Zelfstandige arbeidersstrijd voor een menselijke wereld – zonder oorlog, zonder terreur, zonder kapitaal, zonder staat. De arbeiders hebben geen vaderland. Alle macht aan de arbeidersraden.
Aan de zijlijn, maar niet te veel, van de barbaarsheid van de Oekraïne-oorlog, een oorlog tussen Rusland en de NAVO-VS die op de huid van de Oekraïners wordt gevochten, hebben de VS hun “aandacht” weer gericht op het gehavende imperialisme van de Ayatollahs. De officiële oorzaak, althans die welke door het Pentagon naar voren is gebracht om Iran te straffen, zou verband houden met de herhaalde wens van de regering-Raisi om nucleair onderzoek te verrichten met het oog op de uitrusting van Teheran met de atoombom.
Londen, 29-10-2022. Bij een demonstratie tegen het Aytollah-regime, wordt de vlag van het voormalige Sjah-regime gezwaaid.
Ondanks de ongebreidelde onderdrukking door de politiestaat en de vele politie op straat zijn de straatprotesten niet alleen doorgegaan, maar hebben ze zich ook uitgebreid van universiteiten tot middelbare scholen. De islamitische criminele bourgeoisie weet dat repressie alleen niet kan voorkomen dat de demonstraties doorgaan, maar dat zij naast de repressie door de politie ook haar toevlucht moet nemen tot andere oplossingen om de woede van de demonstranten te ventileren en hun protesten te kanaliseren. In deze context heeft Mohseni-Eje’i, het hoofd van de rechterlijke macht, de demonstranten uitgenodigd voor een gesprek en heeft de gouverneur van Teheran aangekondigd dat de veiligheidsfunctionarissen proberen twee of drie plaatsen voor bijeenkomsten vast te stellen.
Foto van video: olie-arbeiders in in Bushehr nemen deel aan een protest tegen het regime op 10 oktober.
In de huidige situatie ontstaan kansen en bedreigingen voor de arbeiders in Iran en in de energieproducerende regio van Saoedi-Arabië tot Algerije en van Kazakhstan tot Turkmenistan. Met het in beweging komen van arbeiders in de vitale Iraanse energiesector, zijn er eerste tekenen van een omslag in de tot nu toe onverbiddelijke repressie van het regime tegen de straatprotesten. In dit artikel onderzoeken we de twijfels van arbeiders in de bedrijven om gevolg te geven aan de oproepen van meerdere zijden om met stakingen de straatprotesten te versterken.
Iraanse vrouw protesteert bij de Iraanse ambassade in Istanboel. Achter haar de ‘keizerlijke’ vlag uit de tijd van het Sjah-regime, zoals we vaak zien bij protesten wereldwijd. De meeste Iraanse jongeren weten niet dat ook de Sjah een schrikbewind voerde.
We plaatsen het volgende artikel omdat het ingaat op enkele weinig belichte achtergronden van de huidige crisis van het regime in Iran. Merkwaardig genoeg voor een tekst van ‘vrienden van het radencommunisme’, komt pas aan het slot de arbeidersstrijd aan de orde, zonder duidelijke perspectieven. Daartoe verwijzen we naar een commentaar volgend op de tekst.
Arbeiderstemmen
Oproer in Iran
Sinds half september zijn er massale protesten gaande in de Islamitische Republiek Iran. Ze werden in beweging gebracht door de dood van een 22-jarig meisje dat door de zedenpolitie werd aangehouden. Haar naam was Makhsa Amini en ze stierf na haar arrestatie in Teheran. Ambtenaren ontkenden de beschuldiging dat marteling de oorzaak van haar dood was. Later bleek echter dat het meisje zwaar was mishandeld.
Studenten in Teheran en Makhsa’s buren in haar woonplaats Sakez protesteerden onder het scanderen van de slogan “Vrouw, leven, vrijheid!”. Een golf van verontwaardiging overspoelde het land. Amini kwam uit Koerdistan en daar braken stakingen uit. Vrouwen scheurden ostentatief hun hijabs af en verkondigden een andere boodschap – “Dood aan de dictator! De demonstraties gingen door, en mensenmassa’s bekogelden de politie onder het roepen van: “Weg met de Islamitische Republiek!” en “Ik zal de moordenaars van mijn zuster doden!”.
De Iraanse crisis wordt veroorzaakt door de interactie van een aantal factoren – economische, ecologische, politieke en nationale. Dit schept mogelijkheden voor de uitbreiding van de opstand en voor de verdieping ervan. Massale protesten in het land, inclusief gewelddadig verzet, zijn sinds 2017 aan de gang.
De dood van Mahsa Amini, de 22-jarige vrouw die werd vermoord door agenten van de islamitische bourgeoisie in dienst van de Geleide Patrouille of moraalpolitie, heeft een golf van woede en haat over de brutaliteit van de islamitische bourgeoisie teweeggebracht. Vanwege haar ideologische superstructuur oefent de islamitische bourgeoisie niet alleen klassenonderdrukking uit, maar ook seksuele onderdrukking van vrouwen, vooral vrouwen uit de arbeidersklasse, die in de maatschappij en op het werk worden uitgebuit, lastiggevallen, beledigd en misbruikt, enz. Als gevolg daarvan bevinden zij zich in een nog lagere positie dan mannen uit de arbeidersklasse.
Hieronder staat een korte brief van een stakende arbeider, Mahmoud uit Assaluyeh. Niet alleen is het een goede illustratie van hoe de vooraanstaande stakers in Iran vandaag denken en hoe hun discussies vorm krijgen, het geeft ons ook een inzicht in het potentieel van de arbeidersklassebeweging als we zien hoe ver de arbeiders zijn gevorderd. Het is een venster op de toekomst, dat laat zien wat er zou kunnen ontstaan, niet alleen in heel Iran, maar ook daarbuiten. In de eerste plaats zou een dergelijke stap de uitzichtloze theorieën over het Midden-Oosten, die de betweters van de middenklasse voortdurend herhalen, de mond snoeren. Vervolgens zou het alle politieke manoeuvres kunnen ondermijnen van degenen die zich voorbereiden op een oorlog in de regio. De mogelijkheid om de eenheid van de arbeidersklasse te bevorderen en te benadrukken dat arbeiders geen vaderland hebben, zou de reactionaire politieke islam en zijn schadelijk sektarisme gemakkelijk de kop indrukken: een serieuze stap in de richting van de vorming van internationalistische bataljons. Dit zijn niet slechts een reeks dromen, noch zijn zij de onvermijdelijke uitkomst. Het zijn eenvoudigweg de mogelijkheden die de huidige situatie biedt. Internationalisten deinzen er niet voor terug om deze taken op zich te nemen. Zij juichen het in de eerste plaats toe en durven het voortouw te nemen.
Bord links – “vakbonden zijn door de staat gemaakte instellingen”; borden in het midden – “vakbond” doorgestreept en “olie en gas zijn niet gemakkelijk te produceren, het kost ons leven”; bord rechts: “geen militarisering van de werkomgeving”
In de kapitalistische wereld haalt elk onderwerp, ongeacht welk, vanzelfsprekend alleen de voorpagina’s als de heersers van alle geledingen er greep op hebben. Of het nieuws nu gaat over een oorlog, klimaatverandering, economische neergang, regimewisseling, verkiezingen, protesten, immigratie, in feite elk onderwerp waarbij de arbeiders als klasse afwezig zijn, zodat het kan worden gemanipuleerd op een manier die de heersende klasse goed uitkomt, dan wordt het niet alleen door de massamedia behandeld, maar trekt het ook de aandacht van “onafhankelijke” media en journalisten. Zij geven er meestal een vervolg aan met vervelende discussies, seminars, films en nog meer nieuws. Wanneer daarentegen een gebeurtenis plaatsvindt waar de arbeidersklasse het voor het zeggen zou kunnen hebben, zelfs gedeeltelijk, dan is het verhaal anders. De eerste stap is om het te verstikken door een nieuws black-out. En als dat niet werkt, verschijnt het leger van valse vrienden en hervormingsgezinden ten tonele. Dit is precies wat er vandaag in Iran gebeurt.
Meer dan 100.000 arbeiders staken sinds 19 juni onder extreem moeilijke omstandigheden van de pandemie (Iran heeft een van de hoogste sterftecijfers), maar daar is nauwelijks nieuws over, nationaal noch internationaal. Niet alleen de staatsmedia besteden er geen aandacht aan, zelfs de “onafhankelijke” media maken er nauwelijks melding van.
Een nieuwe golf van stakingen en arbeidersprotesten en de behoefte aan solidariteit van de arbeiders
Het perifere kapitalisme – in crisis – met zijn lelijke gezicht, heeft een ellendige situatie gecreëerd voor de loonslaven en de onderste lagen van de maatschappij. De corona pandemie, de escalatie van de sancties en de wereldwijde crisis van het kapitalisme heeft de economische en sociale omstandigheden voor de arbeidersklasse nog moeilijker gemaakt dan ze al waren. Onder deze omstandigheden leven de arbeidersklasse en de onderlagen van de maatschappij beneden de armoedegrens en worstelen om te overleven. In dergelijke omstandigheden, is de strijd van de arbeidersklasse van bijzonder belang. De groei van werkstakingen en protesten in de olie- en petrochemische industrie verdubbelen het belang van deze strijd.
Sinds de Eerste Wereldoorlog is het Midden-Oosten het toneel van imperialistische rivaliteit vanwege de olie. Wereldwijd wordt de dominantie van de VS uitgedaagd, niet alleen door Rusland, maar ook door China. Zij willen de macht van de VS ondermijnen door de rol van de dollar in zowel de oliehandel als de internationale handel in het algemeen te verminderen. In de regio zelf heeft Iran het meest geprofiteerd van de fouten van de VS. De vernietiging van Irak door Bush heeft het meest effectieve tegenwicht tegen de Iraanse invloed weggenomen en Iran in staat gesteld zijn invloed uit te breiden naar Irak, Syrië, Libanon en Jemen. Iran is dus een ernstige bedreiging voor Israël en Saoedi-Arabië: de trouwe bondgenoten van Amerika sinds het verval van het Britse imperialisme na de Tweede Wereldoorlog. De VS proberen nu dus Iran te isoleren en zijn invloed in de regio te verzwakken, hetzij door regimewisseling, hetzij door economische wurging. Dit zijn de krachten achter het drama tussen de VS en Iran. Lees verder “Rivaliteit VS en Iran: wat ‘niet oorlog maar klassestrijd’ echt betekent”→
De Amerikaanse moordaanslag op Soleimani, de topgeneraal van de gevreesde Iraanse Revolutionaire Garde, heeft de wereld dichterbij grote oorlogen gebracht. Dit werpt volgende vragen op:
Welke zijn de oorzaken van deze zoveelste escalatie van imperialistische spanningen in het Midden-Oosten?
Welke gevolgen tekenen zich af?
Wat kan de internationale arbeidersklasse stellen tegenover de rampzalige uitwerkingen van crisis en oorlog op haar levenssituatie?
In Iran is een belangrijke strijd begonnen, schijnbaar vergelijkbaar met de protesten in andere landen. Van Zuid-Amerika tot het Midden-Oosten zien we woedende massa’s de straat op gaan tegen verhoging van de prijzen van eerste levensbehoeften. In Libanon overwonnen gezamenlijke demonstraties van een groot deel van de bevolking de religieuze verdeeldheid waarop de superrijke bovenlaag haar macht baseert. Stakende onderwijzers hebben een rol gespeeld in de protesten, maar de beweging heeft (nog) niet een arbeidersklasse-karakter aangenomen. Daarentegen wordt het werklozenoproer in Irak gedragen door jonge studenten en afgestudeerden zonder werk en ex-vrijwillige soldaten die tegen IS vochten, en gehandicapt en getraumatiseerd terugkeerden van het slagveld, om te ontdekken dat het proletariaat met steeds minder moet rondkomen en de meest elementaire openbare voorzieningen, zoals water en elektriciteit, ontbreken. Deze revolterende jongeren keren zich tegen de ‘eigen’ shiitische geestelijkheid, tegen de heersende shiitische politici en tegen de shiitische milities gesteund door buurland Iran.
Op dit blog hebben we eerder op gewezen dat de demonstraties en revoltes in Libanon en in Irak het Ayatollah-regime doet vrezen dat deze protesten en oproeren net als eerder zullen overslaan naar Iran zelf. Dit temeer daar arbeiders in Iran hun strijd tegen het niet uitbetalen van lonen voortzetten, met name bij de Azarab fabriek in Arak (West-Iran), Hepco en Haft Tapeh (bekend van zijn Arbeidersraad). Nu is het zo ver: met een verhoging van de brandstofprijzen heeft het regime in Iran zelf de lont in het kruitvat gestoken. De kans bestaat dat de strijd in Iran het stadium van een volksoproer overstijgt zodra arbeiders zich in de strijd mengen en weer opnieuw de strijd zelf organiseren door algemene en massale arbeidersvergaderingen op straat, gekozen comités en arbeidersraden om de massastrijd te coördineren en te richten op eigen proletarische doeleinden.
Hier volgt een overzicht van de huidige rellen, ontleend aan diverse bronnen van de Iraanse burgerlijke oppositie in ballingschap, door ons vertaald in het nederlandse en soms kort voorzien van ons commentaar.
Onderaan deze tekst, laatste nieuws, afgesloten 29 november 2019
De twee meest bekende activisten van de staking bij Haft Tapeh zijn vrijgelaten. Andere activisten en talloze proletariërs zuchten nog in de kerkers en martelkamers van het regime van Iran. Alles wijst er op dat de vrijlating van de journaliste Gholian en daarna van Esmail Bakhshi, woordvoerder van de arbeidersraad bij Haft Tapeh, het resultaat was van:
interne spanningen binnen het regime;
de druk van de massaprotesten in Libanon, die sinds kort worden aangevallen door Hezbollah, de lange arm van Iran in dat land;
het oproer van jonge proletariërs in Zuid-Irak, dat zich ook richt tegen de shiitische geestelijkheid en milities die door Iran worden gesteund.
De media hebben vooral aandacht voor de imperialistische oorlogen in het Midden-Oosten, op dit moment de dreigende botsing tussen Rusland en Turkije in Syrië. De grootmachten VS, Rusland, China verscheuren een regio van vitaal belang voor de energievoorziening van de nieuwe industriële centra van het wereldkapitalisme in China, India en Indochina. Minder aandacht krijgt de arbeidersstrijd tegen de gevolgen van de crisis en de oorlog in hetzelfde gebied, een proletarische strijd die historisch alleen vergelijkbaar is met het uitbarsten de de Russische Revolutie in de Eerste Wereldoorlog. Lees verder “Iran laat Bhakshi en Sepideh vrij”→
Na de geheimzinnige aanvallen op Saoudische olie-installaties, richten de media weer de aandacht op de Perzische Golf. Het was alweer een tijdje stil rond het machtsvertoon van Trump aan de voordeur van Iran. De Verenigde Staten zijn er niet in geslaagd om landen van de EU, zoals de altijd tegenstribbelende Duitsland en Frankrijk, en zelfs niet de voorheen trouwe bondgenoten Groot-Brittannië en Nederland, achter hun plannen te scharen om Iran verder in isolement te drijven. Tijdens de G7-top in augustus haalde Macron tevergeefs de Iraanse minister van buitenlandse zaken Zarif naar Biarritz in een poging om gesprekken tussen Teheran en Washington op gang te brengen. Volgens Macron wilden de G7 verdere escalatie (in de Perzische Golf) tegengaan en voorkomen dat Iran kernwapens verwerft. (1) Daarnaast is het in het belang van landen van de EU om … de handel met Iran weer op gang te brengen, die wordt getroffen door Amerikaanse sancties sinds het vertrek van de VS uit de kerndeal met Iran. De verschillende en vaak tegengestelde standpunten van de landen van de G7, wijzen op de imperialistische spanningen tussen de grootmachten. En dit naast de toenemende spanningen tussen de VS en het niet bij de G7 aangesloten Rusland en China.
Uit een burgerlijke bron die engelstalig nieuws en commentaren over Iran brengt, vertalen we volgend bericht, gevolgd door enkele opmerkingen van Arbeidersstemmen.
Esmail Bakhshi, een vertegenwoordiger van Haft Tapeh Factory Workers (R), en burgeractiviste Sepideh Qolian (L), zonder datum.
Advocaten eisen een open proces voor twee Iraanse activisten die sinds januari in de gevangenis zitten
01 augustus 2019, Radio Farda
De advocaten die de gevangengenomen arbeidsactivisten, mevrouw Sepideh Qolyan en Esmaeil Bakhshi, verdedigen, hebben opgeroepen tot een openbaar proces tegen hun cliënten.
Bakhshi is de woordvoerder van de onafhankelijke vakbond van het Haft Tapeh Sugar Cane industriecomplex, waar de afgelopen jaren herhaaldelijk is gestaakt en geprotesteerd, met arbeiders die uitbetaling van loon en betere arbeidsvoorwaarden eisen.
Qolyan is een arbeidersactiviste en journaliste. Beiden werden op 18 november 2018 voor het eerst gearresteerd tijdens protesten op het complex, samen met meer dan een dozijn andere activisten en arbeiders.
Gezamenlijke verklaring van Internationalist Voice en Communist Gulf Coast Faction (1)
In de afgelopen maanden zijn we getuige geweest van de toename van de imperialistische spanningen tussen Iraanse en Amerikaanse gangsters in de Perzische Golfregio. Enerzijds hebben de VS aangekondigd dat zij duidelijke aanwijzingen hebben ontvangen dat Iran zich voorbereidt op een aanval op de Amerikaanse strijdkrachten in het Midden-Oosten. De VS heeft de USS Abraham Lincoln er op uitgestuurd en tegelijkertijd verschillende B-52 bommenwerpers (de meest gevreesde bommenwerper uit de geschiedenis) naar Qatar gestuurd, nieuwe troepen naar het gebied gezonden en …. aan de andere kant waren we getuige van talrijke aanvallen in de regio. Lees verder “Perzische Golf: Escalatie van de imperialistische spanningen, kapitalisme betekent oorlog”→
Arbeidersstemmen blijft de ontwikkeling van de arbeidersstrijd in Iran volgen. Deze strijd is niet een reeks toevallige gebeurtenissen aan ‘de rand van het kapitalisme’, slechts van belang voor Iraanse revolutionairen in ballingschap. Deze strijd is deel van een beweging in het Midden-Oosten die een einde kan maken aan de al tientallen jaren voortdurende imperialistische oorlogen in een regio die van vitaal belang is voor de energievoorziening van de industrie in Europa en Azië.
De volgende fragmenten uit “Lessen uit stakingen, arbeidsstrijd en internationalistische taken”1 geven interessante informatie over de achtergronden van de Shora die bestond tijdens de strijd van de arbeiders bij Haft Tapeh in Iran 2018. Deze brochure gaat zelf dieper in op een aantal gevallen van proletarische strijd in dat jaar en sluit telkens af met positieve en negatieve aspecten als lessen voor de toekomst. De auteurs – Iraanse ballingen – analyseren deze strijd vanuit een theoretische achtergrond van de groep Internationalist Voice die verklaart dicht bij de ICT en de IKS te staan. Fragmenten zijn door de redactie vet gemaakt.
Demonstratie in New York, jaar onbekend. Iemand die zich opwerpt als ‘woordvoerder’ van de gele hesjes beweert dat deze beweging is geïnspireerd door de volksbewegingen die in 1979 een eind maakten aan het bewind van de Sjah.
Wat nou? Waren het arbeiders die in gele hesjes blokkades opwierpen bij wegen en energiecentrales?
Nee, zeker niet alle gele hesjes waren arbeiders. De beweging van de gele hesjes in Frankrijk is begonnen als een van het ‘volk’, waarin arbeiders op een hoop werden gegooid met leden van de middenlagen, kleine ondernemers en boeren. De beweging richtte zich tegen de verhoging vanbrandstofprijzen door de regering Macron die de hele bevolking trof. Door Macron als verantwoordelijke aan te wijzen verbond de beweging van de gele hesjes de strijd aan een eis tot regeringswissel, nieuwe verkiezingen en wat wijzigingen van het politieke stelsel. Laatste ‘politieke’ eisen lieten de macht van de staat en het kapitaal onverlet. Ze waren deels ook geïnspireerd door ultrarechts dat hoopte ervan te profiteren door landelijk aan de macht te komen. De beweging van de gele hesjes was geen beweging voor eisen van de arbeidersklasse.
In een tweet van 18 december 2018 meldde Robert J. Palladino, Deputy Spokesman for the Bureaus of Public Affairs: ”Gisteren arresteerde het Iraanse regime staalarbeiders die gewoon vroegen om betaald te worden voor hun werk. Helaas is dit de manier waarop het regime het Iraanse volk altijd heeft mishandeld. De VS steunen hun terechte eisen. De Iraniërs verdienen het om in vrede en waardigheid te leven.” (More than 40 Ahvaz steel workers detained in midnight raid
De regering Trump weet heel goed dat het Ayatollah-regime dergelijke uitlatingen gebruikt om te suggereren dat stakende arbeiders door buitenlandse agenten zijn opgestookt. De USA zien met steeds meer ongemak hoe de arbeidersstrijd in het Midden-Oosten zichsinds december 2017 verder uitbreidt en steeds hogere doelen stelt. De Amerikaanse kapitalisten willen uiteraard niet dat de door hen gewenste ‘verandering van regime’ wordt voltrokken door zegevierende Arbeidersraden! Net als toen de Russische arbeiders in oktober 1917 met hun Arbeidersraden alle macht veroverden om een einde te maken aan de Russische deelname aan de Eerste Wereldoorlog, zou een overwinning van de Arbeidersraden op het Ayatollah-regime een voorbeeld tot navolging worden voor arbeiders over de hele wereld. Toen de Duitse arbeiders en soldaten in november 1918 het voorbeeld van hun Russische kameraden volgden en de wapens keerden tegen hun eigen uitbuiters en overheersers, kwam definitief een einde aan de Eerste Wereldoorlog. De proletariërs in het Midden-Oosten realiseren het zich nog niet, maar de strijd ter verdediging van hun levenssituatie en tegen de imperialistische oorlog ontwikkelt zich in de richting van een revolutie waarbij de omverwerping van het Sjah-regime slechts kinderspel was.
Rechter spandoek: Arbeiders van Haft Tapeh, Wij zijn uitgehongerd! We lijden honger! Linker spandoek: Jaar 1397 (2018) Geen eten op tafel – Haft Tapeh
In de afgelopen weken hebben de stakingen en demonstraties van de arbeiders in Iran zich niet alleen uitgebreid tot op grote schaal, maar hebben ze ook hun waardigheid en schitterende revolutionaire mogelijkheden aan iedereen laten zien. Dit is gebeurd ondanks de grote inspanningen die de leiders van de Islamitische Republiek hebben gedaan tot nationalistische mobilisatie van het volk, door gebruik te maken van de eis van de Verenigde Staten dat Iran zich terugtrekt uit het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA). En deze stakingen en demonstraties vonden plaats ondanks het geklets van de oppositie [waarschijnlijk is bedoeld de ‘hervormingsgezinden binnen het regime; vertaler] en de oproep tot nationale eenheid en verdediging van het vaderland tegen de intimidatie van de regering-Trump. En nog belangrijker, ondanks de dreigementen van het regime van de islamitische republiek en de wrede onderdrukking van elke beweging van arbeiders, heeft dezezich ontwikkeld.
De blogs Arbeidersstemmen en Arbeiterstimmen plaatsten deze oproep op 18 augustus met een kritisch naschrift. Tot onze spijt heeft de discussie met de initiatiefnemers zich beperkt tot privécorrespondentie en is er ondanks aandringen van onze kant nog niets van gepubliceerd. We plaatsen daarom graag een kritische tekst van de groep Tridni Valka, waarmee we het grotendeels eens zijn.
Deze zomer kwam het proletariaat in het zuiden van Irak in opstand tegen zijn ellendige levensomstandigheden. Na soortgelijke gebeurtenissen eerder dit jaar in Iran en Irak, is dit de zoveelste strijd in een gebied dat al tientallen jaren verscheurd wordt door imperialistische oorlogen, economische crisis en verwoesting van het milieu. Weer staat de arbeidersklasse vooraan in een strijd voor eigen klassedoelen die zich steeds meer tegen de staat richt. Ondertussen gaat de strijd in Iran door en wordt dieper.
Demonstranten verbranden banden tijdens een demonstratie tegen werkloosheid en gebrek aan basisvoorzieningen, in de Zuid-Iraakse stad Basra op 15 juli 2018. (AFP PHOTO / Haidar MOHAMMED ALI)
“De geschiedenis van alle tot nu toe bestaande samenlevingen is de geschiedenis van de klassenstrijd”1.
Sinds de onderdrukking en inkapseling van de laatste wereldwijde revolutionaire poging in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw, is de ideologische overheersing van de bourgeoisie bijna totaal in het grootste deel van de wereld: het niveau van de georganiseerde klasse-activiteit is zeer laag en de dagelijkse expressie ervan is beperkt tot daden van individuele subversie of in het beste geval tot plaatselijke en tot een bedrijfstak beperkte stakingen en rellen. In deze tekst willen we de aandacht vestigen op gebeurtenissen die veel verder gaan dan dat, de gebeurtenissen die Iran de afgelopen weken [jaarwisseling 2017-2018; alle toelichtingen tussen vierkante haken van de vertaler] hebben geschokt. En dit in de context van een regio die, consequent en voor lange tijd op de voorgrond van de mondiale klassestrijd staat, ondanks (en tegen) een enorme concentratie van kapitalistische moordpotentieel dat daar wordt losgelaten. We willen het klassekarakter van deze strijd en het belang van de breuk met de kapitalistische orde benadrukken die onze kameraden in Iran voltrekken!
Gezien de uitbreiding van de oorlog in het Midden-Oosten en de nieuwe Iraans-Iraakse revolutionaire golven / Militanten in Koerdistan, Irak
Kameraden,
In de afgelopen decennia splijt de kapitalistische maatschappij als geheel zich steeds meer in twee grote vijandige kampen die rechtstreeks tegenover elkaar staan: Bourgeoisie en Proletariaat. Ons tijdperk, het tijdperk van de verergering van de wereldwijde industriële en commerciële crisis en daarmee van toenemende klassenstrijd over de hele wereld, heeft al verschillende stadia van ontwikkeling doorlopen, waardoor het proletariaat zijn eerste fase van de geïsoleerde en sporadische verschijnselen heeft overschreden. De groei van de klassenstrijd zal meer en meer een steeds meer internationale vorm aannemen. En ondanks de kapitalistische oorlog in het Midden-Oosten en nieuwe pogingen van het wereldkapitalisme om de omvang van de oorlog uit te breiden onder het voorwendsel de kernwapens van Iran uit te schakelen, heeft het proletariaat van dit gebied zich aangesloten bij de huidige internationale golf van klassenstrijd. De stakingen en demonstraties in Iran hebben zich uitgebreid over 249 steden in alle 31 provincies van Iran. Deze revolutionaire golven waren in Iran nog niet afgelopen, toen het proletariaat in Irak in dit historische strijdperk betrad.
Eind mei dit jaar meldden de media een golf van stakingen en protesten van arbeiders en werklozen in Jordanië tegen belastingverhogingen, prijsstijgingen en staatscorruptie. In feite begon deze beweging van laagbetaalde arbeiders tegen de prijsstijgingen van gas en elektriciteit enkele maanden eerder op het platteland en groeide ze uit tot massale protesten in de hoofdstad Amman die meer dan een week duurden, en die de vakbonden met moeite konden beheersen en controleren. Het is opvallend dat deze beweging plaatsvond rond dezelfde tijd dat arbeiders in Iran protesteerden tegen min of meer dezelfde omstandigheden.
Het besluit van Trump om een einde te maken aan het nucleaire verdrag met Iran is een belangrijke stap in de ontwikkeling van de ‘internationale betrekkingen’, dat wil zeggen, de imperialistische rivaliteiten. De gevolgen zijn niet alleen het risico van een onmiddellijke uitbreiding van oorlogen in het Midden-Oosten, wat meteen werd bevestigd door de directe confrontatie tussen de Iraanse en Israëlische strijdkrachten in de nacht van 9 op 10 mei. Maar bovenal [het risico] van de versnelde escalatie van de spanningen tussen de grote imperialistische machten en de toenemende verscherping van centrale imperialistische polarisatie tussen de Verenigde Staten en het vasteland van Europa. Het is een waar ultimatum dat de Amerikaanse bourgeoisie alle rivalen stelt … en vooral de Europeanen. De Amerikaanse ambassadeur in Duitsland zei meteen: “Duitse bedrijven die zaken doen in Iran, moeten onmiddellijk hun handel stopzetten!” (Geciteerd in Der Spiegel van 9 mei). Lees verder “ICGL: De Amerikaanse terugtrekking uit de nucleaire deal met Iran: een stap op weg naar de algemene imperialistische oorlog”→
De strijd om ‘Rojava’ als deel van de inter-imperialistische slachtpartijen
Bijna dagelijks verschijnen op TV hartverscheurende beelden van de verschrikkingen voor de burgerbevolking als gevolg van de botsingen in Syrië tussen verschillende imperialistische machten. Net als in twee wereldoorlogen en tijdens de Koude Oorlog in de talloze conflicten die de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie indirect met elkaar uitvochten via door hen gesteunde terreurregimes en nationale ‘bevrijdings’-bewegingen, is de burgerbevolking het weerloze slachtoffer. Naar het model van het massale bloedvergieten dat het kolonialisme onder de inheemse bevolking aanrichtte, zijn deze slachtpartijen onder weerloze burgers een geliefd strijdmiddel in de inmiddels ruim 100 jaar aandurende inter-imperialistische oorlogen tussen de imperialistische rovers onderling. Lees verder “Proletarisch internationalisme en de oorlog in Syrië, deel 1”→
arbeidersstemmen 