Bolsonaro in Brazilië en Tsipras in Griekenland, Ramaphosa in Zuid-Afrika en Macron in Frankrijk, Costa in Portugal en Sanchez in Spanje…. Laten we nader onderzoek doen naar verhogingen van het minimumloon, of naar situaties waarin voor het eerst een minimumloon is vastgesteld. Welke redenen waren daarvoor? Is het kapitalisme serieus van plan om de verarming van grote meerderheden van de bevolking tegen te gaan?
Lees verder “Waarom verhogen regeringen over de hele wereld het minimumloon?”
Vervolg van deel 1
De officiële verdwijning van de raden betekent niet dat ze definitief begraven zijn. De nederlaag van januari 1919 in Berlijn (maar ook die van maart 1919) heeft de revolutionaire beweging haar meest prominente leiders (Rosa Luxemburg, Karl Liebknecht, Leo Jogiches) beroofd. Maar tegelijkertijd nemen de economische en politieke stakingen toe, van Opper-Silezië tot het Ruhrgebied, via Berlijn en Midden-Duitsland, waar zelfs de nederlaag van maart 1919 de beweging niet kan stoppen. De arbeiders worden tot hongerlonen teruggedrongen en de reële lonen dalen vaak met 40% in vergelijking met 1914. De werkloosheid is enorm: 40.000 werklozen in München, 50.000 in Berlijn en begin 1919 zijn er meer dan 3 miljoen werklozen. Hongerrellen komen veel voor (Frankfurt, Bochum, Dortmund, Breslau). Die in Hamburg in juni 1919 komt de stad op een tweede bezetting door de Reichswehr 1 te staan.
Lees verder “De arbeidersraden in Duitsland 1918-23 (deel 2)”
Dit artikel verscheen tijdens de strijd van het Duitse proletariaat tegen de Kapp-putsch, in maart 1920. Waarschijnlijk is de tekst dezelfde als die van het ‘langere artikel’ dat hij naar Moskou had gestuurd (Ein Brief des Genossen Pannekoek, Kommunistische Arbeiter Zeitung, juli 1920). De Duitse editie is door Pannekoek bewerkt:
“Gelijktijdig bewerkte ik mijn stuk, nu uitvoeriger en kritischer opgebouwd, voor het in Wenen verschijnende tijdschrift ‘Kommunismus’, als een der nummers van de ‘Probleme des Kommunismus’ apart uitgegeven onder de titel ‘Weltrevolution und Kommunistische Taktik‘. Het is ook in 1920 verschenen”. (Pannekoek, Herinneringen, blz. 202).
Lees verder “K. Horner (Ant. Pannekoek): De Derde Internationale en de Wereldrevolutie”
‘Aan emancipatie denken’, een eeuw na de wereldwijde revolutionaire golf die in 1917 begon, is het in twijfel trekken van het begrip emancipatie zelf. Wie is het subject van deze emancipatie en wie emancipeert wie, in een strijd die allesbehalve een ideologisch spel tussen vier muren is. Deze emancipatie vindt haar oorsprong in de arbeidersklasse (van hoofd en hand). Ze kan niet worden gelijkgesteld met een “strijd van het volk”, waarvan het “Doel” nationaal en patriottisch zou zijn. Aan emancipatie denken in [2018] is terugblikken op de grote proletarische revolutionaire opstanden in Rusland en Duitsland en er aan het begin van het derde millennium lering uit trekken. Daarbij is de revolutie in Duitsland van 1918 tot 1921 een essentiële mijlpaal, omdat ze de vraag opwierp naar de organisatievormen van een revolutionaire klassenstrijd: arbeidersraden, Arbeiterunionen, revolutionaire fabrieksorganisaties, fabriekscomités of actiecomités. Net als de Russische Revolutie stelde zij – weliswaar in mindere mate, bij gebrek aan een echte machtsovername – de kwestie van de socialisatie van de productiemiddelen aan de orde, en dus van de afschaffing van het kapitalistische systeem gebaseerd op winst.
Lees verder “De arbeidersraden in Duitsland 1918-23 (deel 1)”
Op de ineenstorting van het Duitse imperialisme en de militaire nederlaag is met ijzeren logica de revolutie gevolgd.
Roufos interviewt Slobodian over zijn recente studie van het globalisme. We zijn het uiteraard niet eens met zijn pleidooien voor een sociaal-demokratisch links, maar Slobodian onthult meesterlijk de burgerlijk-wetenschappelijke lobbies achter neo-liberalisme, rechts populisme en Trumpisme en de grenzen van deze economische politiek.
Lees verder “Wetenschappelijke lobbies achter neo-liberalisme, rechts populisme en Trumpisme”
Van Catalonië tot het Amerikaanse Midwesten, van de “Brexiteers” en Corsicaanse separatisten tot Salvini en het Duitse AfD, over de hele wereld heeft de kleinburgerij een leidende rol gespeeld in reactionaire “revoltes” die de crisis zouden moeten verzachten en die tot niets hebben geleid. Niet genoeg daaraan, na de botsing met de werkelijkheid gaat ze nu een nieuwe en onvermijdelijke fase in, omdat ze geen alternatief, geen toekomst heeft te bieden aan de maatschappij. Haar enige optie is om de fantasie van het “volk” nieuw leven in te blazen, deze interklassistische entelechie1, een klote en utopische versie van de natie, nu omgezet in een puur delirium, een zombie politiek onderwerp.
Lees verder “Proletariaat, vreemdelingenhaat en lompenproletarisering”
