Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
De dood van Mahsa Amini, de 22-jarige vrouw die werd vermoord door agenten van de islamitische bourgeoisie in dienst van de Geleide Patrouille of moraalpolitie, heeft een golf van woede en haat over de brutaliteit van de islamitische bourgeoisie teweeggebracht. Vanwege haar ideologische superstructuur oefent de islamitische bourgeoisie niet alleen klassenonderdrukking uit, maar ook seksuele onderdrukking van vrouwen, vooral vrouwen uit de arbeidersklasse, die in de maatschappij en op het werk worden uitgebuit, lastiggevallen, beledigd en misbruikt, enz. Als gevolg daarvan bevinden zij zich in een nog lagere positie dan mannen uit de arbeidersklasse.
Een klassieker van het radencommunisme die tot voor kort alleen in het Duits, Frans, Engels of Spaans kon worden gelezen, nu voor het eerst in het Nederlands.
Zeer actueel vanwege de rol van Oekraïens en Russisch nationalisme in de huidige oorlog in Oekraïne. Beide nationalismen worden door sommige leninistische linksen gebruikt om aan de ene of de andere kant van de frontlinie aan de oorlog deel te nemen.
“Klassenstrijd en natie” in citaten
“Moderne naties zijn volledig het product van de burgerlijke maatschappij; zij zijn ontstaan met de warenproductie, namelijk met het kapitalisme, en hun dragers zijn de burgerlijke klassen.”
Ongeveer 100.000 Roma-vluchtelingen zijn Oekraïne ontvlucht sinds het begin van de oorlog. Nu worden ze gedwongen terug te keren als gevolg van xenofobe pressie.
Het is voorspelbaar dat de vreemdelingenhaat toeneemt met de oorlog en nu ook de Oekraïense vluchtelingen zelf treft. Wat voedt de angst en de afwijzing van vluchtelingen?
Gevangen sinds 1999, ter dood veroordeeld en vervolgens tot levenslange gevangenisstraf, Abdullah Ocalan, leider van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), wordt door de Franse en internationale linkse en uiterst linkse partijen beschouwd als een “libertair”, “feministisch” en “ecologisch” denker.
Ondanks deze lofbetuigingen schreef de onaantastbare Ocalan in april 2020 toch twee artikelen in die zijn uitzinnige antisemitisme en samenzwerings-wanen duidelijk naar voren brengen: “In de herdenking van de Holocaust 1) en “De Joodse Ideologie, Kapitalisme en Moderniteit” 2). Deze teksten werden gepubliceerd in het Engels op de website van de Iraanse Koerden (rojhelat.info), die de geschriften publiceren van de PJAK, de Partij voor een vrij leven in Koerdistan, nauw verbonden met de PKK. Sinds april 2020 hebben deze twee teksten voor zover ik weet, tot geen enkele reactie of een debat geleid op deze website, of elders.
Zelfs als deze twee artikelen slecht zijn vertaald in het Engels (en waarschijnlijk slecht zijn geschreven in hun oorspronkelijke taal) hun antisemitisme is schaamteloos 3).
Een kritiek op Davis, ‘The Road to Anti-State, Anti-market Socialism’.
Op 10 juni, in “Defund the police” of anders? keken we terug op de draai die de beweging van protest en rellen tegen de politie repressie in de VS nam in de richting van hervormingen en verkiezingen. De belangrijkste analyse was:
Inspanningen in het verleden om de politie te hervormen zijn ondoeltreffend gebleken. Zelfs een radicale hervorming van de politie zal uiteindelijk alleen maar leiden tot een effectievere macht van de staat over proletarische buurten.
De politie was meer terughoudend in het gebruik van geweld; geweld was contraproductief gebleken.
De burgerlijke dictatuur moet zich achter de democratie verschuilen, vooral in het feitelijke begin van de economische depressie.
Op dat moment had de beweging in de VS haar grenzen bereikt. De beweging was niet in staat om leuzen en eisen naar voren te brengen die de belangen van het proletariaat tot uitdrukking brengen, maar accepteerde wat valse perspectieven zijn, die door het linkse deel van de staat naar voren werden gebracht.
Als perspectief voor de verdediging tegen repressie onderstreepte het artikel dat dit voor het proletariaat niet alleen een kwestie van geweld is. Als uitgebuite en onderdrukte klasse met een historisch perspectief hangt ze nog meer dan de historische achterhaalde kapitalistische klasse af van haar vermogen om zich te presenteren als vertegenwoordiger van de maatschappij en de mensheid als geheel.
Het artikel stelde als volgende stap het proletariaat voor om wie (al) werkloos zijn te organiseren in massabijeenkomsten op straat of in veroverde gebouwen, in gekozen en herroepbare werklozencomités, in massamarsen naar werkplekken waar ontslagen worden aangekondigd, en eenwording met de (nog) werkende proletariërs. Er zijn verschillende redenen waarom dit perspectief (nog) niet gerealiseerd is.
Op het niveau van de massa had de beweging haar grenzen bereikt. De politieterreur in proletarische buurten in flagrante schending van de ‘gelijkheid’ en ‘vrijheid’ die in de burgerlijke maatschappij zouden heersen, werd opgevat vanuit het perspectief van een ‘burger’ van alle klassen en niet vanuit dat van ‘vrije loonarbeiders’, in loondienst of werkloos, uitgebuit in arbeid met vaste contracten of onzeker, of in reserve gehouden voor de terugkeer van ‘volledige werkgelegenheid’ tijdens de veralgemeende imperialistische oorlog. Daarom heeft “Defund the police” niet “The Road to Anti-State, Anti-Market Socialism” geopend, maar een “citizen”-weg naar de lokale democratie, naar de keuze tussen Democraten en Republikeinen, voor of tegen Trump, en ten slotte de komende campagne voor de presidentsverkiezingen. Wie de straat op wilde, kreeg een symbolische strijd aangeboden, waarbij standbeelden werden bestormd.
Op het niveau van de communistische minderheden die zich radencommunisten noemen of die zich laten inspireren door de historische Duitse en Nederlandse communistische linkerzijde, konden we zien dat de meesten van hen hetzelfde handelden en dachten als de meeste anarchisten. Niet in staat om proletarische argumenten te vinden tegen de valse tegenstelling tussen racisme en interklasse-antiracisme, of simpelweg door zich aan te sluiten bij de linkse identitarisme, intersectionalisme en privilege-theorie, vielen ze ten prooi aan burgerlijk democratisme, waarbij ze democratie en dictatuur tegenover elkaar stellen in de stijl van de Duitse radencommunist Otto Rühle in zijn laatste jaren.1)
The Road Yet Traveled. The Road to Anti-State, Anti-market Socialism
De volgende kritiek maakt gebruik van de kortgeleden herziene en aangevulde uitgave van Jim Davis’ The Road Yet Traveled. The Road to Anti-State, Anti-Market Socialism2) voor zover het een voorbeeld is van het democratisme dat in het huidige radencommunisme heerst. Toen duidelijk werd dat Davis zijn tekst aan het herzien was, stuurde ik hem het eerste ontwerp van deze kritiek. Deze bleef helaas onbeantwoord, ook toen ik hem erop wees dat ik het ontwerp had gebruikt voor het bovengenoemde actualiteitsartikel over Defund the Police. Dit is een gemiste kans om eventuele misverstanden op te helderen, alvorens deze kritiek te publiceren.
Lees verder “Sluiten democratie dictatuur elkaar uit of vullen ze elkaar aan?”→
Churchill aangevallen met een hondenzweep, Bristol, 1909: “Pak aan, namens de beledigde vrouwen van Engeland!” (Manchester Evening News, Mirrorpix)
In 2019 viert de bourgeoisie in meerdere landen dat 100 jaar geleden het vrouwenkiesrecht werd ingesteld. In Nederland gebeurt deze herdenking net als elders met nadruk op de zogenaamde democratische verworvenheden en de noodzaak van verdere gelijkstelling van mannen en vrouwen in de (burgerlijke) politiek en in de toppen van het bedrijfsleven, dus … binnen de heersende klasse. Gelijkheid voor de wet, is op papier gemakkelijk te regelen. Maar in werkelijkheid blijkt het kapitalisme een klassenmaatschappij waarin het kapitaal de overgrote meerderheid van de bevolking uitbuit en onderdrukt. Over werkloze en werkende arbeidsters en arbeiders gaat deze herdenking uiteraard niet.
In bepaalde anarchistische, feministische, militante of algemene strijd, komt het concept van deconstructie steeds meer naar voren. Voor velen lijkt het een onontkoombaar en noodzakelijk element, de weg naar een grotere mate van bewustwording en effectieve toepassing, die, indien deze ooit algemeen zou worden, een echte sociale verandering mogelijk zou maken. Het wordt voorgesteld als een soort zelfanalyse en bewustzijn van voorrechten (privileges), die afhankelijk zijn van en reageren op een reeks intersectionaliteiten of kruispunten (geslacht, geslacht, leeftijd, ras, klasse, enz.) die de identiteit van elk individu definiëren door hen te onderscheiden van anderen en hen brengt tot het reproduceren van gedrag en machtsposities of ondergeschiktheid ten opzichte van andere individuen. Zo zou een persoon in het proces van deconstructie iemand zijn die zijn “voorrechten” in twijfel trekt en zijn manier van handelen en omgaan met andere mensen verandert, in een poging om bepaalde vormen, logica en gedrag niet te reproduceren … om andere mensen niet te onderdrukken met zijn bestaan.Lees verder “Deconstructie, intersectionaliteit, privileges, identiteiten”→
Wie wordt niet geraakt door de verhitte debatten over Zwarte Piet? De kwestie trekt vaak een zwart-witte grenslijn tussen mensen die verder redelijk of goed met elkaar overweg kunnen … of konden. Deze discussies kunnen zo hevige emoties oproepen dat de meesten het onderwerp Zwarte Piet liever uit de weg gaan. Volgens Trouw van 15 november staat ongeveer de helft van de Nederlanders achter de ‘blokkeerfriezen’. Dat geeft te denken over het resultaat van de acties tegen Zwarte Piet. Dit artikel bekijkt Zwarte Piet vanuit de positie van de arbeidersklasse. De acties voor en tegen Zwarte Piet verschijnen dan in een totaal ander licht.
Sahra Wagenknecht, leider van Die Linke, presenteert op het Duitse opleidingscongres een anti-immigratiestandpunt.
Van Catalonië tot het Amerikaanse Midwesten, van de “Brexiteers” en Corsicaanse separatisten tot Salvini en het Duitse AfD, over de hele wereld heeft de kleinburgerij een leidende rol gespeeld in reactionaire “revoltes” die de crisis zouden moeten verzachten en die tot niets hebben geleid. Niet genoeg daaraan, na de botsing met de werkelijkheid gaat ze nu een nieuwe en onvermijdelijke fase in, omdat ze geen alternatief, geen toekomst heeft te bieden aan de maatschappij. Haar enige optie is om de fantasie van het “volk” nieuw leven in te blazen, deze interklassistische entelechie1, een klote en utopische versie van de natie, nu omgezet in een puur delirium, een zombie politiek onderwerp.
Identiteitspolitiek en intersectionalisme zij twee belangrijke ideologische producten die Amerikaans burgerlijk links exporteert naar Europa. Door de zieltogende sociaal-democratie en vakbeweging en hun ultralinkse helpers worden deze opvattingen dankbaar overgenomen als een manier om de linksburgerlijke politiek te vernieuwen en een progressief aanzien te geven. Maar identiteitspolitiek en intersectionalisme zijn in de Verenigde Staten onder marxisten omstreden, zoals blijkt uit onderstaande teksten.
Albert L. Terry
“Enkele woorden over marxisme en identiteitspolitiek”
Het jaar 2016 zal worden herinnerd als het jaar waarin de identiteitspolitiek, zoals die over het algemeen wordt opgevat, begon aan haar lange afdaling naar betekenisloosheid.
Het feit dat in de afgelopen acht jaar onder de eerste zwarte president de omstandigheden objectief slechter werden voor Zwart [Black; verder vertaald als ‘Zwart’ in de Amerikaanse positieve betekenis] Amerika heeft het idee ondergraven dat een politicus – gewoon omdat hij de verdienste had om als Zwarte geboren zijn – van nature het beste de belangen van Zwarte mensen ter harte zou nemen. Dan was er natuurlijk de volledige mislukte presidentiële campagne van Hillary Clinton, waarin werd gepoogd om de geschiedenis letterlijk te herschrijven en Clinton naar voren te schuiven als een feministische voorstander van vrouwenrechten. Vierenvijftig procent van de vrouwelijke kiezers stemde op Clinton, bijna hetzelfde percentage dat in 2012 op Obama stemde. Ondanks het feit dat ze verkiezingscampagne voerde tegen een verwoede vrouwenhater, die beschuldigd is van meerdere seksuele aanvallen, en van de verkrachting van zijn toenmalige vrouw Ivana in 1989, deed Hillary het niet beter bij vrouwen dan Obama. Onnodig te zeggen dat niet veel mensen geloofden dat Hillary zou opkomen voor vrouwen, gewoon omdat ze een vrouw is.
Voor een beter begrip van de recente uitbarsting van protesten in St. Louis (see Rebellion continues) tegen aanhoudend racistisch politiegeweld in de Verenigde Staten, volgen hier fragmenten van een achtergrondartikel door Gerry Emmett.
De racistische aanval die door het Trumpism is geopend, kan niet los gezien worden van de vrouwenhaat waarvan ook zijn regering doordrenkt is. Het begint al met Trumps eigen geschiedenis van gebruik en misbruik van vrouwen. Maar voor sommige vrouwen, met name zwarte vrouwen, bestaat er al een soort totalitarisme, vergelijkbaar met de gevangenis.
Schijnbaar onpeilbaar diep is het burgerlijke-witte Amerika gezonken, nu het nog een ander verschijnsel heeft voortgebracht, vergeleken waarmee alle andere uitingen van de reactie verbleken, of beter gezegd het verenigt alle andere manifestaties van de reactie.
Raya Dunayevskaya
Duizend of meer Nazi, Klan en “Alt Right” demonstranten vielen op 11 augustus de campus van de Universiteit van Virginia binnen, waarbij kleine groepen studenten en tegendemonstranten werden aangevallen. Hun fakkeltocht werd begeleid door nazi-leuzen van “bloed en bodem!” en “white lives matter!”. Met al zijn echo’s van het Duitsland in de jaren dertig, was dit een onderdeel van het gehele skala waarop Donald Trump’s racistische aanhang zich nu richt. Lees verder “Het fascisme verklaart de burgeroorlog in Charlottesville, Virginia”→
De staking van een week van raffinaderijarbeiders, gevolgd door de algemene staking van 15 september op Curaçao heeft in het Caraïbisch gebied tot veel belangstelling geleid. Met name het feit dat een geheimzinnige geldgever met ruim 1,8 miljoen gulden[1] aan achterstallig loon op de proppen kwam, heeft tot verbazing geleid. Zo berichtten Surinaamse media uitgebreid over de arbeidersacties. Men herinnert zich nog goed de stakingen en rellen van 30 mei 1969 op Curaçao die door Nederlandse mariniers werden neergeslagen, en die leidden tot veranderingen in de politiek. In Nederland is daarentegen weinig aandacht besteed aan de recente stakingsbeweging[2], terwijl Curaçao toch deel uitmaakt van het Koninkrijk, sinds 2010 als land. In dit artikel zetten we de gebeurtenissen op een rij, geven we achtergronden, proberen we te begrijpen welke krachten aan het werk zijn in het Caraïbisch gebied en geven we perspectieven voor de arbeidersstrijd. Lees verder “Curaçao: de algemene staking van 15 september 2016, een herhaling van Trinta di Mei?”→
In bepaalde anarchistische, feministische, militante of algemene strijd, komt het concept van deconstructie steeds meer naar voren. Voor velen lijkt het een onontkoombaar en noodzakelijk element, de weg naar een grotere mate van bewustwording en effectieve toepassing, die, indien deze ooit algemeen zou worden, een echte sociale verandering mogelijk zou maken. Het wordt voorgesteld als een soort zelfanalyse en bewustzijn van voorrechten (privileges), die afhankelijk zijn van en reageren op een reeks intersectionaliteiten of kruispunten (geslacht, geslacht, leeftijd, ras, klasse, enz.) die de identiteit van elk individu definiëren door hen te onderscheiden van anderen en hen brengt tot het reproduceren van gedrag en machtsposities of ondergeschiktheid ten opzichte van andere individuen. Zo zou een persoon in het proces van deconstructie iemand zijn die zijn “voorrechten” in twijfel trekt en zijn manier van handelen en omgaan met andere mensen verandert, in een poging om bepaalde vormen, logica en gedrag niet te reproduceren … om andere mensen niet te onderdrukken met zijn bestaan. 
arbeidersstemmen 