De arbeiders hebben geen vaderland: internationalistische solidariteit met arbeidsmigranten

Pamflet verspreid door het No War But the Class War Turkije comité

Migranten die worden gedwongen te migreren vanwege oorlog, worden gebruikt als goedkope arbeidskrachten en blootgesteld aan racistische aanvallen.

Enerzijds worden migranten uitgebuit door te werken tegen lage lonen en in onveilige omstandigheden, anderzijds worden zij het slachtoffer van misbruik van hun kwetsbare positie. Op deze manier probeert de kapitalistische klasse ons, de arbeidersklasse, te verdelen en ons af te leiden van onze werkelijke strijd. Immigranten zijn niet onze vijand, ze zijn een belangrijk deel van de arbeidersklasse. Onze echte vijand is het kapitalisme, dat bloedbaden aanricht, mensen op de vlucht jaagt en onschuldige mensen uitbuit voor de winst.

Turkije, arbeidersstrijd tegen de gevolgen van de inflatie

Beeld van de bedrijfsbezetting bij autofabriek Farplas (werkt voor Toyota). Zie tweede artikel.

Twee artikelen over de groeiende arbeidsonrust in Turkije tegen de inflatie

Wat inflatie betekent voor werknemers

Door Buenravov. Op 21 januari 2022 verschenen op het bulgaarse kon-flikt.org

Op een heel basaal niveau is dit heel duidelijk. Inflatie betekent dat de prijzen stijgen, en dat je met je salaris minder kan kopen. Heel simpel gezegd betekent inflatie dat werknemers armer worden. Maar in een periode waarin inflatie op wereldschaal lijkt terug te keren en een van onze buurlanden door hyperinflatie wordt geteisterd, vinden wij dat deze kwestie een diepere discussie behoeft.

Oorlog en honger wachten het proletariaat in Turkije

In de afgelopen weken heeft de Turkse lira een reeks instortingen ondergaan. Sinds het begin van het jaar heeft zij ten opzichte van de dollar 90% verloren, in november nog eens 40% en de daling heeft zich in december voortgezet. In de afgelopen maanden hebben ongunstige algemene omstandigheden, hoge inflatie, sterk stijgende energieprijzen, met name olie, en hogere kosten als gevolg van pandemische golven de lira onder druk gehouden.

Abdullah Ocalan voegt een nieuw hoofdstuk toe aan de “Protocols of the Elders of Zion”…

Gevangen sinds 1999, ter dood veroordeeld en vervolgens tot levenslange gevangenisstraf, Abdullah Ocalan, leider van de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), wordt door de Franse en internationale linkse en uiterst linkse partijen beschouwd als een “libertair”, “feministisch” en “ecologisch” denker.

Ondanks deze lofbetuigingen schreef de onaantastbare Ocalan in april 2020 toch twee artikelen in die zijn uitzinnige antisemitisme en samenzwerings-wanen duidelijk naar voren brengen: “In de herdenking van de Holocaust ¹) en “De Joodse Ideologie, Kapitalisme en Moderniteit” ²). Deze teksten werden gepubliceerd in het Engels op de website van de Iraanse Koerden (rojhelat.info), die de geschriften publiceren van de PJAK, de Partij voor een vrij leven in Koerdistan, nauw verbonden met de PKK. Sinds april 2020 hebben deze twee teksten voor zover ik weet, tot geen enkele reactie of een debat geleid op deze website, of elders.

Zelfs als deze twee artikelen slecht zijn vertaald in het Engels (en waarschijnlijk slecht zijn geschreven in hun oorspronkelijke taal) hun antisemitisme is schaamteloos ³).

Turkije in het centrum van plaatselijke oorlogen

Kaukasus

Het volgende artikel laat zien hoe Turkije in het centrum van plaatselijke oorlogen staat en balanceert tussen de krachten tussen Moskou en de NAVO. Het kan bijdragen aan een begrip van hoe “het imperialisme van het Turkse kapitaal een strategie en leiderschap presenteert die (…) druk uitoefenen, dan weer stoppen met druk, zich heroriënteren in politiek, economisch en militair opzicht. Hun kracht wordt niet tegengehouden door een beperkte publieke strijd in een of meerdere gebieden waarin zij interveniëren. De fundamenten van deze strategie en leiding worden duidelijk als we de essentie begrijpen van de geschiedenis van langdurige confrontaties, aspiraties, openlijke strijd, coalities en opportunistische verschuivende allianties (Israël, moslimbroederschap, Rusland, Duitsland, EU, VS, Qatar…), ressentimenten en nationalistische aspiraties uit het verleden en het heden, wapencapaciteiten, zakendoen, bepalende factoren en geostrategische bewegingen”. (Anibal, Van Libië tot Nagorno-Karabach: Misvormende sluiers) 

De overwinning van de Azerbeidzjaans-Turkse troepen in de tweede Karabach-oorlog zal leiden tot een aanzienlijke versterking van Turkije

Van Libië tot Nagorno-Karabach: Misvormende sluiers

Het voorbeeld van Emancipación (Communia)

Een kritiek op Libië: strijd aan beide kanten van de frontlijn brengt de oorlog tot stilstand.

We konden lezen:

De secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, is gisteren naar Ankara gereisd om ons eraan te herinneren dat de “dialoog” de enige oplossing is voor de opgekropte spanningen. (Atalayar)

“De toekomst van Libië staat op het spel”, zegt Guterres, en roept de staten op om samen te werken voor de vrede. (Noticias ONU)

18-9-2020: De VN is verheugd over het “moedige besluit” van de Libische premier van eenheid om zijn voornemen om af te treden aan te kondigen.

“De aankondiging van de voorzitter (van de Presidentiële Raad) komt op een cruciaal keerpunt in de huidige crisis, wanneer het duidelijk is dat de situatie niet langer houdbaar is”, zei de speciale VN-gezant voor het Afrikaanse land, Stephanie Williams, in een verklaring. Zij benadrukte dat “het nu aan de Libische partijen is om hun verantwoordelijkheid ten opzichte van het Libische volk volledig op zich te nemen, historische keuzes te maken en wederzijdse concessies ten gunste van hun land te aanvaarden”. Lees verder: Europress.

Militaristische en sociale realiteiten, tendensen, sluiering en vervorming.
Het voorbeeld van Emancipación (Communia)

Libië: strijd aan beide kanten van de frontlijn brengt de oorlog tot stilstand

Benghazi, afgelopen zondag

De protesten die in augustus in Tripoli begonnen, zijn nog niet uitgeput, want een nieuwe golf van protesten in Benghazi en zijn machtsgebied heeft geleid tot het aftreden van de rivaliserende regering in het oosten van het land. Zullen deze gevechten volstaan om de vrede op te leggen in een land dat verscheurd is door een imperialistisch conflict?

Tripoli en Misrata

In augustus van dit jaar werd het oostelijke deel van het Middellandse-Zeegebied in een situatie van tijdelijke wapenstilstand gebracht, met een nog steeds toenemende tendens tot concentratie van militair geweld en provocaties tussen de conflicterende mogendheden. In Libië lieten het onzekere staakt-het-vuren in Sirte en de onophoudelijke dramatisering van de besprekingen geen andere perspectieven open dan die van de oorlog.

Slechts twee dagen na de afkondiging van het staakt-het-vuren, op 23 augustus, terwijl de regering van de Moslimbroederschap probeerde te onderhandelen over het einde van de olieblokkade en de terugkeer aan de macht van de Libische heersende klassen, ontstond een reeks protesthaarden, voornamelijk van jonge arbeiders, die zich concentreerden op het regeringspaleis in de hoofdstad.

Van de Maghreb tot de Perzische Golf: Hoe te strijden tegen oorlog en armoede?

Openbare discussie-bijeenkomst
georganiseerd door
A Free Retriever’s Digest en arbeidersstemmen.nl

Zaterdag 29 februari 2020

English-Dutch_Invitation

De Turkse invasie van Syrië

Vanaf het begin (2011) van de oorlog tegen Bashar el Assad [van Syrië] was duidelijk dat Turkije met zijn leger het noordoosten van Syrië wilde binnenvallen, een gebied van 30 kilometer diep en 420 kilometer lang, onmiddellijk aan zijn grenzen. Pas na lang uitstel en zonder overtuiging heeft Turkije deelgenomen aan de oorlog tegen Islamitische Staat. Daarbij heeft Erdogan altijd één enkel doel nagestreefd, namelijk de strijd in Syrië tegen de aanwezigheid van alle Koerdische milities, en vooral tegen degenen die samen met de Coalitie [tegen Islamitische Staat] hebben gestreden in het gebied dat aan Turkije grenst.

Naar een internationale bijeenkomst in Koerdistan

Gezien de uitbreiding van de oorlog in het Midden-Oosten en de nieuwe Iraans-Iraakse revolutionaire golven / Militanten in Koerdistan, Irak

Kameraden,

In de afgelopen decennia splijt de kapitalistische maatschappij als geheel zich steeds meer in twee grote vijandige kampen die rechtstreeks tegenover elkaar staan: Bourgeoisie en Proletariaat. Ons tijdperk, het tijdperk van de verergering van de wereldwijde industriële en commerciële crisis en daarmee van toenemende klassenstrijd over de hele wereld, heeft al verschillende stadia van ontwikkeling doorlopen, waardoor het proletariaat zijn eerste fase van de geïsoleerde en sporadische verschijnselen heeft overschreden. De groei van de klassenstrijd zal meer en meer een steeds meer internationale vorm aannemen. En ondanks de kapitalistische oorlog in het Midden-Oosten en nieuwe pogingen van het wereldkapitalisme om de omvang van de oorlog uit te breiden onder het voorwendsel de kernwapens van Iran uit te schakelen, heeft het proletariaat van dit gebied zich aangesloten bij de huidige internationale golf van klassenstrijd. De stakingen en demonstraties in Iran hebben zich uitgebreid over 249 steden in alle 31 provincies van Iran. Deze revolutionaire golven waren in Iran nog niet afgelopen, toen het proletariaat in Irak in dit historische strijdperk betrad.

Syrië en internationale solidariteit

Nasleep van een luchtaanval, Oost Ghouta, 23 februari 2018. Foto: https://creativememory.org.

English original 

Uit de maart-april 2018 editie van News & Letters, door Gerry Emmett

Terwijl dit wordt geschreven, vallen gevechtsvliegtuigen van de Russische en van de Bashar al-Assad regering de arbeidersbuurten van Oost-Ghouta aan nabij Damascus, die zich sinds het begin van de Syrische revolutie heldhaftig hebben verzet.

In aanvallen die medio februari zijn geïntensiveerd, heeft de Syrische Civiele Verdediging meer dan 674 gedode mensen geteld – waaronder een aantal van hun eigen vrijwilligers waarop ook gericht geschoten wordt – en duizenden gewonden.

De foto’s van gewonde en stervende burgers, van vermoorde kinderen hebben het geweten van miljoenen mensen over de hele wereld geraakt. Onophoudelijke aanvallen op gezondheids- en reddingswerkers hebben de fascistische essentie van het Assadisme en de Russische en Iraanse regimes die dit ondersteunen, aan de orde gesteld.

Is het verdedigen van Afrin proletarisch internationalisme?

De Turkse inval in Syrië met het openlijk verklaarde doel om de Koerdische YPG te verdrijven van de Turkse grens, heeft geleid tot allerlei reacties van organisaties die zich beroepen op anarchisme, socialisme of communisme. Over het algemeen wordt de Turkse inval veroordeeld en worden ‘de Koerden’ verdedigd. De bekende links-burgerlijke groepen hebben gereageerd volgens de schema’s die zij al decennia lang hanteren om te kiezen aan welke kant van het oorlogsfront ze zullen deelnemen aan de imperialistische slachtpartijen. Dat is niets nieuws. Maar in dit geval van de Turkse invasie in Syrië, zien we dat groepen en individuen die zich oriënteren op de Communistische Linkerzijde¹ worden beïnvloed door links-burgerlijke stellingnames. Zelfs groepen die in de Tweede Wereldoorlog het proletarisch internationalisme verdedigden, hebben nu moeite om het standpunt van de arbeidersstrijd tegen de imperialistische oorlog duidelijk naar voren te brengen. Dat heeft – zoals we zullen zien – gedeeltelijk te maken met een microscopische visie op Rojava, de microkosmos van het veronderstelde ‘socialisme in één provincie’.

Beelden van een demonstratie in Rostock, Duitsland

Begint Turkije een wereldoorlog?

Vertaald uit het Spaans:  ¿Está iniciando Turquía una guerra mundial? Nuevo Curso 25-1-2018

2018 begon met de aankondiging door de VS van de oprichting van een “veiligheidszone” aan de Syrisch-Turkse grens op basis van Koerdische YPG-PKK-strijders … die de te verwachten Turkse militaire inzet versnelde. In 1984 opende de PKK een wrede oorlog tegen de Turkse staat. De moordpartijen en misdaden tegen de menselijkheid door beide partijen hebben het leven gekost van 25.000 tot 30.000 mensen, velen van hen, vooral in de eerste tien jaar, Koerdische boeren van het platteland en Koerdische politici uit de stedelijke gebieden, die niet de overheersing accepteerden door Ocalans nieuwe macht en de opbouw van zijn persoonlijkheidscultus. In de loop van de tijd wordt de PKK in verschillende stadia ondersteund door de buren en rivalen van Turkije, door de vestiging van militaire kampen en bases in Syrië door de vader van de huidige al-Assad en door het Iran van de ayatollahs. De PKK, die al jarenlang werd gefinancierd door leiding te geven aan de heroïneverkoop naar Europa, werd een bondgenoot van zowel China als Kadaffi, de IRA en het Lichtend Pad. Kortom, de PKK was het waard om een ​​gebied in Turkije te vestigen, en alles was het de PKK waard om de Ottomaanse reus te destabiliseren. Daarom zijn vanuit het perspectief van de Turkse staat gezien, de Amerikaanse stappen vandaag hetzelfde als de manier waarop de Spaanse regering deze zou zien wanneer na een burgeroorlog in Frankrijk, de Verenigde Staten zouden besluiten om ter “beveiliging van de grens” [van bondgenoot Spanje] aan de Franse kant van de Atlantische Pyreneeën 3.000 ETA-strijders in te zetten*).

Turkije-Nederland: zowel Rutte als Erdogan profiteren ten koste van de arbeiders

English language version on Libcom.org.

Zowel Turkije als Nederland hebben uit binnenlandse politieke overwegingen een populistische kaart gespeeld. En wel om electorale redenen en in een poging om hun staat te versterken. Het kleine Nederland maneuvreerde in het verleden gewiekst  tussen grootmachten om zijn imperialistische belangen te beschermen. De laatste jaren is het regel dat het voorbeeld van het grote Duitsland van de regering Merkel wordt gevolgd. Zo ook in dit geval: Duitsland verbood als eerste Turkse bijeenkomsten rond het referendum met Turkse bewindslieden. De Duitse bourgeoisie kon zich in dit geval echter niet tevreden stellen met het – waarschijnlijk geslaagde – oppoetsen van de SPD om een rechtspopulistische impasse te voorkomen. Berlijn wilde ook zorgen dat in Nederland Wilders de pas wordt afgesneden door een populistische opstelling van Den Haag tegenover Ankara.

Turkije: de Ottomaanse ambities van Erdogan

 

In de Nederlandse media is sinds de mislukte staatsgreep veel aandacht voor de daaropvolgende ‘zuiveringen’ in de rechterlijke macht, de politie, het leger, het onderwijs en onlangs in Erdogan’s eigen AK-partij. Over het algemeen onderstrepen de media dat in Nederland zoiets niet mogelijk is vanwege de ‘democratie’. En dat Turkije blijkbaar nog lang niet ‘rijp’ is voor toetreding tot de Europese Unie. Maar geïnteresseerde arbeiders herinneren zich vast dat in het uiterst democratische Frankrijk, respectabel lid van de EU, voortdurend de noodtoestand wordt verlengd, waarmee manifestaties worden verboden en stakingen belemmerd. In Turkije is inderdaad meer aan de hand. Onder leiding van Erdogan zwenkt dit belangrijke NAVO-land heen en weer tussen allerlei bondgenootschappen.

 

Erdogan hoopt met veranderende allianties te ontsnappen aan de economische crisis en net als in de tijd van het Ottomaanse Rijk een belangrijke rol te spelen in de regio. Op de achtergrond worden voorbereidingen getroffen voor een derde wereldoorlog, tussen een Russisch-Chinees blok en een Amerikaans blok. Beide blokken zijn nog in aanbouw – voortdurend belemmerd door het uiteenvallen van bondgenootschappen en zelfs van landen. De positie van Europa staat m.i. nog niet vast. Daarmee zijn de zwenkingen in de Turkse buitenlandse politiek ook van belang voor het begrijpen van de spanningen tussen de Europese landen over een gezamenlijke buitenlandse politiek.

Bomaanslag Gaziantep

De gruwelijk bomaanslag in het Turkse Gaziantep, op wat waarschijnlijk een Koerdische bruiloft was, is het zoveelste voorbeeld van een soort van imperialistische gruwelijkheden die nu vooral burgerslachtoffers maken buiten de directe oorlogsgebieden. Mijn gedachten gaan allereerst uit naar de slachtoffers, waaronder vele kinderen. Met name individuele terroristen worden ingezet als strijd-‘middel’ – in dit geval zelf een kind, naast dader ook slachtoffer van deze afschuwelijke oorlog.

Individueel terrorisme in onze tijd

Turkish Airlines

12-8-2016.

Lieve vader, lieve moeder,

Deze brief zullen jullie nooit lezen.
Misschien had ik ‘m al eerder moeten schrijven.
Al toen ik het benauwd begon te krijgen op ons kleine bovenwoninkje in de Zeeheldenbuurt waar we met zijn vijven opgepropt zaten.
Toch deed ik het niet.
Liever bleef ik op papier zwijgen om te praten met degene die me dit advies gaf.
Maar het bleef bij praten met haar.
De benauwdheid kwam terug wanneer ik probeerde te leren voor een tentamen.

Maar nu heeft het stilzwijgen me overtuigd.

Nice: het barbarendom blijft, en Turkije: ook geen grap

We zouden kunnen beginnen te zeggen dat het Westen en Europa sterk verantwoordelijk zijn voor veel van de hedendaagse barbaarsheden.

Maar misschien is het beter om te zeggen: terecht breekt het ons hart als wij westerlingen zien hoe burgers, mannen, vrouwen en veel kinderen worden verpletterd als mieren als resultaat van de barbaarse en moorddadige woede van een Frans-Tunesische man, die al dan niet uit jihadistische motieven een staat steunt die nog niet eens bestaat, en misschien wel nooit zal bestaan. De westerse wereld wanhoopt terecht tegenover zoveel brute verschrikkingen die, afgezien van de persoonlijke en collectieve tragedies, niets menselijks meer hebben. Maar herinneren we ons ook, en laten we ook treuren om al die vrouwen en kinderen die in het Midden-Oosten als vliegen werden gedood door luchtaanvallen door Amerikaanse, Franse, Engelse en Italiaanse drones.

Staatsgreep in Turkije – Volksmacht?

Het is soms moeilijk om het land waar je woont te herkennen als je het ziet door de spiegel van de media. Minder dan 48 uur geleden zag ik een massale demonstratie van de ‘macht van het volk’ om het land te redden van een militaire coup. Als ik me niet de explosies en de sonische knallen had herinnerd die het appartementencomplex waarin ik woon deden schudden, zou ik gezworen hebben dat het gebeurde in een land ver, ver weg.
Zeker was er op vrijdagavond een poging tot een militaire coup hier in Turkije, en zeker werd deze verslagen. Zoveel staat vast. Maar het hele verhaal van de ‘macht van het volk’ die de coupplegers verslaat, lijkt me het werk van het scheppen van een mythe. Weliswaar zijn sommige mensen de straat op gegaan, maar als je de gebeurtenissen op de binnenlandse en internationale media had gevolgd, zou je geneigd zijn om aan te nemen dat honderdduizenden burgers de straat op waren gestroomd, en hadden voorkomen dat de militairen de controle overnamen. De realiteit was in feite een beetje anders.

Een commentaar uit Turkije over de terroristische aanslagen in Brussel

Op de Engelstalige website Libcom plaatste ik een samenvatting voor een internationaal publiek van mijn bijdrage aan dit blog over ‘Brussel’. Daarop verscheen een reactie, die ik hieronder weergeef, samen met mijn antwoord.

Bomaanslagen door zelfmoord terroristen in Ankara en Istanboel

Ozcan Can, een student, die werd vermoord in de meest recente aanslag, was een vriend van een ander slachtoffer van een zelfmoordaanslag. Ozcan Cans goede vriend Ali Deniz werd vermoord in Ankara op 15 oktober 2015 tijdens een aanslag georganiseerd door IS, terwijl hij stond te wachten om zich aan te sluiten bij een vredesmars uit protest tegen het staatsgeweld in Noord-Koerdistan. Hieronder vindt u hun laatste foto samen, maanden voordat zij afzonderlijk werden vermoord, de één door de IS, de andere door de PKK.*)

Turkije: als de arbeiders hun stem laten horen

In de huidige situatie van wereldwijde crisis en om zich heen grijpende plaatselijke oorlogen, neemt Turkije een belangrijke plaats in. De spanningen binnen dit land zijn hoog opgelopen, zowel die binnen de kapitalistische klasse[1] als tussen kapitaal en arbeid. In dit artikel doen we verslag van recente arbeidersstrijd die zich in Turkije ontwikkelt tegen de gevolgen van de crisis. Arbeidersstrijd ondanks de repressie door de staat en pogingen om de arbeiders te verdelen.

In het voorjaar van 2015 begon een staking bij de Renault-fabriek in Bursa, die met succes werd uitgebreid naar andere bedrijven in de metaalsector.

Turkije: Erdogan speelt gevaarlijk spel

Dit artikel is gedeeltelijk achterhaald door de bomaanslagen in maart 2016. Zie verder ons pamflet.

Turkije is op allerlei manieren betrokken bij de bloedige oorlog in Syrië. Veel daarvan dringt niet door tot de Nederlandse media. Over een NAVO-bondgenoot niets kwaads, vooral wanneer die ter plekke vluchtelingen moet opvangen. Tegen betaling uiteraard.

Geheimzinnige bomaanslagen

Turkije haalt vooral het nieuws bij de zoveelste bomaanslag op Turkse bodem, inmiddels al vijf in minder dan een jaar. Erdogan geeft steevast ‘Koerdische terroristen’ de schuld. Maar het is zonneklaar wie het meest profiteert van deze