
India is getuige geweest van een massale uittocht van interne migratie-arbeiders als gevolg van een ongeplande lockdown. De coronaviruscrisis heeft de Indiase staat gedwongen om lukraak een lockdown uit te voeren om op een goede manier sociale afstand te laten houden. Maar daarbij is men ontegenzeggelijk vergeten dat sociale afstand een voorrecht is van de elite als er geen goed doordachte afspraken worden gemaakt. Indiase burgers zijn op pijnlijke wijze getuige van de afschuwelijke aanblik van verbrijzelde arbeidsmigranten die hulpeloos naar huis proberen terug te keren. Velen zijn al gestorven tijdens hun hachelijke reis, die in de meeste gevallen te voet wordt ondernomen. Men ziet busstations zoals Anand Vihar, tjokvol arme vrouwen met hun kinderen op de arm. Het surrealistische schouwspel van legioenen migrantenarbeiders die bij het busstation staan, onder bruggen slapen en proberen te ontsnappen aan de agressie van de politieagenten, laat zien hoe snel hun dagelijkse leven abnormaal intens is geworden. Afgezien van het feit dat er geen substantiële hulpprogramma’s voor de migranten bestaan, tast de Indiase staat bewust hun waardigheid aan. Het spuiten van ontsmettingsmiddel op arbeiders in de staat Uttar Pradesh bewijst de poging van de regering om hun waardigheid aan te tasten en ook de inherente waarde van de arbeiderslichamen te verminderen. Lees verder “Neoliberale necropolitiek en Indiase arbeidsmigranten”