Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
Het volgende is de tekst van een pamflet gericht aan stakende studentenarbeiders van het University of California systeem in de Verenigde Staten. Zie voor meer informatie over deze staking van 48.000 medewerkers: Negotiations Enter 6th Day as University of California Strike Continues at UC San Diego, Other Campuses. In 2020 was ook al een staking die vier maanden duurde. In dit licht is het niet handig om op te roepen tot een langdurige staking. Vakbonden, werkgevers en de staat gebruiken langdurige stakingen die in isolement van andere arbeiders plaatsvinden, om de arbeiders af te matten en de hele arbeidersklasse in te peperen dat het niet loont om in beweging te komen. Om deze reden waren radencommunisten altijd voorstander van maximale uitbreiding van stakingen, over de grenzen van beroep van sector heen. In plaats van het traditionale ‘picketing’, met vakbondsbordjes voor de poort demonstreren voor opgetrommelde politie, zijn het met name de stakende arbeiders zelf die de koppen bij elkaar kunnen steken in algemene vergaderingen om te besluiten met welke middelen zij zelf voor uitbreiding kunnen zorgen: naar welke bedrijven, met welke algemene leuzen en eisen, en uiteraard door het sturen van massale delegaties.
Bovenstaande foto van de Federal Reserve in 1930 verscheen o.a. bij een artikel dat als volgt begint:
“De Amerikaanse centrale bank, genaamd de Federal Reserve, werd opgericht in 1913. Niemand promootte deze instelling met de slogan dat ze oorlogen waarschijnlijker zou maken en zou garanderen dat bijna een half miljoen Amerikanen zouden sterven in de strijd in vreemde landen, samen met miljoenen buitenlandse soldaten en burgers. Niemand wees erop dat deze instelling de Amerikanen in staat zou stellen, zonder belastingen, de vernietiging van steden in het buitenland te financieren en regeringen naar believen omver te werpen. Niemand zei dat de centrale bank het mogelijk zou maken dat de Verenigde Staten gedurende een hele eeuw in één van elke vier jaar op grote schaal oorlog voeren. Er werd nooit op gewezen dat deze instelling het voor de Amerikaanse regering mogelijk zou maken om een wereldrijk te vestigen dat het keizerlijke Rome en Groot-Brittannië in vergelijking daarmee goedaardig zou doen lijken.” (Llewellyn H. Rockwell Jr., War and Inflation, 2008)
Zelfs burgerlijke economen van het slag van Rockwell wezen al op het verband tussen inflatie en oorlog. Daarentegen verzwijgen de media wat de huidige inflatie te maken heeft met de oorlog in Oekraïne. En met de herverdeling van de wereld die zowel de direct of indirect deelnemende staten daarmee beogen. Wat we zien in Oekraïne is het voorzetten van de handelsoorlogen tussen de VS, China en Europa, met name Duitsland, met militaire middelen. Dit en wie deze oorlogen nu al betalen – vooral de proletarische klasse in alle landen van deze wereld – wordt duidelijk in onderstaand artikel.
Arbeidersstemmen
Tien jaar geleden redde de ECB eerst de monetaire unie [de Euro] van het uiteenvallen door haar poot stijf te houden en vervolgens stabiliseerde zij het systeem met lage rentetarieven en programma’s voor de aankoop van effecten ter waarde van miljarden. Dit heeft geleid tot een zeer scheve economische ontwikkeling. Zo is de DAX sinds 2011 met 290 procent gestegen – maar het Duitse bbp is in dezelfde periode slechts met ongeveer 13 procent gegroeid. Op 27 juli verhoogde de ECB de belangrijkste rentevoet voor het eerst in elf jaar met 0,5 procent – 0,25 procent was verwacht. Op 8 september verhoogde de ECB de rente opnieuw met een historische 0,75 procentpunt. Dit rook naar paniek en toonde de machteloosheid van de centrale bank. Maar waarom verhoogt de ECB eigenlijk het belangrijkste rentetarief te midden van een energieprijsschok en het begin van een recessie? Voor de context presenteren wij de volgende passages uit het crisisartikel in de huidige Wildcat.
Het volgende artikel verscheen oorspronkelijk in het Duits op de website van het tijdschrift Wildcat (“Pelosis Trip nach Taiwan und die neue Intel-Fabrik in Magdeburg”). Ondanks zijn ecologische invalshoek geeft het artikel veel feiten die nuttig zijn voor het begrijpen van de huidige herstructurering van de internationale verdeling van productie en handel in volwaardige oorlogseconomieën van het Amerikaanse blok en het Chinees-Russische imperialistische blok in opbouw. Chips zijn essentiële onderdelen van allerlei soorten wapens.
A homeless man sleeps under an American flag blanket on a park bench in New York City.
Het gaat niet zo goed, of wel? In Oekraïne is Biden bereid, zo lijkt het, om tot de laatste Oekraïner te vechten, terwijl hij zich voorbereidt op de volgende oorlog met China. De helft van de bevolking van Afghanistan wordt met de hongerdood bedreigd, vooral sinds de regering van de VS beslag heeft gelegd op de miljarden aan Afghaanse staatseigendommen, bijeengeschraapt uit de verkoop van opium en Amerikaanse hulp, die in Amerikaanse banken zijn ondergebracht. De grenspatrouille wacht, met uitzettingsbevelen klaar, op achtduizend vluchtelingen die door Mexico naar de Amerikaanse droom sjokken, terwijl het Verenigd Koninkrijk worstelt om zijn ongewenste vluchtelingen naar Rwanda te verschepen.
met opmerkingen en een kritische beoordeling door Anibal
De oorlog in Oekraïne heeft de “verdienste” dat hij de internationalisten duidelijk onderscheidt van al degenen die het opnemen voor de zaak van een van de twee deelnemende kampen. Vanwege haar standpunten over dit conflict maakt de Internationale Communistische Stroming (IKS) deel uit van het “derde kamp“, zoals Pierre Lanneret het noemde in zijn overzicht van revolutionaire standpunten tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar dit conflict heeft nog een andere “verdienste”: het testen van de theoretische grondslagen van de analyses die hier aan de orde zijn. Welnu, op dit niveau illustreert de oorlog in Oekraïne de overduidelijke onsamenhangendheden van de “analyses” van deze organisatie die tevergeefs probeert de gebroken stukken weer te lijmen in een “kaderartikel” getiteld: “Betekenis en gevolgen van de oorlog in Oekraïne” [Signification et impact de la guerre en Ukraine].
Tien jaar lang vroegen economen zich af: waarom is de inflatie zo laag? Plotseling, in de laatste paar maanden, vragen ze zich af: waarom zo hoog? In de woorden van de Los Angeles Times: “Economen krijgen een dosis nederigheid bij het voorspellen van de inflatie” nu de prijzen stijgen “ver boven de verwachtingen van Wall Street en beleidsmakers.” [1]Politici, economen en de ” Man in the Street ” zijn gewend om “Big Government” de schuld te geven van de inflatie; zoals Ronald Reagan het uitdrukte: “inflatie is het gevolg van al die uitgaven met tekorten.” [2] Dus de afwezigheid van inflatie toen de regering op de Grote Recessie van 2008 reageerde door geld uit te delen en de tekorten te laten oplopen, was een raadsel.[3] Wat de huidige verbazing over de terugkeer van de inflatie ook moge zijn, het is bijna met opluchting dat economen en ambtenaren oproepen om terug te keren naar de oude methoden van deflatie door de geldkraan gedeeltelijk dicht te draaien en, uiteindelijk, de rente te verhogen. Maar niemand weet zeker wat er aan de hand is.
Vraag of aanbod, kip of ei? Wat is de oorzaak van de huidige sterke stijging van de dollarkoers en van de prijzen wereldwijd? Moeten we de COVID-19 pandemie de schuld geven, die de productie van cruciale goederen en de levering van vitale diensten heeft onderbroken, met als gevolg een wereldwijd tekort aan arbeidskrachten en kapitaal? Of moeten we de schuld geven aan de reacties van het Amerikaanse ministerie van Financiën en de Federal Reserve, de motoren van de wereldwijde vraag die door de pandemie in de hoogste versnelling zijn geschakeld en vijf biljoen dollar aan nieuw geld in de handen hebben gepompt van bedrijven, banken en consumenten?
De permanente manoeuvres maken deel uit van de “spookoorlog” die wij momenteel meemaken.
Oekraïense soldaten met Grad raketwerpers.
Hoe gespannener de situatie met Rusland, terwijl de VS probeert zijn hegemonie over Europa duidelijk te maken, hoe meer Frankrijk en Duitsland tegen de VS reageren… en hoe meer de breuklijnen binnen de EU zelf tussen de Frans-Duitse kern en de landen die dichter bij Washington staan uit elkaar beginnen te lopen. Het echte slagveld in de “spookoorlog” van deze weken is de EU, die het doelwit is van de dubbele aanval van Poetin en Biden.
Vertaling uit La Oveje Negra, 8-11-2021 Narcotráfico y capital. De auteurs wonen in Rosario, Argentinië.
Het is via de meest oppervlakkige aspecten dat de drugshandel het publieke debat en de pers bereikt. We zullen proberen deze oppervlakkigheid te doorbreken. De drugshandel is een symptoom van de economische situatie die het sociale weefsel in het hele land te gronde richt. Onlosmakelijk verbonden met de ernstige en wijdverbreide verslavingsproblematiek, is het een groeiend verschijnsel in de kapitalistische samenleving. Wij zullen trachten dit sociale probleem vanuit een klassestandpunt te benaderen.
Het vermeende “einde van het Amerikaanse tijdperk” is in feite de journalistieke naam voor een proces dat wij de afgelopen jaren hebben gevolgd:
1) De VS stevenen af op een oorlog met China om de wereldmacht, maar terwijl zij zich daarop voorbereiden, hebben ze niet de economische capaciteit om hun imperialistische belangen militair te verdedigen in alle uithoeken van de wereld. Hun leger buiten de gevechten houden in de regio die de Engelstaligen het “Midden-Oosten” noemen, is een prioriteit en een strategische noodzaak geworden.
2) Zij willen hun militaire druk concentreren op de grenzen van China en gebieden opgeven waar de militaire aanwezigheid van de VS minder rendabel is vanuit het oogpunt van de komende oorlog. Onvermijdelijk is het streven om onwillige bondgenoten tot een blok te dwingen en de controle over de meest onrustige regio’s onder de leden [van dit blok] te verdelen zonder de hegemonie in de wereld te verliezen.
3) Maar het is niet gemakkelijk. De overheersende krachten van vandaag zijn, zoals we hebben gezien, centrifugaal van aard. Het is geen toeval dat de meest pro-Amerikaanse landen tot eergisteren de eersten waren om de vogelverschrikker van “het einde van het Amerikaanse tijdperk” in een processie naar buiten te brengen.
4) Wat wel voorspelbaar is, is de “ontwestering” van regionale conflicten waar de Amerikaanse denktanks, met het weinig verheffende voorbeeld van Syrië en Libië, op wijzen. Conflicten die tot dusver binnen de perken zijn gebleven, zoals die tussen Marokko en Algerije in de Maghreb, zullen waarschijnlijk opnieuw worden aangewakkerd. Gisteren nog heeft Algiers de diplomatieke betrekkingen met Rabat verbroken. En in Zuid-Amerika zullen de spanningen over minerale rijkdommen en de strijd om de controle over de waterwegen toenemen.
5) Onder deze algemene beweging leggen de leidende figuren van de Amerikaanse en Britse bourgeoisie de nadruk op wat “thuis veranderd” moet worden. Verre van het “einde van het Amerikaanse tijdperk” te beschouwen als een fase van sociale transformaties, is het de bedoeling een ideologie te ontwikkelen die de imperialistische oorlog ten goede komt. Iets dat zo krachtig was als het antifascisme in zijn tijd, dat het mogelijk zou maken “zijn zonen en dochters op te offeren” en een beroep te doen op de bevolking van potentiële bondgenoten.
6) Alle Engelstalige en Chinese analisten wijzen naar Taiwan als de mogelijke aanleiding op korte termijn voor een frontale oorlog tussen de VS en China. Engelstaligen verwachten een Chinese invasie en zien dit als een moment waarop de VS een gok zouden kunnen wagen met een grotere kans op overwinning dan zij over vijf of tien jaar krijgen. De Chinezen herhalen het script van het furieuze nationalisme van de Chinese partijstaat.
Maar in werkelijkheid is Taiwan verre van het perfecte scenario voor de Amerikanen en is de timing verre van aanvaardbaar voor Peking. Washington is er zelfs niet in geslaagd Zuid-Korea en Japan effectief tegen China op te zetten… en is nog lang niet in staat haar strategie in Europa te dicteren. En vooral realiseert het zich niet dat de strategie van China er niet in bestaat een wereldoorlog te beginnen op slechts enkele kilometers van zijn kusten, maar veeleer eerst zijn mondiale imperialistische strategie te consolideren door de conflicthaarden ver van zijn vasteland te vermenigvuldigen.
7) Wat Kaboel definitief inluidt is niet “het einde van het Amerikaanse tijdperk”, maar een fase waarin een wereldoorlog nu rechtstreeks als horizon wordt erkend en waarin we een nieuwe reeks sterk geïnternationaliseerde regionale oorlogen zullen zien, een verergering van de tendensen tot handelsoorlog en protectionisme – grotendeels ontwikkeld via de “Green Deal” – gepaard zal gaan met een steeds openlijker ideologische innovatie in het vooruitzicht van het ronselen van arbeiders voor de oorlogsinspanning.
Een kritiek op Davis, ‘The Road to Anti-State, Anti-market Socialism’.
Op 10 juni, in “Defund the police” of anders? keken we terug op de draai die de beweging van protest en rellen tegen de politie repressie in de VS nam in de richting van hervormingen en verkiezingen. De belangrijkste analyse was:
Inspanningen in het verleden om de politie te hervormen zijn ondoeltreffend gebleken. Zelfs een radicale hervorming van de politie zal uiteindelijk alleen maar leiden tot een effectievere macht van de staat over proletarische buurten.
De politie was meer terughoudend in het gebruik van geweld; geweld was contraproductief gebleken.
De burgerlijke dictatuur moet zich achter de democratie verschuilen, vooral in het feitelijke begin van de economische depressie.
Op dat moment had de beweging in de VS haar grenzen bereikt. De beweging was niet in staat om leuzen en eisen naar voren te brengen die de belangen van het proletariaat tot uitdrukking brengen, maar accepteerde wat valse perspectieven zijn, die door het linkse deel van de staat naar voren werden gebracht.
Als perspectief voor de verdediging tegen repressie onderstreepte het artikel dat dit voor het proletariaat niet alleen een kwestie van geweld is. Als uitgebuite en onderdrukte klasse met een historisch perspectief hangt ze nog meer dan de historische achterhaalde kapitalistische klasse af van haar vermogen om zich te presenteren als vertegenwoordiger van de maatschappij en de mensheid als geheel.
Het artikel stelde als volgende stap het proletariaat voor om wie (al) werkloos zijn te organiseren in massabijeenkomsten op straat of in veroverde gebouwen, in gekozen en herroepbare werklozencomités, in massamarsen naar werkplekken waar ontslagen worden aangekondigd, en eenwording met de (nog) werkende proletariërs. Er zijn verschillende redenen waarom dit perspectief (nog) niet gerealiseerd is.
Op het niveau van de massa had de beweging haar grenzen bereikt. De politieterreur in proletarische buurten in flagrante schending van de ‘gelijkheid’ en ‘vrijheid’ die in de burgerlijke maatschappij zouden heersen, werd opgevat vanuit het perspectief van een ‘burger’ van alle klassen en niet vanuit dat van ‘vrije loonarbeiders’, in loondienst of werkloos, uitgebuit in arbeid met vaste contracten of onzeker, of in reserve gehouden voor de terugkeer van ‘volledige werkgelegenheid’ tijdens de veralgemeende imperialistische oorlog. Daarom heeft “Defund the police” niet “The Road to Anti-State, Anti-Market Socialism” geopend, maar een “citizen”-weg naar de lokale democratie, naar de keuze tussen Democraten en Republikeinen, voor of tegen Trump, en ten slotte de komende campagne voor de presidentsverkiezingen. Wie de straat op wilde, kreeg een symbolische strijd aangeboden, waarbij standbeelden werden bestormd.
Op het niveau van de communistische minderheden die zich radencommunisten noemen of die zich laten inspireren door de historische Duitse en Nederlandse communistische linkerzijde, konden we zien dat de meesten van hen hetzelfde handelden en dachten als de meeste anarchisten. Niet in staat om proletarische argumenten te vinden tegen de valse tegenstelling tussen racisme en interklasse-antiracisme, of simpelweg door zich aan te sluiten bij de linkse identitarisme, intersectionalisme en privilege-theorie, vielen ze ten prooi aan burgerlijk democratisme, waarbij ze democratie en dictatuur tegenover elkaar stellen in de stijl van de Duitse radencommunist Otto Rühle in zijn laatste jaren.1)
The Road Yet Traveled. The Road to Anti-State, Anti-market Socialism
De volgende kritiek maakt gebruik van de kortgeleden herziene en aangevulde uitgave van Jim Davis’ The Road Yet Traveled. The Road to Anti-State, Anti-Market Socialism2) voor zover het een voorbeeld is van het democratisme dat in het huidige radencommunisme heerst. Toen duidelijk werd dat Davis zijn tekst aan het herzien was, stuurde ik hem het eerste ontwerp van deze kritiek. Deze bleef helaas onbeantwoord, ook toen ik hem erop wees dat ik het ontwerp had gebruikt voor het bovengenoemde actualiteitsartikel over Defund the Police. Dit is een gemiste kans om eventuele misverstanden op te helderen, alvorens deze kritiek te publiceren.
Lees verder “Sluiten democratie dictatuur elkaar uit of vullen ze elkaar aan?”→
Hoewel de houding van de staat en het optreden van de politie tegen arbeiders van kleur, met name zwarte arbeiders, in de loop van de Amerikaanse geschiedenis niet is veranderd, is ook de omgekeerde beweging van de arbeiders tegen het racisme van de staat niet veranderd. Niets is een beter voorbeeld van deze acties tegen racisme dan die van de International Longshoremen and Warehouse Union (ILWU) van Noord-Amerika. Meer dan een eeuw lang heeft de ILWU haar klassenmacht in de havens langs de westkust van de Verenigde Staten gebruikt om het racisme tegen te gaan en zwarte arbeiders over de hele wereld te steunen: van de staking na de schietpartij van Martin Luther King Jr. en het apartheidsregime van Zuid-Afrika, tot het oprichten van coöperatieve woonhuizen en het geven van training en onderwijs heeft de vakbond de macht laten zien die werkende mensen als internationale klasse hebben. Lees verder “Het internationalisme zal het racisme verslaan! De havenarbeidersstaking van 10 juni *)”→
… en niet alleen daar, na de verhalen uit Spanje en … Nederland
Foto: Stefan Jeremiah
De VS had een eerlijke waarschuwing. Een van de eerste uitbraken van COVID-19 was in een verpleeghuis in Kirkland, in de staat Washington. De ziekte verspreidde zich snel onder de bewoners en het personeel.
De boodschap van Centers for Disease Control and Prevention was expliciet: “Het is van cruciaal belang dat langdurige zorginstellingen actieve maatregelen nemen om de invoering van COVID-19 te voorkomen” (18 maart).
Desondanks hebben bewoners van verpleeghuizen en instellingen voor begeleid wonen naar schatting 43% van de Amerikaanse sterfgevallen door het virus voortgebracht. Hoe erg is dit? Deze sterfgevallen hebben zich voorgedaan in een groep die slechts 0,6% van de bevolking uitmaakt. In elke andere situatie zouden deze aantallen het spookbeeld van genocide naar voren hebben gebracht.
Arbeiders staken bij het pakhuis van Amazon op Staten Island in New York. Ze eisen dat de vestiging wordt gesloten en schoongemaakt nadat een personeelslid op 30 maart 2020 positief werd getest op het coronavirus.
De ernst van de misdaden die de vertegenwoordigers van de burgerlijke staat in de afgelopen weken hebben begaan en de kracht van de reactie van het proletariaat op deze misdaden, doen zoeken naar historische vergelijkingen. De protesten en rellen die volgden op de moord op Martin Luther King, jr. in 1968 komen onmiddellijk in herinnering, evenals de protesten en rellen die volgden op de vrijspraak van de politie die Rodney King in 1992 doodsloeg.
In het meer recente verleden kan men zich de opstand in Baltimore in 2015 herinneren, die werd veroorzaakt door de politiemoord op Freddie Gray (waarvoor, het moet worden opgemerkt, geen enkele agent ooit werd veroordeeld).
Deze en andere gebeurtenissen zijn verbonden met de intensiteit van de reactie van het zwarte proletariaat op zijn onderdrukking. Toch blijven dezelfde soort gebeurtenissen zich voordoen, dezelfde cyclus van wreedheid en moord herhaalt zich, ondanks krachtige reacties zoals die op dit moment. Waarom gaat het burgerlijk geweld door en wat houdt het tegen?
“Defund the police” was de belangrijkste slogan in de afgelopen week. De burgemeesters van Los Angeles en San Francisco hebben aangekondigd dat ze op het budget van de politie zullen bezuinigen. In Minneapolis heeft een meerderheid van de gemeenteraad beloofd het politiekorps te ontmantelen en in plaats daarvan een nieuw systeem van openbare veiligheid van de grond af aan op te bouwen.
Waarom worden deze voorstellen door velen in de protestbeweging gesteund?
Om welke reden worden ze onderschreven door een deel van het politieke apparaat?
De massale revolte in de Amerikaanse steden laat zien dat het einde nadert van de ideologische en fysieke onderdrukking die de wereldbourgeoisie kan opleggen aan de bevolking onder het voorwendsel van het Corona-virus. Afgelopen met:
“Omdat we dat met zijn allen besloten hebben” (Klaver),
afgelopen ook met
de door Trump verspreide mythe dat dit alles het werk zou zijn van Anti-Fa,
of
de wanhopig ophoog gehouden bordjes met ‘Black Lives Matter’ (door de PvdA in Nederland destijds op toermee gestuurd omdat ze in de VS de Democratic Party steunden tegen Trump, en ook nu weer deelname aan de verkiezingscampapagne),
afgelopen met
het alleen maar racisme en anti-racisme zien in wat in feite een beweging is in antwoord op massa-ontslagen, gedwongen werken in een onveilige omgeving, op de ellende onder werklozen.
We hebben twee artikelen vertaald die opvielen: De volgende brand (van een radencommunistische groep in de V.S.) en een pamflet, Viva la revuelta!, verspreid onder Latinos, dat waarschuwt dat de revolte zich niet door Trump een anti-fa-stempel moet laten opdrukken. Lees verder “Revolte, massale demonstraties en rellen in de Verenigde Staten”→
De eerste les is dat het kapitalistische systeem niet in staat is om ons nu door de huidige en de komende crisis te leiden.
Het is niet alleen dat de meeste van onze regeringsleiders lafhartige klootzakken zijn, schaamteloze leugenaars, en incompetente imbecielen. Dat is natuurlijk wat ze meestal zijn, en dat geldt ook voor degenen die de “grootste kapitalistische macht” leiden, de VS. Het is niet alleen dat politici met voorkennis geld verdienen op de aandelenmarkt, terwijl anderen, onvoorbereid, in de steek worden gelaten om te sterven. Het is niet alleen al dat miljardairs nog meer miljarden binnen harken, veilig vanaf hun offshore-jachten. Het is niet alleen dat de zogenaamde bailouts gekaapt worden door special interests en meestal met hulp van de banken. Deze bedragen zouden naar beneden doordruppelen, maar naar wie? Zelfs niet de veelgeprezen kleine bedrijven. Het is niet alleen dat we leven in een nieuw “feodalisme”, waar sommigen het geluk hebben om “lords” (of “governors”) te kennen die het effect van de crisis op de burgers van hun leengoed willen verzachten, terwijl anderen duidelijk geen donder geven wie er sterven als de tatoeagesalons maar open blijven. Het is niet alleen dat mensen zo hongeren naar alle echte informatie over het virus dat ze helden maken van de “vertegenwoordigers” van het “wetenschappelijk establishment” dat ze voor zich zien paraderen, gemuilkorfd door de politici, door het strelen van ego’s, en het verzwijgen van de echte boodschap: velen zullen sterven, zodat het kapitalistische systeem de bedrijven kan opstarten. Het is niet alleen dat onze leiders teveel ellendige karikaturen zijn om voor menselijke wezens door te gaan, de waarheid is dat het kapitalisme niets anders kan begrijpen dan dat het ons leidt door de komende crises: pandemieën, klimaatverandering, massamigraties. Lees verder “Wat we leren van de coronavirus pandemie”→
Terwijl verpleegkundigen en hulpverleners blijven sterven door een gebrek aan persoonlijke beschermingsmiddelen, en [lijden onder] chronisch personeelstekort, stuurt de heersende klasse arbeiders weer aan het werk, ook al betekent dit hun dood. Dit is een ongekende aanval op de arbeidersklasse. Net zoals in elk crisis die het kapitalisme doormaakt, zijn de kapitalisten van plan om de werknemers de prijs te laten betalen voor het redden van de markt. Op die manier toont het kapitaal zich een bloeddorstige god die de arbeiders vraagt om zich op te offeren zodat het verder kan leven en groeien, als een parasiet op het lijf van de arbeidersklasse. Het enige antwoord ligt in de strijd: Lees verder “VS: intensivering van de klassestrijd in de Covid-19 crisis”→
Sinds de Eerste Wereldoorlog is het Midden-Oosten het toneel van imperialistische rivaliteit vanwege de olie. Wereldwijd wordt de dominantie van de VS uitgedaagd, niet alleen door Rusland, maar ook door China. Zij willen de macht van de VS ondermijnen door de rol van de dollar in zowel de oliehandel als de internationale handel in het algemeen te verminderen. In de regio zelf heeft Iran het meest geprofiteerd van de fouten van de VS. De vernietiging van Irak door Bush heeft het meest effectieve tegenwicht tegen de Iraanse invloed weggenomen en Iran in staat gesteld zijn invloed uit te breiden naar Irak, Syrië, Libanon en Jemen. Iran is dus een ernstige bedreiging voor Israël en Saoedi-Arabië: de trouwe bondgenoten van Amerika sinds het verval van het Britse imperialisme na de Tweede Wereldoorlog. De VS proberen nu dus Iran te isoleren en zijn invloed in de regio te verzwakken, hetzij door regimewisseling, hetzij door economische wurging. Dit zijn de krachten achter het drama tussen de VS en Iran. Lees verder “Rivaliteit VS en Iran: wat ‘niet oorlog maar klassestrijd’ echt betekent”→
48.000 leden van de United Auto Workers of America (UAW), de staats-vakbond die de arbeiders van de auto-industrie in de Verenigde Staten vertegenwoordigt, gingen van 16 september tot 25 oktober onverwacht in staking bij General Motors. De staking kostte GM , volgens schattingen van Wall Street meer dan 2 miljard dollar. De staking sloot 34 GM productie- en distributiefaciliteiten in de VS. Ze verstoorde ook de activiteiten in Mexico en Canada.
General Motors, die de merken Chevrolet, Buick, GMC en Cadillac in Noord-Amerika produceert, is de grootste automaker van Noord-Amerika.
Gezamenlijke verklaring van Internationalist Voice en Communist Gulf Coast Faction (1)
In de afgelopen maanden zijn we getuige geweest van de toename van de imperialistische spanningen tussen Iraanse en Amerikaanse gangsters in de Perzische Golfregio. Enerzijds hebben de VS aangekondigd dat zij duidelijke aanwijzingen hebben ontvangen dat Iran zich voorbereidt op een aanval op de Amerikaanse strijdkrachten in het Midden-Oosten. De VS heeft de USS Abraham Lincoln er op uitgestuurd en tegelijkertijd verschillende B-52 bommenwerpers (de meest gevreesde bommenwerper uit de geschiedenis) naar Qatar gestuurd, nieuwe troepen naar het gebied gezonden en …. aan de andere kant waren we getuige van talrijke aanvallen in de regio. Lees verder “Perzische Golf: Escalatie van de imperialistische spanningen, kapitalisme betekent oorlog”→
Het rommelt weer op Curaçao, bij de raffinaderij Isla, bij vuilnismannen en leraren. De staat heeft geen geld meer, vuilnismannen staken en blokkeren het verkeer met in brand gestoken vuilnis. Leraren staken omdat de scholen niet meer worden schoongemaakt en ook zij leggen het verkeer plat. Dinsdag 5 februari wordt bekend dat de 100 jaar oude raffinaderij niet door de oliemultinational Motiva Enterprises (waarschijnlijk Amerikaans-Saoudisch kapitaal) zal worden overgenomen. Dezelfde avond trekken woedende Isla-arbeiders naar het regeringscentrum Fòrti, waardoor volgens Trouw1 ministers niet meer in of uit kunnen. De volgende ochtend blokkeren grote kraanwagens de hoofdstad Willemstad en voor het gebouw van de Isla-vakbond worden autobanden in brand gestoken. De acties zijn vanzelfsprekend politiek, gericht tegen de staat, die eigenaar is van de zwaar verouderde raffinaderij. Eerder, in 2016, zou Chinees kapitaal de 2,3 miljard dollar investeren die nodig zijn om de Isla op te knappen. Deze investeerder trok zich terug nadat China de kapitaalvlucht aan banden legde. De stakende arbeiders stellen twee eisen. De eerste eis, het vertrek van Clift Christiaan die namens de raffinaderij onderhandelde met overnamepartners. Christiaan zou de raffinaderij willen sluiten. Aan deze eis van zijn afzetting wordt vrijdag tegemoet gekomen. De vakbond beëindigt de staking ondanks het feit dat de tweede eis, opname van vakbondsman Errol Cova in het onderhandelingsteam, niet is aanvaard. Volgens de raffinaderij omdat Cova op de loonlijst zou staan van de huurder en exploitant van de Isla, het Venezolaanse staatsoliebedrijf PDVSA. Premier Rhuggenaath suggereerde zelfs dat het de vakbonden zijn die de Isla willen sluiten. Van Cova is bekend dat hij destijds sympathiseerde met Chavez’ zogenaamde Bolivariaanse revolutie in Venezuela.2 De premier schaamt zich niet om in te spelen op de kleinburgerlijke eiland-mentaliteit, waarin laatst gekomen migranten als ‘vreemdelingen’ worden gewantrouwd en gediscrimineerd; Cova is in Venezuela geboren. Dergelijke beschuldigingen in allerlei richtingen over het bewust laten mislukken van overnameonderhandelingen zijn moeilijk hard te maken of te ontkennen. Ze dienen vooral om de arbeiders te verwarren. De raffinaderij-arbeiders reageren echter nuchter: Venezuela heeft wel elke maand salaris uitbetaald.
De recente politieke gebeurtenissen in Venezuela hebben de verwoestende economische situatie van het land opnieuw onder de aandacht gebracht. De machtsstrijd tussen Maduro en Guaidò, of tussen een frauduleus herkozen president en een oppositiekandidaat die zichzelf tot president heeft uitgeroepen, geeft niet alleen een grotesk beeld van Venezuela, maar verbergt ook het werkelijke schrijnende beeld van een economische en politieke menselijke tragedie.
Demonstratie in Illinois voor verhoging van het minimumloon
Bolsonaro in Brazilië en Tsipras in Griekenland, Ramaphosa in Zuid-Afrika en Macron in Frankrijk, Costa in Portugal en Sanchez in Spanje…. Laten we nader onderzoek doen naar verhogingen van het minimumloon, of naar situaties waarin voor het eerst een minimumloon is vastgesteld. Welke redenen waren daarvoor? Is het kapitalisme serieus van plan om de verarming van grote meerderheden van de bevolking tegen te gaan?
Roufos interviewt Slobodian over zijn recente studie van het globalisme. We zijn het uiteraard niet eens met zijn pleidooien voor een sociaal-demokratisch links, maar Slobodian onthult meesterlijk de burgerlijk-wetenschappelijke lobbies achter neo-liberalisme, rechts populisme en Trumpisme en de grenzen van deze economische politiek.
Sahra Wagenknecht, leider van Die Linke, presenteert op het Duitse opleidingscongres een anti-immigratiestandpunt.
Van Catalonië tot het Amerikaanse Midwesten, van de “Brexiteers” en Corsicaanse separatisten tot Salvini en het Duitse AfD, over de hele wereld heeft de kleinburgerij een leidende rol gespeeld in reactionaire “revoltes” die de crisis zouden moeten verzachten en die tot niets hebben geleid. Niet genoeg daaraan, na de botsing met de werkelijkheid gaat ze nu een nieuwe en onvermijdelijke fase in, omdat ze geen alternatief, geen toekomst heeft te bieden aan de maatschappij. Haar enige optie is om de fantasie van het “volk” nieuw leven in te blazen, deze interklassistische entelechie1, een klote en utopische versie van de natie, nu omgezet in een puur delirium, een zombie politiek onderwerp.
Merkel, steeds meer in het nauw, of overwinning op Seehofer?
De politieke crisis die de Duitse bourgeoisie in haar greep houdt – op zijn minst sinds de verkiezingen van 2017 – roept vragen op hoe Duitsland reageert op spanningen in de wereld. In de huidige chaotische situatie kan geen sprake zijn van een definitieve analyse. Dit artikel beperkt zich noodgedwongen tot het aangeven van enkele hoofdlijnen. Ik zal proberen een historisch materialistisch kader te geven voor een analyse in omstandigheden waarin de Duitse bourgeoisie nog verdeeld is ten aanzien van het bepalen van haar antwoorden op de actuele en de komende economische crisis, op haar binnenlandse politieke impasse en op de verschillende opties die de verhoudingen tussen staten in de wereld lijken te bieden. Dit kader is ontleend aan de analyse van de Hollandse Communistische linkerzijde in een soortgelijke situatie, namelijk een terugblik van Anton Pannekoek tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een andere hoofdlijn in dit artikel bestaat uit een poging om de implicaties te begrijpen van een achterliggende verandering in de geopolitieke verhoudingen sinds het aanbreken van wat de Communistische Internationale de ‘periode van oorlogen en revoluties’ noemde: de opkomst van Azië en met name van China. De grote lijnen van een analyse die ik hier zal schetsen vragen nog om concretisering, om nadere invulling met feitenmateriaal en vooral om aan toetsing aan de feiten. In dit opzicht sluit ik aan bij de analyses van de ICGL en met name van Nuevo Curso die vertaald zijn in het Nederlandse blog Arbeidersstemmen, het Duitse blog Arbeiterstimmen en in A Free Retriever’s Digest.
Ondanks dat het al ruim een maand geleden geschreven is, analyseert het volgende artikel op heldere wijze de handelsoorlog in het kader van de zich wijzigende verhouding tussen de imperialistische grootmachten. Zie ook Van de Nieuwe Zijderoute tot de As Rusland-China.
Zijn de “globalisering”, de vrijheid voor kapitaal en goederen om zonder belemmeringen van het ene einde van de aarde naar het andere te gaan, zonder de handel te beperken en de wonderbaarlijke effecten ervan, tot een einde gekomen? Kijkend naar wat er recentelijk is gebeurd, lijkt het erop dat een ideologie en, nog meer, een van de levenswijzen van het kapitaal tot een einde is gekomen. Het lijkt erop dat de bourgeoisie, of op zijn minst een deel ervan,een kledingstuk uit de kast heeft gehaald dat het al heel lang niet meer draagt, wat nodig was in een moeilijker klimaat en de stormen die ermee gepaard gingen. Lees verder “Protectionisme en ‘globalisering’ hebben dezelfde oorsprong: de crisis van het kapitaal”→
Dat is belangrijk. Zeer belangrijk. We weten dat alleen de zelfstandige reactie van de arbeiders een algemene oorlog kan stoppen. En we weten dat onze klasse van Jerada tot Teheran, van Parijs tot Charleston begint te ontwaken en opnieuw de grote vragen stelt die moeten worden beantwoord om tot een zelfstandig politiek subject te worden. Lees verder “Formeert Duitsland een anti-Amerikaans blok?”→
arbeidersstemmen 