De economie van de vrije en geassocieerde arbeid

Hoe Marx tijdens de Commune-opstand van 1871 de overgangsperiode en haar economische bewegingswetten karakteriseerde

Ter gelegenheid van het verschijnen van G.I.C., Grondbeginselen van de Communistische Productie en Distributie als E-Book (¹) gaan we hier in op het verwijt dat de G.I.C. door het benadrukken van de economie van de overgangsperiode, de politieke aspecten van de revolutie zou hebben verwaarloosd. Dit verwijt is in de jaren 1930 naar voren gebracht door de Italiaanse Communistische Linkerzijde in ballingschap rond het tijdschrift Bilan. De huidige I.K.S. en de I.G.C.L. herhalen deze kritiek, meestal met gegoochel van citaten, zonder daarbij te antwoorden op de argumenten die wij daartegen inbrengen (²). Zo brengt de I.G.C.L. naar voren: “De G.I.C. stelt formele economische maatregelen altijd boven de kwestie van de politieke macht, wat voor ons een zeer gevaarlijke afglijding naar het apolitieke aspect is“ (³). Met haar voorrang voor ‘politiek’ wil de I.G.C.L. prioriteit geven aan de dictatuur van het proletariaat, maar gaat daarbij voorbij aan de kritische vraag wat deze dictatuur betekent wanneer – zoals in de Sovjet-Unie – de arbeiders in de bedrijven en de arbeidersraden ondergeschikt zijn aan het staatskapitalisme. De G.I.C. is duidelijk: dat is een dictatuur niet van maar over het proletariaat.

Op deze plaats zullen we aantonen dat de G.I.C. niet alleen stond toen zij de noodzaak naar voren bracht van een economische dicatatuur van het proletariaat, dat wil zeggen van een politieke dictatuur van de arbeidersklasse die voornamelijk wordt opgelegd aan de maatschappij door haar proletarische economische bewegingswetten. Ook Marx had deze opvatting.

Wilde staking en een arbeidersoproer in de Amoer regio in Rusland

Van een kameraad kreeg ik de volgende informatie.
In aansluiting op zijn tekst stel ik solidariteitsacties voor.

Gazprom-arbeiders revolteren tegen onbetaalde lonen

Werknemers in de regio Amoer hebben het kantoor van een bedrijf dat een gasverwerkingsinstallatie voor Gazprom bouwt, vernield. Enkele tientallen bouwers braken in het kantoor van “Renaissance Heavy industries”, een aannemer die betrokken is bij de bouw van de Amoer gasverwerkingsfabriek. Ook werd bekend dat arbeiders de winkel bezetten en een deel van de producten meenamen. Dit heeft te maken met het feit dat tijdens de quarantaine de voedselprijzen met een factor 2 stegen, terwijl de arbeiders niet langer het volledige loon ontvingen.

Het internationalisme zal het racisme verslaan! De havenarbeidersstaking van 10 juni *)

Hoewel de houding van de staat en het optreden van de politie tegen arbeiders van kleur, met name zwarte arbeiders, in de loop van de Amerikaanse geschiedenis niet is veranderd, is ook de omgekeerde beweging van de arbeiders tegen het racisme van de staat niet veranderd. Niets is een beter voorbeeld van deze acties tegen racisme dan die van de International Longshoremen and Warehouse Union (ILWU) van Noord-Amerika. Meer dan een eeuw lang heeft de ILWU haar klassenmacht in de havens langs de westkust van de Verenigde Staten gebruikt om het racisme tegen te gaan en zwarte arbeiders over de hele wereld te steunen: van de staking na de schietpartij van Martin Luther King Jr. en het apartheidsregime van Zuid-Afrika, tot het oprichten van coöperatieve woonhuizen en het geven van training en onderwijs heeft de vakbond de macht laten zien die werkende mensen als internationale klasse hebben.

COVID-19: genocide in Amerikaanse verpleeghuizen

… en niet alleen daar, na de verhalen uit Spanje en … Nederland

Foto: Stefan Jeremiah

De VS had een eerlijke waarschuwing. Een van de eerste uitbraken van COVID-19 was in een verpleeghuis in Kirkland, in de staat Washington. De ziekte verspreidde zich snel onder de bewoners en het personeel.

De boodschap van Centers for Disease Control and Prevention was expliciet: “Het is van cruciaal belang dat langdurige zorginstellingen actieve maatregelen nemen om de invoering van COVID-19 te voorkomen” (18 maart).

Desondanks hebben bewoners van verpleeghuizen en instellingen voor begeleid wonen naar schatting 43% van de Amerikaanse sterfgevallen door het virus voortgebracht. Hoe erg is dit? Deze sterfgevallen hebben zich voorgedaan in een groep die slechts 0,6% van de bevolking uitmaakt. In elke andere situatie zouden deze aantallen het spookbeeld van genocide naar voren hebben gebracht.

Het lot van de klassenstrijd in Irak

Om onze taken te kunnen bepalen, moeten we vooral conclusies trekken uit de lessen en ervaringen van de klassenstrijd van onze tijd. Het doel is om kennis te delen en te gebruiken die voortkomt uit ervaringen die voortkomen uit de echte klassenstrijd en niet uit een of andere ideologie.

Irak als voorbeeld:

“De regering en haar milities gebruikten allerlei wapens om ons te doden. Ze zijn gevaarlijker dan het virus”, zo zwoeren de Irakezen de strijd tegen de staat en alle politieke partijen voort te zetten.
Ondanks de dreiging van het Coronavirus zijn er in maart 2020 in Bagdad en Zuid-Irak veel demonstranten gewond geraakt en gedood; activisten zijn nog steeds het slachtoffer van ontvoeringen, moorden en martelingen. En naast de ontwikkeling van de conflicten tussen Turkije, Rusland, Iran en Syrië, hebben Amerikaanse vliegtuigen het hoofdkwartier van de Iraakse sjiitische milities, het Iraakse leger en een luchthaven in aanbouw in de provincie Karbala gebombardeerd als vergelding voor de eerdere dood van twee Amerikaanse militairen en een Britse verpleegster bij een raketaanval op Camp Taji bij Bagdad, op 11 en 14 maart 2020. Op deze manier probeert de staat het revolutionaire proletariaat van het terrein van zijn [klasse-]strijd te verdrijven en het proletariaat van elkaar en van de internationale beweging te isoleren; aan de ene kant door zowel Irak, Iran als Libanon in “politieke quarantaine” te plaatsen, aan de andere kant door het de oorlog in te lokken die rondgaat over het Midden-Oosten. Maar ondanks al deze pogingen en de islamitische banden tussen de Libanese-Iraakse-Iraanse milities tegen de beweging, is de klassestrijd opnieuw geëxplodeerd door massale protesten, waarvan een deel weer bestaat uit protesten in de regio Koerdistan, omgeven door Iran in het oosten, Turkije in het noorden en Syrië in het westen.