Abdullah Ocalan voegt een nieuw hoofdstuk toe aan de “Protocols of the Elders of Zion”…

Gevangen sinds 1999, ter dood veroordeeld en vervolgens tot levenslange gevangenisstraf, Abdullah Ocalan, leider van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), wordt door de Franse en internationale linkse en uiterst linkse partijen beschouwd als een “libertair”, “feministisch” en “ecologisch” denker.

Ondanks deze lofbetuigingen schreef de onaantastbare Ocalan in april 2020 toch twee artikelen in die zijn uitzinnige antisemitisme en samenzwerings-wanen duidelijk naar voren brengen: “In de herdenking van de Holocaust ¹) en “De Joodse Ideologie, Kapitalisme en Moderniteit” ²). Deze teksten werden gepubliceerd in het Engels op de website van de Iraanse Koerden (rojhelat.info), die de geschriften publiceren van de PJAK, de Partij voor een vrij leven in Koerdistan, nauw verbonden met de PKK. Sinds april 2020 hebben deze twee teksten voor zover ik weet, tot geen enkele reactie of een debat geleid op deze website, of elders.

Zelfs als deze twee artikelen slecht zijn vertaald in het Engels (en waarschijnlijk slecht zijn geschreven in hun oorspronkelijke taal) hun antisemitisme is schaamteloos ³).

Turkije in het centrum van plaatselijke oorlogen

Kaukasus

Het volgende artikel laat zien hoe Turkije in het centrum van plaatselijke oorlogen staat en balanceert tussen de krachten tussen Moskou en de NAVO. Het kan bijdragen aan een begrip van hoe “het imperialisme van het Turkse kapitaal een strategie en leiderschap presenteert die (…) druk uitoefenen, dan weer stoppen met druk, zich heroriënteren in politiek, economisch en militair opzicht. Hun kracht wordt niet tegengehouden door een beperkte publieke strijd in een of meerdere gebieden waarin zij interveniëren. De fundamenten van deze strategie en leiding worden duidelijk als we de essentie begrijpen van de geschiedenis van langdurige confrontaties, aspiraties, openlijke strijd, coalities en opportunistische verschuivende allianties (Israël, moslimbroederschap, Rusland, Duitsland, EU, VS, Qatar…), ressentimenten en nationalistische aspiraties uit het verleden en het heden, wapencapaciteiten, zakendoen, bepalende factoren en geostrategische bewegingen”. (Anibal, Van Libië tot Nagorno-Karabach: Misvormende sluiers) 

De overwinning van de Azerbeidzjaans-Turkse troepen in de tweede Karabach-oorlog zal leiden tot een aanzienlijke versterking van Turkije

Van de Maghreb tot de Perzische Golf: Hoe te strijden tegen oorlog en armoede?

Openbare discussie-bijeenkomst
georganiseerd door
A Free Retriever’s Digest en arbeidersstemmen.nl

Zaterdag 29 februari 2020

English-Dutch_Invitation

De Turkse invasie van Syrië

Vanaf het begin (2011) van de oorlog tegen Bashar el Assad [van Syrië] was duidelijk dat Turkije met zijn leger het noordoosten van Syrië wilde binnenvallen, een gebied van 30 kilometer diep en 420 kilometer lang, onmiddellijk aan zijn grenzen. Pas na lang uitstel en zonder overtuiging heeft Turkije deelgenomen aan de oorlog tegen Islamitische Staat. Daarbij heeft Erdogan altijd één enkel doel nagestreefd, namelijk de strijd in Syrië tegen de aanwezigheid van alle Koerdische milities, en vooral tegen degenen die samen met de Coalitie [tegen Islamitische Staat] hebben gestreden in het gebied dat aan Turkije grenst.

Van Gaza tot Iran tot de hele wereld… WEG MET DE UITBUITERS!

Bron: Wikimedia Commons 2018 Iranian protests damage.jpg

English version From Gaza to Iran to the whole world …

“De geschiedenis van alle tot nu toe bestaande samenlevingen is de geschiedenis van de klassenstrijd”¹.

Sinds de onderdrukking en inkapseling van de laatste wereldwijde revolutionaire poging in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw, is de ideologische overheersing van de bourgeoisie bijna totaal in het grootste deel van de wereld: het niveau van de georganiseerde klasse-activiteit is zeer laag en de dagelijkse expressie ervan is beperkt tot daden van individuele subversie of in het beste geval tot plaatselijke en tot een bedrijfstak beperkte stakingen en rellen. In deze tekst willen we de aandacht vestigen op gebeurtenissen die veel verder gaan dan dat, de gebeurtenissen die Iran de afgelopen weken [jaarwisseling 2017-2018; alle toelichtingen tussen vierkante haken van de vertaler] hebben geschokt. En dit in de context van een regio die, consequent en voor lange tijd op de voorgrond van de mondiale klassestrijd staat, ondanks (en tegen) een enorme concentratie van kapitalistische moordpotentieel dat daar wordt losgelaten. We willen het klassekarakter van deze strijd en het belang van de breuk met de kapitalistische orde benadrukken die onze kameraden in Iran voltrekken!

Het trotskisme en de oorlog in Syrië

Trotskistische cheerleaders voor Assad

“We zien trotskistische steun voor de VS en hun bondgenoten. We zien ook trotskistische steun voor hun imperialistische rivalen Rusland en Iran. We zien trotskistische aanhangers van de Koerdische groepen. Er zijn natuurlijk ook trotskistische tegenstanders van de Koerden. Er zijn trotskisten die de regering en degenen die de oppositie steunen steunen; sommigen doen dit op kritische wijze en anderen zonder voorbehoud. Sommigen zijn van mening dat de Syrische oorlog een mislukte revolutie is en anderen dat de revolutie nog steeds aan de gang is of nieuw leven ingeblazen zou kunnen worden. Er zijn zelfs groepen die Islamitische Staat “kritisch” steunen, de bekende voorvechters van het proletariaat die volkerenmoord hebben gepleegd en de arbeidersklasse meedogenloos hebben uitgebuit, overal waar zij maar hebben kunnen overheersen. Het simpele feit dat je altijd wel een trotskistische groepering kunt vinden die al dan niet kritisch de ene of andere fractie steunen die strijd voeren in de Syrische oorlog, terwijl al deze groepen beweren de voorhoede van de arbeidersklasse te zijn, toont aan dat het trotskisme stevig in het burgerlijke kamp zit en de arbeidersklasse niets te bieden heeft.“

Proletarisch internationalisme en de oorlog in Syrië, deel 2

Een anti-kritiek door Fredo Corvo

Deel 2

Hoe kunnen we een einde maken aan de imperialistische conflicten in het Midden Oosten?

In het voorafgaande¹ deel ben ik ingegaan op het gevoel van onmacht dat de meeste arbeiders overvalt bij het zien van de hartverscheurende beelden van de inter-imperialistische botsingen in Syrië. Velen zien ook dat de oorlogen zich uitbreiden en dat zij het volgende slachtoffer kunnen zijn. Daarmee is een belangrijk uitgangspunt voor daadwerkelijke solidariteit gegeven namelijk de strijd van arbeiders, ook die in uniform, tegen ‘de vijand in eigen land’ (Liebknecht) waarvan we de mogelijkheden hier nader onderzoeken.

Op een belangrijk punt zie ik overeenkomsten met de door CPRSJ en IHMO geplaatste kritieken². Sethness merkt in de laatste alinea van zijn kritiek op dat hij het “ironisch genoeg” eens is met mijn opmerking dat pas een einde zal komen aan de oorlogen in het Midden Oosten wanneer de arbeidersstrijd boven het niveau van de stakingen en demonstraties in Iran rond de jaarwisseling 2017-2018 uit komt. Hij is het “in abstracto” met mijn opmerking eens en meent mijn standpunt aan te vullen door te zeggen dat het niet slechts aan de Koerdische arbeiders is om strijd te voeren, maar aan alle arbeiders in de gehele regio, en zelfs over de hele wereld, gezien de globale aard van het imperialisme. Wie de moeite neemt om mijn artikel te lezen kan zien dat dit in mijn artikel al naar voren kwam. Maar goed, we zijn het dus eens over het doorslaggevende belang van arbeidersstrijd om een einde te maken aan het imperialisme. Ik heb ook aangegeven dat deze strijd zich ontwikkelt van een strijd tegen de gevolgen van de crisis en van de oorlog, via uitbreiding over de verdelingen van de arbeidersklasse in verschillende naties, talen, godsdiensten en met name nationale grenzen heen. Door uitbreiding van hun strijd zijn de arbeiders in staat doelen op een hoger niveau te stellen, om zich tegen de oorlog te verklaren. Dit alles hebben we in Iran in aanzet zien gebeuren, uitgaande van stakingen om ‘economische’ eisen in Koerdisch Irak die zich uitbreidden naar bedrijven in Iran en die tenslotte werkloze arbeiders in talloze steden op straat bracht met leuzen tegen alle fracties van het regime en uiteindelijk tegen de oorlogen waaraan Iran deelneemt. 

Internationalisten voor Afrin en Ghouta

Door Javier Sethness 

Uitvaart in Afrin, nu dagelijks tafereel

English original

Reactie op Fredo Corvo, “Is the defense of Afrin proletarian internationalism?” (Libcom, 5 maart 2018) [ingekorte versie van een hier verschenen Nederlands artikel]

Als reactie op “Afrin Under Attack by Neo-Ottoman Erdogan: We Must Defind Afrin“, een verklaring gepubliceerd op de website van de Coalition for Peace, Revolution, and Social Justice op 22 januari, stelt Fredo Corvo de vraag: “Is de verdediging van Afrin proletarische internationalisme? “(Libcom, 5 maart), waarin hij helaas verschillende argumenten presenteert tegen denkbeeldige tegenstanders. Hoewel hij ogenschijnlijk schrijft vanuit een libertair-communistisch perspectief, wijdt hij veel energie aan het bekritiseren van het marxistisch-humanisme, waardoor hij het feit over het hoofd ziet dat onze coalitie een samengaan is van verschillende revolutionair-linkse groeperingen en individuen. Bovendien is de kritiek van Corvo slechts vaag antikapitalistisch, allesbehalve concreet humanistisch of anti-imperialistisch. Het is onduidelijk of Corvo’s kritiek als anarchistisch kan worden beschouwd.

Syrië en internationale solidariteit

Nasleep van een luchtaanval, Oost Ghouta, 23 februari 2018. Foto: https://creativememory.org.

English original 

Uit de maart-april 2018 editie van News & Letters, door Gerry Emmett

Terwijl dit wordt geschreven, vallen gevechtsvliegtuigen van de Russische en van de Bashar al-Assad regering de arbeidersbuurten van Oost-Ghouta aan nabij Damascus, die zich sinds het begin van de Syrische revolutie heldhaftig hebben verzet.

In aanvallen die medio februari zijn geïntensiveerd, heeft de Syrische Civiele Verdediging meer dan 674 gedode mensen geteld – waaronder een aantal van hun eigen vrijwilligers waarop ook gericht geschoten wordt – en duizenden gewonden.

De foto’s van gewonde en stervende burgers, van vermoorde kinderen hebben het geweten van miljoenen mensen over de hele wereld geraakt. Onophoudelijke aanvallen op gezondheids- en reddingswerkers hebben de fascistische essentie van het Assadisme en de Russische en Iraanse regimes die dit ondersteunen, aan de orde gesteld.

Is het verdedigen van Afrin proletarisch internationalisme?

De Turkse inval in Syrië met het openlijk verklaarde doel om de Koerdische YPG te verdrijven van de Turkse grens, heeft geleid tot allerlei reacties van organisaties die zich beroepen op anarchisme, socialisme of communisme. Over het algemeen wordt de Turkse inval veroordeeld en worden ‘de Koerden’ verdedigd. De bekende links-burgerlijke groepen hebben gereageerd volgens de schema’s die zij al decennia lang hanteren om te kiezen aan welke kant van het oorlogsfront ze zullen deelnemen aan de imperialistische slachtpartijen. Dat is niets nieuws. Maar in dit geval van de Turkse invasie in Syrië, zien we dat groepen en individuen die zich oriënteren op de Communistische Linkerzijde¹ worden beïnvloed door links-burgerlijke stellingnames. Zelfs groepen die in de Tweede Wereldoorlog het proletarisch internationalisme verdedigden, hebben nu moeite om het standpunt van de arbeidersstrijd tegen de imperialistische oorlog duidelijk naar voren te brengen. Dat heeft – zoals we zullen zien – gedeeltelijk te maken met een microscopische visie op Rojava, de microkosmos van het veronderstelde ‘socialisme in één provincie’.

Beelden van een demonstratie in Rostock, Duitsland

Begint Turkije een wereldoorlog?

Vertaald uit het Spaans:  ¿Está iniciando Turquía una guerra mundial? Nuevo Curso 25-1-2018

2018 begon met de aankondiging door de VS van de oprichting van een “veiligheidszone” aan de Syrisch-Turkse grens op basis van Koerdische YPG-PKK-strijders … die de te verwachten Turkse militaire inzet versnelde. In 1984 opende de PKK een wrede oorlog tegen de Turkse staat. De moordpartijen en misdaden tegen de menselijkheid door beide partijen hebben het leven gekost van 25.000 tot 30.000 mensen, velen van hen, vooral in de eerste tien jaar, Koerdische boeren van het platteland en Koerdische politici uit de stedelijke gebieden, die niet de overheersing accepteerden door Ocalans nieuwe macht en de opbouw van zijn persoonlijkheidscultus. In de loop van de tijd wordt de PKK in verschillende stadia ondersteund door de buren en rivalen van Turkije, door de vestiging van militaire kampen en bases in Syrië door de vader van de huidige al-Assad en door het Iran van de ayatollahs. De PKK, die al jarenlang werd gefinancierd door leiding te geven aan de heroïneverkoop naar Europa, werd een bondgenoot van zowel China als Kadaffi, de IRA en het Lichtend Pad. Kortom, de PKK was het waard om een ​​gebied in Turkije te vestigen, en alles was het de PKK waard om de Ottomaanse reus te destabiliseren. Daarom zijn vanuit het perspectief van de Turkse staat gezien, de Amerikaanse stappen vandaag hetzelfde als de manier waarop de Spaanse regering deze zou zien wanneer na een burgeroorlog in Frankrijk, de Verenigde Staten zouden besluiten om ter “beveiliging van de grens” [van bondgenoot Spanje] aan de Franse kant van de Atlantische Pyreneeën 3.000 ETA-strijders in te zetten*).