Ondanks het indrukwekkende organisatievermogen van deze arbeiders, dreigt de beweging te worden verstikt als ze niet kan uitbreiden en steun kan krijgen van andere sectoren.
Te midden van deze intense mobilisatie lijkt links meer gehecht aan zijn symbolen dan aan de strijd van de arbeiders.
Afgelopen 11 september was de derde nationale staking van bezorgers die via apps werken, de #BrequeDosApps. De strategie en de organisatie waren in de loop van maanden opgebouwd en de dag was geen toevallige keuze, aangezien de staking gericht was tegen het “app-terrorisme”. De gemeenschappelijke eis was de verhoging van de vergoeding per gereden kilometer, het niet invoeren van het dienstregelingssysteem en het beëindigen van onnodige blokkades door de invoering van een bevestigingscode voor elke levering. Naar gelang van de plaats werd een dynamiek van strijd uitgestippeld, en meer specifieke eisen.
Lees verder “Brazilië: De maaltijdbezorgers staken en links is verlamd”
In de kapitalistische wereld haalt elk onderwerp, ongeacht welk, vanzelfsprekend alleen de voorpagina’s als de heersers van alle geledingen er greep op hebben. Of het nieuws nu gaat over een oorlog, klimaatverandering, economische neergang, regimewisseling, verkiezingen, protesten, immigratie, in feite elk onderwerp waarbij de arbeiders als klasse afwezig zijn, zodat het kan worden gemanipuleerd op een manier die de heersende klasse goed uitkomt, dan wordt het niet alleen door de massamedia behandeld, maar trekt het ook de aandacht van “onafhankelijke” media en journalisten. Zij geven er meestal een vervolg aan met vervelende discussies, seminars, films en nog meer nieuws. Wanneer daarentegen een gebeurtenis plaatsvindt waar de arbeidersklasse het voor het zeggen zou kunnen hebben, zelfs gedeeltelijk, dan is het verhaal anders. De eerste stap is om het te verstikken door een nieuws black-out. En als dat niet werkt, verschijnt het leger van valse vrienden en hervormingsgezinden ten tonele. Dit is precies wat er vandaag in Iran gebeurt.
Meer dan 100.000 arbeiders staken sinds 19 juni onder extreem moeilijke omstandigheden van de pandemie (Iran heeft een van de hoogste sterftecijfers), maar daar is nauwelijks nieuws over, nationaal noch internationaal. Niet alleen de staatsmedia besteden er geen aandacht aan, zelfs de “onafhankelijke” media maken er nauwelijks melding van.
Lees verder “Iran: olie-arbeiders verwerpen vakbonden”
Werkers in de gezondheidszorg in een eerdere demonstratie tegen uitputting.
Montreal 27-5-2020. PHOTO BY JOHN MAHONEY / Montreal Gazette files.
Vertaald uit het september-nummer van The Communist Party van de ICP (Florence). Deze ‘Bordigistische’ organisatie zet zich in voor een eenheidsvakbeweging tegenover de ‘erkende’ staatsvakbeweging.
Binnen het radencommunisme was dit standpunt te vinden in de vorm van de Algemene Arbeidersbond (Allgemeine Arbeiter-Union, gelieerd aan de KAPD, van de jaren 1920.
Dit streven kwam terug in de na-oorlogse Eenheidsvakbond, later EVC, waarbinnen de Communistenbond ’Spartacus’ een tijd lang invloed had. Toen de EVC door de CPN werd overheerst, splitste een minderheid zich af als OVB.
Ons standpunt grijpt terug op dat van de GIC in de jaren 1930, zie Massa- en minderheidsorganisatie, omdat we de huidige situatie net als die destijds niet rijp achten voor een massale breuk van werknemers met de huidige ‘erkende’ of staats-vakbeweging. Wat wel mogelijk is, zijn tot tijdelijke uitbarstingen van openlijke arbeidersstrijd beperkte zelfstandige organisaties.
Op 6 augustus [2021] stemde de FIQ (Fédération interprofessionnelle du Québec) voor de aanvaarding van een voorlopig akkoord, het resultaat van 18 maanden onderhandelen. De drie belangrijkste vakbonden kwamen verenigd tot het akkoord, nadat de werknemers aan het begin van de onderhandelingen van elkaar gescheiden waren. Het tegen elkaar uitspelen van de vakbonden, tot vreugde van de bazen en hun bondgenoten in de regering, heeft in de loop der jaren tot zware nederlagen geleid. Er zij op gewezen dat de FIQ, die 76.000 verpleegsters, verpleeghulpen en technici voor ademhalingstherapie vertegenwoordigt, historisch gezien nooit een gemeenschappelijk front heeft gevormd met de grote centrale vakbondsorganisaties.
Uiteindelijk werd het akkoord aanvaard met een kleine meerderheid van 54%, met een lage participatiegraad (tussen 32% en 44% naargelang van de regio) en werd het in sommige regio’s naar achteren geschoven. Verrassend wat de inhoud betreft: een geringe loonsverhoging van slechts 2% over de drie jaar van het akkoord, wat net boven de inflatie ligt. Daarnaast is er een FIQ-bonus van 3,5%, die alleen zal worden uitgekeerd aan leden van die vakbond en de reeds bestaande kloof tussen werknemers zal vergroten. Ten slotte zijn er de blijf- en aanwezigheidsbonussen, maar in werkelijkheid zal de regering die nooit hoeven te betalen omdat de arbeidsomstandigheden op het terrein niet zullen veranderen voor degenen die verplicht moeten overwerken (OTT) of die werk en gezin niet kunnen combineren.
Het grootste probleem zijn niet de salarissen, maar de arbeidsomstandigheden voor verpleegkundigen: te veel patiënten, gebrek aan middelen, voortdurend te weinig personeel. Deze omstandigheden maken het voor de zorginstellingen onmogelijk om personeel te behouden of nieuwe aan te werven. Tijdens het hele geschil heeft de FIQ niet geaarzeld haar reactionaire aard te tonen door middel van het principeakkoord, waaruit weinig belangstelling blijkt voor haar leden.
Lees verder “Voor de klasse-eenheid: Quebec, Griekenland, Pakistan, Duitse spoorstaking”
Het vermeende “einde van het Amerikaanse tijdperk” is in feite de journalistieke naam voor een proces dat wij de afgelopen jaren hebben gevolgd:
1) De VS stevenen af op een oorlog met China om de wereldmacht, maar terwijl zij zich daarop voorbereiden, hebben ze niet de economische capaciteit om hun imperialistische belangen militair te verdedigen in alle uithoeken van de wereld.
Hun leger buiten de gevechten houden in de regio die de Engelstaligen het “Midden-Oosten” noemen, is een prioriteit en een strategische noodzaak geworden.
2) Zij willen hun militaire druk concentreren op de grenzen van China en gebieden opgeven waar de militaire aanwezigheid van de VS minder rendabel is vanuit het oogpunt van de komende oorlog. Onvermijdelijk is het streven om onwillige bondgenoten tot een blok te dwingen en de controle over de meest onrustige regio’s onder de leden [van dit blok] te verdelen zonder de hegemonie in de wereld te verliezen.
3) Maar het is niet gemakkelijk. De overheersende krachten van vandaag zijn, zoals we hebben gezien, centrifugaal van aard. Het is geen toeval dat de meest pro-Amerikaanse landen tot eergisteren de eersten waren om de vogelverschrikker van “het einde van het Amerikaanse tijdperk” in een processie naar buiten te brengen.
4) Wat wel voorspelbaar is, is de “ontwestering” van regionale conflicten waar de Amerikaanse denktanks, met het weinig verheffende voorbeeld van Syrië en Libië, op wijzen. Conflicten die tot dusver binnen de perken zijn gebleven, zoals die tussen Marokko en Algerije in de Maghreb, zullen waarschijnlijk opnieuw worden aangewakkerd. Gisteren nog heeft Algiers de diplomatieke betrekkingen met Rabat verbroken. En in Zuid-Amerika zullen de spanningen over minerale rijkdommen en de strijd om de controle over de waterwegen toenemen.
5) Onder deze algemene beweging leggen de leidende figuren van de Amerikaanse en Britse bourgeoisie de nadruk op wat “thuis veranderd” moet worden. Verre van het “einde van het Amerikaanse tijdperk” te beschouwen als een fase van sociale transformaties, is het de bedoeling een ideologie te ontwikkelen die de imperialistische oorlog ten goede komt. Iets dat zo krachtig was als het antifascisme in zijn tijd, dat het mogelijk zou maken “zijn zonen en dochters op te offeren” en een beroep te doen op de bevolking van potentiële bondgenoten.
6) Alle Engelstalige en Chinese analisten wijzen naar Taiwan als de mogelijke aanleiding op korte termijn voor een frontale oorlog tussen de VS en China. Engelstaligen verwachten een Chinese invasie en zien dit als een moment waarop de VS een gok zouden kunnen wagen met een grotere kans op overwinning dan zij over vijf of tien jaar krijgen. De Chinezen herhalen het script van het furieuze nationalisme van de Chinese partijstaat.
Maar in werkelijkheid is Taiwan verre van het perfecte scenario voor de Amerikanen en is de timing verre van aanvaardbaar voor Peking. Washington is er zelfs niet in geslaagd Zuid-Korea en Japan effectief tegen China op te zetten… en is nog lang niet in staat haar strategie in Europa te dicteren. En vooral realiseert het zich niet dat de strategie van China er niet in bestaat een wereldoorlog te beginnen op slechts enkele kilometers van zijn kusten, maar veeleer eerst zijn mondiale imperialistische strategie te consolideren door de conflicthaarden ver van zijn vasteland te vermenigvuldigen.
7) Wat Kaboel definitief inluidt is niet “het einde van het Amerikaanse tijdperk”, maar een fase waarin een wereldoorlog nu rechtstreeks als horizon wordt erkend en waarin we een nieuwe reeks sterk geïnternationaliseerde regionale oorlogen zullen zien, een verergering van de tendensen tot handelsoorlog en protectionisme – grotendeels ontwikkeld via de “Green Deal” – gepaard zal gaan met een steeds openlijker ideologische innovatie in het vooruitzicht van het ronselen van arbeiders voor de oorlogsinspanning.
Bron: Communia, ¿Es Kabul el «fin de la era americana»?, 25-8-2021. Vertaald met http://www.DeepL.com/Translator (gratis versie)
arbeidersstemmen 