozialistInnen (G.I.S.) in Duitsland: Glasbruch und Protest: 8 Bemerkungen im Nachklapp auf G20 und den Perspektiven revolutionärer Politik. [English version: The G20 Summit: Beyond Broken Glass and Protest. ]. De uitgever van de perscorrespondentie Free Retriever’s Digest had een korte, maar veelbelovende mailwisseling met de G.I.S., die we hier publiceren als vertaling uit het blog Arbeiterstimmen.Lees verder “Over de protesten en rellen bij de G-20 Top in Hamburg van 7-8 juli”→
Het agrarische vraagstuk was ooit een belangrijk thema in de programma’s van socialistische en communistische partijen. Marxisten hebben dan ook veel aandacht besteed aan de theorievorming op dit gebied. Ze maakten onder andere analyses van:
de moeilijke situatie van de landarbeiders;
een mogelijk bondgenootschap van arbeiders met de boeren, of een deel van de boeren;
de ontwikkeling van de industrie ten opzichte van die van het platteland;
de toevloed van plattelandsbevolking naar de steden.
In de verkiezingscampagne 2017 speelt de eis van een basisinkomen een zekere rol. Onderstaande kritiek is overgenomen van Doorbraak.
De eis van diverse linkse activisten voor een gegarandeerd minimuminkomen (ook wel basisinkomen genoemd) is volgens sommigen niet met goede argumenten te weerleggen. Wildcat ageert echter al drie decennia lang tegen het basisinkomen en gezien de recente aandacht ervoor hebben ze hun gedachten erover nog eens kort samengevat.
IS heeft de verantwoordelijkheid voor de aanslag in Berlijn geclaimd. De politie is nog op zoek naar degenen die verantwoordelijk zijn. Maar wat ze ook vinden, het scenario van oorlog en terreur dat al jaren bestaat, zal rampspoed blijven aanrichten binnen een kapitalistische maatschappij verwikkeld in een crisis van de winstgevendheid en van politieke identiteit. “Verdubbeling uw inspanningen, de kruisvaarders hebben toegeslagen: Amerikanen, Europeanen, Turkse verraders, de Russische communisten, Arabische tirannen.”
Dit was het laatste bericht dat Radio Mosul verspreidde twee weken voordat Aleppo in de handen van de Assad-milities viel, na de aanval van de Russische bombardementen. Het was een soort van laatste, wanhopige “oproep om de wapens te grijpen” gericht tot de slapende cellen in het Westen om het ultieme offer voor het kalifaat te brengen. De Isis woordvoerder gaf ook op dreigende toon de manier aan waarop de aanvallen moeten worden georganiseerd: “Je zult aan deze woorden terugdenken”, en zo was het.
Vier vragen:
Heeft het westerse imperialisme het Arabisch nationalisme zo slecht behandeld dat het zo’n intense haat heeft uitgelokt?
Hoe is IS ontstaan en welk scenario voor het Midden-Oosten vertegenwoordigt het?
Waarom zijn er zo veel aanvallen tegen het Westen op dit moment, net als bij de moord op de Russische ambassadeur in Ankara, Berlijn, Zürich en een paar dagen geleden in Jordanië?
Welke zijn de gevolgen van deze aanvallen op korte en langere termijn?
Uit solidariteit met de internationalistische sociaal revolutionaire groepen in Duitsland, waaraan ook de groep Sociaal Revolutionaire Beweging in Groningen is verbonden, publiceren we hier de volgende verklaring. Hoewel we het op sommige punten niet eens zijn met de sociaal revolutionairen, erkennen we deze groepen als deel van het proletarisch revolutionaire milieu dat wordt gekenmerkt door een internationalistische stellingname tegen elke deelname aan de imperialistische oorlog of aan frontvorming met welke fractie van de bourgeoisie dan ook. Juist vanwege deze stellingname in de vorm van een recent boek over Spanje 1936 en de geplande presentatie daarvan op de boekenbeurs, worden de groepen aangevallen. Daarmee worden ook onze standpunten aangevallen over de fatale rol van het anti-fascisme in de nederlaag van het proletariaat tijdens de Spaanse Burgeroorlog.
arbeidersstemmen 
