Een arbeidersstem uit Argentinië: Tegen de kapitalistische oorlog!

In Nederland begrijpt – voor zover bekend – geen enkele politieke groep de oorlog in Oekraïne vanuit het standpunt van de internationale arbeidersklasse. Daarentegen komen uit andere landen – zelfs uit Rusland – de eerste proletarische internationalistische geluiden die stelling nemen tegen alle bij deze inter-imperialistische oorlog betrokken landen. Zowel tegen de direct betrokken staten van Rusland, van de Oekraïne en van de afgescheiden ‘Volksrepublieken’, alsook tegen al de staten die hopen te profiteren van een nieuwe verdeling van militaire en economische invloedssferen, en die daarom geld, militaire instructeurs, troepen voor de vreemdelingenlegioenen aan beide kanten en massa’s wapens hebben geleverd en nog leveren. Laatste zijn alle staten van de wereld, waaronder ook Nederland. En alle staten van de wereld laten hun eigen arbeidersklasse betalen voor deze deelname aan de oorlog, onmiddellijk door de inflatie de inkomens van de arbeiders te laten opvreten, en door wat zal volgen, meer bezuinigingen op zorg, onderwijs, pensioenen en uitkeringen, meer aantasting van lonen, hogere arbeidsintensiteit, en meer oorlogspropaganda en repressie tegen wie zich tegen dat alles verzetten. Daarom: arbeidersstrijd ter verdediging tegen de kapitalistische aanvallen op onze levenssituatie, tegen de imperialistische deelname van Nederland aan de oorlog in de Oekraïne!
Volgt nu het artikel uit Argentinië.

De arbeidersrevolutie van 1917 in Rusland maakt een einde aan de deelname van Rusland aan de Eerste Wereldoorlog.

Geen enkele oorlog is gemakkelijk te begrijpen, geen enkele “geopolitieke” situatie is gemakkelijk te vatten. Nog minder wanneer men ervan uitgaat dat er in de wereld geen sociale klassen bestaan: er zijn alleen landen, leiders en politieke ideologieën. Zo zijn er mensen die de slachtpartijen en de verschrikking van de oorlog steunen en rechtvaardigen. Zij zijn degenen die vergeten of willen doen vergeten dat oorlogen om geld worden uitgevochten. Zoals de kameraden in Rusland er op dit moment op wijzen, gaan achter de oorlog alleen de belangen schuil van degenen die de politieke, economische en militaire macht in handen hebben: “Voor ons, arbeiders, gepensioneerden, studenten, brengt de oorlog alleen maar lijden, bloed en dood. De belegering van vreedzame steden, de bombardementen, het doden van mensen zijn niet te rechtvaardigen”. (zie Leaflet of the Section of the International Workers’ Association of the Russian Region KRAS-AIT)

Oorlog maakt de verschrikking duidelijk van een maatschappij die gebaseerd is op accumulatie en winst. Oorlog is kapitalistische vrede met andere middelen. Wat in Oekraïne gebeurt, komt bovenop de oorlogen en invasies waarover helaas niets meer wordt bericht in het nieuws (Palestina, Jemen, Syrië) en bij de miljoenen doden door honger, ellende, werk, vermijdbare ziekten of zelfmoord.

In conflictgebieden vallen ook doden en worden ontberingen geleden als gevolg van bombardementen, gebrek aan water, voedsel, medicijnen, onderdak en energie. Hetzelfde gebeurt in de vluchtelingenkampen, in de gevangenissen, aan de frontlinies. Uit verschillende landen ronselt men proletariërs om elkaar af te slachten voor de belangen van hun uitbuiters en heersers, voor de belangen van de bourgeoisie! In Rusland zet men gevangen wie zich tegen de oorlog verzet en daar publiekelijk en gezamenlijk tegen protesteert. Men militariseert en verhoogt de intensiteit van de arbeid terwijl de bezuinigingen toenemen. Dit is oorlog! Dit zijn de oorlogen tegen het proletariaat!

Oorlog is de wereld van de gecontroleerde vernietiging, van de ramp met voorbedachten rade, van het management en de administratie van dood en ellende. Deze concurrentie is inherent aan het Kapitaal. Proletariërs vechten, sterven en lijden onder de staat van oorlog in naam van het ene of het andere blok, terwijl wij proletariërs geen vaderland en geen natie hebben om te verdedigen. Zoals Marx opmerkte:

“De nationaliteit van de arbeider is niet Frans, niet Engels, niet Duits, ze is de Arbeid, de vrije slavernij, zich zelf verpatsend. Zijn regering is niet Frans, niet Engels, niet Duits, ze is het Kapitaal. Zijn vaderlandse lucht is niet de Franse lucht, niet de Duitse lucht, niet de Engelse lucht, het is de fabriekslucht. Zijn grondgebied, is niet Franse grond, niet Engelse grond, niet Duitse grond, het ligt een paar voet onder de grond. Binnenlands gezien is het geld het vaderland van de industrieel.” (*)

Toch zijn er mensen die, vastbesloten om bij een of andere kapitalistische, d.w.z. moorddadige, partij te horen of zich ermee te vereenzelvigen, de ene of de andere oorlog, de ene of de andere aanslag, de ene of de andere staat rechtvaardigen. Met afgezaagde argumenten, of zij nu stalinistisch of liberaal, fascistisch of anti-fascistisch, zelfs anti-imperialistisch zijn, concentreren zij zich allen op het ondersteunen van de onderliggende factor van uitbuiting en onderdrukking: het kapitalisme.

Natuurlijk zijn er verschillen, alleen omdat ze allemaal shit zijn betekent niet dat ze allemaal dezelfde shit zijn: Zelenski, Biden, Poetin, NAVO, Oekraïense neonazi’s, Russische neonazi’s. De leiders van de staten, hun conflicten en bondgenootschappen, hun vrede en oorlogen, hun ontwikkelingen en verwoestingen, hun wetenschappen en godsdiensten, hun humanitaire hulp en veiligheidscontroles dienen slechts één belang: de handhaving van de heerschappij van de sociale vrede, die niets anders is dan de vrede van het kerkhof.

Er bestaat niet zoiets als “goede” of “slechte” burgerlijke leiders, “goede” of “slechte” burgerlijke partijen; evenmin heeft het zin te spreken van “goede” of “slechte” naties of staten. Gisteren, vandaag en morgen is en blijft het belang van de bourgeoisie in toestand van oorlog met het proletariaat. Arbeid, uitbuiting, ellende en oorlog zijn de concrete vormen van dit belang.

In oorlog en in vrede passen wij ons aan “in het belang van het land”. Maar zoals wij al decennia en decennia op alle continenten zeggen: de vijand bevindt zich ook “in ons eigen land”, hij is “onze” bourgeoisie.

De revolutionaire kracht van het proletariaat hangt af van zijn vermogen om te strijden tegen de verschillende burgerlijke fracties, tegen de verschillende vormen van overheersing die het kapitaal hanteert. Het is in die zin dat de revolutionairen tegenover elke burgerlijke oorlog solidair zijn met hun tegenhangers in andere regio en dat zij, zoals zij in het verleden hebben gedaan, vandaag en altijd een internationalistische en revolutionaire leuze tegen de oorlog laten horen. Deze slogans hebben op dit moment misschien niet de noodzakelijke kracht om een massapraktijk van het proletariaat te worden, maar zij bieden niettemin een richting en een perspectief.

In het vreedzame en doodzieke Argentinië passen de regeringen ons aan voor het welzijn van het land, de valse critici vertellen ons dat het probleem niet de plaatselijke bourgeoisie is maar het IMF. Zij spreken tegen ons over “volk” alsof er in dit land alleen nationale belangen zijn en niet de belangen van de klassen. Zo willen zij ons tot [sociale] vrede temmen en ons voorbereiden op nog slechtere omstandigheden, of zelfs oorlog. In Oekraïne is de staat van beleg afgekondigd om alle als onpatriottisch beschouwde handelingen te onderdrukken, terwijl een gewelddadige campagne is ontketend tegen mensen die uit winkels stelen of aan plundering doen. Elders in de wereld is de verslechtering van de levensomstandigheden als gevolg van de oorlog reeds begonnen. Zowel in de direct betrokken landen, als in hun buurlanden in Europa, als in de rest van de wereld, is het het proletariaat dat de kosten zal betalen. Toen de “oorlog” tegen het virus voorbij leek, is er een nieuwe begonnen. Een nieuwe rechtvaardiging om de broekriem aan te halen. In Argentinië zijn de meelprijzen in de eerste week van maart in vier dagen tijd met 52% gestegen. Sinds het begin van het conflict zijn de prijzen van de basisgrondstof voor de gebrekkige voeding van deze regio omhoog geschoten. En dan zijn er nog steeds mensen die denken dat zij de koers van het land bepalen omdat zij om de paar jaar stemmen.

(*) Karl Marx, Über F. Lists Buch „Das nationale System der politischen Ökonomie“ (1845).

Bron: La Oveja Negra, ¡Contra la guerra capitalista!,13-3-2022