Eerder in het Frans verschenen onder de titel “Guyane : Seules la rupture de l’alliance interclassiste et l’organisation de classe peuvent permettre aux prolétaires de recueillir les fruits de leur mobilisation!”
Na meer dan een maand van de mobilisatie, wegblokkades, stakingen, staat de sociale beweging in Guyana om een kruispunt. Terwijl sommigen na het einde van de onderhandelingen met de overheid hadden opgeroepen tot een verscherping van de beweging, kondigde het collectief “Pou de Gwiyann dékolé” (Guyana vooruit), dat de beweging leidt, het Paas-weekend de opheffing aan van wegversperringen en eventueel voortzetting van de strijd met andere middelen. Dit besluit volgt op oproepen van verschillende werkgeversorganisaties tot het opheffen van wegversperringen, zoals het collectief “Pou Lagwiyann circulé” – Dat Guyana vooruitgaat – dat vooral bestaat uit werkgevers).
De oorzaken van de strijd in Guyana zijn gemakkelijk te vinden: in de onderontwikkeling van deze voormalige kolonie, die sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, officieel een Franse departement is, met nu ongeveer 250.000 inwoners vandaag (tegen nauwelijks 33.000 in 1960). De werkloosheid treft volgens officiële cijfers een kwart van de beroepsbevolking (meer dan 46% van de mensen onder de 25 jaar), meer dan 44% van de bevolking leeft in armoede (tegenover 14% in Frankrijk), de infrastructuur zoals scholen ziekenhuizen, enz., is hopeloos ontoereikend, resulterend in een ‘gezondheidscrisis’; 30% van de bevolking, vaak buitenlands, woont in echte sloppenwijken zonder stromend water of elektriciteit. De miserie voedt een criminaliteit die in geen verhouding staat tot de misdaad in Frankrijk (bijvoorbeeld 3 gewapende overvallen per 1000 inwoners, tegenover 0,14 in Frankrijk, enz.) Deze criminaliteit vormt de grondslag van raciale spanningen, die vaak tegen de buitenlanders worden gekeerd, die, verdreven door armoede, afkomstig zijn uit Haïti, het naburige Suriname en Brazilië.
Het is deze kwestie van criminaliteit die de basis vormt van de beweging, maar terwijl de belangrijke maatschappelijke problemen van de massa al snel op de voorgrond traden, was het gebrek aan investeringen in de wegeninfrastructuur het sleutelwoord voor de mobilisaties van diverse beroepsorganisaties. Het moet gezegd worden dat vanaf het begin deze beweging was interklassistisch was. De zogenaamde “Beweging van 500 broeders” die gemaskerde activisten organiseert en die zich tot doel stelt de onveiligheid terug te dringen, en die de beweging op gang heeft gebracht, is opgezet door de politie. Ze richten zich tegen “illegale immigranten“ die wordt er van worden beschuldigd verantwoordelijk te zijn voor de stijgende criminaliteit. Een van de belangrijkste eisen is het verhogen van het aantal politieagenten. De groep die de beweging leidt, “Pou la Gwiyann dékolé” bestaat uit een mengeling van plaatselijke werkgeversorganisaties en diverse vakbonden. Ze hebben een lijst van specifieke eisen opgesteld op verschillende gebieden ter ontwikkeling van de regio. Veel van deze eisen zijn van sociale aard, die de belangstelling trekken van de proletariërs en de arme massa’s van Guyana; andere eisen zijn van burgerlijke aard (wijziging van het staatsrechtelijke statuut van Guyana, enz.) en een aantal zijn specifiek voor de kapitalistische ontwikkeling en de economische gezondheid van lokale bedrijven (bijvoorbeeld in de vervoerssector), andere zijn direct anti-proletarisch zoals meer politie, vermindering van de werkgeversbijdragen en andere maatregelen om de ‘loonkosten’ te verlagen (dat wil zeggen toename van de uitbuiting van de proletariërs). Er is geen twijfel welke eisen als eerste zullen worden ingewilligd …
Ongetwijfeld heeft dit bijna eensgezinde karakter van de beweging geleid tot de van de grote omvang van de demonstraties – tot 15.000 demonstranten in Cayenne en bijna 10.000 in Saint Laurent du Maroni, wat enorm is voor Guyana. Maar de belangrijkste kracht kreeg de beweging door de algemene staking, die begon op 27/3/2017, waardoor het aantal blokkades toenam en de economische activiteit van de haven werd stilgelegd. De stakingen en wegversperringen onderbraken ook de activiteit van het Guiana Space Center (waar onder andere de Ariane-raketten worden gelanceerd), het economische hart van Guyana, dat bijna 16% van het personeelsbestand van Guyana in dienst heeft. Met andere woorden, de proletariërs zijn de echte drijvende kracht van de beweging.
Maar het is niet zo dat de arbeiders aan het hoofd van de beweging staan en daarom lopen ze volop de kans het onderspit te delven. Het zijn niet de bazen, en evenmin de collaborerende vakbonden die de arbeidersbelangen verdedigen tegen de burgerlijke staat! De beroemde miljarden die door het comité eist, zullen als ze worden binnengehaald, in de brandkast van de bazen terecht komen en uiteindelijk zal slechts een klein deel worden gebruikt om de proletarische levensomstandigheden te verbeteren. Dat is wat er al tientallen jaren in Guyana gebeurt en het karakteriseert het functioneren van het kapitalisme.
De bazen vinden nu dat de staking lang genoeg heeft geduurd, en omdat ze niet genoeg hebben aan hun invloed binnen het comité, hebben sommigen openlijk opgeroepen tot de repressie tegen degenen die de wegversperringen willen handhaven. De eenheid tussen de klassen kan uiteindelijk niet de klassentegenstellingen verbergen en niet de breuk tussen arbeiders en kapitaal voorkomen. De arbeiders van Guyana moeten zich ervan bewust zijn dat ze niet dezelfde belangen hebben als de bourgeoisie. Pas op voor hen die zweren bij de eenheid van alle Guyanezen, zoals de trotskisten van de NPA, die in hun verklaring van 23/3/2017 zeggen dat “alleen de mobilisatie van de hele Guyanese samenleving [sic] in alle culturele diversiteit en met al haar delen, zal leiden tot de overwinning”) . Zij willen dat de arbeiders gevangen blijven in dit interklassistisch keurslijf, wat het proletariaat zal veroordelen tot de nederlaag. Voor het binnenhalen van hun eigen eisen, is het van wezenlijk belang dat de arbeiders breken met het interklassisme: er is geen andere weg dan die van de autonome organisatie op arbeidersklasse-basis en de solidariteit van alle proletariërs, of ze nu afkomstig zijn uit Guyana of immigranten, of zonder papieren, samen tegen de bourgeoisie en de centrale staat. De gebeurtenissen in Guyana tonen aan dat met openlijke strijd concessies van de burgerlijke staat kunnen worden afgedwongen, maar alleen de georganiseerde strijd op arbeidersklasse-basis kan zorgen dat de proletariërs een echte overwinning behalen. Dit is de weg om te gaan, in Guyana en overal Leve de onafhankelijke klassestrijd van het proletariaat in Guyana, leve de proletarische klasse-solidariteit!
Internationale Communistische Partij
17/4/2017
http://www.pcint.org
Vertaald door F.K. 19-4-2017
Mag in zijn geheel worden overgenomen met vermelding van de bron:
https://arbeidersstemmen.wordpress.com/2017/04/19/frans-guyana-alleen-arbeiders-autonomie-kan-de-vruchten-plukken/
Help Arbeidersstemmen verspreiden. Download hier als PDF het 1 mei-mummer: 2017mei
arbeidersstemmen 