Van der Lubbe-wandeling in Leiden

Op de site van Doorbraak, trof ik volgende aankondiging aan:

“Op zondagmiddag 26 februari vindt in Leiden de Marinus van der Lubbe-wandeling plaats. De Leidse metselaar en anarcho-communist Van der Lubbe werd door de nazi’s ter dood veroordeeld als brandstichter van het parlementsgebouw de Rijksdag in Berlijn in 1933, nu exact 90 jaar geleden”, aldus de oproep van het muziekpodium en eetcafé Resistor in de Leidse Vrijplaats, waar Doorbraak een kantoor heeft.

“Met de wandeling zal Van der Lubbe (1909-1934) herdacht worden als activist en eerste Nederlandse nazi-slachtoffer. De wandeling, met toespraken, begint om 14:00 uur bij de gedenksteen voor Van der Lubbe bij de Morspoort. Hierna zullen plekken bezocht worden die belangrijk waren in het leven van Marinus van der Lubbe.

Omstreeks 15:30 uur zal de wandeling eindigen bij Resistor in Vrijplaats Leiden aan de Middelstegracht 36. Daar zal afsluitend soep en discussie zijn, onder andere over het gevaar van hedendaags extreem-rechts. Deelname aan de wandeling is gratis, maar een donatie wordt op prijs gesteld.” Doorbraak

Partij, raden en revolutie. “Massa’s of leiders”

De arbeidersraden in de theorie van de Nederlands-Duitse communistische linkerzijde. Deel 4

Deel 1, deel 2, deel 3

Door Philippe Bourrinet

^{Herman Gorter, waarschijnlijk een van de schrijvers van het programma van de KAPD}

“Naast het burgerlijke parlementarisme vormen de vakbonden het hoofdbolwerk tegen de verdere ontwikkeling van de proletarische revolutie in Duitsland. Hun houding in de Wereldoorlog is bekend. Hun beslissende invloed op de principiële en tactische stellingname van de oude sociaal-democratische partij leidde tot het afkondigen van de Burchtvrede met de Duitse bourgeoisie, wat neerkwam op de oorlogsverklaring aan het internationale proletariaat.
Hun sociaalverraderlijke activiteit vond zijn logische vervolg bij het uitbreken van de Novemberrevolutie in Duitsland, toen zij hun contrarevolutionaire gezindheid zwart op wit vastlegden door het afsluiten van een samenwerkingsverband voor economische vrede met het ineenstortende Duitse ondernemerdom. Hun contrarevolutionaire gezindheid hebben ze gedurende de gehele periode van de Duitse revolutie tot op de dag van vandaag gehandhaafd.
Het is de vakbondsbureaucratie geweest die zich het felst verzette tegen de steeds dieper in de Duitse arbeidersklasse wortel vattende radengedachte en die in staat was de noodzakelijkerwijs uit de economische massa-acties voortkomende politieke tendensen te vernietigen die zich richtten op de politieke machtsgreep van het proletariaat. De contrarevolutionaire aard van de vakbondsorganisaties is zo duidelijk dat vele ondernemers in Duitsland het in dienst nemen van arbeiders afhankelijk maken van het lidmaatschap van een vakbond. Daarmee is ten overstaan van iedereen onthuld dat de vakbondsbureaucratie actief deelneemt aan het kunstmatig in stand houden van het in alle voegen krakende kapitalistische systeem. De vakbonden zijn daarmee naast de burgerlijke fundamenten één van de belangrijkste steunpilaren van de kapitalistische klassenstaat.
Dat deze contrarevolutionaire maaksels niet van binnenuit in revolutionaire zin veranderd kunnen worden, is door de vakbondsgeschiedenis van het laatste anderhalfjaar voldoende bewezen. De revolutionering van de vakbonden is geen kwestie van personen. De contrarevolutionaire aard van deze organisaties ligt in de hen kenmerkende structuur en in hun systeem zelf. Uit dit inzicht volgt logisch dat alleen de vernietiging van de vakbonden zelf de weg vrijmaakt voor de voortgang van de sociale revolutie in Duitsland. Voor de socialistische opbouw is iets anders nodig dan deze fossiele organisaties.

Uit de massastrijd is de bedrijfsorganisatie ontstaan. Niet nieuw in de betekenis dat zij opduikt als iets unieks, maar nieuw in de zin dat zij in de revolutie overal ontspruit als noodzakelijk wapen in de klassenstrijd tegen de oude geest en de grondslag waarop hij gebaseerd is. Zij beantwoordt aan de radengedachte en is daarom helemaal geen pure vorm of een nieuw organisatie-aardigheidje of een mystiek mirakel. Zij is de organisch in de toekomst groeiende, de toekomst vormende uitdrukkingsvorm van een maatschappelijke revolutie, die afstevent op de klassenloze maatschappij. Ze is pure proletarische strijdorganisatie. Het proletariaat kan niet verscheurd in beroepsgroepen, buiten zijn strijdterrein voor de definitieve omverwerping van de oude maatschappij georganiseerd zijn, dat moet in het bedrijf gebeuren. Hier staat de één naast de ander als klassegenoot, hier moet iedereen staan als gelijkberechtigde. Hier staat de massa als drijvende kracht van de productie en voelt zij zich voortdurend genoodzaakt inzicht in haar te krijgen en haar zelf te leiden, Hier vindt de geestelijke strijd plaats, de revolutionering van het bewustzijn, in een voortdurende storm van man tot man, van massa tot massa. (…)”

Programma van de “Kommunistische Arbeiter-Partei Deutschlands” (KAPD) van mei 1920.¹

De kapitalistische orde regeert in Peru: over interburgerlijke twisten

In de hitte van de onophoudelijke opmars van de crisis van het kapitalisme, de militaire escalatie op wereldniveau, de toename van de klassenstrijd, de onuitputtelijke verloedering van de natiestaat, van de zittende politici, van partijen en van mooie woorden als vrijheid en gelijkheid, kookt de ketel van de interburgerlijke twisten in Peru over.

Iran: De voortzetting van de protesten, het alternatief van het kapitaal en het perspectief van de arbeidersklasse

^{Londen, 29-10-2022. Bij een demonstratie tegen het Aytollah-regime, wordt de vlag van het voormalige Sjah-regime gezwaaid.}

Ondanks de ongebreidelde onderdrukking door de politiestaat en de vele politie op straat zijn de straatprotesten niet alleen doorgegaan, maar hebben ze zich ook uitgebreid van universiteiten tot middelbare scholen. De islamitische criminele bourgeoisie weet dat repressie alleen niet kan voorkomen dat de demonstraties doorgaan, maar dat zij naast de repressie door de politie ook haar toevlucht moet nemen tot andere oplossingen om de woede van de demonstranten te ventileren en hun protesten te kanaliseren. In deze context heeft Mohseni-Eje’i, het hoofd van de rechterlijke macht, de demonstranten uitgenodigd voor een gesprek en heeft de gouverneur van Teheran aangekondigd dat de veiligheidsfunctionarissen proberen twee of drie plaatsen voor bijeenkomsten vast te stellen.

Droom over Bolsenaro-coup in Brazilië

Het volgende ingezonden stuk plaatsen we in de rubrieken Proletarische Humor en Utopisch Realisme.

Arbeidersstemmen

Paul Mattick: Het gaat niet zo goed

A homeless man sleeps under an American flag blanket on a park bench in New York City.

Het gaat niet zo goed, of wel? In Oekraïne is Biden bereid, zo lijkt het, om tot de laatste Oekraïner te vechten, terwijl hij zich voorbereidt op de volgende oorlog met China. De helft van de bevolking van Afghanistan wordt met de hongerdood bedreigd, vooral sinds de regering van de VS beslag heeft gelegd op de miljarden aan Afghaanse staatseigendommen, bijeengeschraapt uit de verkoop van opium en Amerikaanse hulp, die in Amerikaanse banken zijn ondergebracht. De grenspatrouille wacht, met uitzettingsbevelen klaar, op achtduizend vluchtelingen die door Mexico naar de Amerikaanse droom sjokken, terwijl het Verenigd Koninkrijk worstelt om zijn ongewenste vluchtelingen naar Rwanda te verschepen.

Boric president van Chili: iets om te vieren?

Gabriel Boric gekozen tot president van Chili

Boric zal de nieuwe president van Chili zijn. De wereldwijde pers en links begroet dit als een een nieuw stadium in de Chileense geschiedenis. Klopt dat? Wat betekent dit voor de arbeiders in Chili en in Zuid-Amerika?

Is er een alternatief voor Rutte IV?

Cartoon door Marc-Jan Janssen

Het tot stand komen van een regering Rutte IV vertoont alle sporen van een toenemende macht van de totalitaire staat. Schaamteloos laat de staat zijn democratische masker vallen en vertoont zijn machtswellustige grijnslach. Na het aftreden van de regering Rutte III, regeerde ze door als ‘demissionair kabinet’. Na de verkiezingen maakten de winnende partijen totaal geen haast bij het vormen van een nieuwe regering. De oude regering zat er immers nog en regeerde door zonder dat het parlement daar invloed op had. Het parlement voelt zich best comfortabel om geen invloed te hebben, want het is niet deze zogenaamde volksvertegenwoordiging die regeert. Zoals een oude informele politieke regel zegt, “de regering regeert”. De Kamer dient als ‘gekozen volksvertegenwoordiging’ alleen als politieke legitimatie van het beleid. Regelmatig vallen kamerleden elkaar voor de tv-camera’s in de haren om de democratische illusie in stand te houden.

Waar gaat Duitsland heen? Welk “ontwaken”? Hoezo “vernieuwing”?

Door Karel Ludenhoff

Enige overwegingen over de recente Duitse verkiezingen en een opmerkelijk verkiezingsresultaat in Oostenrijk

Voor het eerst gepubliceerd als Where is Germany Going? What ‘Awakening’? What Renewal? erschienen in The International Marxist-Humanist Journal, 20-10-2021

Where is Germany Going? What ‘Awakening’? What Renewal? in The International Marxist-Humanist Journal, 20-10-2021.

---

Tot nu toe zijn er nauwelijks Marxistische analyses van de Duitse verkiezingen. Een daarvan is geschreven voordat de verkiezingen plaatsvonden door de Duitse “GIK” – niet te verwarren met de historische Duits-Nederlandse communistische organisatie met dezelfde naam. Het volgende artikel van Ludenhoff analyseert de verkiezingsresultaten en is gepubliceerd door een internationalistische site, zij het dat dit artikel in veel opzichten meer Trotskistisch dan links-communistisch lijkt. Het kan worden gelezen als een advies aan (leden van) de post-Stalinistische Die Linke, om deze links-burgerlijke partij aan te sporen om haar aanpassing aan de SPD te stoppen. Trotskisten in Duitsland brengen dezelfde benadering naar voren, zoals Trotskisten in Nederland de SP adviseren, een post-Maoïstische partij die onlangs een oppositie onder invloed van het Trotskisme eruit heeft geschopt.

Een analyse van de situatie in Duitsland en in Nederland, geïnspireerd door het linkse communisme, zou daarentegen vertrekken vanuit het perspectief van de arbeidersklasse. In die zin is het hier vertaalde artikel een startpunt voor een discussie die tot zo’n klassenanalyse kan leiden.

Arbeidersstemmen

---

Bolsjewisme als alternatief voor zelfgekozen onmacht?

Enkele gedachten bij “Was tun in Zeiten der Schwäche?”

In de revolutionaire jaren na de Eerste Wereldoorlog volgden de radencommunisten in Nederland met belangstelling de sociale, economische en politieke ontwikkelingen in het toen meest instabiele land van Europa, het grote buurland Duitsland. De radenbewegingen in beide landen waren nauw met elkaar verbonden door discussies en gezamenlijk organisatorisch werk. Nu is Duitsland in vergelijking met andere Europese staten, het meest stabiel, ook al blijft het niet onaangetast onder druk van allerlei ontwikkelingen. Deze ogenschijnlijke stabiliteit in Duitsland heerst ook in Nederland. Relatieve stabiliteit is blijkbaar niet bevorderlijk voor het bestaan van revolutionair gezinde minderheidsorganisaties. Het radencommunisme is zowel in Nederland als in Duitsland nog slechts een bron van inspiratie, en al lang geen levende beweging meer die in staat zou zijn op grond van actuele analyses een rol te spelen binnen de arbeidersstrijd.

Maar terwijl in het nederlandse taalgebied nog maar enkele radencommunistisch geïnspireerde individuen actief zijn, en dan nog uitsluitend op het Internet, bestaan in het duits meerdere websites van min of meer georganiseerde groepen met ook activiteiten ‘In Real Life’. Maar afgezien van incidentele acties, is van een effectieve deelname aan de arbeidersstrijd is ook in Duitsland geen sprake. Een recent discussieartikel(¹) op het Duitse blog Communaut stelt het radencommunisme naast de ‘communisatie’-theorie van Endnotes(²) verantwoordelijk voor de treurige toestand van het milieu in Duitsland dat zich sociaal-revolutionair noemt, of ook wel anti-autoritair-communistisch. De huidige misère zou voornamelijk te wijten zijn aan volgende beginselen van het radencommunisme:

• vertrouwen in de spontaniteit van de arbeidersmassa’s;
• de noodzaak van de revolutionaire minderheid om in tijden van sociale rust te overwinteren in theoretische kringen;
• de crisis van het kapitalisme vormt de gangmaker voor een communistische massabeweging;
• de afwijzing van arbeiderspartijen en vakbonden als contrarevolutionaire instellingen.

Daar tegenover stelt het artikel de opbouw van een ‘oppositionele sociale basis’ binnen het ‘bestaande’, plus de opbouw van een politieke organisatie met een programma.

Over de rellen tegen de avondklok en de achtergronden

In het weekend van 24 en 25 januari zijn in tenminste 10 plaatsen in Nederland rellen – “de ergste sinds 40 jaar” – uitgebroken tegen het ingaan van een avondklok, van 21:00 tot 4:30 uur. 

De meest hevige reactie kwam van de burgemeester van Eindhoven – na Philipsstad, het Nederlandse Silicon Valley – die sprak van naderende burgeroorlog en de noodzaak om het leger in te zetten. De Eindhovense jongeren en de “van elders gekomen” hooligans die op zondag vanaf 14:00 uur tot vroeg in de ochtend het centrum van Eindhoven op stelten zetten met vuurtjes, ingegooide ruiten, plunderingen van winkels, noemde hij tot twee keer toe “het schuim van de aarde”.

Peru: Er dwaalt een waanvoorstelling onder ons

Pamflet, Lima, ondertekend door 3 groepen, 14-11-2020 (verspreid op Facebook door Ediciones Rojoscuro Internacional).

Foto: CNN?, 14-11-2020

Een lange “sociale vrede” op dit stukje vercommercialiseerde aarde dat Peru heet, werd in korte tijd ontmaskerd. De DEMOCRATIE, het stokpaardje van de bourgeoisie, blies de “sociale vrede” op. De interne strijd tussen beide fracties van de bourgeoisie, vertegenwoordigd door enerzijds het parlement, dat zijn eigen betrokkenheid schaamteloos verborg door zich te hullen in het kleedje van een morele strijd “tegen de corruptie”, en anderzijds de regering, vertegenwoordigd door Vizcarra [Wikipedia: Martín Vizcarra]. Van beide vertegenwoordigt elke fractie haar eigen belangen en politieke agenda voor de controle over de structuren van de staat. Het enige resultaat hiervan is de verdeling van de macht over het beheer van het kapitaal.

De geleidelijke verscherping van deze politieke geschillen gaat gepaard met een internationale economische crisis waarin het kapitalisme ons zijn pestilente lijk laat zien en dat, als een mechanisch beest van uitbuiting, zijn aanval uitvoert van ellende, vervreemding en verscherpte precarisering [baanonzekerheid].

Sluiten democratie dictatuur elkaar uit of vullen ze elkaar aan?

Een kritiek op Davis, ‘The Road to Anti-State, Anti-market Socialism’.

Op 10 juni, in “Defund the police” of anders? keken we terug op de draai die de beweging van protest en rellen tegen de politie repressie in de VS nam in de richting van hervormingen en verkiezingen. De belangrijkste analyse was:

• Inspanningen in het verleden om de politie te hervormen zijn ondoeltreffend gebleken. Zelfs een radicale hervorming van de politie zal uiteindelijk alleen maar leiden tot een effectievere macht van de staat over proletarische buurten.
• De politie was meer terughoudend in het gebruik van geweld; geweld was contraproductief gebleken.

• De burgerlijke dictatuur moet zich achter de democratie verschuilen, vooral in het feitelijke begin van de economische depressie.
• Op dat moment had de beweging in de VS haar grenzen bereikt. De beweging was niet in staat om leuzen en eisen naar voren te brengen die de belangen van het proletariaat tot uitdrukking brengen, maar accepteerde wat valse perspectieven zijn, die door het linkse deel van de staat naar voren werden gebracht.

Als perspectief voor de verdediging tegen repressie onderstreepte het artikel dat dit voor het proletariaat niet alleen een kwestie van geweld is. Als uitgebuite en onderdrukte klasse met een historisch perspectief hangt ze nog meer dan de historische achterhaalde kapitalistische klasse af van haar vermogen om zich te presenteren als vertegenwoordiger van de maatschappij en de mensheid als geheel. Het artikel stelde als volgende stap het proletariaat voor om wie (al) werkloos zijn te organiseren in massabijeenkomsten op straat of in veroverde gebouwen, in gekozen en herroepbare werklozencomités, in massamarsen naar werkplekken waar ontslagen worden aangekondigd, en eenwording met de (nog) werkende proletariërs. Er zijn verschillende redenen waarom dit perspectief (nog) niet gerealiseerd is. Op het niveau van de massa had de beweging haar grenzen bereikt. De politieterreur in proletarische buurten in flagrante schending van de ‘gelijkheid’ en ‘vrijheid’ die in de burgerlijke maatschappij zouden heersen, werd opgevat vanuit het perspectief van een ‘burger’ van alle klassen en niet vanuit dat van ‘vrije loonarbeiders’, in loondienst of werkloos, uitgebuit in arbeid met vaste contracten of onzeker, of in reserve gehouden voor de terugkeer van ‘volledige werkgelegenheid’ tijdens de veralgemeende imperialistische oorlog. Daarom heeft “Defund the police” niet “The Road to Anti-State, Anti-Market Socialism” geopend, maar een “citizen”-weg naar de lokale democratie, naar de keuze tussen Democraten en Republikeinen, voor of tegen Trump, en ten slotte de komende campagne voor de presidentsverkiezingen. Wie de straat op wilde, kreeg een symbolische strijd aangeboden, waarbij standbeelden werden bestormd. Op het niveau van de communistische minderheden die zich radencommunisten noemen of die zich laten inspireren door de historische Duitse en Nederlandse communistische linkerzijde, konden we zien dat de meesten van hen hetzelfde handelden en dachten als de meeste anarchisten. Niet in staat om proletarische argumenten te vinden tegen de valse tegenstelling tussen racisme en interklasse-antiracisme, of simpelweg door zich aan te sluiten bij de linkse identitarisme, intersectionalisme en privilege-theorie, vielen ze ten prooi aan burgerlijk democratisme, waarbij ze democratie en dictatuur tegenover elkaar stellen in de stijl van de Duitse radencommunist Otto Rühle in zijn laatste jaren.¹)

The Road Yet Traveled. The Road to Anti-State, Anti-market Socialism

De volgende kritiek maakt gebruik van de kortgeleden herziene en aangevulde uitgave van Jim Davis’ The Road Yet Traveled. The Road to Anti-State, Anti-Market Socialism ²) voor zover het een voorbeeld is van het democratisme dat in het huidige radencommunisme heerst. Toen duidelijk werd dat Davis zijn tekst aan het herzien was, stuurde ik hem het eerste ontwerp van deze kritiek. Deze bleef helaas onbeantwoord, ook toen ik hem erop wees dat ik het ontwerp had gebruikt voor het bovengenoemde actualiteitsartikel over Defund the Police. Dit is een gemiste kans om eventuele misverstanden op te helderen, alvorens deze kritiek te publiceren.

Zes teksten van/over Otto Rühle

Onlangs zijn voor het eerst in het nederlands vertaald:

• Otto Rühle Toespraak in de Rijksdag (25 oktober 1918)
• Otto Rühle De revolutie is geen zaak van de partij! (1920)
• Otto Rühle Van de burgerlijke naar de proletarische revolutie (1924); voorwoord en slothoofdstuk
• Otto Rühle Welke kant kiezen? (1940)
• Ph. Bourrinet Biografie van Otto Rühle

---

Kritische kanttekeningen

Het belang van Otto Rühle voor het historische en tegenwoordige radencommunisme is niet te onderschatten. Hij speelde binnen de jonge Duitse communistische partij (KPD-S) een belangrijke rol in het verwoorden van de standpunten tegen vakbeweging en parlementarisme. Nadat de aanhangers van deze opvatting uit de partij werden gezet, ondanks het feit dat ze de meerderheid vormden, en ze vervolgens de partij KAPD vormden, gaf Rühle de aanstoot tot de anti-partijstroming AAU(E). Vanaf de jaren 1960 ontwikkelden onder andere Cajo Brendel en Henri Simon deze anti-partijfilosofie verder tot de opvatting dat elke activiteit van een politieke minderheid binnen de arbeidersklasse schadelijk is.

Kritiek op een ‘oproep van Belarussische vakbondsleden’

Mensen steunen stakende arbeiders van Atlant, fabriek van huishoudelijke apparaten [Sergei Gapon/AFP]

Na het artikel van Battaglia Comunista, dat we hebben vertaald [in het Frans, zie Engelse versie: Belarus: Between Imperialist Feuds and Class Movements] en dat terecht de nadruk legde op het gevaar van de vorming van een basis-vakbond van het type Solidarnocz, publiceren we de vertaling uit het Russisch van deze oproep van de Belarussische vakbondsleden van 17 augustus 2020 [zie de Engels versie: To the communists and leftists of the world!].

USA: “Defund the police” … of anders

“Defund the police” was de belangrijkste slogan in de afgelopen week. De burgemeesters van Los Angeles en San Francisco hebben aangekondigd dat ze op het budget van de politie zullen bezuinigen. In Minneapolis heeft een meerderheid van de gemeenteraad beloofd het politiekorps te ontmantelen en in plaats daarvan een nieuw systeem van openbare veiligheid van de grond af aan op te bouwen.

• Waarom worden deze voorstellen door velen in de protestbeweging gesteund?
• Om welke reden worden ze onderschreven door een deel van het politieke apparaat?
• Wat zal het effect ervan zijn?
• Hoe kunnen we ons verdedigen tegen politiegeweld?

Over het scherm rolden …. (oproepen Dag van de Arbeid)

1 Mei, Dag van de Arbeid, werd uitgeroepen door de oude arbeidersbeweging naar aanleiding van de stakingen en bloedige rellen in Chicago 1886 tijdens de strijd voor beperking van de arbeidsdag (Haymarket-affaire).
Sinds de parlementaire arbeiderspartijen en de vakbeweging ingegroeid zijn in de burgerlijke staat en ze het kapitaal verdedigen, is 1 Mei van een strijddag veranderd in een feestdag.
Bijna overal ter wereld is 1 Mei een verplichte ‘vrije’ dag.  Op 1 Mei vieren vakbeweging en burgerlijk links de inkapseling van de arbeiders in de loonarbeid en hun integratie in de staat.
In Nederland wordt burgerlijk-links vertegenwoordigd door de vakbeweging,  PvdA, Groen Links en SP, en geholpen door burgerlijk ultralinks (vele anarchisten, diverse trotskyistische groepjes en een enkele maoïstische splinter).

Dit jaar, onder het Covid-isolement dat de burgerlijke staat de arbeiders oplegt, wordt 1 Mei vooral digitaal gevierd. Hier volgen wat citaten uit 1 Mei-oproepen die verspreid zijn door revolutionaire groepen die het proletarisch-internationalisme trouw zijn gebleven. Ze beroepen zich alle op de Italiaanse Communistische Linkerzijde, die haar teksten graag concludeert met oproepen om de Partij opnieuw te vormen. Maar afgezien daarvan – Arbeidersstemmen deelt niet hun opvatting van de partij – zijn in deze oproepen interessante zaken te lezen.

Discussie over een oproep uit Rusland

We vervolgen hier de discussie over Een oproep uit Rusland tot vorming van een wereldwijd netwerk van belangstellenden voor radencommunisme en aanverwante stromingen. Eerst de reactie van Shraibman van 27 april, dan een antwoord van F.C. van 28-4-2020.

Een oproep uit Rusland

Gerd ARNTZ – Kolyma, in commemoration of the death of W. de Wit, who was killed 1936 in the Russian concentration camp “Kolyma”.

Eind maart ontving ontving ik van een kameraad uit Rusland onderstaande oproep, die ik hier in het Nederlands vertaal en voorzie van een antwoord.

Links in tijden van Corona

Het coronavirus maakt massaal slachtoffers onder de bevolking. Het stelsel van gezondheidszorg staat op instorten. De economie snelt in de richting van een recessie.

Waar staat ‘links’, in wat de meest ingrijpende crisis is die het globale kapitalisme sinds generaties treft? Heeft het een oplossing, een perspectief te bieden? Een kleine rondgang langs links Nederland.

Solidariteit met onderwijzers en verpleegkundigen in actie

Al te lang hebben onderwijzers, leraren en verpleegkundigen afgezien van stakingen. Ze wilden hun patiënten, leerlingen en scholieren niet schaden. Inmiddels is overduidelijk dat besturen en regering misbruik maken van het gebrek aan strijd. De lonen zijn achteruit gegaan vergeleken met andere sectoren. De werkdruk is enorm verzwaard. Door onaantrekkelijke arbeidsvoorwaarden is zo’n personeelsgebrek ontstaan dat de patiëntenzorg en het onderwijs te kort schieten.

100 jaar vrouwenkiesrecht en uitblijvende vrouwenbevrijding

Churchill aangevallen met een hondenzweep, Bristol, 1909: “Pak aan, namens de beledigde vrouwen van Engeland!” (Manchester Evening News, Mirrorpix)

In 2019 viert de bourgeoisie in meerdere landen dat 100 jaar geleden het vrouwenkiesrecht werd ingesteld. In Nederland gebeurt deze herdenking net als elders met nadruk op de zogenaamde democratische verworvenheden en de noodzaak van verdere gelijkstelling van mannen en vrouwen in de (burgerlijke) politiek en in de toppen van het bedrijfsleven, dus … binnen de heersende klasse. Gelijkheid voor de wet, is op papier gemakkelijk te regelen. Maar in werkelijkheid blijkt het kapitalisme een klassenmaatschappij waarin het kapitaal de overgrote meerderheid van de bevolking uitbuit en onderdrukt. Over werkloze en werkende arbeidsters en arbeiders gaat deze herdenking uiteraard niet.

In Soedan leiden interklassisme en democratie de revolte naar de nederlaag

Op maandag 3 juni heeft de Militaire Overgangsraad (CMT), het militaire orgaan dat momenteel over het land regeert, na het afsluiten van de elektriciteit in het centrum van Khartoem en het blokkeren van het internet, politie en paramilitaire commando’s gestuurd om de sit-in aan te vallen die al wekenlang voor het hoofdkwartier van het leger werd gehouden, en om de barricades te verwijderen die in verschillende buurten waren opgericht. Ziekenhuizen met gewonden zijn aangevallen door commando’s die gezondheidswerkers hebben belaagd, vrouwen hebben verkracht, enz. Ook in andere steden in het land kwamen militairen tussenbeide: Nuhood, Atbara, Port Soedan en andere steden in het land. Op het moment van schrijven bedraagt het nog voorlopige aantal slachtoffers in de hoofdstad 116 doden (inclusief de in de Nijl gevonden lichamen) en enkele honderden gewonden, en een onbekend aantal politici en activisten is gearresteerd of verdwenen.

De zigzag-koers van het Duitse imperialisme

Merkel, steeds meer in het nauw, of overwinning op Seehofer?

De politieke crisis die de Duitse bourgeoisie in haar greep houdt – op zijn minst sinds de verkiezingen van 2017 – roept vragen op hoe Duitsland reageert op spanningen in de wereld. In de huidige chaotische situatie kan geen sprake zijn van een definitieve analyse. Dit artikel beperkt zich noodgedwongen tot het aangeven van enkele hoofdlijnen. Ik zal proberen een historisch materialistisch kader te geven voor een analyse in omstandigheden waarin de Duitse bourgeoisie nog verdeeld is ten aanzien van het bepalen van haar antwoorden op de actuele en de komende economische crisis, op haar binnenlandse politieke impasse en op de verschillende opties die de verhoudingen tussen staten in de wereld lijken te bieden. Dit kader is ontleend aan de analyse van de Hollandse Communistische linkerzijde in een soortgelijke situatie, namelijk een terugblik van Anton Pannekoek tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een andere hoofdlijn in dit artikel bestaat uit een poging om de implicaties te begrijpen van een achterliggende verandering in de geopolitieke verhoudingen sinds het aanbreken van wat de Communistische Internationale de ‘periode van oorlogen en revoluties’ noemde: de opkomst van Azië en met name van China. De grote lijnen van een analyse die ik hier zal schetsen vragen nog om concretisering, om nadere invulling met feitenmateriaal en vooral om aan toetsing aan de feiten. In dit opzicht sluit ik aan bij de analyses van de ICGL en met name van Nuevo Curso die vertaald zijn in het Nederlandse blog Arbeidersstemmen, het Duitse blog Arbeiterstimmen en in A Free Retriever’s Digest.

Nuevo Curso: Wat is linkscommunisme?

De arbeidersklasse ontwaakt: bewegingen in het Nabije Oosten, van Iraaks Koerdistan tot Iran

29-30 december 2017 / NUEVO CORSO. Actuele beelden:

https://www.youtube.com/watch?v=5OFz8ikphnU&w=762&h=425

Boven: de beelden zijn van een demonstratie op 30 december in Shiraz. De demonstranten roepen “Dictatuur, je moet je schamen en oprotten, het land met rust laten en wegwezen”. Ze hebben ook “Weg met gardisten” geroepen en de foto van de hoogste militair van de gardisten (Gjadem Seimani, hij was actief in Syrië) in brand gestoken. Ze roepen de ordediensten op om zich aan te sluiten bij demonstranten en willen dat ze solidariteit met de demonstranten betuigen.

---

Sinds kort berichten de massamedia over de onlusten in Iran. Daarbij halen bijvoorbeeld De Volkskrant en de NOS vooral persberichten van het Iraanse regime aan. Doodgezwegen worden:

1. het arbeiderskarakter van de beweging,

2. het feit dat niet alleen het regime wordt aangevallen, maar ook de oppositionele fracties van het islamische regime (1),

3. de kwestie van de Iraanse oorlogsdeelname aan verschillende regionale conflicten (Syrië, Libanon en Jemen) en

4. het begin van de beweging in iraaks Koerdistan, wat de beweging een internationaal karakter geeft.

Zonder te beweren dat deze beweging op hetzelfde niveau staat, herinneren we er aan dat de burgerlijke pers destijds op dezelfde manier berichtte over de proletarische revoluties van 1905 en 1917 in Rusland.

Het is typerend dat het regime in Iran de eisen van werkende arbeiders “niet onredelijk” noemt. Dit kan er op wijzen dat de stakingen van arbeiders doorgaan en de ruggengraat van de beweging vormen. Het regime hoopt de werkende arbeiders nog in te palmen. Aan de andere kant heeft het regime de beruchte hulppolitie Basidji afgestuurd op de jonge proletariërs die in alle arbeiderscentra op straat protesteren en discussiëren. De Basidji zijn een van de meest beruchte en gewelddadige ordediensten die meestaal wordt gebruikt als het regime echt hard wil optreden. Het zijn huurlingen die voor geld of uit ook Islamitische motieven heel ver kunnen gaan in hun repressie. Ze zijn bijzonder agressief en ook meestal afkomstig van uiterst religieuze en/of arme families, soms uit het lompenproletariaat. Op vele video’s is te zien dat de Basidji op brommers en scooters op demonstraties afrijden, …. zonder succes! (2)

Om het arbeiderskarakter van de beweging te verdonkeremanen, suggereren zowel het regime als de westerse ‘democratische’ media dat het gaat om een interne fractiestrijd binnen het regime of buitenlandse inmenging, of zelfs dat Islamistische Staat er achter zit. Trump werkt met een tweet hieraan mee en geeft het regime de kans de anti-Amerikaanse kaart uit te spelen.

We zullen op dit blog de ontwikkelingen nauwlettend volgen en we hopen binnenkort een meer diepgaande analyse te plaatsen dan nu in de haast mogelijk is.

Onderstaande tekst en de tweets tussendoor zijn ontleend aan het Spaanse forum Nuevo Curso en is met onze gebrekkige kennis van het Spaans vertaald. De koppen zijn van onze kant.

Fredo Corvo, 31 december 2017.

Recensie van “VERZET! Pleidooi voor communisme”

In de huidige periode zijn communisten op zijn best roependen in de woestijn. Nog steeds wordt het communisme over het algemeen gelijkgesteld aan het stalinistische terreurregime in Rusland en de navolgingen daarvan in het voormalige Russische blok, China, Noord-Korea, enz. Deze grootste leugen van de 20ste eeuw wordt ook na de val van de Muur en het einde van de Koude Oorlog niet alleen verder verkondigd door de weinige overgebleven aanhangers van het stalinisme of ‘marxisme-leninisme’ en zijn kritische verdedigers, de trotskyisten, maar ook door de ‘democratische’ massamedia. Gustaaf Peek laat daarentegen in “VERZET!” een ander geluid horen door te pleiten voor communisme tegen zowel het verslagen stalinisme als tegen de neo-liberale tendens die de wereld in de wurgende greep houdt van de kapitalistische economische bewegingswetten van het “accumuleert, accumuleert, dat is Mozes en de profeten”. Peek geniet enige bekendheid als schrijver van een aantal romans. Het zou niet voor het eerst zijn dat kunstenaars een maatschappelijke crisis, zoals de huidige, als eerste opmerken en verwoorden of verbeelden.  Maar, zoals het spreekwoord zegt, een zwaluw maakt nog geen lente. Laat ons daarom nader bezien wat Peek ons te zeggen heeft en de kritiek met de wapens voorbereiden met de wapens der kritiek. Peek verdient ook beter dan de flauwe recensies van burgerlijke kant, voornamelijk op boekensites die draaien op advertentieopbrengsten en die doorlinken naar online boekhandels.

Catalonië: separatisme of arbeidersautonomie?

Vele arbeiders begrijpen dat ze geen belang hebben bij het steunen van het Spaanse nationalisme en ook niet bij het Catalaanse nationalisme dat sinds september regelmatig over de straten van Barcelona golft. Maar wat te denken van de door ultralinks geroemde Comités ter Verdediging van het Referendum? Wat van de algemene staking van 3 oktober?

De Virtuele Realiteit van Rutte III

 

Jos Collignon tekende in De Volkskrant van 12 oktober 2017 de formateurs van Rutte III als bejaarde knarren die door VR-brillen dolenthousiast in de toekomst kijken. Ik denk niet dat politici hun eigen leugens geloven. Waar het op aankomt is of de arbeidersklasse gelooft dat ‘iedereen er op vooruit gaat’, dat ze begrijpt welke aanvallen er op haar af komen, en dat ze weet waar ze solidariteit kan vinden, en wie haar valse vrienden zijn. 

Kapitalisme is crisis en oorlog

Uit het blad “Revolution or war“ vertalen we het volgende interessante artikel over de situatie in Frankrijk, die volgens deze groep model zou staan voor die in de hele wereld.
In het daaropvolgende commentaar volgt een kritiek op het idee in het artikel dat de burgerlijke klasse … de analyses van het artikel deelt.
Tenslotte vindt de lezer de aankondiging van een discussiebijeenkomst.

Alleen door het kapitalisme te vernietigen, kan het internationale proletariaat crisis en oorlog tegenhouden ​

1917: Rusland, de zwakste schakel in de imperialistische keten

De opeenvolging van ongeëvenaarde gebeurtenissen en allerlei omwentelingen die de kapitalistische wereld sinds de Charlie Hebdo aanslagen in Parijs in januari 2015 dooreen schudden (om een willekeurige een begrenzing in de tijd te geven), is de uitdrukking van de tegenstellingen van kapitalisme en de impasse waarin dit de gehele mensheid brengt. En meer direct is ze het product van de economische crisis van 2008 en het onvermogen van het wereldwijde kapitalisme om zelfs maar een ​​tijdelijk antwoord te geven dat “de economische machine echt op gang zou kunnen brengen”. Al deze tegenstellingen leiden onvermijdelijk tot de algemene imperialistische oorlog als hun voortgang niet wordt opgehouden door de revolutionaire strijd van het internationale proletariaat. Deze tegenstellingen drijven elke dag een beetje meer de verschillende heersende klassen tot een wanhopige en steeds meer verwoede strijd om hun economische en imperialistische belangen te verdedigen tegen hun rivalen en tegen hun eigen proletariaat. Crisis en oorlog doen zich nu tegelijkertijd voor, voeden elkaar zodanig dat het internationale proletariaat nu net zo rechtstreeks de prijs moet betalen in een achteruitgang van levens- en arbeidsomstandigheden, zowel voor de kapitalistische crisis als voor de imperialistische oorlogsvoorbereidingen – wanneer het niet al direct fysiek de gevolgen daarvan voelt.