Turkije in het centrum van plaatselijke oorlogen

Kaukasus

Het volgende artikel laat zien hoe Turkije in het centrum van plaatselijke oorlogen staat en balanceert tussen de krachten tussen Moskou en de NAVO. Het kan bijdragen aan een begrip van hoe “het imperialisme van het Turkse kapitaal een strategie en leiderschap presenteert die (…) druk uitoefenen, dan weer stoppen met druk, zich heroriënteren in politiek, economisch en militair opzicht. Hun kracht wordt niet tegengehouden door een beperkte publieke strijd in een of meerdere gebieden waarin zij interveniëren. De fundamenten van deze strategie en leiding worden duidelijk als we de essentie begrijpen van de geschiedenis van langdurige confrontaties, aspiraties, openlijke strijd, coalities en opportunistische verschuivende allianties (Israël, moslimbroederschap, Rusland, Duitsland, EU, VS, Qatar…), ressentimenten en nationalistische aspiraties uit het verleden en het heden, wapencapaciteiten, zakendoen, bepalende factoren en geostrategische bewegingen”. (Anibal, Van Libië tot Nagorno-Karabach: Misvormende sluiers) 

De overwinning van de Azerbeidzjaans-Turkse troepen in de tweede Karabach-oorlog zal leiden tot een aanzienlijke versterking van Turkije

Van Libië tot Nagorno-Karabach: Misvormende sluiers

Het voorbeeld van Emancipación (Communia)

Een kritiek op Libië: strijd aan beide kanten van de frontlijn brengt de oorlog tot stilstand.

We konden lezen:

De secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, is gisteren naar Ankara gereisd om ons eraan te herinneren dat de “dialoog” de enige oplossing is voor de opgekropte spanningen. (Atalayar)

“De toekomst van Libië staat op het spel”, zegt Guterres, en roept de staten op om samen te werken voor de vrede. (Noticias ONU)

18-9-2020: De VN is verheugd over het “moedige besluit” van de Libische premier van eenheid om zijn voornemen om af te treden aan te kondigen.

“De aankondiging van de voorzitter (van de Presidentiële Raad) komt op een cruciaal keerpunt in de huidige crisis, wanneer het duidelijk is dat de situatie niet langer houdbaar is”, zei de speciale VN-gezant voor het Afrikaanse land, Stephanie Williams, in een verklaring. Zij benadrukte dat “het nu aan de Libische partijen is om hun verantwoordelijkheid ten opzichte van het Libische volk volledig op zich te nemen, historische keuzes te maken en wederzijdse concessies ten gunste van hun land te aanvaarden”. Lees verder: Europress.

Militaristische en sociale realiteiten, tendensen, sluiering en vervorming.
Het voorbeeld van Emancipación (Communia)

Libië: strijd aan beide kanten van de frontlijn brengt de oorlog tot stilstand

Benghazi, afgelopen zondag

De protesten die in augustus in Tripoli begonnen, zijn nog niet uitgeput, want een nieuwe golf van protesten in Benghazi en zijn machtsgebied heeft geleid tot het aftreden van de rivaliserende regering in het oosten van het land. Zullen deze gevechten volstaan om de vrede op te leggen in een land dat verscheurd is door een imperialistisch conflict?

Tripoli en Misrata

In augustus van dit jaar werd het oostelijke deel van het Middellandse-Zeegebied in een situatie van tijdelijke wapenstilstand gebracht, met een nog steeds toenemende tendens tot concentratie van militair geweld en provocaties tussen de conflicterende mogendheden. In Libië lieten het onzekere staakt-het-vuren in Sirte en de onophoudelijke dramatisering van de besprekingen geen andere perspectieven open dan die van de oorlog.

Slechts twee dagen na de afkondiging van het staakt-het-vuren, op 23 augustus, terwijl de regering van de Moslimbroederschap probeerde te onderhandelen over het einde van de olieblokkade en de terugkeer aan de macht van de Libische heersende klassen, ontstond een reeks protesthaarden, voornamelijk van jonge arbeiders, die zich concentreerden op het regeringspaleis in de hoofdstad.

Van de Maghreb tot de Perzische Golf: Hoe te strijden tegen oorlog en armoede?

Openbare discussie-bijeenkomst
georganiseerd door
A Free Retriever’s Digest en arbeidersstemmen.nl

Zaterdag 29 februari 2020

English-Dutch_Invitation

ICP: Wat betekent de oorlog in Libië voor de arbeidersklasse?

De stad Benghazi na een zoveelste ‘vredesmissie’

De oorlog Libië wordt in de media afgeschilderd als een oorlog tegen het terrorisme, waar de grootmachten ‘vrede’ proberen te brengen. In werkelijkheid staan dezelfde grootmachten, waaronder bondgenoten van Nederland, in Libië tegenover elkaar in een strijd om olie, grondstoffen en verdeling van invloedssferen in voorbereiding op nog grotere en gevaarlijkere oorlogen. Wat kunnen de arbeiders daartegen doen?

Klassesolidariteit met de massale slachtoffers van de burgeroorlog in Libië!

Bron: Al Jazeera

Volgens de Verenigde Naties zijn in de huidige oorlog in Libië minstens 278 mensen gedood, 1332 gewond en 38.900 mensen op de vlucht geslagen. Na Syrië en Irak, na Venezuela is dit het zoveelste conflict in olierijke gebieden waarin plaatselijke imperialisten en de grote imperialismes elkaar direct of indirect bestrijden. Terwijl diverse Zuidamerikaanse landen betrokken dreigen te raken in de strijd binnen Venezuela, kunnen in Soedan en Algerije soortgelijke brandhaarden te ontstaan. Overal barsten oorlogen uit. Hoe kan een einde worden gemaakt aan de allesomvattende vernietiging waarin het kapitalisme de mensheid stort? De volgende tekst van de ICP “Le Prolétaire” wijst op de rol die de arbeiders in het Westen kunnen spelen.