Spartacus en het Trotskisme

Henk Sneevliet, alias Maring https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Henk_Sneevliet

Na de Tweede Wereldoorlog dook in Nederland Spartacus op uit de illegaliteit als één van de weinige groepen over de hele wereld die de strijd van de arbeidersklasse tegen alle imperialistische kampen naar voren brachten, dus zowel tegen fascisme, als tegen burgerlijke democratie en tegen stalinisme. Daarbij stonden ze ook tegenover het Trotskisme van de z.g. Vierde Internationale, dat in verdediging van het Russische staatskapitalisme deelnam aan de Tweede Wereldoorlog. De volgende tekst uit 1946 laat zien hoe de trotskisten probeerden Spartacus in hun greep te krijgen en hoe ze daartoe de geschiedenis van de RSAP vervalsten en de proletarisch internationalisten afschilderden als ultra-radicalen. Deze Trotskistische tactiek is nog steeds actueel.

Deconstructie, intersectionaliteit, privileges, identiteiten

Deconstructie

In bepaalde anarchistische, feministische, militante of algemene strijd, komt het concept van deconstructie steeds meer naar voren. Voor velen lijkt het een onontkoombaar en noodzakelijk element, de weg naar een grotere mate van bewustwording en effectieve toepassing, die, indien deze ooit algemeen zou worden, een echte sociale verandering mogelijk zou maken. Het wordt voorgesteld als een soort zelfanalyse en bewustzijn van voorrechten (privileges), die afhankelijk zijn van en reageren op een reeks intersectionaliteiten of kruispunten (geslacht, geslacht, leeftijd, ras, klasse, enz.) die de identiteit van elk individu definiëren door hen te onderscheiden van anderen en hen brengt tot het reproduceren van gedrag en machtsposities of ondergeschiktheid ten opzichte van andere individuen. Zo zou een persoon in het proces van deconstructie iemand zijn die zijn “voorrechten” in twijfel trekt en zijn manier van handelen en omgaan met andere mensen verandert, in een poging om bepaalde vormen, logica en gedrag niet te reproduceren … om andere mensen niet te onderdrukken met zijn bestaan.

Basisstandpunten Emancipación

Op dit blog staan vaak vertalingen van de dagelijkse artikelen op de Spaanstalige site Nuevo Curso. Onlangs hebben medewerkers aan deze publicatie samen met anderen Emancipación opgericht. Van deze groep volgen de basisstandpunten, de klassegrenzen en een korte voorgeschiedenis in de Spaanse Communistische Linkerzijde.

Internationale solidariteit met de wilde stakingen van de Mexicaanse Maquiladora’s

English original

Sinds de economische crisis van 2008 is de wereldwijde schuldenlast gestegen van 20 biljoen dollar naar meer dan 240 biljoen dollar. Met deze explosieve groei van de schuldenlast en een onoplosbare crisis van de accumulatie [van het kapitaal] verliest het kapitalisme zijn controle. De gevolgen van deze crisis zijn het duidelijkste voelbaar in de maquiladora-sweatshops aan de noordelijke grens van Mexico. Hier worden onderdelen geassembleerd voor de worstelende Amerikaanse auto-industrie ten noorden van de Rio Grande.

Iran: De stakingen en protesten van arbeiders gaan door

English original.

Elf dagen geleden publiceerden we een eerste artikel [1] over de stakingen en arbeidersprotesten in Iran waarin het idee van onafhankelijke sovjets of raden (in het Farsi “shura”) voor het eerst ter sprake kwam. Sindsdien, ondanks alle wanhopige pogingen van het regime om de arbeidersbeweging aan te pakken door de hulp van de oppositie in te schakelen, is het tot nu toe niet alleen niet gelukt om de beweging te beteugelen, maar heeft het omgekeerde plaatsgevonden. De stakingsbeweging en de demonstraties van de arbeiders worden niet alleen steeds wijder verbreid in het hele land en vinden dagelijks plaats, maar hun militante en radicale houding neemt ook toe. De volgende stap die het regime lijkt voor te bereiden om een einde te maken aan de protestbeweging is het aannemen van intensievere “anti-imperialistische” verklaringen en nog meer oorlogszuchtige toespraken met als doel het land meer “oorlogs”-maatregelen op te leggen, om hun misdadige doelen te bereiken.

De arbeidersraden in Duitsland 1918-23 (deel 1)

‘Aan emancipatie denken’, een eeuw na de wereldwijde revolutionaire golf die in 1917 begon, is het in twijfel trekken van het begrip emancipatie zelf. Wie is het subject van deze emancipatie en wie emancipeert wie, in een strijd die allesbehalve een ideologisch spel tussen vier muren is. Deze emancipatie vindt haar oorsprong in de arbeidersklasse (van hoofd en hand). Ze kan niet worden gelijkgesteld met een “strijd van het volk”, waarvan het “Doel” nationaal en patriottisch zou zijn. Aan emancipatie denken in [2018] is terugblikken op de grote proletarische revolutionaire opstanden in Rusland en Duitsland en er aan het begin van het derde millennium lering uit trekken. Daarbij is de revolutie in Duitsland van 1918 tot 1921 een essentiële mijlpaal, omdat ze de vraag opwierp naar de organisatievormen van een revolutionaire klassenstrijd: arbeidersraden, Arbeiterunionen, revolutionaire fabrieksorganisaties, fabriekscomités of actiecomités. Net als de Russische Revolutie stelde zij – weliswaar in mindere mate, bij gebrek aan een echte machtsovername – de kwestie van de socialisatie van de productiemiddelen aan de orde, en dus van de afschaffing van het kapitalistische systeem gebaseerd op winst.

Proletariaat, vreemdelingenhaat en lompenproletarisering

Sahra Wagenknecht, leider van Die Linke, presenteert op het Duitse opleidingscongres een anti-immigratiestandpunt.

Van Catalonië tot het Amerikaanse Midwesten, van de “Brexiteers” en Corsicaanse separatisten tot Salvini en het Duitse AfD, over de hele wereld heeft de kleinburgerij een leidende rol gespeeld in reactionaire “revoltes” die de crisis zouden moeten verzachten en die tot niets hebben geleid. Niet genoeg daaraan, na de botsing met de werkelijkheid gaat ze nu een nieuwe en onvermijdelijke fase in, omdat ze geen alternatief, geen toekomst heeft te bieden aan de maatschappij. Haar enige optie is om de fantasie van het “volk” nieuw leven in te blazen, deze interklassistische entelechie¹, een klote en utopische versie van de natie, nu omgezet in een puur delirium, een zombie politiek onderwerp.