[Italië] De begrotingswetten van de regering Meloni bevestigen het: regeringen schrijven ze, maar de finance&Co. fabriek dicteert ze

Te horen aan de commentaren van de premier, haar ministers en verschillende familieleden, evenals exponenten van de meerderheidspartijen, is de laatste begrotingswet voorbestemd om van Italië een soort tuin te maken waar het altijd lente is, vooral voor werknemers en de minder bedeelden. Een explosieve groei van de werkgelegenheid, zwangerschapsuitkeringen (maar alleen voor vrouwelijke werknemers met minstens twee kinderen), een verlaging van de belastingwig voor werknemers, fondsen om de wachtlijsten in de openbare gezondheidszorg terug te dringen; kortom, Italië als nooit tevoren, alsof Sint Franciscus, haar beschermer, gereïncarneerd is in Giorgia Meloni die haar minstens één wonder per dag toestaat, uiteraard altijd ten gunste van de ‘laatsten’.

Zodra je echter verder kijkt dan de bombastische aankondigingen, wordt het wonder gereduceerd tot een paar kruimels die gereserveerd zijn voor mensen met zulke strenge eisen dat ze zelfs voor de meesten met een zuiver overlevingsinkomen onbereikbaar zijn, of zoals in het geval van ouderen met ernstige handicaps. Dat geldt niet voor die grote groep belastingontduikers, of beter gezegd slachtoffers van de ‘staatskant’, die niet minder dan 18 amnesties hebben gekregen ondanks het feit dat ze een paar miljard aan de schatkist verschuldigd zijn. Idem, zo niet erger, voor de banken en het grote monopoliekapitaal. Hoewel de premier zelf, vanaf het moment dat ze aantrad, een schot voor de boeg tegen hen had afgevuurd vanwege de enorme extra winsten die ze maakten als gevolg van de stijging van de disconteringsvoeten waartoe de ECB had besloten en van de prijzen van grondstoffen en energie, mochten de banken, toen het erop aankwam de daad bij het woord te voegen, kiezen tussen het betalen van de belasting aan de schatkist of het besteden ervan aan de consolidatie van hun balansen. Natuurlijk kozen ze er allemaal voor om het voor zichzelf te houden, of beter gezegd, voor hun directeuren en aandeelhouders.

Om een idee te krijgen van de cijfers die op het spel staan, is het voldoende om te weten dat in 2023, tegen een BBP-groei van een schamele 0,7%: “De grote beursgenoteerde instellingen,” informeert Alessandro Bonetti van Il fatto Quotidiano ons, “het boekjaar zullen afsluiten met 21,5 miljard aan totale winsten: bijna het dubbele van 2022…. Deze megawinsten… zullen in coupons, interimdividenden en aandeleninkopen vloeien waardoor aandeelhouders in extase raken…. Hiervan zal volgens Intermonte alleen UniCredit al 19,5 geven, Intesa San Paolo 16,5. De houders van lopende rekeningen blijven met de kruimels zitten; aan de andere kant (noot van de redacteur) is de gemiddelde hypotheekrente 4,92%, meer dan verdubbeld ten opzichte van 2022”¹. In plaats daarvan zelfs nul belasting op de enorme extra winsten die worden gemaakt in de energiesector en de oorlogs- en voedselindustrie, ook al zijn ook in deze sectoren de winsten de afgelopen twee jaar met honderden punten gestegen. Het belasten van deze winsten zou het mogelijk hebben gemaakt om de sociale uitgaven aanzienlijk te verhogen, te beginnen met die voor het nu instortende gezondheidssysteem, en om de nu groeiende armoede zelfs onder werkenden te bestrijden. In plaats daarvan is het burgerschapsinkomen afgeschaft en vervangen door een ‘integratiepremie’ (die alleen onder zoveel voorwaarden kan worden ontvangen dat het in feite makkelijker is om een loterij te winnen dan om het te ontvangen)²; zijn accijnzen op brandstof opnieuw ingevoerd; is de BTW verhoogd, zelfs op eerste levensbehoeften; is de indexering voor de aanpassing van pensioenen aan de inflatie verlaagd, enzovoort. Bovendien gelden de bovengenoemde kruimels, de verlenging van de verkleining van de belastingwig en de verlaging van het Irpef voor de laagste inkomens alleen voor het lopende jaar, toevallig net met het oog op de komende Europese verkiezingen.

Kortom: pure verkiezingscampagne. Aan de andere kant, ondanks het feit dat de premier in het verleden tekeer is gegaan tegen de EU: “de lol is eraf! “heeft haar regering – als zoveelste bevestiging dat de wet wordt gedicteerd door die klont van belangen die behoort tot de financiële fabriek verstrengeld met het grote monopoliekapitaal – het nieuwe ‘Stabiliteits- en groeipact’ ondertekend bij Ecofin, dat voor landen zoals Italië die een schuld/BBP-ratio hebben van meer dan 60% en een tekort/BBP-ratio van meer dan 3%, voorziet in een herstelplan dat in veel opzichten nog strenger is dan het vorige. Nu, met een schuld/BBP-ratio van ongeveer 140% en een tekort/BBP-ratio van 5,3%, zal Italië, om binnen de parameters van het nieuwe pact te vallen, in het beste geval de overheidsuitgaven met 12 tot 23 miljard per jaar moeten verlagen, afhankelijk van de vraag of het land het met de EU-Commissie eens wordt over een aanpassingsplan berekend over een periode van zeven of vier jaar.

Met deze cijfers, en rekening houdend met de NAVO-verplichting om de militaire uitgaven te verhogen tot 2% van het BBP, hoef je geen kristallen bol te hebben om een nieuw seizoen van tranen en bloed te voorspellen voor al diegenen die, rondkomend van lonen, salarissen en pensioenen, nu al moeite hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. En dat terwijl die beroemde 1% waartoe de finance&Co. fabriek behoort en die volgens het laatste Oxfam-rapport al 45,6% van de rijkdom bezit, recordwinsten zal blijven binnenharken en rijkdom op rijkdom zal blijven stapelen. Het is dat nu zeggen ‘rechts’, ‘links’, ‘midden’; ‘centrum-rechts’, ‘centrum-links’ etc. niets meer betekent.

Maar omdat het allemaal krachten van kapitalistische instandhouding zijn, is hun muziek altijd hetzelfde: eerst winst, koste wat het kost! Ook algemene ellende voor het grootste deel van de mensheid en permanente imperialistische oorlog met zijn lading dood en vernietiging met het risico dat het leven zelf op aarde eindigt. De waarheid is dat – zoals Saramago zou zeggen: “Deze wereld deugt niet” en, voegen we eraan toe – er een andere nodig is, het communisme.

[1] Banche, utili d’oro nel 2023

[2] Meer over dit onderwerp, zie: Sul Decreto lavoro 2023 della sorella Meloni

Bron

Giorgio Paolucci, Le leggi di bilancio, anche quella del governo Meloni lo conferma: le scrivono i governi ma a dettarle è la fabbrica della finanza&Co. 11-3-2024