De beweging van de arbeiders en de arbeidersraden

De arbeidersraden in de theorie van de Nederlands-Duitse communistische linkerzijde. Deel 6

Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5
part 6 in spanish

Door Philippe Bourrinet

In deze zesde en laatste aflevering van de tekst van Bourrinet publiceren we zijn hoofdstuk 5 en 6. De lezer treft daarin zoals gebruikelijk tussen vierkante haken toelichtingen van de vertaler aan.

---

Bruun van Albada

(…) De strijd van de arbeidersklasse kan slechts tot hogere ontplooiing komen, wanneer zij zich over alle grenzen heen uitbreidt. Internationaal moet daarom ook de organisatie van de communisten zijn. Het is echter niet mogelijk en ook niet wenselijk, de oprichting van een nieuwe Internationale te forceren; de gelijkheid van opvatting, die hiervoor nodig is, moet groeien in de strijd en wordt hierin telkens opnieuw op de proef gesteld en tot hoger vormen ontwikkeld. Daarom roept de communistenbond ‘Spartacus’ de communisten aller landen op, de in dit manifest neergelegde gedachten te toetsen aan de in hun landen zich ontwikkelende massabewegingen. Alleen als in de strijd zelf de gelijkheid van opvatting en van doelstelling blijkt, wordt een aaneensluiting tot een communistische internationale partij mogelijk en vruchtbaar. (…)

Proletariërs aller landen, verenigt u!

(Inauguraal Adres. Open Brief aan de hoofd- en handarbeiders aller landen. Oorspronkelijk ingevouwen in Spartacus, december 1945, volgens aantekening geschreven in 1939)

---

Politieke economie of economische politiek van de revolutie?

De arbeidersraden in de theorie van de Nederlands-Duitse communistische linkerzijde. Deel 5

Deel 1, deel 2, deel 3, deel 4

Door Philippe Bourrinet

De Duitse revolutionaire arbeider Jan Appel (1890-1985) auteur van de “Grondbeginselen”

Volumen 5 en español (also in english and french)

“Is de heerschappij van de arbeidersklasse in een industrieel land tot werkelijkheid geworden, dan staat het proletariaat voor de taak, de omvorming van het economisch leven op nieuwe grondslagen, op die van de gemeenschappelijke arbeid, te beginnen. De opheffing van het privaatbezit is gemakkelijk
uitgesproken: het zal de eerste maatregel van de politieke heerschappij van de arbeidersklasse zijn. Maar dit is slechts een rechtskundige daad, die de grondslag voor het werkelijk economisch gebeuren zal leggen. De werkelijke omvorming en het werkelijk revolutionaire werk begint dan eerst.”

Jan Appel, Marxisme en staatscommunisme; Het afsterven van de staat.

Partij, raden en revolutie. “Massa’s of leiders”

De arbeidersraden in de theorie van de Nederlands-Duitse communistische linkerzijde. Deel 4

Deel 1, deel 2, deel 3

Door Philippe Bourrinet

^{Herman Gorter, waarschijnlijk een van de schrijvers van het programma van de KAPD}

“Naast het burgerlijke parlementarisme vormen de vakbonden het hoofdbolwerk tegen de verdere ontwikkeling van de proletarische revolutie in Duitsland. Hun houding in de Wereldoorlog is bekend. Hun beslissende invloed op de principiële en tactische stellingname van de oude sociaal-democratische partij leidde tot het afkondigen van de Burchtvrede met de Duitse bourgeoisie, wat neerkwam op de oorlogsverklaring aan het internationale proletariaat.
Hun sociaalverraderlijke activiteit vond zijn logische vervolg bij het uitbreken van de Novemberrevolutie in Duitsland, toen zij hun contrarevolutionaire gezindheid zwart op wit vastlegden door het afsluiten van een samenwerkingsverband voor economische vrede met het ineenstortende Duitse ondernemerdom. Hun contrarevolutionaire gezindheid hebben ze gedurende de gehele periode van de Duitse revolutie tot op de dag van vandaag gehandhaafd.
Het is de vakbondsbureaucratie geweest die zich het felst verzette tegen de steeds dieper in de Duitse arbeidersklasse wortel vattende radengedachte en die in staat was de noodzakelijkerwijs uit de economische massa-acties voortkomende politieke tendensen te vernietigen die zich richtten op de politieke machtsgreep van het proletariaat. De contrarevolutionaire aard van de vakbondsorganisaties is zo duidelijk dat vele ondernemers in Duitsland het in dienst nemen van arbeiders afhankelijk maken van het lidmaatschap van een vakbond. Daarmee is ten overstaan van iedereen onthuld dat de vakbondsbureaucratie actief deelneemt aan het kunstmatig in stand houden van het in alle voegen krakende kapitalistische systeem. De vakbonden zijn daarmee naast de burgerlijke fundamenten één van de belangrijkste steunpilaren van de kapitalistische klassenstaat.
Dat deze contrarevolutionaire maaksels niet van binnenuit in revolutionaire zin veranderd kunnen worden, is door de vakbondsgeschiedenis van het laatste anderhalfjaar voldoende bewezen. De revolutionering van de vakbonden is geen kwestie van personen. De contrarevolutionaire aard van deze organisaties ligt in de hen kenmerkende structuur en in hun systeem zelf. Uit dit inzicht volgt logisch dat alleen de vernietiging van de vakbonden zelf de weg vrijmaakt voor de voortgang van de sociale revolutie in Duitsland. Voor de socialistische opbouw is iets anders nodig dan deze fossiele organisaties.

Uit de massastrijd is de bedrijfsorganisatie ontstaan. Niet nieuw in de betekenis dat zij opduikt als iets unieks, maar nieuw in de zin dat zij in de revolutie overal ontspruit als noodzakelijk wapen in de klassenstrijd tegen de oude geest en de grondslag waarop hij gebaseerd is. Zij beantwoordt aan de radengedachte en is daarom helemaal geen pure vorm of een nieuw organisatie-aardigheidje of een mystiek mirakel. Zij is de organisch in de toekomst groeiende, de toekomst vormende uitdrukkingsvorm van een maatschappelijke revolutie, die afstevent op de klassenloze maatschappij. Ze is pure proletarische strijdorganisatie. Het proletariaat kan niet verscheurd in beroepsgroepen, buiten zijn strijdterrein voor de definitieve omverwerping van de oude maatschappij georganiseerd zijn, dat moet in het bedrijf gebeuren. Hier staat de één naast de ander als klassegenoot, hier moet iedereen staan als gelijkberechtigde. Hier staat de massa als drijvende kracht van de productie en voelt zij zich voortdurend genoodzaakt inzicht in haar te krijgen en haar zelf te leiden, Hier vindt de geestelijke strijd plaats, de revolutionering van het bewustzijn, in een voortdurende storm van man tot man, van massa tot massa. (…)”

Programma van de “Kommunistische Arbeiter-Partei Deutschlands” (KAPD) van mei 1920.¹

Over de wilde staking bij de Franse spoorwegen

(artikel overgenomen uit Controversen)

Gezien de grote vraag naar informatie vanwege de kenmerken van de wilde staking die begin december 2022 bij de Franse spoorwegen uitbrak, nemen wij hier een bijdrage over van Henri Simon (die deze maand zijn honderdste verjaardag vierde!) en passages uit een artikel dat door Le Prolétariat Universel is gepubliceerd onder de titel Een klap in het gezicht van de medeplichtigheid van de vakbonden aan de regeringen.

UK: staking gezondheidszorg

Van wie is de staking?

De inflatie loopt op tot 14%, de huidige ‘loonsverhoging’ door de regering is een zware loonsverlaging en de aangekondigde verhoging voor 2023 is slechts 2%. Dit betekent dat meer collega’s van de NHS hun baan zullen opzeggen en dat de personeelstekorten zullen toenemen. Het is tijd om de realiteit onder ogen te zien.

We hebben lang geen strijd geleverd. Afgezien van de artsen in opleiding is er in 30 jaar geen grotere staking geweest in de NHS. Wie heeft de ervaring om de strijd te organiseren? Een succesvolle strijd vereist een gezamenlijke actie van werknemers in verschillende salarisgroepen, in verschillende ziekenhuizen, in verschillende vakbonden. Als we kijken naar wat er de afgelopen maand is gebeurd, zien we dat de vakbonden niet in staat zijn om deze eenheid te organiseren.

Geen oorlog behalve de oorlog van de kapitalisten?

– Internationale havenarbeidersbeweging schaart zich achter EU-Oekraïens imperialisme

Het wordt steeds duidelijker dat de organisaties van havenarbeiders in de rij staan om het Amerikaans/EU imperialisme in Europa te beschermen. Dit is enigszins teleurstellend gezien de stakingen en werkblokkades tegen alle wapentransporten door de COBAS/vakbonden in Italië en de havenarbeiders in de Griekse haven Piraus/Athene.

Iran: De voortzetting van de protesten, het alternatief van het kapitaal en het perspectief van de arbeidersklasse

^{Londen, 29-10-2022. Bij een demonstratie tegen het Aytollah-regime, wordt de vlag van het voormalige Sjah-regime gezwaaid.}

Ondanks de ongebreidelde onderdrukking door de politiestaat en de vele politie op straat zijn de straatprotesten niet alleen doorgegaan, maar hebben ze zich ook uitgebreid van universiteiten tot middelbare scholen. De islamitische criminele bourgeoisie weet dat repressie alleen niet kan voorkomen dat de demonstraties doorgaan, maar dat zij naast de repressie door de politie ook haar toevlucht moet nemen tot andere oplossingen om de woede van de demonstranten te ventileren en hun protesten te kanaliseren. In deze context heeft Mohseni-Eje’i, het hoofd van de rechterlijke macht, de demonstranten uitgenodigd voor een gesprek en heeft de gouverneur van Teheran aangekondigd dat de veiligheidsfunctionarissen proberen twee of drie plaatsen voor bijeenkomsten vast te stellen.

Over klassezelfstandigheid en organisatie

Acht discussiestellingen

Frans Masereel: De passie van een mens, 1918

Duits, Engels, Spaans, Portugees

1 Vorm

De revolutionaire zelfstandigheid van het proletariaat tegenover het kapitaal houdt in dat het proletariaat op massale wijze zelf zijn eigen bevrijdingsstrijd voert. De beslissingen over het verloop van deze strijd nemen de werkende en werkloze arbeidersmassa’s bij voorkeur in algemene vergaderingen in het bedrijf en/of op straat. Met name die coördinerende taken die de massa’s zelf niet kunnen uitvoeren, delegeren zij met een welomschreven mandaat aan gekozen en altijd herroepbare vertegenwoordigers. Deze vertegenwoordigers verenigen zich in comités, en wanneer de strijd een hele regio bestrijkt, in arbeidersraden. Wanneer ook maar enigszins mogelijk overleggen deze vertegenwoordigers in het openbaar voor de algemene vergaderingen, met name bij eventuele onderhandelingen met vertegenwoordigers van het kapitaal en/of de staat, en zijn zij volledige verantwoordelijkheid verschuldigd aan de arbeidersmassa’s die hen hebben verkozen.

Oorlog, uitbuiting, en kapitalistische overheersing: Hoe en waarom ze te bestrijden?

Links: “Russische soldaten geven zich over”. Rechts “Oekraïnse soldaten geven zich over”

Translations into English, German, Spanish, French, Italian, and Portuguese

Bij het discussiëren over de oorlog in Oekraïne en wat daartegen te doen, hebben we de volgende stellingen ontwikkeld. Ze kunnen besproken en geconcretiseerd worden door proletariërs over de hele wereld die proberen een fundamentele overeenkomst te vinden als een instrument voor actie tegen de oorlog.

Twee oproepen tot proletarisch internationalisme tegen de oorlog in Oekraïne

– een ongewenst antwoord –

Op 7 april verschenen twee oproepen in die richting, een van de IKS en een van de ICT. We stellen vast dat zowel de ene als de andere verklaring niet het doel dienen dat ze verwoorden. Daarentegen vinden we gezamenlijke discussie over en actie tegen de oorlog noodzakelijk.

Nieuwe groep: Kon-flikt (Bulgarije)

Wie we zijn

Wat te doen?

Staking in de containerhaven van Piraeus/Athene

In 2009 heeft de Chinese staatsgroep Cosco, profiterend van de financiële moeilijkheden van Griekenland, om zijn schulden af te lossen en wanbetaling te voorkomen, van de regering een concessie voor 35 jaar verkregen voor het beheer van twee van de drie terminals van de haven van Piraeus (Athene). De havenautoriteit, die in handen is van de overheid, bleef zorgen voor de exploitatie en het beheer van terminal I.

Brief van een stakende oliearbeider in Iran

Bijeenkomst van olie-arbeiders

Hieronder staat een korte brief van een stakende arbeider, Mahmoud uit Assaluyeh. Niet alleen is het een goede illustratie van hoe de vooraanstaande stakers in Iran vandaag denken en hoe hun discussies vorm krijgen, het geeft ons ook een inzicht in het potentieel van de arbeidersklassebeweging als we zien hoe ver de arbeiders zijn gevorderd. Het is een venster op de toekomst, dat laat zien wat er zou kunnen ontstaan, niet alleen in heel Iran, maar ook daarbuiten. In de eerste plaats zou een dergelijke stap de uitzichtloze theorieën over het Midden-Oosten, die de betweters van de middenklasse voortdurend herhalen, de mond snoeren. Vervolgens zou het alle politieke manoeuvres kunnen ondermijnen van degenen die zich voorbereiden op een oorlog in de regio. De mogelijkheid om de eenheid van de arbeidersklasse te bevorderen en te benadrukken dat arbeiders geen vaderland hebben, zou de reactionaire politieke islam en zijn schadelijk sektarisme gemakkelijk de kop indrukken: een serieuze stap in de richting van de vorming van internationalistische bataljons. Dit zijn niet slechts een reeks dromen, noch zijn zij de onvermijdelijke uitkomst. Het zijn eenvoudigweg de mogelijkheden die de huidige situatie biedt. Internationalisten deinzen er niet voor terug om deze taken op zich te nemen. Zij juichen het in de eerste plaats toe en durven het voortouw te nemen.

Anton Pannekoek en de intellectuelen

• De intellectuelen (1935)
• De intellectuelen en het historisch materialisme (1946)

Bolsjewisme als alternatief voor zelfgekozen onmacht? 2/2

Enkele gedachten bij “Was tun in Zeiten der Schwäche?”

We hebben in deel 1 gezien dat het artikel “Was tun in Zeiten der Schwäche?” de anti-partij stroming binnen het radencommunisme, samengevat in een viertal opvattingen, terecht verantwoordelijk acht voor het falen van het sozialrevolutionäre milieu in Duitsland om het stadium van losse kringen te boven te komen. Als alternatief stelt “Was tun …” voor te werken in de richting van een massa-partij die de arbeidersklasse zou vertegenwoordigen en die door interne democratie en inzet voor democratisering en communalisering van de staat middels deelname aan de huidige parlementaire politiek een andere weg zou inslaan dan de sociaal-democratische en communistische partijen.

Van mijn kant wees ik op enkele uitspraken in “Was tun …” die het gevaar inhouden dat een dergelijke massapartij in plaats van de massa van de arbeiders de politieke macht zal uitoefenen, en dus over hen zal heersen. Tegenover de anti-partij stroming binnen het radencommunisme waarop zowel vele Sozialrevolutionäre als het artikel zich fixeren, heb ik de partijstroming binnen het radencommunisme als een alternatief naar voren gebracht. De partij wordt hier gezien als een organisatie van een minderheid van de meest bewuste en strijdbare arbeiders die in een heropleving van de proletarische strijd daaraan deelnemen om deze te orienteren op de revolutie en het communisme, zonder zich in plaats te stellen van de klasse. In dit tweede en laatste deel van zal ik nader ingaan op de huidige mogelijkheden, anders dan de voorstellen in “Was tun in Zeiten der Schwäche?”

Bolsjewisme als alternatief voor zelfgekozen onmacht?

Enkele gedachten bij “Was tun in Zeiten der Schwäche?”

In de revolutionaire jaren na de Eerste Wereldoorlog volgden de radencommunisten in Nederland met belangstelling de sociale, economische en politieke ontwikkelingen in het toen meest instabiele land van Europa, het grote buurland Duitsland. De radenbewegingen in beide landen waren nauw met elkaar verbonden door discussies en gezamenlijk organisatorisch werk. Nu is Duitsland in vergelijking met andere Europese staten, het meest stabiel, ook al blijft het niet onaangetast onder druk van allerlei ontwikkelingen. Deze ogenschijnlijke stabiliteit in Duitsland heerst ook in Nederland. Relatieve stabiliteit is blijkbaar niet bevorderlijk voor het bestaan van revolutionair gezinde minderheidsorganisaties. Het radencommunisme is zowel in Nederland als in Duitsland nog slechts een bron van inspiratie, en al lang geen levende beweging meer die in staat zou zijn op grond van actuele analyses een rol te spelen binnen de arbeidersstrijd.

Maar terwijl in het nederlandse taalgebied nog maar enkele radencommunistisch geïnspireerde individuen actief zijn, en dan nog uitsluitend op het Internet, bestaan in het duits meerdere websites van min of meer georganiseerde groepen met ook activiteiten ‘In Real Life’. Maar afgezien van incidentele acties, is van een effectieve deelname aan de arbeidersstrijd is ook in Duitsland geen sprake. Een recent discussieartikel(¹) op het Duitse blog Communaut stelt het radencommunisme naast de ‘communisatie’-theorie van Endnotes(²) verantwoordelijk voor de treurige toestand van het milieu in Duitsland dat zich sociaal-revolutionair noemt, of ook wel anti-autoritair-communistisch. De huidige misère zou voornamelijk te wijten zijn aan volgende beginselen van het radencommunisme:

• vertrouwen in de spontaniteit van de arbeidersmassa’s;
• de noodzaak van de revolutionaire minderheid om in tijden van sociale rust te overwinteren in theoretische kringen;
• de crisis van het kapitalisme vormt de gangmaker voor een communistische massabeweging;
• de afwijzing van arbeiderspartijen en vakbonden als contrarevolutionaire instellingen.

Daar tegenover stelt het artikel de opbouw van een ‘oppositionele sociale basis’ binnen het ‘bestaande’, plus de opbouw van een politieke organisatie met een programma.

Heden en toekomst van ingenieurs

Door Nick Chavez

Ik ben ingenieur. Onlangs heb ik een handelsbeurs bijgewoond die gericht was op de productie van kunststoffen. Net als de meeste andere aanwezigen waren mijn collega’s en ik aanwezig om op de hoogte te blijven van de stand van zaken in de kunststoffenindustrie, die specifiek betrekking heeft op de producten die wij voor onze werkgever ontwikkelen. De vloer van de conventie was bezaaid met uiterst artistieke robotarmen, logge spuitgietmachines, aanpasbare inline verpakkers, geavanceerde SLA-printers, bliksemsnelle flessenvullers, en allerlei andere soorten productierobots waarvan de sterallures van de verkopers op niets anders uit waren dan een deel van het investeringsbudget van onze werkgever.

Net zo talrijk waren de stands die reclame maakten – in verschillende mate van explicietheid – voor de toegang tot goedkope productiearbeid. Aanhangers van de industriële ontwikkeling in bepaalde landen vertelden hoe onze productiebehoeften goedkoop en doeltreffend kunnen worden vervuld door hooggeschoolde maar laagbetaalde arbeiders in Latijns-Amerika of het Caribisch gebied. Chinese en Taiwanese bedrijven maakten reclame voor industrieprodukten tegen spotprijzen, met de implicatie dat het niet noodzakelijk het produkt is dat de aandacht moet trekken, maar veeleer de toegang tot goedkope high-tech arbeidskrachten. Noordamerikaanse en Europese bedrijven verzekerden ons dat hun wereldwijde netwerken van fabrieken, of die zich nu in Maleisië, Costa Rica of de Amerikaanse roestgordel bevinden, aan onze technische, financiële en logistieke behoeften konden voldoen. De diversiteit van de boodschappen had een duidelijke eenheid: verbeter uw productie door controle uit te oefenen over de arbeidskrachten die uw product bouwen; neem de meest uitbuitbare arbeidskrachten in dienst en rationaliseer hun arbeid via robotisering. Het gemeenschappelijke thema op de conventie waren bedrijfsmodellen die berusten op de controle over arbeiders en hun handelingen. Dit is de essentie van moderne engineering.
Het onderwerpen van techniek aan een marxistische analyse levert complexe resultaten op. De meeste ingenieurs zijn proletariërs: we verrichten arbeid in ruil voor een loon, dat we nodig hebben om ons een comfortabel leven te kunnen veroorloven in het wereldwijde kapitalistische systeem. Desondanks ligt de oorsprong van de moderne techniek evenzeer in het Tayloristische fabrieksmanagement als in de zweterige loonarbeid van de fabrieksvloer. In de sociale totaliteit die het kapitalisme is, worden we tegelijkertijd gedomineerd door de vereisten van de abstracte logica van het kapitaal, terwijl we deze abstracte overheersing ook concretiseren tegenover massa’s andere arbeiders. Dit werpt een moeilijke vraag op voor communistische ingenieurs: aan wiens kant staan we? Om de zaak nog ingewikkelder te maken moeten communisten niet alleen nadenken over de rol die ingenieurs spelen in het kapitalisme, maar ook over de rol die zij zouden kunnen spelen bij de revolutionaire ontmanteling van het kapitalisme, en bij de vestiging van een communistische maatschappij.

‘We vechten allemaal tegen de reus’: Gig workers over de hele wereld organiseren zich eindelijk

Geconfronteerd met kwetsbaarheid en onzekerheid verbinden gigwerkers zich over de grenzen heen om de macht en het beleid van de platforms aan te vechten.

Afgelopen juli was Singh op een middernachtelijke rit, waarbij hij een chocoladetaart 7 kilometer door Mumbai fietste, toen hij van achteren werd geramd door een dronken bestuurder op een scooter. Hij kwam er vanaf met een paar schrammen en verstuikingen, maar zijn brommer was zwaar toegetakeld. De reparatiekosten – 14.000 roepies (189 dollar) – zijn ongeveer wat hij in een maand mee naar huis neemt als hij voor Zomato werkt, de Indiase voedsel- en boodschappenbezorgapp. Dus de afgelopen maand heeft hij de brommer beetje bij beetje opgeknapt zodra hij het geld bij elkaar kon krijgen.

Brazilië: Maaltijdbezorgers in São José dos Campos staken al 6 dagen

Ondanks het indrukwekkende organisatievermogen van deze arbeiders, dreigt de beweging te worden verstikt als ze niet kan uitbreiden en steun kan krijgen van andere sectoren.

• Passa Palavra update:
  Na zes dagen van mobilisatie hebben de bezorgers in São José dos Campos hun staking opgeschort tot 28 september. Op deze dag roepen ze een nationale staking uit vanwege een ontmoeting met vertegenwoordigers van iFood.

Iran: olie-arbeiders verwerpen vakbonden

Bord links – “vakbonden zijn door de staat gemaakte instellingen”;
borden in het midden – “vakbond” doorgestreept en “olie en gas zijn niet gemakkelijk te produceren, het kost ons leven”;
bord rechts: “geen militarisering van de werkomgeving”

In de kapitalistische wereld haalt elk onderwerp, ongeacht welk, vanzelfsprekend alleen de voorpagina’s als de heersers van alle geledingen er greep op hebben. Of het nieuws nu gaat over een oorlog, klimaatverandering, economische neergang, regimewisseling, verkiezingen, protesten, immigratie, in feite elk onderwerp waarbij de arbeiders als klasse afwezig zijn, zodat het kan worden gemanipuleerd op een manier die de heersende klasse goed uitkomt, dan wordt het niet alleen door de massamedia behandeld, maar trekt het ook de aandacht van “onafhankelijke” media en journalisten. Zij geven er meestal een vervolg aan met vervelende discussies, seminars, films en nog meer nieuws. Wanneer daarentegen een gebeurtenis plaatsvindt waar de arbeidersklasse het voor het zeggen zou kunnen hebben, zelfs gedeeltelijk, dan is het verhaal anders. De eerste stap is om het te verstikken door een nieuws black-out. En als dat niet werkt, verschijnt het leger van valse vrienden en hervormingsgezinden ten tonele. Dit is precies wat er vandaag in Iran gebeurt.

Meer dan 100.000 arbeiders staken sinds 19 juni onder extreem moeilijke omstandigheden van de pandemie (Iran heeft een van de hoogste sterftecijfers), maar daar is nauwelijks nieuws over, nationaal noch internationaal. Niet alleen de staatsmedia besteden er geen aandacht aan, zelfs de “onafhankelijke” media maken er nauwelijks melding van.

Voor de klasse-eenheid: Quebec, Griekenland, Pakistan, Duitse spoorstaking

Werkers in de gezondheidszorg in een eerdere demonstratie tegen uitputting.
Montreal 27-5-2020.  PHOTO BY JOHN MAHONEY / Montreal Gazette files.

Vertaald uit het september-nummer van The Communist Party van de ICP (Florence). Deze ‘Bordigistische’ organisatie zet zich in voor een eenheidsvakbeweging tegenover de ‘erkende’ staatsvakbeweging.
Binnen het radencommunisme was dit standpunt te vinden in de vorm van de Algemene Arbeidersbond (Allgemeine Arbeiter-Union, gelieerd aan de KAPD, van de jaren 1920.
Dit streven kwam terug in de na-oorlogse Eenheidsvakbond, later EVC, waarbinnen de Communistenbond ’Spartacus’ een tijd lang invloed had. Toen de EVC door de CPN werd overheerst, splitste een minderheid zich af als OVB.
Ons standpunt grijpt terug op dat van de GIC in de jaren 1930, zie Massa- en minderheidsorganisatie, omdat we de huidige situatie net als die destijds niet rijp achten voor een massale breuk van werknemers met de huidige ‘erkende’ of staats-vakbeweging. Wat wel mogelijk is, zijn tot tijdelijke uitbarstingen van openlijke arbeidersstrijd beperkte zelfstandige organisaties.

Quebec: FIQ Gezondheidszorgwerkers

Op 6 augustus [2021] stemde de FIQ (Fédération interprofessionnelle du Québec) voor de aanvaarding van een voorlopig akkoord, het resultaat van 18 maanden onderhandelen. De drie belangrijkste vakbonden kwamen verenigd tot het akkoord, nadat de werknemers aan het begin van de onderhandelingen van elkaar gescheiden waren. Het tegen elkaar uitspelen van de vakbonden, tot vreugde van de bazen en hun bondgenoten in de regering, heeft in de loop der jaren tot zware nederlagen geleid. Er zij op gewezen dat de FIQ, die 76.000 verpleegsters, verpleeghulpen en technici voor ademhalingstherapie vertegenwoordigt, historisch gezien nooit een gemeenschappelijk front heeft gevormd met de grote centrale vakbondsorganisaties.

Uiteindelijk werd het akkoord aanvaard met een kleine meerderheid van 54%, met een lage participatiegraad (tussen 32% en 44% naargelang van de regio) en werd het in sommige regio’s naar achteren geschoven. Verrassend wat de inhoud betreft: een geringe loonsverhoging van slechts 2% over de drie jaar van het akkoord, wat net boven de inflatie ligt. Daarnaast is er een FIQ-bonus van 3,5%, die alleen zal worden uitgekeerd aan leden van die vakbond en de reeds bestaande kloof tussen werknemers zal vergroten. Ten slotte zijn er de blijf- en aanwezigheidsbonussen, maar in werkelijkheid zal de regering die nooit hoeven te betalen omdat de arbeidsomstandigheden op het terrein niet zullen veranderen voor degenen die verplicht moeten overwerken (OTT) of die werk en gezin niet kunnen combineren.

Het grootste probleem zijn niet de salarissen, maar de arbeidsomstandigheden voor verpleegkundigen: te veel patiënten, gebrek aan middelen, voortdurend te weinig personeel. Deze omstandigheden maken het voor de zorginstellingen onmogelijk om personeel te behouden of nieuwe aan te werven. Tijdens het hele geschil heeft de FIQ niet geaarzeld haar reactionaire aard te tonen door middel van het principeakkoord, waaruit weinig belangstelling blijkt voor haar leden.

Voorhoede of achterhoede?

Tweede aflevering van het artikel Trotski en het radencommunisme door de Groep van Internationale Communisten in verschenen in Radencommunisme, augustus en september 1938.

Zes teksten van/over Otto Rühle

Onlangs zijn voor het eerst in het nederlands vertaald:

• Otto Rühle Toespraak in de Rijksdag (25 oktober 1918)
• Otto Rühle De revolutie is geen zaak van de partij! (1920)
• Otto Rühle Van de burgerlijke naar de proletarische revolutie (1924); voorwoord en slothoofdstuk
• Otto Rühle Welke kant kiezen? (1940)
• Ph. Bourrinet Biografie van Otto Rühle

---

Kritische kanttekeningen

Het belang van Otto Rühle voor het historische en tegenwoordige radencommunisme is niet te onderschatten. Hij speelde binnen de jonge Duitse communistische partij (KPD-S) een belangrijke rol in het verwoorden van de standpunten tegen vakbeweging en parlementarisme. Nadat de aanhangers van deze opvatting uit de partij werden gezet, ondanks het feit dat ze de meerderheid vormden, en ze vervolgens de partij KAPD vormden, gaf Rühle de aanstoot tot de anti-partijstroming AAU(E). Vanaf de jaren 1960 ontwikkelden onder andere Cajo Brendel en Henri Simon deze anti-partijfilosofie verder tot de opvatting dat elke activiteit van een politieke minderheid binnen de arbeidersklasse schadelijk is.

1945: Taak en Wezen van de Nieuwe Partij

Met deze nieuwe uitgave van Taak en Wezen van de Nieuwe Partij brengen we een belangrijke tekst van de Hollandse Communistische Linkerzijde onder de aandacht. De volgende stellingen werden vastgesteld op de Conferentie van december 1945 van de toen nog maar net uit de il­legaliteit opgedoken Communistenbond “Spartacus”. De tekst, destijds al niet zonder zwakheden, is nu een historisch document dat voor de tegenwoordige revolutionairen van waarde kan zijn, als het wordt begrepen in de kader van de periode onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog en de daaraan gekoppelde revolutieverwachtingen.

Zie Taak en Wezen van de Nieuwe Partij (1945), externe link in nieuwe tab

---

basisteksten
marxisme – radencommunisme

voor individuele zelfstudie, voor studie- en discussiegroepen 

Het lot van de klassenstrijd in Irak

Om onze taken te kunnen bepalen, moeten we vooral conclusies trekken uit de lessen en ervaringen van de klassenstrijd van onze tijd. Het doel is om kennis te delen en te gebruiken die voortkomt uit ervaringen die voortkomen uit de echte klassenstrijd en niet uit een of andere ideologie.

Irak als voorbeeld:

“De regering en haar milities gebruikten allerlei wapens om ons te doden. Ze zijn gevaarlijker dan het virus”, zo zwoeren de Irakezen de strijd tegen de staat en alle politieke partijen voort te zetten.
Ondanks de dreiging van het Coronavirus zijn er in maart 2020 in Bagdad en Zuid-Irak veel demonstranten gewond geraakt en gedood; activisten zijn nog steeds het slachtoffer van ontvoeringen, moorden en martelingen. En naast de ontwikkeling van de conflicten tussen Turkije, Rusland, Iran en Syrië, hebben Amerikaanse vliegtuigen het hoofdkwartier van de Iraakse sjiitische milities, het Iraakse leger en een luchthaven in aanbouw in de provincie Karbala gebombardeerd als vergelding voor de eerdere dood van twee Amerikaanse militairen en een Britse verpleegster bij een raketaanval op Camp Taji bij Bagdad, op 11 en 14 maart 2020. Op deze manier probeert de staat het revolutionaire proletariaat van het terrein van zijn [klasse-]strijd te verdrijven en het proletariaat van elkaar en van de internationale beweging te isoleren; aan de ene kant door zowel Irak, Iran als Libanon in “politieke quarantaine” te plaatsen, aan de andere kant door het de oorlog in te lokken die rondgaat over het Midden-Oosten. Maar ondanks al deze pogingen en de islamitische banden tussen de Libanese-Iraakse-Iraanse milities tegen de beweging, is de klassestrijd opnieuw geëxplodeerd door massale protesten, waarvan een deel weer bestaat uit protesten in de regio Koerdistan, omgeven door Iran in het oosten, Turkije in het noorden en Syrië in het westen.

Racisme beschermt het kapitalistische systeem. Alleen de arbeidersklasse kan het uitroeien

_{Arbeiders staken bij het pakhuis van Amazon op Staten Island in New York. Ze eisen dat de vestiging wordt gesloten en schoongemaakt nadat een personeelslid op 30 maart 2020 positief werd getest op het coronavirus.}

De ernst van de misdaden die de vertegenwoordigers van de burgerlijke staat in de afgelopen weken hebben begaan en de kracht van de reactie van het proletariaat op deze misdaden, doen zoeken naar historische vergelijkingen. De protesten en rellen die volgden op de moord op Martin Luther King, jr. in 1968 komen onmiddellijk in herinnering, evenals de protesten en rellen die volgden op de vrijspraak van de politie die Rodney King in 1992 doodsloeg.

In het meer recente verleden kan men zich de opstand in Baltimore in 2015 herinneren, die werd veroorzaakt door de politiemoord op Freddie Gray (waarvoor, het moet worden opgemerkt, geen enkele agent ooit werd veroordeeld).

Deze en andere gebeurtenissen zijn verbonden met de intensiteit van de reactie van het zwarte proletariaat op zijn onderdrukking. Toch blijven dezelfde soort gebeurtenissen zich voordoen, dezelfde cyclus van wreedheid en moord herhaalt zich, ondanks krachtige reacties zoals die op dit moment. Waarom gaat het burgerlijk geweld door en wat houdt het tegen?

Discussie over een oproep uit Rusland

We vervolgen hier de discussie over Een oproep uit Rusland tot vorming van een wereldwijd netwerk van belangstellenden voor radencommunisme en aanverwante stromingen. Eerst de reactie van Shraibman van 27 april, dan een antwoord van F.C. van 28-4-2020.

Verdediging van het internationalistische en links-communistische milieu

Arbeidersstemmen gaat akkoord met de volgende circulaire van de IGCL (Revolutie of Oorlog). Hoewel we niet al hun standpunten over vraagstukken van klassenstrijd delen, zijn we solidair met de strijd tegen het sektarisme en met de verdediging van het internationalistische en het links-communistische milieu. 

Wat na de machteloze vakbondsstakingen?

De eendaagse lerarenstaking en de zorgvuldig daarvan apart gehouden eendaagse ziekenhuisstaking zijn voorbij.
Het beeld komt op van machteloos vertoon richting een regering en werkgevers die geen strobreed toegeven.
Strijdbare werknemers die zich de vraag stellen naar de organisatie van verdergaande strijd, staan voor een vals dilemma:

• Proberen in de traditionele vakbonden van FNV en CNV meer invloed te krijgen?
• Of actief worden in alternatieve vakbonden, zoals Leraren in Actie?

Er is een derde mogelijkheid: wilde stakingen. Wild in de zin van tegenover tamme vakbondsacties. Wilde stakingen zoals Arbeidersstemmen voorstelt worden voorbereid door actiecomités, en de stakersorganisatie bestaat uit algemene vergaderingen en gekozen en altijd herkiesbare afvaardigingen. Daarmee komt de beslissingsmacht over de strijd te liggen bij de stakers zelf. Onderstaand artikel uit 1947 geeft vele argumenten die nog steeds geldig zijn.

Deconstructie, intersectionaliteit, privileges, identiteiten

Deconstructie

In bepaalde anarchistische, feministische, militante of algemene strijd, komt het concept van deconstructie steeds meer naar voren. Voor velen lijkt het een onontkoombaar en noodzakelijk element, de weg naar een grotere mate van bewustwording en effectieve toepassing, die, indien deze ooit algemeen zou worden, een echte sociale verandering mogelijk zou maken. Het wordt voorgesteld als een soort zelfanalyse en bewustzijn van voorrechten (privileges), die afhankelijk zijn van en reageren op een reeks intersectionaliteiten of kruispunten (geslacht, geslacht, leeftijd, ras, klasse, enz.) die de identiteit van elk individu definiëren door hen te onderscheiden van anderen en hen brengt tot het reproduceren van gedrag en machtsposities of ondergeschiktheid ten opzichte van andere individuen. Zo zou een persoon in het proces van deconstructie iemand zijn die zijn “voorrechten” in twijfel trekt en zijn manier van handelen en omgaan met andere mensen verandert, in een poging om bepaalde vormen, logica en gedrag niet te reproduceren … om andere mensen niet te onderdrukken met zijn bestaan.