Naar een internationale bijeenkomst in Koerdistan

Gezien de uitbreiding van de oorlog in het Midden-Oosten en de nieuwe Iraans-Iraakse revolutionaire golven / Militanten in Koerdistan, Irak

Kameraden,

In de afgelopen decennia splijt de kapitalistische maatschappij als geheel zich steeds meer in twee grote vijandige kampen die rechtstreeks tegenover elkaar staan: Bourgeoisie en Proletariaat. Ons tijdperk, het tijdperk van de verergering van de wereldwijde industriële en commerciële crisis en daarmee van toenemende klassenstrijd over de hele wereld, heeft al verschillende stadia van ontwikkeling doorlopen, waardoor het proletariaat zijn eerste fase van de geïsoleerde en sporadische verschijnselen heeft overschreden. De groei van de klassenstrijd zal meer en meer een steeds meer internationale vorm aannemen. En ondanks de kapitalistische oorlog in het Midden-Oosten en nieuwe pogingen van het wereldkapitalisme om de omvang van de oorlog uit te breiden onder het voorwendsel de kernwapens van Iran uit te schakelen, heeft het proletariaat van dit gebied zich aangesloten bij de huidige internationale golf van klassenstrijd. De stakingen en demonstraties in Iran hebben zich uitgebreid over 249 steden in alle 31 provincies van Iran. Deze revolutionaire golven waren in Iran nog niet afgelopen, toen het proletariaat in Irak in dit historische strijdperk betrad.

In juli 2018 brak een nieuwe golf van de klassenstrijd uit in Irak, met 30 doden en 700 gewonden in de afgelopen 10 dagen, meer dan 50 politie- en veiligheidsagenten gewond. Daarmee kwam ook in Irak begon het proletariaat in beweging op het wereldtoneel van de klassenstrijd. In dezelfde week braken er demonstraties uit in alle steden in Centraal- en Zuid-Irak, waar tientallen betogers gewond raakten en honderden werden gearresteerd. Demonstranten hebben een gerechtsgebouw, het hoofdkwartier van de gouverneur en het hoofdkwartier van de Iraakse Hezbollah in Najaf aangevallen, waarbij zij hun kantoor in brand hebben gestoken en waardoor het luchtverkeer moest worden stilgelegd. Demonstranten in Najaf bezetten het internationale vliegveld en staken gebouwen van de gemeente in brand. De regering heeft het internet afgesneden en de sociale media geblokkeerd, en heeft in heel het land veiligheidstroepen in hoogste staat van bereidheid gebracht om de revolutionaire beweging een halt toe te roepen. Daarentegen heeft de stad Bagdad zich bij de beweging aangesloten. Tot slot heeft de beweging haar dynamiek laten zien in herhaalde pogingen om commissies in Bagdad op te richten, in een poging om de demonstraties in het hele land te coördineren.

Al deze gebeurtenissen demonstreren de opkomst en de kracht van het proletariaat, niet alleen in aantallen, maar ook zijn concentratie in grotere massa’s. Dit bewijst dat de beweging een innerlijke kracht heeft tot zelf-organiseren en zelf-bewapening van het proletariaat. En terwijl demonstranten overal in Irak schreeuwden: “Hongerrevolutie”, en daarmee bevestigden wat een VN-agentschap in april 2017 naar voren bracht toen het zei dat meer dan de helft van de Iraakse gezinnen het risico loopt honger te lijden als gevolg van de oorlog tegen IS, betekenen deze gebeurtenissen in de ogen van de verschillende scholen van het burgerlijke socialisme en communisme niets anders dan conflicten tussen de islam en democratie, tussen sjiieten en soennieten, tussen Arabieren en Koerden. Ze zoeken daarom naar een nieuwe politieke doctrine, een filosofie of een wetenschap om voorwaarden te scheppen voor de beweging en daarmee voor de maatschappij zoals zij die zich voorstellen. Samen met de verschillende categorieën bourgeoisie proberen zij consequent de proletarische beweging terug te dringen en de sociale klassen met elkaar te verzoenen door de religieuze vorm van de staat om te vormen tot een echt seculiere staat, samen met de bescherming van vrijheid en vestiging van een seculiere staat in Irak en Iran en een onafhankelijke democratische staat voor Koerden, waarin de politieke macht door het volk wordt gelegitimeerd en gecontroleerd via zijn gekozen politieke partijen, en op die manier de klassenstrijd te veranderen in nationale conflicten en conflicten tussen democratie en fascisme of tussen secularisme en religie. Dit terwijl het juist de taak van de socialisten en communisten is om alles in hun geschriften te verwerpen wat het conflict tussen de sociale klassen verlicht. Deze verschillende uiterst linkse [linksburgerlijke; noot van de vertaler] scholen zien niets anders dan tegenstrijdigheden tussen de politieke staat en de burgermaatschappij [vertaling van civil society], tussen de staat en de mensenrechten van zijn burgerij, ook al bestaat zo’n maatschappij die vrij is van klassentegenstellingen alleen in de verbeelding. De sociale tegenstelling weerspiegelt het bestaan van twee tegenover elkaar staande sociale klassen: Bourgeoisie en Proletariaat. In deze tegenstelling vertegenwoordigt de bourgeoisie overal de behoudende partij en het proletariaat de partij die de bestaande maatschappij stuk slaat. De spontane beweging en de geleidelijke organisatie van het proletariaat waar ook ter wereld is dus niets anders dan een identificatie van de gelijkaardige klassenstructuur van verschillende landen die een internationale grondslag legt voor gemeenschappelijke acties van het proletariaat.

Vanuit dit standpunt stellen militanten in Koerdistan een internationale bijeenkomst in onze regio voor. Ter ere van de voortdurende vooruitgang van de proletarische beweging nodigen wij alle internationale socialisten, communisten, anarchisten uit die banden willen aangaan tussen revolutionaire individuen en groepen. Deze stap vooruit vormt een echte basis voor gemeenschappelijke internationale activiteiten en dergelijke bijeenkomsten kunnen een basis zijn voor een grote internationale conferentie in de nabije toekomst. Het doel van deze vergadering is om eerst een internationaal comité op te richten voor de uitwisseling van informatie over zaken die van belang zijn voor de proletariërs van alle landen en praktische taken te bespreken die verband houden met klassenstrijd, periodieke vergaderingen te organiseren, een gemeenschappelijke website op te zetten, financiële steun te verzamelen om specifieke taken te vervullen, enz. De bijeenkomst kan op zijn minst het isolement tussen de internationalisten doorbreken en zal een uitdrukking zijn van de gemeenschappelijke belangen van het wereldproletariaat. Het kan een centrum worden voor deze gemeenschappelijke taken en een gemeenschappelijk programma opstellen voor alle internationalistische groepen. Het zal op zijn minst een internationaal gemeenschappelijk antwoord zijn op de kapitalistische alliantie die het spook van de sociale revolutie uitbant [wil uitbannen; vertaler]. Het enige antwoord op deze kapitalistische alliantie, vooral op de uitbreiding van de oorlog, is de revolutionaire oorlog van het proletariaat. De voortdurende kapitalistische militarisering, het grootste fundamentele feit van ons tijdperk, loopt ongetwijfeld uit op de bewapening van het proletariaat. Dit verschijnsel, het verschijnsel van de proletarische bewapening, dat in Irak/Koerdistan een realiteit is geweest, ook al was het nog maar in zijn beginstadium, is gebaseerd op de hele ontwikkeling van het kapitalistische militarisme in onze tijd. Dat is de vervulling van de historisch materialistische voorwaarde van de proletarische revolutie.

Groeten,

Militanten in Koerdistan, Irak

24 juli 2018

Door FC vertaald uitgaande van In front of the expansion of the Middle-East War and the new Iran-Iraq revolutionary waves: Towards an International Meeting in Kurdistan. (Engels, Frans, Spaans, Arabisch,  Koerdisch). Waar de Engelse tekst onduidelijk was, is gebruik gemaakt van de Franse versie.

Naschrift

Arbeidersstemmen begroet het bovenstaande initiatief dat militanten in Koerdistan, Irak hebben genomen, als een belangrijke stap vooruit van de internationale arbeidersstrijd. Arbeidersstemmen zal alles doen wat het kan om met zijn bescheiden middelen dit initiatief te steunen en vooruit te helpen, allereerst door bekendheid te geven aan de oproep tot een eerste bijeenkomst.

De vraag is wel hoe men denkt een onderscheid te maken tussen de internationalisten onder de groepen en individuen die worden uitgenodigd en de linksburgerlijke nationalisten die zich bedienen van socialistisch, communistisch en anarchistische mooipraterij om hun deelname aan de imperialistische oorlog te verbergen.

De oproep is in dit opzicht ook niet erg duidelijk. Dat betreft ten eerste de formulering kapitalistische oorlog, waar de communistische linkerzijde in navolging van onder andere Lenin, Luxemburg en Gorter, onomwonden sprak van (inter)imperialistische oorlog: “omvorming van de imperialistische oorlog in een burgeroorlog”.

In de slotalinea lijkt men het onder de wapenen brengen, het in legers en milities organiseren, het militariseren van arbeiders voor de interimperialtische oorlogen in het Midden-Oosten gelijk te stellen aan de bewapening van de arbeiders als klasse. Daartegenover is het echter op de eerste plaats noodzakelijk dat de arbeiders in uniform de wapens richten tegen hun ‘eigen’ nationale onderdrukkers en uitbuiters, van het regime van Assad tot dat van de Ayatolla’s, van IS tot PYD/PKK, van Erdogan tot Trump, enz.

Door bittere ervaringen van de revolutionaire bewegingen na de Eerste Wereldoorlog in Rusland, Duitsland, Hongarije en Italië weten we dat het niet voldoende is om de arbeiders als klasse te bewapenen.
Het revolutionaire proletariaat moet zich ook ten opzichte van de andere onderdrukte en uitgebuite klassen presenteren als een politieke, sociale en economisch kracht. Daartoe is het op de eerste plaats noodzakelijk om de bedrijven open te stellen voor de arbeiders in uniform en voor de jonge werkloze proletariërs, en deze op te nemen in de productie en in de massavergaderingen.
Deze massavergaderingen bediscussiëren alle vraagstukken van de revolutie en het in dienst stellen van productie en distributie van de maatschappelijke behoeften. Voor de coördinatie van de massa-activiteit kiezen deze vergaderingen afgevaardigden, en zo nodig vervangen zij deze door anderen die beter de arbeiderswil uitvoeren.
Om te voorzien in de behoefte aan energie, water, vervoer, zorg brengen de arbeiders waar zij de gewapende macht uitoefenen de bedrijven weer op gang en gaan ze een uitwisseling aan met de landarbeiders en boeren om de steden van voedsel te voorzien. Dit zijn taken die in geen geval in handen van een staat (hoe deze zich ook noemt) gelegd mogen worden, zij worden uitgevoerd door de massa-activiteit van de werkende massa’s zelf.

Fredo Corvo, 18-8-2018.